Samenwonen met partner en stiefkind; wel of niet doen?
Hallo allemaal,
Dankzij dit forum ben ik inmiddels wat wijzer geworden op een gebied waar iets mij erg dwarszit. Throwaway aangemaakt. Hopelijk kunnen jullie wat licht schijnen op de volgende situatie. Sorry voor het lange verhaal alvast...
Inmiddels heb ik zo 2,5 jaar een relatie met een hele fijne man. We komen allebei uit een lang huwelijk hiervoor (ik 11 jaar, hij 22 jaar). We staan al een tijd op het punt om samen te wonen bij mij, maar nu we dit eindelijk op proef doen, twijfel ik enorm.
Mijn partner heeft een zoon van 18. Die heeft een ziekte die hem nu lichtelijk beperkt fysiek dingen te doen (vooral in de toekomst), maar hij is voor nu zelfredzaam.
Zowel mijn partner als zijn zoon zijn erg makkelijk in en rondom huis. Ik niet. En daar erger ik mij kapot aan.
Wat er nu vooral gebeurt is dat ik het huishouden sta te doen naast een drukke baan. Ik vraag hier en daar om een minimale taak over te nemen, zoals overgebleven eten in een bakje doen, alleen de kip te bakken of om de tafel te dekken. Dat gebeurt probleemloos, maar nooit uit henzelf. De meeste taken blijven liggen totdat ik het doe of totdat ik vraag aan hen om het te doen. En dan wordt het herrie.
Twee weken geleden was ik ziek en toen heb ik met buikgriep eigenlijk het volledige huis schoongemaakt, inclusief de was en alles in de slaapkamer. Ik had daar een beetje de pest in; zoon kwam pas om kwart over zes 's-middags zijn kamer uit (depressie) en manlief stak gelijk alle aandacht in zoon. Na een paar dagen gaf ik aan bij mijn partner dat ik het toch fijn vond als aangeboden wordt om mij even te verlichten van de huishoudelijke taken. Ik heb tijdens mijn buikgriep immers ook gewoon doorgewerkt (tussen de badkamerbezoeken in).
Wanneer ik aangeef dat ik het vervelend vind dat ik het idee heb dat ik alles alleen doe en dat de hulp minimaal is, stuit ik veel op weerstand. Ik zou een te hoge standaard hebben voor het huishouden en zij moeten voldoen aan mijn norm. Ik vind in mijn optiek bepaalde dingen onacceptabel, zoals net zo lang afval naast de volle prullenbak leggen totdat iemand het zat is en de zak vervangt. Of dat we met zijn drieën thuiskomen, en ik meteen de vuile vaat van de eettafel nog sta af te ruimen en zij allebei lekker neerploffen op de bank en mij een half uur laten werken. Het gebeurt vaak dat zij staan toe te kijken hoe ik sta te werken, en er geen hulp wordt aangeboden.
Dit soort ergernissen kan ik slecht bij mijn partner neerleggen; het levert escalerende ruzies, huilbuien en schreeuwen op, terwijl ik graag op zoek ga naar een oplossing (draag bijvoorbeeld wat bij zodat we een huishoudster inhuren; probleem grotendeels opgelost). Het gevolg is dat ik constant twijfel tussen ergernissen bespreekbaar maken of mijn mond houden.
Ook vind ik dat zoon veel en veel meer kan bijdragen. Dat is nu beperkt tot tafel dekken en zijn bord in de vaatwasser zetten. Partner beschermt hem daarin, gezien zijn handicap. Ik zie veel meer mogelijkheden tot bijdragen, maar ook dat levert wrijving op.
Ik erken dat ik 'lastig' ben met samenwonen; ik heb inderdaad een hoge standaard en ik ben ook super sterk opgevoed in het proactief meehelpen in huis. Zij zijn het tegenovergestelde; pas acteren als de boel dreigt over te lopen.
Ik ben 32 en ga mijzelf steeds meer afvragen of dit de manier is waarop ik wel wil leven; voor mij voelt het niet als een eerlijke deal. Ondanks mijn huwelijk heb ik door het werk van mijn ex-man langere periodes alleen geleefd en nu voelt het als meer werk krijgen, met minder ruimte en vrijheid in mijn eigen huis. Op hun beurt voelen mijn partner en zoon zich minder welkom bij mij, en voelen de constante druk van mijn ergernissen.
Ben ik te moeilijk?
Zelfs zonder die zoon klinkt het niet als een recept voor succes. Het lijkt mij jammer om zo een leuke relatie kwijt te raken, terwijl je al LAT-tend best veel plezier aan elkaar kan hebben. Maar als dat niet echt jouw verlangen is, dan zit er weinig op om op zoek te gaan naar iemand die wel dezelfde levenswijze heeft als jij. Deze man gaat zich niet volledig aan jou aanpassen, en dat is ook niet onbegrijpelijk. Er is geen goed of fout qua leefwijze, maar er is wel zoiets als onverenigbaar.
