Samen slapen met 15 jaar

Ander probleem?

wat ik lees in je laatste berichtjes ,is dat je eigenlijk niet zo blij bent met dit vriendje?
je merkt dat je dochter vriendschappen krijgt in *zijn* vriendenclub.
is dat erg?Wat mankeert er aan zijn vrienden?
je geeft aan dat zijn ouders regelmatig een weekend weg gaan en geld klaarleggen voor de kinderen.
Is dat erg?
(wij gaan ook regelmatig een weekendje weg zonder kinderen,en ze blijven dan ook alleen thuis(vanaf hun 16e)
jij waakt er enorm voor dat ze haar eigen vrienden niet uit het oog verliest.waarom is dat?zijn *zijn*vrienden niet goed/leuk genoeg?
ik denk niet dat het samen slapen in jouw ogen het grote probleem is,ik denk dat jij het in het algemeen niet prettig vindt dat je dochter al vaste verkering heeft,of vergis ik me?
Als dat zo is,zou ik er maar aan wennen,je dochter wordt groot,gaat haar eigen leven inrichten,met mensen die zij leuk vindt,en daar heb jij op een gegeven moment weinig invloed meer op.Het enige wat je kunt doen is accepteren,belangstelling tonen voor het leven van je dochter,en vooral vriendschappen en verkeringen niet afkeuren.
en voor de rest,loslaten.

Eens met sus-anne

hoewel ik niet vind dat je jezelf maar helemaal langs de lijn hoeft te zetten. Als ik iets opmerk wat me echt niet aanstaat bespreek ik dat wel.
Het is me wel vaker opgevallen dat óuders willen voorkomen dat hun kind uit verliefdheid de eigen omgeving wat vergeet en daardoor alleen komt te staan als de verkering uit is. Dat is vervelend, maar ik vind het niet de taak van de ouders om een verkering daarom af te remmen.
Dat ik de vrienden van mijn man erbij hebt gekregen zie ik als verrijking. Inmiddels is van mijn vroegere vrienden nog 1 over. Zo gaan die dingen. Blijkbaar waren de voorbije vriendschappen niet bestand tegen hoe we ons hebben ontwikkeld door de jaren heen. Soms stemt mij dat wat weemoedig, ik mis sommigen wel eens, maar het hoort erbij. Dat fenomeen is natuurlijk niet voorbehouden aan volwassen mensen. Kinderen wisselen ook van vrienden. Dat is hun zaak en niet die van hun ouders. Je kunt het hooguit jammer vinden als daardoor mensen uit je leven verdwijnen of leuk als er weer nieuwe bijkomen.

Net 15

da's wat anders dan 17 of 18.

Dat ze nieuwe vrienden krijgt die allemaal zíjn vrienden zijn - da's ook anders met 15 jaar dan toen Kaaskopje haar man ontmoette (en zijn vrienden erbij kreeg). Vijftien is heel wat anders dan 18 of 20.

Daarbij is het als een verkering uitgaat erg lastig als je eigen vriendschappen verwaterd zijn en je vooral de vrienden van je dan ex-vriend hebt. Dat maakt het allemaal extra ingewikkeld. Vind het helemaal niet raar als ouders een béétje sturen.

En als ouders weekendjes weg gaan en geld klaarleggen, kán dat heel verantwoord gebeuren, maar ook gemakkelijk. Dat kunnen wij van hier niet bekijken. Il snap best dat Katie's moeder haar bedenkingen heeft.

