Puberdochter met driftbuien

wat bedoel je met

dat wisten we en konden er goed mee omgaan?
Hoe ging je ermee om dan?

In dit voorbeeld valt mij in elk geval op dat ze succes heeft met haar driftbui. Krijgt een hoop aandacht en hoeft uiteindelijk ook niet mee. Begrijp me goed: ik zeg niet dat ik weet wat je anders moet doen maar in ieder geval constateer ik dat ze winst boekt.

Later wilde ze wel komen, lees ik daarna. En heb je haar laten komen? Zo ja...Dat betekent dus extra winst. Want eerst apart entree maken: daarna willen mensen nog eens extra laten weten hoe leuk ze het vinden dat ze toch gekomen is....

Geen excuses meer

Ik denk dat de tijd is aangebroken dat ze gewoon zelf verantwoordelijk is voor haar gedrag. Dus als ze een driftbui krijgt en niet met jullie mee wil, dan dat gewoon tegen de mensen zeggen waar jullie naar toe gaan. Zeg wel tegen je dochter dat je dat doet. Probeer er geen aandacht meer aan te besteden als je twee keer hebt gevraagd of ze mee wil. Wil ze niet, dan gewoon gaan.

oef

Het klinkt als iemand die moeite heeft met zaken die anders gaan dan anders, die moeite heeft met overgangen (van de ene situatie naar de andere) en die moeite heeft met beslissingen nemen onder druk.

En is het wat om wat meer pro-actief te worden. Dus van tevoren al met haar door te spreken en beslissen. Dan heb je de druk in ieder geval al niet.
'Pietje, we gaan gourmetten bij .... Wat wil je? Wil je mee, of niet. Vorige keer kreeg je een driftbui op het moment zelf, omdat je niet kon kiezen, dus het lijkt mij een goed idee als je er nu al over nadenkt.'

Daarnaast kun je er voor zorgen dat de enge situatie die anders is dan anders, voor haar minder eng wordt. Dus duidelijkheid scheppen. We gaan dat en dat doen, van zo tot zo laat, je gaat in ieder geval zus en zo. Je mag daar en daar zitten. Dus minder onvoorspelbaar en meer voorspelbaarheid.

Ook kan het helpen om de overgang kleiner te maken. Dat kun je doen, door duidelijk van te voren aan te kondigen dat het gaat gebeuren. Op een kalender bijvoorbeeld. En ook op de dag zelf regelmatig herinneren. 'Weet je nog, we gaan om 10 uur weg naar Truusje, dat is dus over twee uur."

Verder zou ik geen excuses bedenken voor haar. Wij bedenken nooit excuses voor onze (niet zo makkelijke) zoon. We zeggen dan gewoon: Pipo vond het moeilijk en is daarom niet mee gekomen.

Als ze willen weten hoe dat dan precies zit met Pipo, kom ik wel een keer een paar uur op de koffie om het uit te leggen.

(Het enige wat we wel eens doen, is liegen tegen de concierge op school. Dan zeggen we dat hij ziek is, terwijl dat eigenlijk niet zo is. Maar dat doen we omdat die paar uur uitleg, niet helemaal op zijn plek is tijdens een telefoontje met school om 8 uur. Maar zijn mentor weet wel hoe het zit.)

Ik zou trouwens nu de situatie nog doorspreken met haar. Je werd zo boos, wat is er aan de hand? Wat dacht je? Weet je waarom je boos werd? Heb je een idee over hoe het voortaan anders zou kunnen gaan, in vergelijkbare situaties? Ik zou het mooi vinden, als dit niet meer zo gebeurde, wat geef jij voor een tips, wat kan ik anders doen om het voortaan makkelijker te laten gaan.

Ik zou trouwens als mijn kind zegt dat ze niet mee wil, dat daarbij laten. Als je 16 bent, bepaal je dat zelf.

En als er iets is, wat ik heel belangrijk vind, bijvoorbeeld een verjaardag bij opa en oma of zo, iets waar je echt heen moet, omdat je later spijt als de haren op het hoofd kan krijgen, dat je niet bent gegaan, dan zeg ik dat ook. 'Pipo, morgen is de verjaardag van opa, ik weet dat je een hekel hebt aan die drukte en verjaardagen, maar als ik jou was, zou ik wel gaan. Opa wordt 84. Ik denk dat je later spijt zult krijgen, als je niet gaat en er gaat dit jaar iets mis met opa. Wat vind je zelf?

