Pubergedrag of karakter?

Moeilijk

Ik vind het moeilijk. Ik merk aan nichten en neven van ons dat ze niet altijd zin hebben om zich te voegen naar dergelijke afspraken,omdat, zoals ze zelf zeggen, hun ouders die afspraken maken, niet zijzelf...en misschien zit daar de clou: Jullie maken die afspraken, maar heeft ze er enige zeggenschap in? Komt een puber ook niet op een leeftijd dat je kunt afspreken: je woont bij je vader, om het weekend bij mij, en als je tussendoor zin hebt ben je altijd welkom?

Keuzes

Je dochter kan kiezen waar ze blijft dus heb je niet veel keus om haar aan de afspraken te houden.
Bovendien denk ik dat pubers vooral met zichzelf bezig zijn en misschien is het handiger om het allemaal niet zo persoonlijk op te nemen. Dat je het onbeschoft vind hoe ze met je omgaat zal een drempel voor haar zijn. Dan kan ze je gaan mijden. Zeker pubers willen niet ter verantwoording geroepen worden over zaken die ze niet expres zo bedoelen maar die te maken hebben met goede omgangsvormen. Zelf denk ik dat je het beter wat los kunt laten en inderdaad zoals Fioruccie zegt haar uitnodigen zonder verplichtingen, je kunt haar namelijk niet verplichten en het geeft een hoop irritatie voor jezelf.
En geef zelf het goede voorbeeld. Houdt je aan je afspraken. Dat kwartje gaat een keer vallen. Maar dit kun je niet afdwingen en al helemaal niet met groeiende irritatie.

Afspraken met haar gemaakt

Ik heb die afspraken met haar samen gemaakt, ze vond het leuk zei ze om hier op de woensdag en om het weekend te zijn. Dus ik heb geregeld met het eten zitten wachten, ook met bbq, dat ze wist dat we zouden bbq-en en gewoon niet op kwam dagen, daar mag ik toch wel wat van zeggen? Of is dat pubergedrag en moet ik dat aksepteren? Ik vind het in ieder geval niet netjes.

Van vrienden

Ik heb een hoop vrienden die ook een puberzoon of dochter hebben dus dan vergelijk je n beetje. Ik weet wel dat niet iedereen hetzelfde is maar als het puberen is dan heb ik wel n hele moeilijke puber! Dit is maar n klein stukje van haar gedrag wat ik hier beschrijf.

Aan afspraken houden

Ik vind dat je je dochter best ter verantwoording mag roepen. Tuurlijk is het een puber en is ze vooral met zichzelf bezig. Maar als je akkoord gaat met een afspraak en vervolgens niet komt opdagen, is dat op zijn minst een 'gesprekspuntje'.
Met mijn puber maak ik op zich niet zoveel afspraken, ik laat haar redelijk vrij. Maar ik wil wel weten of ze thuis eet en slaapt. Daar moet ik namelijk dan weer rekening mee houden.
Je organiseert een barbecue en ze komt niet opdagen? Je verwacht dat ze drie weken bij jou is en na twee weken is ze zoek en moet je er zelf achteraan om te horen dat ze bij haar vader zit? Dit hoort voor mij niet meer onder grillig pubergedrag, maar is onbeschoft. Zo ga je niet met mensen om en hier mag je best iets over zeggen.
n@nny