Ben ik met je eens, tops

dat een kind van 15 nog heel wat scheelt met een van 17. Daarom zet ik het er steeds netjes bij om aan te geven dat zij ouder is. Ik ben wel moeder geweest van een 15 jarige.
Ik weet niet goed wat ik van 'sturen' moet vinden. Ongemerkt doen de meeste ouders dat natuurlijk wel. Ik heb nooit te maken gehad met kinderen van 15 en verkering. Ik begrijp heel goed dat dat lastiger ligt dan bij een meisje van 17. Ik ben op zich altijd tegen seks en dus logeren bij vriendjes voor het 16de jaar geweest, maar waar ik nu eigenlijk vooral over pieker (door dit draadje)is of het echt heel erg is als een meisje van 15 wel de gelegenheid krijgt als ze serieus verkering heeft en dat al een half jaar lang.
KatieM had er in het begin niet bij gezegd dat haar dochter nog maar net 15 is. Stevige verkering met 14 jaar vind ik al tamelijk heftig. Ik zou dat liever niet hebben, maar goed dat gaat dan zo. Als je daar in meegaat, moet je na een half jaar dan toch gaan verbieden als ze verder willen dan knuffelen op de bank?
Mijn zus is op haar 17de, 36 jaar geleden, zonder toestemming bij haar vriend blijven slapen, ze bleef dus gewoon weg. Toestemming zou ze nooit gekregen hebben, vanwege de opvattingen hierover van mijn ouders. Ik snap dat mijn ouders daar boos over waren. Ik zou wóedend zijn, 80 procent omdat ik ongerust was geweest en 20 procent vanwege het ongevraagd wegblijven. Bij mijn ouders en zus liep het binnen een uur zo hoog op dat ze haar het huis uitgestuurd hebben met de woorden 'dan zorgt hij maar voor je ook!'. De betreffende vriend is nog bij mijn ouders langs gegaan om te praten, maar ze hebben hem voor de deur laten staan met 'we hebben niets te bespreken'. Dit heeft al met al best veel indruk op mij gemaakt. Door dit soort voorvallen was ik eigenlijk altijd bang voor een negatieve reactie van mijn ouders op gebied van jongens en uitgaan. Ik vroeg, toen ik al 18 was, geen toestemming om uit te gaan, maar zorgde er voor dat mij dat wel lukte. Niet vaak, een paar keer per jaar. Ik ging dan logeren bij een vriendin.
Ik denk dat dit meespeelt in dat ik soms liever toegevend ben en wel een goede relatie heb met mijn dochters hou. Ik wil niet dat ze van alles achter mijn rug gaan doen, omdat ik vastomlijnde ideeën heb. Ik weet redelijk wat er speelt, ze betrekken mij in veel, vinden het vaak toch best belangrijk of ik iets goedkeur. Ik vind het geloof ik belangrijker dat de verhoudingen open en eerlijk blijven dan dat ik op principiële strepen wil blijven staan. Dat allemaal gezegd hebbende, denk ik dat ik een dochter van 15 jaar na een half jaar verkering niet verboden zou hebben om bij haar vriend te gaan slapen, ondanks dat ik het er niet helemaal mee eens zou zijn geweest. Gelukkig hoef ik die beslissing niet meer te nemen.

Ehm kaaskopje....(ot)

Er staat juist heel duidelijk in de startposting dat ze 15 is,en ook in de titel.
Bastet

Ja dat klopt o.t.

dat is zo, maar ze is blijkbaar echt nog maar net 15 en heeft dus al sinds ruim voor haar 15de verkering gekregen. Het zal mijn kromme redenatie wel zijn, maar een kind wat nog maar net 15 is... ik zou moeten slikken hoor als die al over slapen bij een vriendje begint. Terwijl als kind bijna 16 is ze gevoelsmatig dichter bij míjn grens ligt van wat ik acceptabel vind. Het zit allemaal tussen mijn oren 15 is 15, ik vind het jong.

Tops

Voor het idee ontstaat dat ik overal maar in meega... dat is niet zo Ik ben de zeurpiet hier in huis. Maar mijn mening is niet persé wet, ook al zou ik dat soms best willen. Soms komt het er toch op neer dat ik afweeg wat ik belangrijker vind: vasthouden aan wat ik vanuit mijn opvoeding en daaruit opgebouwde principes vind, of hoe ik er ook tegenaan kan kijken. Als ik beoordeel dat ik soepeler kan zijn dan doe ik dat, maar niet altijd even makkelijk.

oudste dochter was destijds ook 15 met heftig verkering en gezanik over blijven slapen en zo.
Ik vond het een vreselijk verwarrende tijd, die eerste verkering. Het voelde net of ik erin werd meegezogen, gevoelsmatig. Als ik eraan terugdenk, krijg ik weer de kriebels.
(Ze was trouwens 15 1/2 toen de verkering begon; verkering duurde 7 maanden).

