Puberzoon denkt overal mee weg te komen
Onze zoon van net 16 zit in Havo vier. Eerst zat hij op het Atheneum. Het eerste jaar ging zeker goed. In 2 ging hij zijn huiswerk verslonzen. Als hij huiswerk moest maken zat hij met zijn mobiel in het leerboek waarop je hem dan op betrapte. We hebben toen regels opgesteld met betrekking tot huiswerk en mobiel, pc-gebruik. Maar als hij de kans kreeg, krijgt heeft hij er lak aan . De schoolresultaten gingen dusdanig achteruit. In overleg met school kon hij een jaar op Atheneum over doen of naar Havo. We kozen voor het laatste. Echter het ging van kwaad tot erger met de schoolresultaten. Ik weet wel dat hij het niet altijd gemakkelijk heeft op school, hij heeft er weinig aansluiting. Maar raad van ons ( op welk vlak dan ook)heeft hij lak aan. Of hij knikt ja en doet nee. Alles gebeurt maar half. Een klusje in huis bv.
Lang hebben we hem achter de broek aan gezeten met o.a. huiswerk en afspraken . Misschien teveel gepamperd. Echter weet hij overal nog keer op keer mee weg gekomen. Vorig jaar ging onze zoon als bespreekgeval toch over (betreft cijfers had hij het beslist niet verdiend). Hij zei dat hij er nu flink van geleerd had en beter zijn best zou doen. Nu twee weken deed hij zijn best, om weer in het zelfde gedrag te vervallen. Hij heeft het zelfs gepresteerd om een belangrijke toets te vergeten op school. Ook hier is hij via school toch weer mee weggekomen. Nu moet hij maatschappelijke stage doen. Al maanden e tijd voor gehad, maar nog niets aan gedaan. Mijn man heeft hem er nog 1 keer op gewezen dat hij dat deze vakantie zou doen. Echter heeft hij dat dus nog steeds niet. Ik wil niet meer blijven pamperen, misschien te lang gedaan. Inwendig ben ik boos over zijn laksheid, heb zin om hem er toch over aan te spreken. Dat is dan ook meteen mijn valkuil. Wie herkent dit?. Die totale onverschilligheid, altijd maar denken dat het wel los loopt en geen inzet of doorzettingsvermogen. tja als zijn mobiel of pc aangaat heeft hij alle inzet. Hij zegt stoer als ik 18 ben ga ik lekker de deur uit. Denkt zelf dat hij wel weet hoe het leven in elkaar steekt/ PS wij hebben nog twee zonen,die wel verantwoordelijkheid nemen en inzien zonder steeds achter de broek aan hoeven te zitten. Of we nu 100 keer iets zeggen, consequenties eraan verbinden enz. Nu echt maar loslaten beste optie?
tobben
Uiteindelijk kan je zoon het alleen maar zelf doen. En je wilt het ze zo graag geven. Ik zou zeker gas terug nemen. Het is zijn verantwoordelijkheid en inderdaad, niet leren op school heeft consequenties. Je stroomt af. Het beste dat je kunt doen is denk ik kijken waar hij zich wel door jou laat adviseren en verder de verantwoordelijkheid bij hem laten. Er is geen beste optie. Er doen zich wel steeds weer opnieuw kansen voor, hopelijk kun je met je zoon meekijken om die te zien. Maar hij zal ze toch echt zelf moeten nemen. Soms komt dat gewoon heel laat op gang. En sommige kinderen lukt het niet denk ik, hoe graag je ook wil. Zolang je kansen blijft zien, steeds weer opnieuw, is er hoop.
Nog geen toekomstdroom?
Een toekomstdroom over wat hij gaat doen als hij 18 is? Of praat hij daar niet over, de "zo gesloten als een oester"-puber? Bij mijn zoon helpt het soms daarover te beginnen, maar die heeft zijn toekomstdroom al duidelijk voor zich en daar hoort een opleiding bij.
Maar de verleiding van pc en mobiel is ook erg groot.
Vooral omdat mijn zoon zich die niet van zich laat afpakken, dus ik kan me voorstellen dat jij daar ook mee zit.
Kinderlijk reageren, denken
Onze zoon is dus totaal niet met de toekomst bezig in de zin van een enigszins volwassen wordende denkwijze. Wij praten er wel over, maar zoonlief reageert erg kinderlijk of ziet het als een persoonlijke aanval. Het probleem zit misschien ook wel in het feit dat hij werkelijk alles als kritiek ziet. Goedbedoelde adviezen dus ook. Op een bepaalde manier leeft hij echt in een droomwereld. Hij denkt dat hij straks gewoon meteen aan de slag kan met zijn pc-kwaliteiten van nu. Nu is hij daar goed in MAAR, Je kunt wel goede cijfers halen met informatica omdat hij dat leuk vindt, als je dan de rest van de vakken laat gaan,..