Nou ik zie het anders

Mijn ouders waren ook gescheiden en hadden een ong. zelfde regeling. Om het weekend en 1 dag door de week waren we bij mijn vader en de rest bij mijn moeder.
Dat verliep altijd vrij soepel, er werd wel eens geschoven enzo maar daar overlegden ze gewoon over. En wij pastten ons dan aan.
Pas toen we op het v.o. kwamen werd dat anders. Eerst ik....(toen puber) kreeg problemen met die regeling en later broer.
Het probleem was dat mijn vader me 'verwachtte' en speciaal eerder thuis was voor ons. We 'moesten' dus bijna verplicht wel komen, meteen na school.
Op de basisschool hadden we nog een vrij strak programma van halen/brengen en clubjes na school en speelafspraakjes. Op het v.o. veranderde dat en regelden we meer zelf en gingen dingen spontaan...er vielen lessen uit of het rooster werd veranderd en mijn moeder hield mijn 'speelafspraken' natuurlijk ook niet meer bij.
Als het dus opeens erg mooi weer was op de dag dat ik naar mijn vader 'moest' en de halve klas spontaan besloot te gaan zwemmen ofzo....dan kon ik niet mee. Ja, oke voor 1 keertje dan, maar de keer erna kon ik niet weer met hezelfde komen want ik wist wel dat ie dat niet zou waarderen. Of wanneer er opeens lessen uitvielen en wij bij 1 vriendin een spel speelden (we waren in die tijd verslaafd aan het bordspel 'risk') moest ik het halverwege onderbreken omdat ik naar mijn vader 'moest'. En bij mijn moeder was dat geen probleem (daar was ik de rest van de tijd dus die zat niet zo op mij te wachtten als mijn vader) dan belde ik en mocht ik later komen, of ik legde een briefje thuis neer waar ik was.
Met eten hetzelfde, vroeg een vriendin mij te eten op die dag dan kon dat door mijn vader niet.
Daar ging ik van balen. Het leek wel of alle leuke dingen zich nét op die dag afspeelden. En ik begon smoesjes te verzinnen wanneer ik niet wilde. Misschien wilde ik gisteren nog wel, maar nu vandaag nu opeens mijn vriendinnen voorstelden om met z'n allen nagels te lakken leek me dát opeens véél leuker.(En mij vader vroeg dan of dat nagels lakken niet gisteren kon,want hij zat toch op mij te wachtten?)
O het was best leuk bij mijn vader hoor en hij deed gezellige dingen met ons en we kregen er dingen te eten die nooit aanleiding gaven tot geklaag etc.etc.
Maar het kwam heel vaak gewoon niet uit!
Mijn vader praatte met mijn moeder, samen praatten ze met mij en nee ik vond het wel leuk, maar ik kon het denk ik zelf ook niet uitleggen. Mijn moeder probeerde me zo'n beetje ook verplicht naar mijn vader te krijgen en ik werd er alleen maar dwarser van. Toen hebben ze nog een andere dag geprobeerd (dat werkte natuurlijk ook niet, toen werd er die andere dag nou net leuke dingen gedaan) en daarna werd mijn vader boos op mijn moeder omdat zij er niet genoeg op 'lette'.
Het werd een hele heisa. Ik had ook gewoon géén zin in dat verplichte gedoe. Ik wilde me best aan afspraken houden, bij mijn moeder was dat geen probleem. Wilde ik niet mee-eten dan moest ik vóór een bepaalde tijd bellen (voor ze begon met koken) en bespraken we hoe laat ik thuis moest zijn, maar bij mijn vader was die mogelijkheid er niet en dat vond ik benauwend (achteraf). Ik was geen aap die wilde opzitten en pootjes geven bij mijn vader. Ik wilde gewoon 'thuis' zijn bij mijn vader en 'mijn ding' doen zoals ik dat bij mijn moeder ook deed.Maar daar kon mijn vader zich niet op aanpassen. Op een gegeven moment ging ik gewoon helemaal niet meer (vader boos). En nog later de weekenden ook niet meer. Mijn broertje eerst nog wel, maar die kreeg later hetzelfde probleem.
Nog steeds vindt ik het dom van mijn ouders dat ze daar toendertijd niet wat flexibeler mee om zijn gegaan. Nu achteraf zegt mijn vader ook dat hij het niet zo 'handig' heeft aangepakt toendertijd. Ze hadden ook kunnen zeggen dat ik zelf mocht weten welke dag, áls ik dat maar voor 16.00 uur die middag ofzo zou laten weten en mits het bij mijn vader uitkomt ofzoiets. Wat flexibeler, ze eten toch elke dag? En zóveel at ik nu ook weer niet dat je er speciaal inkopen voor moest doen ofzo. Het is je váder toch? Daar zou je toch elke dag mee moeten kunnen eten, zonder problemen? Er waren namelijk ook best dagen dat ik het best leuk had gevonden om naar hem toe te gaan, dagen waarin ik niks anders te doen had of dagen waarin de regen met pijpestelen naar beneden kwam.
Ik vind dat je best bepaalde 'afspraken' kan maken waarin je bepaalde 'eisen' stelt. B.v. dat ze vóór een bepaalde tijd laat weten of ze mee-eet of niet. Maar dat jijzelf ook wat 'makkelijker' en flexibeler met die 'vaste dag' zou moeten omgaan. Waarom kan je dat barbequevlees niet een dagje in de koelkast bewaren tot donderdag? Wanneer haar dat b.v. wél uitkomt die dag? En dan eet jij op woensdag wat je op donderdag wilde eten.
Dat is zo ingewikkeld toch niet?
Wannneer wij nu thuis (nog getrouwd gezin) van plan zijn te barbequen en opeens hebben beide meiden andere plannen dan stellen we het ook uit tot morgen. Daar zie ik geen groot probleem in mits het mij ook uitkomt.
Laat die vaste dag schieten. Spreek gewoon af dat ze 1 dag doordeweeks komt en laat haar bepalen wélke dag. En gaat dat niet door kan ze daarover met jouw communiceren en wordt het een dag later.
Als je zo eigenwijs vast blijft houden aan die woensdag zie ik nu al gebeuren wat bij ons ook gebeurde en ik denk niet dat dat is wat je wil.
En moet opvoeding heeft dat geen bal te maken, want bij mijn moeder hield ik me keurig aan afpraken, maar die stond daar veel flexibeler in.
groeten albana

