Schermverslaving en manipulatief gedrag
Onze 12-jarige pleegzoon (die sinds pasgeboren baby bij ons is) lijkt mij verslaafd aan het spel Brawl Stars, hetgeen hij constant op zijn smartphone en tablet speelt, samen met vrienden van school. Zijn schoolwerk lijdt eronder, hij gaat niet naar de huiswerkklas die hij verplicht moet volgen, weigert vaak zijn scherm af te zetten om te komen eten of ergens mee naartoe te gaan, liegt en verzint smoesjes om mij te doen geloven dat hij voor school bezig is terwijl hij aan het gamen is, doet heel lelijk tegen mij. Ik heb hem meerdere keren gewaarschuwd dat dit gedrag niet door de beugel kan en dat ik hem een schermverbod zou geven. Vorige week woensdagavond weigerde hij weer te stoppen, en heb ik zijn smartphone afgepakt en een code op de tablet gezet. Ik heb hem gezegd dat het schermverbod tot vrijdag na school was, maar dat als hij nog meer lelijks deed dat het schermverbod telkens een dag verlengd werd. Hij kreeg van mij ook de mogelijkheid om dagen terug te verdienen per 3 uur dat hij in een boek zou lezen (iets wat hij nooit doet).Hij is toen compleet beginnen 'flippen' en alles wat hij kon bedenken om mij te treiteren is hij beginnen doen: mij vervloeken, uitschelden, kleineren, bedreigen dat hij mij zou dood steken, dingen naar mij gooien, de diepvriezen gaan openzetten, overal in huis de lichten gaan aandoen, de kranen openzetten, scheerschuim in de lavabo spuiten, mijn laptop en gsm verstoppen, de oven afzetten elke keer hij passeerde...Ik ben rustig gebleven en heb regelmatig gezegd: " schermverbod tot zaterdag, zondag, ....,donderdag,... maandag 4 maart..."Hij bleef mij treiteren, en zei dan: "jij wilt toch niet dat ik zo doe, geef dan mijn gsm terug, dan stop ik ermee. Jij vindt het toch lastig als ik een crisis heb, dan moet je gewoon mijn gsm teruggeven, dan is alles weer oké..."Omdat hij in het verleden al wel narcistische trekjes vertoonde en vaak onder een straf uitgeraakt, en meestal manipuleert om zijn goesting te krijgen, vond ik het belangrijk om voet bij stuk te houden en heb ik dus niet toegegeven aan de manipulatie. Mijn man vindt dat ik mijzelf deze miserie op de hals gehaald heb, en dat die oplopende dagen schermverbod buitenproportioneel zijn en dat zijn gedrag normaal pubergedrag is. Is dit normaal pubergedrag?
ik vraag me af wat het nut is van de vraag of iets normaal is of niet. Het doet volledig teniet in welke context iets gebeurt en het is absoluut niet oplossingsgericht. Wat heb je aan de kwalificatie normaal of abnormaal? Door iets als niet normaal te bestempelen, leg je het probleem bij het kind: er is iets mis bij het kind en dat moet gefixt (vaak het liefst met repressie, wat meestal averechts werkt).
Door het gedrag van het kind als niet normaal te bestempelen, hoeft de volwassene niet naar zijn of haar eigen aandeel te kijken. Maar er zijn echt andere manieren om dit aan te pakken en een kind te begeleiden en ondersteunen.
Ik interpreteer de situatie als volgt: TO voelt zich machteloos en gaat een machtsstrijd aan door straf op te leggen met aanvullende eisen en eenzijdig bedachte regels over wanneer kind de tablet mag gebruiken. Het kan zo maar zijn dat 3 uur lezen als een onmogelijke opgave voor het kind voelt. Wat er dus mis gaat is dat je een strijd aangaat met een kind wat mogelijk met dingen worstelt of bepaalde vaardigheden nog niet voldoende heeft ontwikkeld. Er zijn zoveel andere manieren waarop je dit kunt aanpakken. En ik ben echt niet heilig: ik herken de machteloosheid en de neiging om dan vanuit die machteloosheid te kiezen voor een escalerende aanpak.