En hij heeft dus wel die zoon, en die heeft hij onvoorwaardelijk. Die gaat altijd voor. Dat blijft zo.
Bij zo’n lang verhaal past alleen een nee
Niet gaan samenwonen
Goed dat je eerst ‘proef’ samengewoond heb.
Nu weet je dat het geen goed idee is.
Nou, deze keus is niet zo moeilijk, antwoord is niet gaan samenwonen natuurlijk! Recept om de relatie snel tot een einde te brengen en dan hebben manlief en stiefzoon geen eigen huis meer, neem aan dat dit niet de bedoeling is?
JtM schreef op 02-08-2023 om 11:19:
Ik ga mee met de rest. Niet samen wonen met de man en zijn zoon.
Hoe oud is jouw vriend eigenlijk als hij uit een 22 jarig huwelijk komt met een zoon van 18?
Dank voor je (jullie!) heldere reactie(s). Mijn partner is 44 
.
Overigens wel intrigerend, je bent 32, de relatie duurt al 2,5 jaar, hiervoor was je 11 jaar getrouwd… heb je tussendoor wel alleen gewoond eigenlijk?
AnnaPollewop schreef op 02-08-2023 om 12:41:
Overigens wel intrigerend, je bent 32, de relatie duurt al 2,5 jaar, hiervoor was je 11 jaar getrouwd… heb je tussendoor wel alleen gewoond eigenlijk?
Ik was overal heel vroeg bij, haha. Ik heb eigenlijk vanaf het begin alleen gewoond, waarbij mijn partner dan in het weekend thuis was. In deeltijd alleen wonen dus eigenlijk...waarbij het samenwonende deel ook heel anders verliep dan in deze situatie.
Jonagold schreef op 02-08-2023 om 11:22:
Persoonlijk vind ik het zelfs een beetje passief agressief om met griep demonstratief het huis te gaan poetsen. Eerste vereiste in elke relatie is goede communicatie en het helder krijgen van wederzijdse verwachtingen. Dus als jij van je vriend verwacht dat hij meehelpt in het huishouden, zeg dat dan en wees concreet. Geldt andersom ook: als je vriend verwacht dat zijn zoon niets hoeft te doen in huis moet hij jou dat vertellen. En liefst ook het waarom uitleggen.
Ik zou dus allebei de tijd nemen om op een rijtje te zetten wat jullie normen, waarden, wensen en verwachtingen zijn. En waar dat niet matcht kijken of je dan ergens in het midden uit kunt komen. En of dat van beide kanten nog wel acceptabel is.
Overigens vind ik het heel bijzonder bedacht van jullie om te gaan samenwonen als er een depressieve en beperkte zoon deel uitmaakt van het gezin. Dat lijkt me sowieso een recept voor ellende. Ik zou dus de komende jaren lekker blijven latten tot de zoon uit huis is.
Bedankt voor jullie reacties allemaal. Het blijft lastig om je zo kwetsbaar op te stellen maar aan jullie mening heb ik veel. Als je er zo 'diep' in zit is het soms moeilijk om iets objectief te zien. Of ik ben bang dat iets binnen mijn blind spot valt.
Mijn gevoel zegt ook sterk om het voor nu niet te doen. Ik vind het erg fijn om mijn partner veel om mij heen te hebben maar ik merk nu dat we ook verschillen op bepaalde vlakken die (vooral voor hem) erg gevoelig liggen. Zoals me-time en ook communicatie.
@Jonagold; ik vind het moeilijk om de communicatie een beetje vredig te laten verlopen op dit onderwerp. Mijn sterke wens om met mijn stiefzoon een gesprek te hebben over wat mijn verwachtingen zijn (en wat de zijne zullen zijn) bij het samenwonen, was eigenlijk al een no-go. Stiefzoon zou meteen in weerstand komen volgens mijn partner. Hoe bepaalde situaties op mij overkomen of hoe iets voor mij voelt, ongeacht de intentie van de ander, wordt meteen opgevat als een verwijt.
Hierin maak ik veel de link met mijn normen, waarden en ook hoe ik ben opgevoed en hoe ik als mens in elkaar steek. Wat voor mij acceptabel en onacceptabel is, en vooral waar ik mij flexibel in wil opstellen zodat we kunnen zoeken naar een oplossing.
Mijn partner is hierin heel gevoelig en draait soms pas na een paar dagen boosheid, selectief mutisme of uitsluiting bij. Echt binnenkomen doet het vaak niet.
Ik houd superveel van hem, maar het wordt zo wel heel lastig als er veel dingen niet bespreekbaar worden omdat het gevoelig ligt.
Latten wordt dan inderdaad de beste optie. Voor hem heel naar, want hij zit financieel aan de grond. Voor mij dan in ieder geval weer een stuk rustiger...
Bedankt voor het lezen van al mijn problemen 🤣.