Verschil albana

Scrappertje: "Ik heb haar gevraagd of ze liever niet meer bij mij komt op woensdag omdat het steeds misloopt maar dat was niet ze wilde graag komen nog op woensdag."
De dochter van Scrappertje zegt ZELF dat ze die woensdag wel wil aanhouden, ze had dus de keuze om te zeggen dat ze liever niet een vaste dag wil. Of dat ze er flexibeler mee om wil gaan, of dat de woensdag haar eigenlijk niet uitkomt.
Natuurlijk kan het een keer voorkomen dat je wat anders hebt, maar laat dat tijdig even op een nette manier weten. Puber of niet!
Jesse

Ja dat snap ik

Maar de vraag is hoe het gekomen is dat scrappertjes puber nu helemaal niet eens meer belt. Eerst deed ik dat bij mijn vader ook wel....maar als het de week erna weer was, wist ik al dat ik er zeker een hele preek over zou krijgen, dus bedacht ik een smoesje (ik belde nog wel) en was het week 3 wéér net die dag raak dan was vader woest dus belde ik helemaal maar niet en 'vergat' het zogenaamd.
Pubers hebben nu eenmaal meer 'vrijheid' nodig dan een jong kind en voor pubers is het sociale gebeuren even véél belangrijker dan vaders of moeders. Dat is bij alle pubers zo en niets nieuws onder de zon. Dat je daarin rekening moet houden met elkaar moge duidelijk zijn. Maar rekening houden met elkaar moet van beide kanten komen. Je ouders doen wat makkelijker over tijden dat je 'thuis' komt en de verantwoording die je erover moet afleggen en in ruil zorgt puber ervoor dat ouders op tijd op de hoogte zijn als ze laat thuis komen of niet mee-eten.
Die ruil is bij gescheiden ouders waar je verplicht 1 dag heen moet niet mogelijk. Er is niet wat makkelijker om te gaan met later komen, want je vader zit op je te wachten en heeft je al zoveel dagen niet gezien en wil jouw graag zien dus.......En voor dat eten heeft hij speciaal wat lekkers voor je in huis gehaald dus ook dat kan niet. En van de weersomstuit wordt zo'n puber nukkig en gaat zich dus ook niet houden aan de afspraken die normaal gespoken bij zo'n 'ruil' zouden horen. Vader/moeder houdt toch ook geen rekening met hén? Dus waarom zou puber? (even vanuit puber geredeneerd)Ze 'moeten' toch komen?
Dat scrappertjes puber dat zelf niet zegt of aangeeft komt gewoon omdat ze nu nog niet weet wat en hoe ze volgende week woensdag doorbrengt. Dat wil ze w.s. vandaag nog wel, maar misschien volgende week dinsdag als zich wat veel leukers aandient voor die woensdag helemaal niet meer......
En dat is slikken voor die ouder die z'n kind amper ziet. Dat snap ik (nu) best, maar toen zeker nog niet.En die voelt zich gepasseerd en snapt ook eigenlijk niet dat z'n kind hem/haar niet net zo graag wil zien als andersom.
Scrappertjes dochter snapt misschien zelf ook niet waarom ze op het laatste moment opeens geen zin heeft. Die kan dat helemaal nu nog niet beredeneren. Dat kan ze pas als ze zélf volwassen is.
Omdat ze wél aangeeft graag te komen denk ik dat er precies hetzelfde speelt als bij ons toendertijd.