Of de straf heftig is doet er ook niet toe. Het kind ervaart het als heftig en de vraag is of je er iets mee bereikt, behalve dat het tot een escalatie geleid heeft. Ik zie straffen zelfden als leerzaam. Ik denk dat je op andere manier grenzen kunt bieden, ook in gesprek met een kind.
Maar gaat de ouder de strijd aan met het kind, of met de app-ontwikkelaars die verslavend goede spellen bereikbaar maken voor kinderen?
Als je dan te horen krijgt, "Jij bent de ouder, regels stellen", of " Hoe lief vind je je kind eigenlijk?" "Ga met je kind in verbinding!", hoe eenzaam is dat! Dat kind kan wel degelijk een probleem hebben, niet omdat het kind abnormaal is, maar in een abnormale toestand van verslaving, opgelegd door zulke spellen. Dan ben je als ouder machteloos. Verslavingszorg kan misschien helpen, maar alles bij de ouder neerleggen, niet.
Auwereel schreef op 03-03-2024 om 13:47:
Maar gaat de ouder de strijd aan met het kind, of met de app-ontwikkelaars die verslavend goede spellen bereikbaar maken voor kinderen?
Als je dan te horen krijgt, "Jij bent de ouder, regels stellen", of " Hoe lief vind je je kind eigenlijk?" "Ga met je kind in verbinding!", hoe eenzaam is dat! Dat kind kan wel degelijk een probleem hebben, niet omdat het kind abnormaal is, maar in een abnormale toestand van verslaving, opgelegd door zulke spellen. Dan ben je als ouder machteloos. Verslavingszorg kan misschien helpen, maar alles bij de ouder neerleggen, niet.
Absoluut! Maar de verslavende aard van apps, telefoon en games gaan we niet zomaar veranderen, die ligt voor een groot deel buiten onze cirkel van invloed. Dus moet je je als ouder richten op wat binnen jouw cirkel van invloed ligt.
Ik denk dat bij veel kinderen (en ouders) sprake is van een bepaalde mate van afhankelijkheid van digitale apparaten. Het is voor mij niet duidelijk of dat in dit geval van TO en pleegkind echt sprake is van verslaving of een afhankelijkheid in combinatie met een kind met zwakkere regulatie en een ouder die dreigt in een machtsstrijd te komen. Dan is verslavingszorg veel te zwaar, dan moet op de interactie tussen ouder en kind richten. Je moet niet vergeten dat voor kinderen van die leeftijd bijna het gehele sociale leven via hun telefoon en games afspeelt. Daar zitten ook positieve kanten aan, maar dat vraagt ook begrenzing. En dat is echt niet makkelijk, dat wil ik niet beweren. Maar er zijn andere wegen dan straffen die effectiever zijn.
Auwereel schreef op 03-03-2024 om 11:28:
[..]
De wifi ging bij ons na bedtijd uit, maar op een gegeven moment bleek mijn zoon zijn zakgeld te steken in een databundel. Ook had hij zelf een mobiel bij elkaar gespaard, dus toen ik die afnam omdat het bedtijd was en er niet gestopt werd vanwege de mogelijkheid tot datagebruik, vond mijn zoon dat diefstal. Dus nadruk leggen op mijn en dijn kan ook tegen je gebruikt worden.
Leuk geprobeerd van hem! Tot zijn 16e mag je als ouder, als jij het nodig vindt, zijn telefoon afpakken. Uiteraard zijn er wat regels mbt geldige redenen voor in beslagname en eventuele controle van de inhoud. Maar zijn eigen welzijn, is een goede reden. Dus laat hem vooral aangifte doen 
Ik zorg ervoor dat ik uit een machtsstrijd blijf. Als je tegenover elkaar staat dan wordt er sowieso niet meer naar elkaar geluisterd. Je gaat zo helemaal uit de verbinding. En als ouder moet je dat niet willen. Straf op straf op straf daar ben ik ben voorstander van. Voor hem is de termijn niet meer te overzien dus waarom zou je je dan nog aan een enkele afspraak houden?
Auwereel schreef op 03-03-2024 om 11:28:
[..]