Achteraf heb ik door dat 'meegesleept-gevoel' dingen over mijn kant laten gaan die ik achteraf niet verstandig vindt. Haar vader was een stuk verstandiger

Pff, verkeringen, het is soms een heel gedoe.

Tja

Ik heb het al eerder geschreven: mijn dochter had op haar 15e al twee jaar serieus verkering. En ja, ze overnachten bij elkaar. Maar ze deden niet aan sex, daar vonden ze zichzelf te jong voor. Dat kwam pas na hun 16e. Wat wel een rol speelde, was dat ze allebei even oud waren en even groen. En dan is sex wel spannend en wellicht ook wel lekker, maar ook wel éng. Hij bleef hier slapen, maar ze gingen wel apart naar de badkamer om te wassen en aan te kleden - anders zag je al dat bloot zo he, brrrrr, eng. Dat vonden wij wel erg grappig

Tirza

Van mij mag het niet

Van mij zou het niet mogen. Er wordt hier niet bij elkaar geslapen. Mocht het echt zo uitkomen dan een jongen of meisje hier overnacht door de omstandigheden dan gaan ze maar bij een broer of zus van mijn kind op de kamer slapen.

15 jaar vind ik nog te jong om bij elkaar te slapen en ik denk dat je dat ook best aan je kinderen uit kan leggen. Zelfs als ze helemaal niet van plan zijn om aan seks te doen kan het toch best gebeuren als je met z'n tweetjes alleen in een huis slaapt. En inderdaad kan het meisje zich ook onder druk gezet voelen om het wel te doen. Je mag je kinderen best in bescherming nemen met dit soort regels. Met 15 hoeven en kunnen ze niet alles al zelf te beslissen.

Maylise

Lastige vraag

Ik zou er geen probleem mee hebben. Hier al bijna 10 maanden verkering en dat voor de 2e keer. In totaal gaan ze al jaren met elkaar om.
Liever op deze manier dan als het over is met iemand die ze nauwelijks kent.
Ouders vriendje vinden het niet goed, dat respecteren we.
Ben van mening dat seks altijd kan, ook zonder de nacht en dat een nacht bij elkaar slapen geen seks betekent. (tenminste bij ons ))

Tops

Ongemerkt neem je in je keuzes toch mee wat je als kind hebt meegekregen, ook al mocht je een eigen mening hebben. Ik ben erg anti ´net als mijn ouders´, maar ik kom nu eenmaal uit dat nest. Maar eenmaal uit dat huis en na een lang leven met man heb ik toch echt wel mijn en onze eigen normen en waarden Dit: en verder een afweging maken tussen de mogelijke gevaren en het nut van bepaalde acties. ... gaat uiteraard ook voor mij op.

Cliché beeld

Tirza:
Ik heb het al eerder geschreven: mijn dochter had op haar 15e al twee jaar serieus verkering. En ja, ze overnachten bij elkaar. Maar ze deden niet aan sex, daar vonden ze zichzelf te jong voor. Dat kwam pas na hun 16e. Wat wel een rol speelde, was dat ze allebei even oud waren en even groen. En dan is sex wel spannend en wellicht ook wel lekker, maar ook wel éng. Hij bleef hier slapen, maar ze gingen wel apart naar de badkamer om te wassen en aan te kleden - anders zag je al dat bloot zo he, brrrrr, eng. Dat vonden wij wel erg grappig "
LOL
Ik heb ook het idee, dat deze discussie en de bijbehorende angsten deels gebaseerd is op een cliché van de oversexte puber. Maar de meeste pubers zijn helemaal niet oversext, dat is projectie van een oversexte ouders