Overigens is dat later vanzelf goed gekomen. Op een gegeven moment belde mijn vader (die eieren voor z'n geld koos) met regelmaat op : "Morgen gaan we zus of zo, heb je zin om mee te gaan?" En dat werkte wel...want meestal wist ik dán wel of ik dat morgen wilde of dat ik andere plannen had. Kon ik niet dan was vader niet eens boos! En wilde ik wel dan vroeg ie meteen of ik wilde mee-eten. Dan overlegde ik met mijn moeder en zo kon het toch nog weer goedkomen.
Lijkt me stukken beter dan halstarrig vast houden aan dat heb je zelf gezegd en dat hebben we afgesproken en zo heb ik je niet opgevoed.
Daarmee verwijderd scrappertje haar dochter alleen maar verder en verder en ruzie makende ouders hebben kinderen helemaal een hékel aan, ongeacht wie er gelijk heeft. Grote kans dat ze dan voor de ouder kiest waar ze het meeste is.
Zo simpel is het.
En buiten dat hoeft scrappertje de hele week en 1 weekend in de 2 weken al geen rekening te houden met haar dochter en kan haar eigen gang gaan, dus wat flexibiliteit is mijn inziens wel het minste waar dochter 'recht' op heeft.
En barbequevlees kan ook prima in de diepvries een tijdje bewaard blijven hoor dus als donderdag niet kan is volgende week dinsdag misschien wel handig.
groeten albana

En voor linzel

Nee de kneep zit 'm in wat anders:
'Bij een getrouwd gezin zijn er 2 aanwezig dus meestal wel eentje die thuis is. Scrappertje houdt die dagen voor dochter en had haar tijd anders kunnen invullen als dochter zich iets duidelijker opstelt. '
En dat laatste (die tijd vrij houden voor dochter) zit 'm de kneep. Doe jij dat voor je kinderen in jouw situatie? (dus nog getrouwd) Ga jij je 'tijd' bewust vrijmaken 1 middag in de week voor je kinderen? Of je man? Welnee jullie doen je ding en de kinderen ook.
Scrappertje hoeft ook helemaal geen tijd vrij te maken....Het is haar moéder, niet haar vriendin of verkering. Daar waai je naar binnen en naar buiten en puber heeft ook gewoon geen zin om bewust 'tijd'voor haar moeder te maken. Of maken jouw kinderen bewust tijd voor jouw? Ja als het zo uitkomt ga je zitten kletsen of samen iets doen. Komt het niet uit dan niet. En komt het puber niet uit dan al helemaal niet.......Mijn dochter zou duivels zijn als ik haar zou 'dwingen' op een moment dat het haar niet uitkomt om tijd met me door te brengen en vragen of ik van lotje getikt ben. Ik zie me al kletsen met zo'n onwillige puber, dat wordt een leuk gesprek zeg.
Zou ze daarintegen net op dat moment niets te doen hebben en er zin in hebben dan zou ze het best willen en kunnen we heel leuk samen kletsen of winkelen ofzo.
Scrappertje kan al een groot gedeelte van háár tijd doen wat ze wil zonder rekenig te houden met dochter. Laat ze dat die woensdag óók doen en als dochter dan komt er blij mee zijn. En als ze niet komt eisen dat ze belt en er geen probleem van maken en zich aanpassen aan desnoods een andere dag.
Vriendinnen en verkeringen doen dat niet. Moeders en vaders wel.
En daár zit 'm de kneep.
groeten albana

Waarom wachten?