Dat overziet hij vervolgens totaal niet. Hij wil dus bv best moeite doen voor maatschappelijke stage, maar stelt er ook meteen eisen aan van dan met de pc bv ouderen dat leren want dat VINDT HIJ leuk. Ik zeg heb je ook nog andere ideeën want daar gaat het niet om met maatschappelijke stage is zijn reactie vervolgens dat ik die moeder ben die dat hem niet gunt omdat het pc gerelateerd zou zijn #boos Als ik zeg van denk je nu dan nog wat te kiezen hebben betreft stageplaats wordt hij kwaad. We zeggen dan welkom in het echte leven. Helaas ziet hij dat niet zo. Het komt toch altijd goed, ook al heeft hij zijn best er niet voor gedaan bij wijze van spreken dan.
Mbo
Ik ken een jongen die van havo vier naar het mbo iict is gegaan. Doet nu hbo ict en verdient zijn eigen geldmet een pc diensten bedrijfje?
Van een dwarse puber getransformeerd in een geweldige jongen. Idee.
Herkenbaar
Wij hebben twee dochters. De oudste is van vmbo basis na een lange weg op het mbo geëindigd met een mbo 2 diploma. Op een halve punt na heeft ze haar mbo 4 niet gehaald en dan zak je terug naar wat je wel hebt. Komende week gaat ze op de PABO (haar droom sinds ze kleuter is) een toets doen, waarmee ze dan alsnog hoopt toegelaten te worden. Ontzettend duimen dus hier, want dit zou wel eens haar laatste kans kunnen zijn.
De andere dochter is op het vwo begonnen na een dubbel vwo advies. Ze was er dus intelligent genoeg voor, maar in de praktijk bleek het niet bij haar te passen. Voor het vwo wordt toch meer van een leerling/kind verwacht qua eigen inzicht en overzicht en dat ontbrak. Dus mocht ze in eerste instantie naar de combinatieklas vwo/havo2, daar bleek het vwo gehalte te hoog gegrepen, dus is ze naar havo 3 overgegaan. Om een lang verhaal kort te maken... de havo heeft ze 'verknald' en daardoor van de havo zonder diploma naar mbo 3 gegaan. Ze zit nu in haar laatste jaar en móet slagen anders heeft ze geen enkel diploma. Voor haar geldt dat het niet eens aan onwil ligt, maar eerder niet weten welke kant het op moet. Zij heeft zich ingeschreven voor een hbo opleiding, dus ook voor haar vingers gekruist dat ze slaagt. Nadeeltje voor ons is dat als ze beiden slagen ook beiden het huis uitgaan, maar dat wordt ook wel tijd eigenlijk
Dit wat het schoolgedeelte betreft. De jongste heeft ons eigenlijk nooit grijze haren bezorgd, ja... toen ze in 2012 ziek werd en er bijna tussenuit piepte, maar niet door gedragsproblemen. De oudste is een ander verhaal. Vanaf dat ze zelf kon nadenken was ze altijd in de contramine. Zeiden wij a, dan zijn natúúrlijk b. Ik ben van nature een rustig mens, maar door haar ontdekte ik een kant van mezelf die niet zo mooi was. Het geduld was ver te zoeken en ik kon haar bij wijze van spreken wel wat doen. Dat gaf scènes, waarin ik haar op de trap achterna zat, haar haar kamer in duwde en buiten adem weer op de gang stond. Zij ondertussen krijsend "ik haat jullie!". Niet leuk dus. Buiten die buien en dergelijke om was ze een leuk meisje, maar met een grote gebruiksaanwijzing. Een voorbeeld daarvan was dat eten aan de eettafel altijd problemen gaf. Dat ging ten koste van de gezelligheid. Op een gegeven moment hebben wij besloten dan maar niet meer bij de eettafel te eten. Resultaat: het werd 'normaal'. Ook besloot ik haar niet meer overal over aan te spreken. Resultaat: het werd weer gezellig in huis. Het gevolg was wel dat haar kamer o.a. een zwijnenstal werd en dat is jaren zo gebleven.
Ik heb er dus ook voor gekozen om de kwaliteit van de relatie met mijn dochter en haar gevoel van 'welbevinden' voor te laten gaan op dat alles 'in orde' moest zijn. Datzelfde geldt voor de jongste. We hadden haar door school kunnen dwingen door haar tot betere resultaten te dwingen, maar dat had averechts gewerkt. Béide dochters hebben de ambitie om iets van hun leven te maken. Dan maar wat later dus in hun geval.
denkt hij overal mee weg te komen of...
komt hij overal mee weg?
Welke maatregelen heb je inmiddels al getroffen?
En wil je eigenlijk wel een ander advies horen als het laatste wat onderaan je eerste posting staat:'Zal ik het maar helemaal loslaten?"