Even mijmeren over vroeger

Waarschijnlijk denken we door deze discussie allemaal wel weer eens aan onze eigen eerste ervaringen. En die zijn denk ik mede-bepalend voor hoe we hier in staan. Ik was net als de dochter van Katie 15 toen ik serieuze verkering kreeg (1,5 jaar). En dat ging in de loop van de tijd ook echt wel verder dan een beetje zoenen. Of wij 's nachts bij elkaar bleven, weet ik eigenlijk niet eens meer (zal zeker niet vaak zijn geweest). Maar hé, de dag heeft 24 uur! We zagen elkaar geregeld - en het zoenen en knuffelen ging gewoon steeds een klein beetje verder. Vanaf wanneer heet het sex?
Mijn ouders waren coulant (en ik was bovendien al aan de pil vanwege ernstige menstruatieklachten). Ik heb wel eens zitten denken: hoe was het gelopen als mijn ouders dit hadden 'verboden'? Waarschijnlijk precies zo, maar het had denk ik wel voor conflicten en gedoe tussen mijn ouders en mij gezorgd. Want hoe zit het met het vertrouwen? Mijn ouders hadden vertrouwen in mij - en dat vertrouwen was terecht. Samen met mijn vriendje (dat wel een paar jaar ouder was, maar even groen) hebben we in ons eigen tempo ontdekt wat we wilden ontdekken. Prachtig toch?
Als ik hier dan dingen lees als 'afgelikte boterhammen' en 'het is natuurlijk véél te jong' en 'ze kunnen niet voor zich zelf opkomen', dan snap ik die angst wel een beetje, maar ik herkén het gewoonweg niet.

Precies

Het gaat om de gelijkwaardigheid van de partners. Wij hadden/waren er nooit zo soepel mee omgegaan als een van beiden een stuk op de ander voor had gelegen qua ontwikkeling.

Tirza

Dat scheelt wel ja

Het vriendje van mijn dochter is net zo oud, maar heeft al wel een vriendin gehad voor mijn dochter. Iets meer ervaring dus, maar verder gelijkwaardig en dat is wel zo fijn. Daarom is een paar jaar leeftijdsverschil meteen zo veel in deze fase. Als mijn dochter met iemand in zee was gegaan die al een eigen woning had, zou ik ook niet staan te juichen.

Yep

Tinus_p schreef:
"Ik heb ook het idee, dat deze discussie en de bijbehorende angsten deels gebaseerd is op een cliché van de oversexte puber. Maar de meeste pubers zijn helemaal niet oversext, dat is projectie van een oversexte ouders "

*instemmendknikkend*

Die tieners, vooral uit de niet-risicogroepen, doen het over het algemeen prima. Het zijn wij, de ouders, die er even aan moeten wennen. En ja, ondanks mijn goede voornemens liep ik ook een nacht te ijsberen toen onze favoriete schoonzoon voor het eerst bleef slapen

S.

Spijtig

Ik hoor hier heel wat verschillende meningen en ik neem aan dat ieder daarvoor zijn eigen redenen heeft natuurlijk.Ik blijf er toch bij dat 14-15 jaar behoorlijk jong is om zowiezo al aan vaste verkering te beginnen en dan heb ik het nog niet over de "sex".Vooral ook omdat een vriendin van onze dochter (net 14) reeds een jaar verkering heeft met een jongen die een 5-tal jaar ouder is.Dat meisje was dus nauwelijks 13,5 toen ze aan een vaste relatie begon.Haar hele leven wordt als het ware opgeslorpt door haar 'grote liefde'.De vriendschap met onze dochter raakt hierdoor wat op de achtergrond en ze spreken nauwelijks nog af.Er moet altijd naar een 'gaatje' in haar agenda worden gezocht bij wijze van spreken en dàt vind ik nu net zo zielig...dat een meisje van 14,5 zich helemaal opofferd voor een jongen.Ouders vinden het allemaal geweldig,zijn fier op hun dochter en vriendje.Ik merk dat ze de relatie aanmoedigen,want blijven slapen bij elkaar is nooit een probleem geweest,samen op vakantie(met ouders welliswaar)en elke vrije tijd met elkaar doorbrengen is haast een must geworden.Ik zou het zonde vinden als mijn dochter zich nu reeds moest binden aan iemand en haast vergeten dat ze nog jong is en er zoveel te beleven valt.
Samen op stap gaan met vriendinnen,bioscoopje doen,shoppen ...zijn dit dan geen dingen waar meisjes van die leeftijd zich zouden moeten mee bezighouden of ben ik dan echt wel ouderwets?