Ik snap zowiezo niet waaróm scrappertje zou wachten?
Gaat ze dan niet eten als dochter niets laat horen ofzo?
Doe jij dat als je kinderen niet gebeld hebben voor 4 uur en ze komen uiteindelijk niet? Dan ga je uiteindelijk maar blijven wachten en wachten?
Met zo'n regel als voor 4 uur bellen had ik trouwens prima uit de voeten gekund, maar dat zat er niet in want 'we hadden een afspraak' en mijn vader 'had daar speciaal tijd voor vrijgemaakt' en 'erop ingekocht' en weet ik veel wat allemaal.
Dus of ie nu toegaf of niet verwijten kreeg ik toch wel.
Dus waarom zou ik nog gaan? Hij wil me toch zo graag zien? Andersom heeft een puber daar namelijk amper behoefte aan.
Die wil gewoon z'n eigen ding doen. Die 'hoeft' z'n ouders helemaal niet zo nodig te zien (soms zelfs liever niet).
Dus zo simpel is het.
Het is ook niet vergelijkbaar met een 1 gezinssituatie want jouw kinderen konden niet ergens anders heen. Die 'woonden' daar, hadden hun spullen etc. er en moesten morgen weer naar school en sport etc. Jouw kinderen moeten zich dus wel ergens bij neerleggen als jij eisen stelt, omdat ze daar de andere dag w.s. 'last' van hebben (sancties) scrappertjes dochter niet, die is dan allang weer bij vader. Jouw kinderen komen vanzelf terug omdat het hun 'huis' is. Die van scrappertje niet.
Kinderen van gescheiden ouders kunnen altijd nogal makkelijk bij de ander terecht, zeker als die ouders ook nog 's niet een geweldige onderlinge relatie hebben en amper samen afspraken maken.
Scrappertje is afhankelijk grotendeels van de goodwil van zowel ex als dochter om haar dochter te kunnen blijven zien. Als ze gaat proberen om op die ene dag en dat ene weekend dochter alsnog 'op te voeden' omdat ex het niet naar haar zin doet (dochter komt afspraken niet na toch) komt dochter op een gegeven moment gewoon helemaal niet meer, neemt een andere telefoonnummer en scrabbertje kan het verder wel vergeten.
groeten albana

Wat albana schrijft

Is denk ik zó ontzettend waar. Zelfs met een 'gewone' puber is het al lastig om afspraken te maken (laat weten waar je bent, hoe laat je thuis bent, etc) daar staan hier genoeg draadjes over. Bij een puber donder je als ouder gewoon een aantal plaatsen naar beneden op de prioriteitenlijsten. Alles, alles is belangrijker dan jij. Nou, bestuif dat met nog wat flinke pubernukken en je krijgt dit soort gevallen.
Scrappertje schrijft: zo heb ik haar niet opgevoed. Nee, maar haar vader wél - want die is net zo. Dochter heeft er ook niet om gevraagd dat haar ouders gingen scheiden en dat zíj altijd maar fijn heen en weer kan hobbelen en overal achteraan zitten (pfffffff moet je je móeder weer bellen, wie verzint er nou zoiets). Ik weet zéker dat al haar leeftijdsgenoten dat Nooit Hoeven (het ultieme puberargument) en dat alleen háár moeder altijd zo zeurt.
Afspraken nakomen is belangrijk toetert moeder dan opvoedkundig. Natuurlijk ma. Had jij ook alweer niet afgesproken dat je met deze man lief en leed zou delen tot de dood je scheidt? Nou dan.

Tirza

Goh albana

Wat heb je dat goed verwoord, heel duidelijk.
Ik heb zelf een soortgelijke situatie met nu 15 jarige zoon gehad. Zat iets gecompliceerder in elkaar, maar ik heb ook gemerkt dat het loslaten erg goed werkte en de relaties erg verbetert heeft. Ik twijfelde nog wel eens of het niet té losjes was (hier ook alleen de afspraak voor vier uur laten weten als je niet mee eet), omdat ik wel eens bang ben dat het misschien te ongeïnteresseerd overkomt, alsof het me niet uitmaakt of hij komt of niet. Dus bedankt voor je verhaal!