De wifi ging bij ons na bedtijd uit, maar op een gegeven moment bleek mijn zoon zijn zakgeld te steken in een databundel. Ook had hij zelf een mobiel bij elkaar gespaard, dus toen ik die afnam omdat het bedtijd was en er niet gestopt werd vanwege de mogelijkheid tot datagebruik, vond mijn zoon dat diefstal. Dus nadruk leggen op mijn en dijn kan ook tegen je gebruikt worden.
Maar daar ben je toch de ouder voor om niet in dergelijke opmerkingen te trappen? En dat dan ook niet op je opvoeding te betrekken. Bezit en gebruik komen met inzicht, leeftijd en zelfstandigheid en dat weet je als ouders ook en dat zul je dan ook (op een rustig moment en niet in het midden van de strijd) moeten communiceren. En niet in valkuilen trappen van dat soort opmerkingen.
Ik verbaas me niet over opvoedmoeilijkheden die je tegenkomt? Je kinderen kunnen je verrassen uit hoeken die je niet voor mogelijk hebt gehouden. Maar het is aan de ouders om die creatieve uitspraken om te draaien naar waar jij (of jouw opvoeding) voor staat. En je bent verantwoordelijk voor hun gezondheid. Dus ook de geestelijke gezondheid en als je reden ziet om in te grijpen, werden dat soort opmerkingen door mij finaal gepareerd. Niet gaan twijfelen aan jezelf op zulke momenten iig.
@pleegmamametveelvragen hoe gaat het met je sinds Je dit topic hebt geopend. Helpen (sommige) reacties je? Zijn er dingen waarop je wil reageren?
BritgetJones007 schreef op 03-03-2024 om 09:04:
[..]
Als ik om mij heen hoor, dat eigenlijk bijna alle ouders problemen hebben om dit in goede banen te leiden en dat alles, zoals huiswerk, ook naar buiten, sociaal contact buiten er door wordt beïnvloed.
En scholen inmiddels met verboden komen met mobiele, maar tegelijkertijd schoolwerk op laptop aanbieden (bedankt he school, nog een extra probleem erbij, weer extra schermtijd, daar zijn wij niet blij mee). Dus inmiddels door deze manier van lesgeven ouders met een extra probleem opzadelen.
Dus ik vind het vooral jammer dat het überhaupt bestaat, dat gamen en filmpjes die maar doorgescrold kunnen worden. Er is bewust een verslavende factor in verwerkt, zodat kinderen er niet of moeilijk mee kunnen stoppen. Expres verslavend dus. Heel erg kwalijk en dit zou eigenlijk in de basis aangepakt moeten worden.
Als zo'n spel uitgezet moet worden, dan kan dat niet zomaar, want "potje is nog nier afgelopen" en dan moeten er tig stappen genomen worden met " are you sure you want to stop" of iets dergelijks. En als ik dan lees dat het kind van diegene die tiktok of snappchat ontworpen heeft er niet op mag, dan weet je wel hoelaat het is. Het is gewoon verslavend.
En dat terwijl gewone opvoeden al soms lastig kan zijn, gaat het daar al niet eens meer om, omdat alles op scherm moet tegrnwoordig en ook schoolwerk.
Ik vind het inmiddels inderdaad een groot probleem. En dat die spellen en apps zo verslavend zijn, dat mag wat mij betreft strafbaar gemaakt worden, want dat klopt gewoon niet. Het zou gewoon niet op de mark gebracht mogen worden.
Eens.
Vroegah... waren de meeste spelletjes offline. Dan kon er dus 'gesaved' worden en dan was het klaar. Verder niemand die het naar vond als je stopte, behalve misschien jijzelf.
Nu is het online en met bekenden. Dus zit er ook nog sociale druk bij iets wat vroeger gewoon ontspanning was. Dan ben je dus 'stom' als je opeens uit een raid weggaat, want jij had de warrior en de mage nog moeten 'healen'.