Ann

Nee, je bent niet ouderwets. Ik ben het met je eens.Verliefd zijn en verkering hebben is heel leuk en ook heel normaal maar ik wil inderdaad niet dat ze al het leven van een getrouwd stel leidden als ze nog thuis wonen. Hoewel ik nooit maximum keren heb gesteld dat ze hun verkering per week mogen zien namen wij zeker geen vaste vriendjes/vriendinnetjes mee op vakantie of mochten ze hier blijven slapen. Daar hebben ze hun hele leven nog voor.

Naast die verliefdheid moet er ook ruimte blijven voor vriendschappen, hobby's en school.

Afgezien daarvan leer ik mijn kinderen ook de waarde van vriendschap. Echte vrienden zijn zeldzaam, misschien wel zeldzamer dan verkeringen en dus is het belangrijk om daar ook in te investeren en loyaal aan te blijven.

Maylise

Ann

Samen op stap gaan met vriendinnen,bioscoopje doen,shoppen ...zijn dit dan geen dingen waar meisjes van die leeftijd zich zouden moeten mee bezighouden of ben ik dan echt wel ouderwets? ===
Daar ben ik het helemaal mee eens, maar... dat heb je niet altijd voor het zeggen. Je kunt een kind niet verbieden om verliefd te worden en je kunt het voorwerp van haar verliefdheid niet verbieden het te beantwoorden. Ik zou er wel moeite mee hebben als een kind van 13 verkering krijgt met een jongen van 18. Dat verschil is té groot.
Ik ben met je eens dat een meisje van 14 in de gaten moet houden dat ze een normaal sociaal leven blijft leiden. Een vriendin is dus ook niet onbelangrijk, al was het maar om over het vriendje te kunnen kletsen. Maar ik vraag me wel af of je kunt stellen dat een meisje van 14 zich opoffert voor haar vriend als ze veel bij hem wil zijn. Als twee hartsvriendinnen elke dag bij elkaar op de kamer zitten, spreek je dan ook over opofferen?

Maylise

Echte vrienden zijn zeldzaam, misschien wel zeldzamer dan verkeringen en dus is het belangrijk om daar ook in te investeren en loyaal aan te blijven. ===
Ik ben met je eens dat een echte vriend veel waard is, maar een eerste verkering kan ook veel waard zijn. Dat weet je pas later. Ik had vroeger een klasgenote die op haar veertiende verkering kreeg. Helemaal verliefd. Wij, leeftijdgenoten, verbaasden ons wel een beetje over hoe serieus dat allemaal al was, maar ze is er mooi wel mee getrouwd.

Ja maar kaaskopje...

"Ik ben met je eens dat een echte vriend veel waard is, maar een eerste verkering kan ook veel waard zijn. Dat weet je pas later. Ik had vroeger een klasgenote die op haar veertiende verkering kreeg. Helemaal verliefd. Wij, leeftijdgenoten, verbaasden ons wel een beetje over hoe serieus dat allemaal al was, maar ze is er mooi wel mee getrouwd."
En zo had de beste vriendin van mijn zus al sinds haar 14e of 15e 'vaste verkering', ze is er ook mee gaan samenwonen, maar een jaartje of 10 later ontmoette ze een andere jongen en is toen (door een afscheidsbriefje op tafel achter te laten...) bij hem weggegaan.
Jesse