Snuggle's

Dat komt............

De oorzaak dat ik het nu helder zie en toen niet en het kan uitleggen hoe het 'werkt' in pubersbrein is gewoon omdat 'wij' (mijn ouders en wij) er later over gepraat hebben.
Het was een 'zwarte bladzijde' in onze 'onderlinge relatie' zeg maar. En wij (broer en ik) hebben altijd een best erg goede band met beide ouders gehad (een unicum als ik het zo nu en dan hier lees), mijn ouders hadden geen grote onderliggende problemen, communiceerden met elkaar over ons en hielpen elkaar zelfs als dat zo uitkwam(schuiven met vakanties ofzo). En beiden hadden een nieuwe gelukkige relatie, misschien dat dat ook scheelt en ze waren al uit elkaar sinds ik 8 jaar was, het ergste zeer was dus al gezakt toen ik begon te puberen en deze periode zich begon af te spelen.

In het begin wist ikzelf ook niet waar het van kwam dat dat naar mijn vader gaan me zo tegen ging staan. Ik had er gewoon eigenlijk 'geen zin in'. En waarom daar had ik zelf geen idee van. Het voelde als 'kamer opruimen', zo'n gevoel kreeg ik ervan. Nou iedereen weet hoe pubers zich voelen als ze hun kamer moeten opruimen.
En iedereen vroeg maar 'waarom', mijn vader (natuurlijk) mijn moeder en ook mijn broertje die toen nog jonger was en wél wilde gaan en ook ging en die het dan 'zielig' vond voor mijn vader en mijn naderhand volstopte met verhalen over hoé hij toch z'n best had gedaan en wat voor lekkers ze hadden gegeten.
Mijn moeder begreep het wel enigzins maar moest mij van mijn vader pushen erheen te gaan. Maar kon ook moeilijk verbergen dat ze me eigenlijk best begreep, dus geen sancties van haar kant, maar ze 'praatte' me het hemd van het lijf. Dat vond ik ook al niks, hypocriet en ik werd ik alleen maar 'bozer' van. Zag dan niemand 'mijn kant' van het verhaal?
Ik moest zelfs van mijn ouders naar een (bevriend) pedagoog/psycholoog(ouders in onderwijs dan krijg je dat),want tja hier moesten natuurlijk minsten wel erge grote onverwerkte problemen rondom de scheiding ofzo aan ten grondslag liggen. Dat was een aardige man (gelukkig) en die deed wat testjes en praatte toen met mij en hoewel tegen mijn zin, kreeg hij toch mijn boosheid eruit en hem vertelde ik mijn kant van het verhaal.
In die periode dat ze nog zo pushden zijn er door alle kanten dingen gezegd, die ik met mijn puberbrein helemaal verkeerd oppakte. En daar was ik toen écht woest over. Zo zei mijn vader toen ik een keer vroeg of ik dan niet een andere dag kon komen: "Dat hij niet elke dag met mij 'rekening' kon houden." Dat heeft hij vast niet zo letterlijk bedoeld, maar dat ik het me nu nog herinner geeft wel aan hoe dát binnenkwam. En hij vertelde er een verhaaltje bij dat dinsdag niet uitkwam want dan moest mijn halfbroertje naar zwemles en donderdag had zijn nieuwe vrouw zangkoor dus dat kon ook niet etc.etc. Dát bedoelde mijn vader.
Maar je vader die alleen maar 1 dag in de week 'rekening' met je wil houden, poeh,poeh.......En die andere vaders dan die áltijd thuis zijn? Die houden toch elke dag 'rekening' met hun kinderen?
De conclusie van de psycholoog/pedagoog was dan ook dat ik geen onverwerkte trauma's had van de scheiding of wat dan ook, maar dat ik aan het puberen was en dat mijn ouders me wat meer vrijheid moesten gunnen (kortgezegd, ik het het eindrapport nog ergens hier in het archief).
Daarna 'hoefde' ik niet meer. Ik ging nog wel in de weekenden eerst. Maar omdat er dan een soort spanning heerste (jaja door mij w.s.) had ik dat ook al gauw gezien. Ik wilde ook gewoon niet meer met mijn vader op zondag bootje roeien, zoals we dat al jaren met regelmaat deden. Welke puber vind het nu leuk om op zondag verplicht met z'n vader bootje te roeien? Een pretpark daar was ik nog wel voor te porren, maar dat zat er natuurlijk elk weekend nu ook weer niet in.