Ik laat hem dan dus nog steeds zelf beslissen, maar ik laat wel merken dat ik zwaar wegende argumenten heb. Als ik die zwaarwegende argumenten niet kan bedenken, is het niet belangrijk genoeg en dan laat ik het helemaal zelf weten.

Karmijn (ot)

Karmijn,
dit wordt wederom een posting van jou die ik kopieer/plak en in een mailtje naar mezelf ga sturen. .. .
die herlees ik dan af en toe en probeer the 'general drift' ervan toe te passen. . .
dank dus dat je de moeite regelmatig neemt om heel concreet te omschrijven hoe jij het zou doen. dat helpt (mij in ieder geval)!
gr Angela

Angela, lief

Hulp zoeken

Ik zou hulp zoeken voor je dochter. Als ze op haar 16de nog dusdanig weinig zelfregulatie en zelfbeheersing heeft dan zal ze het nog heel moeilijk gaan krijgen. Ik zou dus contact zoeken met een professional die met haar hier aan kan gaan werken.

Verder zou ik geen smoesjes meer verzinnen tegenover anderen. Je dochter is oud genoeg om zelf uit te leggen waarom ze niet mee is gekomen. Ik zou ook zeker niet gaan soebatten om haar mee te nemen. Ik zou proberen om zo neutraal mogelijk te blijven en zo te zorgen dat de emotie er zoveel mogelijk uit blijft.

In dit geval bijvoorbeeld kan je als ze eenmaal duidelijk heeft gemaakt dat ze niet meegaat tegen haar zeggen dat het jammer is maar dat als ze liever thuis wil blijven dat het dan kan. Niet vervolgens proberen haar goedschiks of kwaadschiks zover te krijgen dat ze meegaat. Neutraal zeggen dat het jammer vindt want je stelt haar gezelschap op prijs maar dat ze zelf mag kiezen. Je niet mee laten trekken in de sfeer van negativiteit en aandacht waar ze duidelijk niet goed mee om kan gaan. Ik zou haar ook zeker niet halverwege opbellen om alsnog te vragen of ze wil komen. Wel duidelijk maken dat ze altijd alsnog kan komen maar het van haar uit laten gaan en niet van jullie. Daarmee stap je volledig uit het machtspel wat nu speelt.

Ik vind het in die zin ook een beetje lastig om advies te geven omdat mijn eerste advies (hulp zoeken) vooral gaat over iemand die onmacht is en mijn tweede advies meer gebaseerd is op iemand die de zaken manipuleert. Tegelijk verschilt het ook niet heel erg want manipulatie en controle drang komen ook vaak voor uit onmacht en niet weten hoe om te gaan met de situatie. Daarom is hulp zoeken ook niet tegenstrijdig aan tegelijk heel duidelijk zijn in je grenzen naar haar toe en naar het spel wat ze speelt. Laat het allemaal heel duidelijk bij haar liggen. Zij mag kiezen, zij beslist maar als ze kiest om niet mee te gaan dan is dat ook haar verantwoordelijkheid, jullie verzinnen geen smoesjes en gaan niet halverwege proberen haar alsnog zover te krijgen.

Voorbereiden

Vroeger gingen we haar niet voor bereiden, want als we zeiden dat we morgen naar de Efteling zouden gaan, of naar een feestje ofzo, dan was er geen land mee te bezeilen. Zo hebben we het aangepakt toen ze klein was. Helaas werkt dat nu niet meer zo natuurlijk; ook uitgebreid voorbereiden (we gaan dan en dan, doen dan dat en dat) lijkt averechts te werken.

Wat ik lees uit jullie reacties is dat ik inderdaad geen smoesjes meer moet verzinnen en inderdaad moet gaan wanneer ze echt niet wil. Zal wel moeilijk zijn, maar als ik het zo bekijk is het een soort van manipulatie. Want ze weet natuurlijk dat ik graag wil dat ze mee gaat.