Ja hallo

Zulke voorbeelden kun je ook van mensen vinden die elkaar op hun dertigste hebben leren kennen. Dat ze tien jaar bij elkaar zijn gebleven zegt toch wel dat de relatie serieus werd genomen. Tenminste, dat is mijn oordeel als buitenstaander die er verder niets van weet.
Het briefje is natuurlijk ongelofelijk bot en onsympathiek. Ik vind dat dit ook op zichzelf staat. Het is niet typisch voor hoe het gaat als een puber van 14 verkering krijgt en er na verloop van tijd mee gaat samenwonen. Ik stel me wel voor dat het voor problemen kan zorgen als ze de wilde haren eigenlijk nog moeten kwijtraken of door het volwassen worden een andere kant op groeien. Maar dat hoeft niet. Ik weet niet hoe oud de vriendin was toen ze gingen samenwonen?
Ik weet nog dat ik in mijn eerste (vakantie)kantoorbaantje een collega had die met haar 19de al een jaar getrouwd was. Ik was geschokt. Ik was toen 17 en het idee dat iemand die maar 2 jaar ouder was al zo'n burgerlijk bestaan leidde, ik kon me er niks bij voorstellen

Kaaskopje

Ik vind het ook prima dat ze verliefd zijn en verkering hebben en ik zou het ook helemaal geweldig vinden als ze met hun eerste grote liefde zouden trouwen. Echter ik zou er wel voor waken dat ze naast die verkering ook nog tijd overhouden om andere dingen te doen en dat ze niet min of meer onder ons dak gaan samen wonen. Dat doen ze later maar. Ik zou dus geen verkeringen hier laten slapen of mee laten gaan op vakantie en als het afspreken ten koste gaat van andere dingen zou ik dit ook beperken tot bijvoorbeeld alleen het weekend. Dat alles betekend niet dat ze dan niet alsnog met de eerste liefde kunnen trouwen. Echter je hoeft op je je 14de nog niet dezelfde soort relatie te hebben als een samenwonend of getrouwd stel.

Maylise

Helemaal mee eens!

'je hoeft op je je 14de nog niet dezelfde soort relatie te hebben als een samenwonend of getrouwd stel.'Helemaal mee eens!

Hoe verliefd ze met 14 zijn, zegt niets over de duurzaamheid van de relatie. Het is verstandig om als ouders niet helemaal mee te gaan in de wensen en te zorgen dat er genoeg andere contacten en bezigheden blijven bestaan.

Bij nader inzien zou ik ook geen verkering meer mee nemen tijdens gezinsvakantie. Wel eens gedaan, maar bleek geen succes.

Alles op zijn tijd!

Ieder kind is anders

Mijn dochter had op jonge leeftijd ,ze was eind 13 tot haar 15de serieus verkering.Ik was het daar niet mee eens,maar op een gegeven moment krijgt ieder meisje een eerste vriendje,je verwacht als ouder dat het zo weer over is,als dat niet gebeurt en de verliefdheid blijft,kun je toch niet zeggen dat het niet mag??Als je dochter dan zegt dat haar vriend,ook haar beste vriendin is,waar ze net zoveel plezier mee heeft en je ziet dat ze blij en gelukkig is.Ik denk en vooral bij een eerste vriendje op jonge leeftijd ,niet 1 ouder dit kan voorzien.Dat het je gewoon overkomt.Ik sprak in die tijd ook een vrouw die jong verkering had gekregen en met haar eertse liefde was getrouwd,zij had dezelfde waarschuwingen gekregen die ik nu mijn dochter gaf,maar ze zei me :Wat heb ik nu gemist??Ik heb alles gedaan wat andere met hun vriendin deden,alleen ik deed het met m'n vriend,uitgaan,de eerste vakantie zonder ouders,ik heb niets gemist ,alleen ik weet niet wat liefdesverdriet is.Nou,misschien ben ik wel blij dat ik dat gemist heb in mijn jeugd.Mijn dochter heeft nu geen verkering meer,het is even heel lastig geweest,maar nu zijn ze weer vrienden.Die 2 hebben gewoon een hele speciale band ,die inderdaad net zo kostbaar is als 2 beste vriendinnen.En de meisjesvriendschappen van mijn dochter blijven wisselen.Dat kan ook zonder dat daar een verkering tussen zit.
Eerlijk gezegd moet ik wel zeggen dat ik blij ben dat deze verkering niet is blijven duren,dat ze inderdaad een jeugd heeft,met vriendinnen en vriendjes.
Mijn dochter gaat wel heel anders met jongens om dan haar leeftijdgenootjes,daarom ook meteen serieus als ze dan eenmaal verkering heeft.Ze is soms enorm verbaast over het flirten en afspreken voor een keertje en daar blijft het dan bij,of het zoenen met een jongen op het schoolfeest.Daar snapt zij dan weer niets van.Terwijl ik dat bij haar leeftijd vind horen.Maar daar is ze te serieus voor.Zo is voor haar vriendschap tussen haar en een jongen ook heel normaal.