Mijn broertje ging nog wel. En ik was opgelucht dat ik de knoop had doorgehakt en nu gewoon helemaal niet meer ging. Ik vond het allemaal wel best zo.
Laat 'hij' maar een beetje moeite doen als hij me zo nodig wel zien.........dacht ik.
Mijn broertje kreeg dezelfde problemen als ik 2 jaar erna ofzo. Maar toen herkenden mijn ouders de signalen en hebben er open en eerlijk over gepraat en besloten het samen 'los' te laten. Dus geen gepush voor broer zoals bij mij.Bij hem verliep het allemaal wat makkelijker zonder grote scenes.
Ondertussen was ik ouder geworden. En een beetje vond ik het ook wel 'zielig' ondertussen voor mijn vader. Het was toch best een aardige man en hij had zo z'n best altijd gedaan.....dus op een gegeven moment wapperde ik wel eens naar binnen op z'n werk. Bewust op zijn werk want daar was de druk van 'moeten blijven' veel minder aanwezig. Dan was hij altijd blij en voelde het alsof ik een goede daad had gedaan, maar ik zag er altijd tegen op, hoewel het compleet op eigen initatief was. Ik studeerde dus had ook geen tijd om zo vaak te komen.
Pas ná mijn studie (was ondertussen al 22) is het contact écht hersteld op de manier die ik al beschreef.Eerst alleen ik. Mijn broer wilde nog steeds niet. Ik woonde nog thuis en liep stage en had wat werk erbij. De eerste keer was omdat mijn tante en oom kwamen (niet naast de deur) en ondanks het gedoe met mijn vader wij altijd een goede relatie met zijn broer+schoonzus hadden gehad (dankzij mijn moeder) en die wilden graag dat wij (broer en ik) ook kwamen. Ik kon wel, had vrij en wilde oom en tante best graag zien. Mijn moeder stimuleerde mij dus ik ging. En had een best leuke middag/avond.
En zo zette zich dat voort.
We kregen een meer volwassen ouder-kind relatie. En later haakte mijn broertje er gemakkelijk bij in(de mazzelkont). Geen verwijten, geen onderliggende spanningen, de tijd had ook veel goed gemaakt.
Alleen spijt. Met name bij mijn vader. Dat hij al die jaren gemist had. Ja hij was van alles op de hoogte geweest. Maar had onze diploma-uitreikingen gemist, de periode dat we volwassen werden etc. En daar had hij spijt van. Had hij het nu maar anders aangepakt.Was hij maar wat makkelijker geweest, maar ja mijn vader is een man van afspraak is afspraak.
Maar de tijd kan je niet terugdraaien en nu kunnen we er zelfs grapjes over maken.
Van weet je nog dat je dat en dat zei? In die geest.
Ik heb al vaker hier gereageerd en het verbaasd me altijd weer dat nu met zovéél ervaring in scheidingen ouders nog steeds hetzelfde reageren.
Het is zó zonde om zo'n band als ouder-kind tussen je vingers te laten glippen en de draad kwijt te raken.
Daar krijgt zo'n ouder spijt van.
Het kind niet, dat weet ik zeker.
groeten albana

En waar is scrappertje?

Als ik Scrappertje was, zou ik erg blij zijn met Albana's uitleg, maar het is misschien niet wat ze graag horen wil.

Zoiets

Dacht ik zelf ook al..........
Zit ik hier een beetje m'n best te doen en m'n tijd te verdoen voor jan doedel .......
Maar ja, 't is háár dochter toch?
Over 3 jaar komt ze er wel op terug en vraagt ons advies hoe ze in hemelsnaam het contact met d'r dochter kan herstellen.
Of ze maakt zichzelf nog steeds wijs dat het aan het 'karakter' en de 'opvoeding' van haar dochter ligt.......dat kan ook.
Dan komt de spijt nog later vanzelf wel.
groeten albana

Albana

Ik snap dat je dat gevoel hebt, maar je hebt je posting absoluut niet voor Jan Doedel geschreven. Ik denk dat het zeer verhelderend is; er lezen hier tenslotte meer mensen dan Scrappertje en je weet maar nooit waar je het zaadje hebt gezaaid.
Wat niet wegneemt dat het jammer is dat Scrappertje niet meer reageert.