Je moet heel goed bedenken wat je wil. Er zijn allerlei maatregelente bedenken waarmee je dwang kunt uitoefenen op hem. Maar wil je dat?
Zeker veel geprobeerd
Wij hebben dus van alles geprobeerd dmv beloning, straf, maar vooral steeds weer gesprekken en het laten gaan is gewoon mijn gevoel , maar nee, liever niet. Maar ik denk dat het beter is. Hij is geen 13 meer. Voor de sfeer in huis, maar ook dat zoonlief leert dat wij ook geen wandelende agenda zijn voor hem die hem overal op moeten wijzen.
Ik wil mij aansluiten bij de opmerking van kaaskopje. Kwaliteit en welbevinden van je kind nu maar voor schoolresultaten te zetten omdat alle energie wegvloeit in negatieve uitleg namens zoonlief. Adviezen zijn zeker welkom, maar in mijn posting vraag ik vooral ervaringen over dergelijk gedrag. Ik vind het moeilijk om los te laten maar alle energie die ik erin stop leidt vervolgens tot nergens bij mijn zoon. Nu kom ik zelf uit een gezin van ouders die overal bovenop zaten tot verstikkend toe en altijd waren er sancties. Mijn man daarintegen had de opvoeding van zijn ouders van zoek het zelf maar lekker uit. Ouders zaten altijd in een kroeg en hij werd aan zijn lot overgelaten. Mijn man kwam bijna van school af zonder diploma terwijl hij goed kon leren. Hij spijbelde, maar zijn ouders vonden het best. Gelukkig doet onze zoon dat niet. Manlief weet uit ervaring dat als je aan je lot wordt overgelaten ook niet goed is. Maar daar tegenover staat dat voor hem dat gold vanaf klas 1. En spijbelen is wat anders dan alles vergeten,nalaten of gewoon niet leren natuurlijk. Wij probeerden de gulden middenweg. Maar idd, met manlief is het ook goed gekomen. Hij heeft zelfs een HBO diploma gehaald na zijn dertigste. Dus ja hoop is er wel.Zal vast wel goed komen. Maar goed irritatie over de onverschilligheid is ook een gevoel die je als ouder flink in de weg kan zitten. Je zou zo graag willen dat je zoon het begrijpt en het niet slecht met hem voor hebben. Zo kreeg hij een mooie jaarplanner, nu die ligt al weer ergens in een hoek ipv op zijn bureau . Belachelijk dat wij vonden dat we dachten dat hij dat nodig zou zijn. Daar had hij toch een mobiel voor ; )
Maar...
Hij is net zestien. Hij pubert. Met alle respect, ik lees hier niks bijzonders voor een jongen van die leeftijd. Je hebt het over een enigszins volwassen wordende denkwijze. Dat hoef je van heel veel jongens op deze leeftijd echt nog niet te verwachten. En ja, dat is hondsvermoeiend, omdat je zo graag wil dat hij het niet verpest, omdat jij weet wat de consequenties zijn. Maar ik sluit me aan bij Anne J.
( En ohja, die maatschappelijke stage, school heeft altijd een plan B. Mijn zoon heeft alsnog drie dagen stomme klusjes gedaan op school, zoals kauwgom krabben van tafels.)
Zoon:
Situatie toen: Begon op het VWO, zakte terug naar Havo, Mavo, Vmbo, heb hem gedurende de examentijd in het nekvel gegrepen en hem persoonlijk in de klas afgeleverd. Met de hakken over de sloot het examen gehaald.
Is aan het werk gegaan, tot 3 keer toe ontslagen vanwegen zijn houding, kwam regelmatig "directeurs" tijden op zijn werk aan.
Wegens "alcoholische" omstandigheden zijn rijbewijs kwijt voor 8 maanden, weer zonder werk, kon 200 km verderop een baantje krijgen in de nachtvulploeg, heb hem gesommeerd dat aan te nemen en op kamers te gaan aldaar.( hij leefde volledig op mijn kosten op 20 jarige leeftijd, zonder werk en bracht zijn dagen door achter de spelcomputer, kortom ik heb zijn koffers op de stoep gezet)
Situatie nu: Hij heeft een vast baan bij een bouwmarkt. Hij heeft een eigen flatje gekocht. Hij volgt een opleiding management. Woont samen met een schat van een meisje. Rijdt een dikke auto.
En wat een zorgen heb ik mij gemaakt!
Je klinkt woedend
Je klinkt alsof je woedend op je zoon bent. (net als Jasam trouwens) En dat is gewoon geen helpende emotie. En het kost emmersvol energie, die woede.
Ga gewoon door met ondersteunen, met naast hem staan, maar laat die woede los. Een jongen van 16 kan daar helemaal niets mee. Ga maar in het bos tegen een boom schreeuwen of zo.