Het zijn niet alleen kinderen die er niet mee kunnen stoppen. Ik heb een buurvrouw met een -inmiddels- volwassen zoon van bijna 24 en in de periode dat ze geen werk had (lange periode, denk wel zo'n tien jaar), gamede ze zich ook suf. Ik heb niks met gamen, ken het ook niet, maar dan vertelde ze heel trots dat ze een of andere warrior opperhoofd was met een heel leger dat ze aanstuurde en dat ze erg hoog in de rankings stond. Soms kwam ze naar buiten om snel een sjekkie te roken, maar moest ze daarna weer gauw naar binnen, want dan begon de volgende aanval. Dat deed ze hele dagen.
En dan een zoon krijgen die zelf een gameverslaving opliep....
yette schreef op 03-03-2024 om 14:37:
[..]
Leuk geprobeerd van hem! Tot zijn 16e mag je als ouder, als jij het nodig vindt, zijn telefoon afpakken. Uiteraard zijn er wat regels mbt geldige redenen voor in beslagname en eventuele controle van de inhoud. Maar zijn eigen welzijn, is een goede reden. Dus laat hem vooral aangifte doen
BIj mijn zoon moest ik niet aankomen zonder geldige reden, en "ik betaal dus ik betaal" gold hier dus niet. Had mijn zoon in zijn hoofd "wat je doet is niet rechtsgeldig", was het lastig hem te overtuigen dat er er een andere reden aan ten grondslag lag, gezondheid bijvoorbeeld. Hem op "een rustig moment" uitleggen hoe het zit was nog een andere issue, want dat was dè manier om een rustig moment te verknallen. Voordat je het weet heb je altijd ruzie, het inleveren van mobiel = ruzie, en het noemen tijdens een rustig moment = nieuwe ruzie. Briefjes met uitleg werkten regelmatig wel. En later via de app uitleggen waarom bepaalde dingen moeten/worden gedaan in de opvoeding. Dan kan een eigen moment gekozen worden waarop deze ouderlijke uitleg wordt bekeken en verpruts je (hopelijk) een fijn moment niet.
Auwereel schreef op 04-03-2024 om 12:19:
[..]
BIj mijn zoon moest ik niet aankomen zonder geldige reden, en "ik betaal dus ik betaal" gold hier dus niet. Had mijn zoon in zijn hoofd "wat je doet is niet rechtsgeldig", was het lastig hem te overtuigen dat er er een andere reden aan ten grondslag lag, gezondheid bijvoorbeeld. Hem op "een rustig moment" uitleggen hoe het zit was nog een andere issue, want dat was dè manier om een rustig moment te verknallen. Voordat je het weet heb je altijd ruzie, het inleveren van mobiel = ruzie, en het noemen tijdens een rustig moment = nieuwe ruzie. Briefjes met uitleg werkten regelmatig wel. En later via de app uitleggen waarom bepaalde dingen moeten/worden gedaan in de opvoeding. Dan kan een eigen moment gekozen worden waarop deze ouderlijke uitleg wordt bekeken en verpruts je (hopelijk) een fijn moment niet.
Maar dit klinkt bijna alsof je bang moet zijn voor de reactie van je kind. Als die zo heftig is dat je thuis op eieren moet gaan lopen om je kind maar niet in boze modus te krijgen, dan gaat er ook iets niet goed.
Er zit echt een verschil tussen een puber die (even) boos is en moppert, maar later tijdens een rustig gesprek snapt waar het vandaan komt. Of waar je iig afspraken mee kunt maken versus zó boos worden dat je het als ouder bijna niet meer bespreekbaar durft te maken, laat staan handhaven. Als dat het geval is, heb je een probleem dat verder gaat dan puberteit.
Diyer schreef op 04-03-2024 om 12:47:
[..]
Maar dit klinkt bijna alsof je bang moet zijn voor de reactie van je kind. Als die zo heftig is dat je thuis op eieren moet gaan lopen om je kind maar niet in boze modus te krijgen, dan gaat er ook iets niet goed.
Er zit echt een verschil tussen een puber die (even) boos is en moppert, maar later tijdens een rustig gesprek snapt waar het vandaan komt. Of waar je iig afspraken mee kunt maken versus zó boos worden dat je het als ouder bijna niet meer bespreekbaar durft te maken, laat staan handhaven. Als dat het geval is, heb je een probleem dat verder gaat dan puberteit.