Tirza

Trouwens

Ik heb even gekeken, Scrappertje heeft gisterochtend nog gepost Er zijn mensen die soms andere dingen doen dan het forum bijhouden. Oooooooooo ja, da's waar ook.

Tirza

Inderdaad albana

Zelfs als niet-gescheiden, niet-puber ouder heb ik je postings met heel veel interesse gelezen. Tzt. heb ik er vast veel aan (al hoop ik dan evengoed niet gescheiden te zijn, maar dan nog).

O, ja dat kan ook

Tuurlijk dat kan ook (ik hoop het werkelijk) maar ik dácht het eerst alleen maar.......en omdat shonagh het hier neerzette merkte ik dat ik niet de enige was die het dacht.
Oké niet voor jan doedel dus......
Maar ik hoop werkelijk dat ze mijn ervaring ter harte neemt.
groeten albana

Zeker

Ik kan me voorstellen dat Scrappertje dit eens even goed op zich moet laten inwerken en niet direct kan reageren. Het is natuurlijk ontzettend zuur en naar als je kind het contact zo afhoudt. Voor mezelf ben ik er ook wel eens bang voor. Mijn dochter ziet haar vader als haar grote held en mij vindt ze regelmatig alleen maar heel erg lastig. Het zou zomaar kunnen dat ze op een gegeven moment aangeeft dat ze bij haar vader wil wonen en dan ook een 'ik kom wel langs als het mij uitkomt' manier van omgang wil. Ik moet er echt even niet aan denken. Doe je jaren je best om het beste voor je kind te willen (afgezien van die scheiding dan) en krijg je op deze manier de beloning daarvoor. Lastig om het dan niet persoonlijk op te vatten. Als het ooit zover komt denk ik nog wel even terug aan dit draadje.

Ze wilde het zelf in overleg

Mijn dochter wilde het zelf op een vaste dag komen dus ik heb haar niet verplicht. Het zou anders zijn als ik zou zeggen jij komt op woensdag punt!Maar ze wilde het zelf dus dan vind ik dat je je afspraak na moet komen. En ik snap dat het bij je moeder anders was want daar woonde je, maar je vader keek naar de dagen uit dat jij kwam omdat hij je niet veel zag. Dat is hier nu hetzelfde. En zeker omdat ze sinds vorig jaar pas bij haar vader woond voel ik nu hoe erg ik haar mis en dan is het logisch dat je die keren dat je haar ziet ook echt met haar wilt doorbrengen.

Ik houd er altijd rekening mee ja

dat ze op woensdag komt. Ze lust niet alles dus dan eten we iets wat zij lekker vind (en wij dikwijls niet) maar dan wil je haar verwennen denk of zoiets? En als ze dan niet komt, en niks laat weten dan vind ik dat niet leuk nee.

Dat vind ik ook

Dat vind ik ook ja,ze had ook kunnen zeggen ik wil geen vaste dag, had ik niet erg gevonden en dat weet ze ook. Maar ze wilde de woensdag dus als ze dan niet komt vind ik niet netjes. Het is een kleine moeite om even iets te laten horen. Dat vind ik geen pubergedrag.

Mijn dochter is 15. En het is inderdaad lastig dat pa niet meewerkt. Want het komt ook vaak voor dat hij op woensdag (wat dus eigenlijk mijn dag is) haar meevraagt om iets leuks te doen. En dat doet ze dan.

Dat vind ik heel iets anders

Dat vind ik heel iets anders. Als een huwelijk niet meer gaat moet je dan bij elkaar blijven ook al werkt het niet meer? Elke dag ruzie, dat is goed voor de kinderen...Als je gaat trouwen dan neem je aan dat het voor altijd is ja anders trouw je niet. Maar afspraken maak je om na te komen en dat vind ik iets heel anders.