Overigens kan ze ook spontaan een driftbui krijgen omdat haar haar niet goed zit ofzo. Gelukkig is dat wel in 5 minuten over

Dat ver van te voren dingen bespreken is heel goed.

Daarnaast is het een machtsspelletje, kijken hoever de grenzen kunnen worden opgerekt en verlegd, hoeveel invloed ze op alles kan uitoefenen. En zolang jij het faciliteert, zal er aan haar buien niets veranderen. Blijf zoveel mogelijk zonder enige emotie bij elke driftbui.Haal je schouders op, zeg op een neutrale manier "jammer" en laat het in zijn geheel bij haar.
Kom er een halve dag later even op terug, met b.v.de vraag, kun je vertellen waarom je zo van streek raakte? En/of gaat het weer een beetje?

Bij mijn zoon zei ik dan, waren de draadjes in je hoofd weer even verkeerd verbonden? En dan moest hij een beetje schaapachtig lachen, en kon erover praten.

machtspelletje

Ik ben altijd een beetje verbaasd over ouders die vinden dat kinderen machtspelletjes spelen. Met als assumptie dat je ze die beslist niet moet laten winnen, jij bent de baas.
Natuurlijk heb ik andere kinderen, maar zo denk ik helemaal niet. Ik denk ook weleens dat mijn kinderen door de manier waarop we met elkaar omgaan later totaal ongeschikt zijn voor de politiek.
Toch klopt dat niet denk ik. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om. Ook in de politiek zitten mensen die voor verschillende vaak tegenstrijdige belangen staan, maar er toch op een transparante en grote gemene deler voor gaan. Dat zijn de beste denk ik dan. En soms ontkom je er niet aan, aan machtspolitiek in het belang van de zaak. En taalgebruik is belangrijk en hoe je overkomt. Maar dat leg ik ook in gezinsverband uit. Een smoesje om bestwil bijvoorbeeld omdat het anders verkeerd overkomt. Je leert steeds concreter communiceren ook door het contact met mijn kinderen met autisme. En een beroep op privacy of eerlijk zeggen dat je het er niet over wilt hebben. Manieren om toch op een zo eerlijk mogelijke manier te communiceren.
Maar een kind dat momenten in de war gooit verdenken van machtspelletjes en grenzen opzoeken helpt niet. Dan kom je juist in machtsconflicten terecht denk ik. Want het verleiden of dwingen om jou perspectief en beslissingen te volgen dat is pas echt een machtspelletje en nu van iemand die meer macht heeft.
Inderdaad, zoals Karmijn het heel concreet uitlegt zie ik het ook. Met wat geduld en puzzelwerk valt er dan voor iedereen inclusief jezelf ook wat te leren.

hier ook een lastige puber

Ik heb vooral medelijden met haar. Want hoe lastig ze ook is voor ons (en dat is héél lastig!), ze is altijd nog lastiger voor zichzelf. Dan komt ze opeens berouwvol op mijn schoot zitten (waar die schoot inmiddels ongeveer van instort).

Het helpt mij altijd om me in haar te verplaatsen. Hoe moet het voor haar wel niet zijn, zo tussen alle hormonenstormen?

AnneJ

Natuurlijk spelen kinderen soms machtspelletjes. Eigenlijk vind ik overigens die term machtspel niet op z'n plaats. Het woord spel doet denken aan een soort Machiavelli die probeert om op geraffineerde wijze macht te vergaren als onderdeel van een groot politiek spel. Zo is het vaak niet en zo bewust gaat het ook niet altijd.
Macht willen hebben kan voorkomen uit iets heel basaal zoals gewoon je willen hebben. Macht is echter ook het hebben van controle. En controle drang komt natuurlijk ook voort uit onzekerheid en angst.

Mijn advies is niet gebaseerd om als ouder vervolgens die macht te krijgen. Niet in het geval van een driftige 16 jarige althans. Bij een driftige 3 jarige zou ik dat misschien wel doen. Bij een 16 jarige gaat het eerder om dat je dat heel machtspel niet aangaat. De controle die ze wil hebben geef je haar gewoon. Zij bepaalt of ze wel of niet meegaat. Tegelijk neem je ook een stap terug en laat je haar buien niet jouw acties bepalen. Je stapt dus uit het machtspel. De ouder geen controle op haar maar zij ook niet op de ouder.