Ik vind 14 ook érg jong voor vastigheid. Veel van die leeftijd zien er ook echt nog jong uit en eigenlijk moet ik er niet aan denken dat 'dat' al serieuze verkering met seks heeft. Dat zeg ik eerlijk. Met 14 jaar zou ik dan ook 'moederlijk' ingrijpen, maar als datzelfde kind halverwege haar 15de nog steeds verkering heeft en het er ook voor mij als ouder 'gezond' uit ziet, kan ik eigenlijk geen enkel argument vinden wat rechtvaardigt dat ik als ouder geen toestemming geef voor meer intimiteit dan zoenen. Ik denk dat daarbij toch ook speelt hoe je er zelf tegenaan kijkt. Als seks iets 'heiligs' is en éigenlijk alleen binnen het huwelijk is toegestaan, dan is elke leeftijd 'te jong'. Kun je het toch meer zien als iets wat bij een relatie hoort, niet meer en niet minder, dan is het lijkt mij wat lastiger te verkopen dat een 15 jarige geen seks mag en een 16 jarige wel. Ik heb zelf ook met die vragen gezeten. Ik ben nogal preuts en heb de neiging ouderwets te denken, maar doordat ik nu in de praktijk met verkering te maken heb, denk ik dat ik er geen principekwestie van gemaakt zou hebben als het eerder was gebeurd. Als ze willen, hebben ze mijn toestemming niet nodig. Wat heb ik eraan als ze het daarom stiekem gaan doen?
Ik ben er trouwens ook niet voor dat kinderen al praktisch samenwonen onder het dak van hun ouders. Ik vind dat zo vreemd. Tenzij er een hele duidelijke aanleiding voor is en het een praktische oplossing is, maar anders... neuh.

Verbaasd

Goh, wat bemoeien veel mensen zich met de (liefdes)relaties van hun kinderen. Bezoekrestricties, logeerverboden, vakantie-uitsluitingen… Ik kijk er nogal van op. Tuurlijk, als een een bovengemiddeld rebels of te manipuleren kind hebt (daar bedoel ik mee dat het bijvoorbeeld heel weinig zelfvertrouwen heeft), dan snap ik dat je wat extra begeleiding geeft, en wat voorzichtiger bent. Maar je hebt toch een beetje aan opvoeding gedaan? Je dochters verteld dat ze niets moeten doen wat ze zelf niet echt willen, je zoons verteld dat als een meisje ‚nee’ zegt… Heeft men zo weinig vertrouwen in zijn eigen opvoedcapaciteiten of kind?

S.

Heeft niks met opvoeding te maken

Ergens is het wel zo dat je je kind een beetje moet vertrouwen en dat je inderdaad aangeeft wat wel en niet mag en kan tegenover elkaar,maar...als ouder moet je ook met je beiden voeten op de grond blijven staan om je kind hierin op een correcte manier te begeleiden.
Ik zie dat de ouders van dat vriendinnetje,de hele situatie zodanig ophemelen,dat het haast niet meer normaal is.Ik ben er zelfs van overtuigd dat die mensen er geen rekening mee houden dat hun 14-jarige dochter nog een puber is en ook andere interresses moet kunnen tonen en belang hechten aan vriendschap bv.Alles draait om hun dochter haar relatie en zelfs als ze eens 'ruzie' hebben,wat in de beste relaties wel eens voorkomt,zijn het de ouders die zich hierin geroepen voelen om in te grijpen,omdat ze bang zijn dat de relatie zou kunnen afspringen en dàt is volgens mij geen gezonde situatie.