Probeer over je eigen ergernis heen te springen, want die zorgt alleen maar dat jullie tegenpolen worden. Een strijd krijgen. En wat levert dat op? Nog meer strijd.
Heb je over de mbo optie nagedacht, waar ik het over had? Bij de jongen die ik kende, heeft dat zo geholpen. Concrete dingen leren en geen vage HAVO lesstof 'waar ik later toch helemaal niets aan heb'.
Ga anders eens met de decaan op school praten. Misschien heeft die nog ideeen.
Aanpakken
Het lastige is dat als je hem al een hele poos hebt losgelaten het heel moeilijk is om nu weer hem die vrijheid af te gaan nemen. Toch zou ik het persoonlijk niet aan kunnen zien dat mijn zoon zijn toekomst zou vergooien.
Mijn zoon hebben we altijd intensief begeleid. Op een gegeven moment iets losgelaten en toen ging het weer mis. Ik heb toen tegen hem gezegd dat ik vanaf nu weer samen met hem boven de boeken zou gaan zitten. Dat wilde hij niet. Ik heb gezegd dat als hij dat niet zou accepteren dat hij weer naar het huiswerkinstituut moest. Daar was hij ook al eerder geweest en dat vond hij niet fijn. En dat sterker nog als dat ook niet zou werken dan zouden we hem naar een internaat laten gaan.
Natuurlijk eerst veel heibel en ruzie maar uiteindelijk heeft hij zich er bij neergelegd. Vanaf dat moment weer zijn schoolwerk in de gaten gehouden. Het echte maakwerk liet ik aan hem zelf over op die leeftijd maar ik overhoorde hem voor elk proefwerk. Wist hij de stof niet dan samen aan de slag net zolang tot hij de stof beheerste. En verder veel hulp gegeven met werkstukken en dergelijke want dat deed hij ook niet uit zichzelf. Leuk is het niet voor geen van de partijen maar goed je doet het ook niet omdat het leuk is.
Uiteindelijk heeft zoon hierdoor wel gewoon het VWO afgemaakt en dat was toch de inzet. Anders was hij waarschijnlijk van school afgekomen met een zeer laag diploma of helemaal geen diploma.
Mijn jongste zoon is ook niet de meest serieuze leerling en ook hem nemen we stevig aan de hand en begeleiden we intensief.
Woede?
@Druif, nu woede dat valt wel mee hoor ; ) zullen we het vooral boos en noemen om de huidige situatie. Het is meer andersom. Broers, waaronder vooral de jongste en wij als ouders hebben te maken met bijna een constant boze zoon. Jongste kreeg vanavond zelfs uit het niets nog een flinke duw. De mbo optie is zeker al weleens voorbij gekomen in een gesprek met de decaan. Maar ook dan zal er flink geleerd moeten worden en daarnaast betekent dat flinke extra reistijd. Wat nu fietsend afkan wordt busreis. Niet erg, maar ook daar onze loopt onze zoon beslist niet warm voor. Hij zegt gewoon dus op deze havo in zijn woonplaats te willen blijven. Morgen moet hij weer naar zijn huidige school.
Nu wij gaan het zien. Tussen neus en lippen door lieten we nog even de term maatschappelijke stage ontvallen. Dat was genoeg om weer een flinke snauw en grauw te krijgen van zoonlief. Of we niet wisten dat hij zijn welverdiende vakantie had, in een vakantie ga je toch niet je verdiepen in zoiets( en geloof dat hij dacht dat dan bijna heel werkend Nederland dan vrij is of zo} Hij weet nu zelfs niet eens welke stageplaatsen er nog zijn en zijn overgang naar 5 kan ook dit maken of breken.. Hij heeft de website nog niet eens bekeken na drie maanden. Nu oké. ik ga niet nog meer uitleg geven. Af en toe denk ik ook dat onze zoon pc, mobiel verslaafd is, maar dan is juist dit niet te begrijpen. Belangrijke mail enz. dat alles mist hij, net als toen de toets en toch is hij bijna constant online. Soms denk ik dat daar ook zijn desinteresse voor school hiermee is ontstaan. Hij onderneemt spontaan niets meer met anderen. Heeft totaal geen andere interesses en dit is ook bijna nog het enige waar hij warm voor loopt. Dat baart ons zeker wel zorgen en ook daar heeft hij helaas geen boodschap aan. Zijn humeur is namelijk veelal gerelateerd aan pc-gebruik. En ja we hebben wel regels dat de mobiel niet met huiswerk en in de nacht beneden ligt om de verleiding te weerstaan.
@Jaina @Jasam Mooi! ik geloof ook zeker dat er hoop is voor onze zoon ook al lijkt het nu even ver weg.
@Druif
Woedend? Ik ben hartstikke trots op hem!