Als een kind moeite heeft met emotieregulatie, moet je op zoek naar andere manieren die ook werken. Dit klinkt als dat Auwereel een prima manier heeft gevonden om grenzen aan te geven. Als de standaard manier (direct aanspreken) niet werkt, dan zoek je andere manieren.
En die emotieregulatie ontwikkelt zich nog lang door, dus grote kans dat het steeds beter lukt om wel direct aan te spreken als een kind ouder wordt, en leert zijn emoties beter te beheersen. Er zijn natuurlijk zat kinderen waarbij om wat voor reden dan ook dit (tijdelijk) niet zo gaat als je verwacht.
Handhaven, klinkt echt gezellig. Er zijn problemen die verder gaan dan de puberteit, maar ook gewone pubers kunnen echt in een modus raken dat ze niet zondermeer het handhaven van hun ouders accepteren. Er is een verschil tussen ernstige problematiek en vinden hoe je ruimte geeft en neemt bij pubers.
Auwereel schreef op 04-03-2024 om 12:19:
[..]
BIj mijn zoon moest ik niet aankomen zonder geldige reden, en "ik betaal dus ik betaal" gold hier dus niet. Had mijn zoon in zijn hoofd "wat je doet is niet rechtsgeldig", was het lastig hem te overtuigen dat er er een andere reden aan ten grondslag lag, gezondheid bijvoorbeeld. Hem op "een rustig moment" uitleggen hoe het zit was nog een andere issue, want dat was dè manier om een rustig moment te verknallen. Voordat je het weet heb je altijd ruzie, het inleveren van mobiel = ruzie, en het noemen tijdens een rustig moment = nieuwe ruzie. Briefjes met uitleg werkten regelmatig wel. En later via de app uitleggen waarom bepaalde dingen moeten/worden gedaan in de opvoeding. Dan kan een eigen moment gekozen worden waarop deze ouderlijke uitleg wordt bekeken en verpruts je (hopelijk) een fijn moment niet.
Leuk hè, pubers 
Ze weten (als het goed is) prima wat de regels zijn en waarom die er zijn. Ze zijn ook slim genoeg om te begrijpen waarom je als ouder op een gegeven moment ingrijpt. Bovendien weten ze dat jij ze het beste gunt en ze het liefst vrolijk ziet. En tòch reageren ze op het moment dat zijzelf iets onverstandigs doen en jij ze de goede kant op probeert te krijgen, alsof jij ze onrecht aan doet. Als je niet uitkijkt, beland je in een discussie - die als het aan je kind ligt niet gaat over de regels waar hij/zij zich aan moet houden, maar over wat jíj́ als ouder fout doet.
Goede oplossing wel, die geschreven uitleg van je!
Hier hebben we welliswaar best heftige primaire reacties van de kinderen gezien (schreeuwen, zo hard knallen met deuren dat de kalk uit de muur viel, stampen op de trap, etc.), maar die woede was er altijd ook wel vrij vlot weer uit en dan kon je indien nodig weer een gesprek met ze voeren. Bij de oudste 3 was het onderwerp daarna meestal wel afgesloten. De 4e heeft daar wat meer moeite mee. Die moet lobbyist worden. Bij herhaling probeert hij je achteraf op charmante wijze in te pakken in de hoop alsnog een deal in zijn voordeel te kunnen sluiten. Ik geniet van die vindingrijke pogingen - en niet alleen omdat hij dan koffie met opgeklopte melk en een cacao-kunstwerkje voor me maakt
Ik vind toch echt wel heel erg verslaafd klinken allemaal en zou dan ook zeker hulp zoeken en tot die tijd hele duidelijke limieten stellen aan het gamen die ook niet onderhandelbaar zijn.
Onze dochter zit ook aan haar telefoon vastgekleefd, met name Snapchat en TikTok, maar op het moment dat we zeggen dat ze hem weg moet leggen mort ze wel maar ze doet het wel en gaat daarna ook geen achterlijk gedrag vertonen.
Dus om je vraag of dit normaal is te beantwoorden: Als je het mij vraagt absoluut niet.