TO, heb jij een religieuze/traditionele achtergrond?
en ik weet niet of je zijn zoon jouw stiefzoon moet noemen of hem zo moet zien/behandelen. Die jongen was 15/16 toen je hem leerde kennen? Ik vind dat echt te oud om als nieuw persoon nog te gaan moederen.
Je kunt met alle huisgenoten afspraken maken over taken en omgangsvormen. Maar ik betwijfel of er een acceptabel midden voor jullie is als de emoties over dit soort dingen zo hoog oplopen.
Ik begrijp dat je nu nog apart woont? Waarom ga je dan hun huis poetsen? Als ik een vriend heb waarmee ik niet samen woon, vind ik het normaal om samen te koken of af te wassen. Misschien eens een wc schoon maken en het bed op maken. Maar het is zijn huis met zijn normen. Daar kan ik wat van vinden maar pas als ik samen woon zullen we dat samen op moeten lossen.
En zoals ik het nu hoor, liggen jullie normen te ver uit elkaar om samen te gaan wonen. Ik zou wel (niet verwijtend) de reden geven waarom. Het kan zijn dat je vriend zich dan nog wil aanpassen.
Zit hij financieel aan de grond? Dan is samenwonen toch helemaal geen goed idee.
pausi schreef op 02-08-2023 om 13:24:
Zit hij financieel aan de grond? Dan is samenwonen toch helemaal geen goed idee.
voor vriend wel, toch, lijkt me? Als hij bij haar kan intrekken, heeft hij geen woonlasten meer. En (maar nu ben ik even heel negatief) hij hoeft ook niets aan het huishouden te doen, wat dat doet TO wel. Moet hij alleen wel haar 'gezeur' op de koop toe nemen.
[sarcasm off]
ik blijf inderdaad, ook na het lezen van je latere berichten, bij mijn eerdere advies: niet gaan samenwonen.
FairyZoe schreef op 02-08-2023 om 12:53:
[..]
Bedankt voor jullie reacties allemaal. Het blijft lastig om je zo kwetsbaar op te stellen maar aan jullie mening heb ik veel. Als je er zo 'diep' in zit is het soms moeilijk om iets objectief te zien. Of ik ben bang dat iets binnen mijn blind spot valt.
Mijn gevoel zegt ook sterk om het voor nu niet te doen. Ik vind het erg fijn om mijn partner veel om mij heen te hebben maar ik merk nu dat we ook verschillen op bepaalde vlakken die (vooral voor hem) erg gevoelig liggen. Zoals me-time en ook communicatie.@Jonagold; ik vind het moeilijk om de communicatie een beetje vredig te laten verlopen op dit onderwerp. Mijn sterke wens om met mijn stiefzoon een gesprek te hebben over wat mijn verwachtingen zijn (en wat de zijne zullen zijn) bij het samenwonen, was eigenlijk al een no-go. Stiefzoon zou meteen in weerstand komen volgens mijn partner. Hoe bepaalde situaties op mij overkomen of hoe iets voor mij voelt, ongeacht de intentie van de ander, wordt meteen opgevat als een verwijt.
Hierin maak ik veel de link met mijn normen, waarden en ook hoe ik ben opgevoed en hoe ik als mens in elkaar steek. Wat voor mij acceptabel en onacceptabel is, en vooral waar ik mij flexibel in wil opstellen zodat we kunnen zoeken naar een oplossing.
Mijn partner is hierin heel gevoelig en draait soms pas na een paar dagen boosheid, selectief mutisme of uitsluiting bij. Echt binnenkomen doet het vaak niet.
Ik houd superveel van hem, maar het wordt zo wel heel lastig als er veel dingen niet bespreekbaar worden omdat het gevoelig ligt.
Latten wordt dan inderdaad de beste optie. Voor hem heel naar, want hij zit financieel aan de grond. Voor mij dan in ieder geval weer een stuk rustiger...
Bedankt voor het lezen van al mijn problemen 🤣.
Een partner die een paar dagen boos is of je doodzwijgt…dat is geen normale relatie hoor! Ik weet niet of je als kind nooit een goed voorbeeld heb gehad of dat je vorige relatie ook zo was maar in een normale relatie ben je weleens boos maar daarna praat je dat op normale manier weer uit. Zelfde dag nog
Maar wie huilt en schreeuwt er nou als hij aangesproken wordt op zijn taken?
Doemijdieglazenbol schreef op 02-08-2023 om 12:58:
TO, heb jij een religieuze/traditionele achtergrond?
en ik weet niet of je zijn zoon jouw stiefzoon moet noemen of hem zo moet zien/behandelen. Die jongen was 15/16 toen je hem leerde kennen? Ik vind dat echt te oud om als nieuw persoon nog te gaan moederen.
Je kunt met alle huisgenoten afspraken maken over taken en omgangsvormen. Maar ik betwijfel of er een acceptabel midden voor jullie is als de emoties over dit soort dingen zo hoog oplopen.
Ik noem hem mijn stiefzoon even voor het gemak op dit forum. In het echt is de benaming voor ons in ieder geval geen issue. Niet religieus by the way .
