Schoonmoeder met dementie/ puberkleinzoon
Mijn schoonmoeder die door haar dementie is opgenomen in een verpleeghuis maakt een zeer slechte periode door. Om het kort te houden; door haar gedrag is e.e.a. uitgeprobeerd met medicijnen om het leven wat prettiger te maken voor haar. Echter op een bepaald moment is dit doorgeschoten: zijn medicijnen zo slecht gevallen dat ze in een soort delirium is gekomen. Daardoor is even besloten haar bijna helemaal geen gedragsmedicatie te geven. Nu krijgt ze weer wat (voorzichtig) omdat zonder echt geen doen is. Haar gedrag blijft echter soms erg moeilijk. Het kan zomaar omslaan. Het ene moment is zij gezellig en dankbaar dat je haar komt halen of op visite komt, het andere moment is ze boos en negatief. Echt of er een knopje omgaat. Meestal is er wel een aanleiding; bijv. omdat we aangekondigd hebben terug te gaan of het ging regenen, of ze ziet iemand 'die haar niet aanstaat op een of andere vage manier' en dan kan ze lelijk te keer gaan. Ze kan gooien met spullen (rollator) tegen ons mopperen en boos doen en steeds haar doodswens uiten....
Mijn zoon, haar kleinzoon, is haar apegatje. Ze is gek op hem en altijd geweest. Dat is wederzijds. Hij is nu 14 maar gaat nog steeds mee naar zijn oma en is lief voor haar. Maar nu begint het toch wel moeilijk te worden. Hij is van de week erg overstuur geweest doordat zijn anders-zo lieve-oma erg lelijk deed. Ze schold ons uit (niet mijn zoon) mopperde en gooide haar rollator weg. Ze begon ook heel hard te huilen, toen wij haar tegen haar zin terugbrachten. Mijn zoon is de enige voor wie ze nog haar best een beetje doet om aardig en gezellig te zijn. Toen ze op het laatst erg boos was omdat we weggingen en ons ook geen gedag wilde zeggen heb ik 'streng' tegen haar gezegd dat ze het goede voorbeeld voor haar kleinzoon moest geven. Zij heeft hem toen geknuffeld en gedag gezegd. Ons negeerde ze.
Thuisgekomen was mijn zoon verdrietig en bang. 'Het is mijn oma niet meer' zei hij. We hebben hem getroost en uitgelegd wat er gebeurt als iemand dement wordt. Ik heb hem uitgelegd dat oma erg gek op hem is en dat het erg belangrijk is dat wij haar nu niet laten vallen en ook hij dit moet proberen. Ik heb ook gezegd dat als hij het echt niet wil, als hij het echt te moeilijk vindt hij dit ook mag aangeven en niet perse meehoeft.
Maar ik heb dus wel een beetje 'druk uitgeoefend'; emotionele chantage lijkt me een te groot woord om ervoor te zorgen dat hij toch mee blijft gaan. Ik wil hem zeg maar ook de boodschap meegeven: ook als je je zo gedraagt, laten we je niet zo maar vallen. Een stukje waarde en norm in die zin zeg maar.
Doe ik daar verkeerd aan? In hoeverre is het slecht voor zo'n gevoelige puberjongen, die zelf ook problemen heeft door zijn achterstand en ADHD/NLD dat je dat stimuleert? Wat vinden jullie?
Moeilijk
Zoiets is moeilijk. Je zou het ook anders kunnen doen. Je zou kunnen doen, dat je man bijvoorbeeld, je schoonmoeder ophaalt en brengt van en naar de afdeling. En dat jij en je zoon, dan al op haar zitten te wachten in het restaurant of waar dan ook. Dan is het misschien wat minder bedreigend? En vooral bij het weggaan dus. Dat hij er niet bij is, als zij in de war raakt, omdat ze afscheid moet nemen.
En verder denk ik dat je het goed uitlegt. Oma is in de war, maar het blijft nog wel oma. Ze heeft geduld en begrip nodig. Juist van haar familie.
Hij heeft zelf ook wel momenten gekend, waarop zijn gedrag nu niet helemaal toppie was (toch?) en toen had jij ook geduld en begrip voor hem.
Ik denk dat het heel naar voor hem is, om dit mee te maken, maar aan de andere kant, als hij niet meer meegaat, en zij is er straks niet meer, dan kun je niet meer terug.
Uitleg
Mijn kinderen gaan wel eens mee naar het werk (ouderen ook dementen) van kleins af aan eigenlijk of komen langs en ouderen en kinderen dat is altijd een feest (voor de ouderen dan). En ja bij ons zijn ook ouderen die opeens agressief of emotioneel kunnen doen. Ik leg het aan de kinderen (toen ze kleiner waren) uit als dat ze weer 'kind'in hun gedrag worden en niet meer goed weten wat hoort en niet hoort en hoe dat overkomt bij anderen, dat ze uit impuls en op hun gevoel reageren. Zoals kleuters doen...of erg jonge kinderen die opeens ook zomaar 'boos' kunnen doen en dat wij voor ze moeten 'zorgen' omdat ze dat zelf niet meer kunnen en dus geduld moeten hebben en begrip en vooral lief voor ze moeten zijn.
Simpele uitleg en niet helemaal zoals het écht is. Maar kinderen snappen het zo wel. Ook oudere kinderen. Want kleuters kunnen opeens onverwachte dingen doen en dus dementerenden ook....van een kleuter kan je óók verwachten dat die zijn schep in de zandbak weggooit omdat het kasteel niet lukt, een demente kan dus ook de rollator weggooien als iets iemand niet zint.
Zo is het logisch en verwachten ze ook onverwacht gedrag. En nee zijn oma, is zijn oma niet meer. Dat heeft hij heel goed. En er komt een dag dat ze jullie niet meer zal herkennen, dat is ook iets om hem op voor te bereiden. Maar ze blijft een mens en heeft behoefte aan aandacht en liefde en omdat ze altijd zo lief was, geef je dat nu, nu ze het zo moeilijk heeft 'terug'.
Je kunt dat boze gedrag als jullie afscheid nemen ook positief zien. Ze wil geen afscheid nemen van jullie, maar jullie bij haar houden en weet dat niet meer te vertellen dus doet ze het zo.
Jullie zijn belangrijk voor haar,dat is wat ze zegt eigenlijk.
groeten albana
Heel herkenbaar
De voorbije zomer is mijn schoonmoeder overleden. Ook zij leed aan de vreselijke ziekte dementie. Ook met erg heftige en agressieve periodes. Ze was geen gemakkelijke demente. Onze jongste dochter van 14 heeft het hier ook erg moeilijk mee gehad. We hebben er veel over gepraat maar ik heb haar nooit verplicht om mee te gaan naar oma. Hierin liet ik haar volledig vrij. Ze had momenten dat ze het niet aankon om oma te zien en er waren momenten dat ze er wel behoefte aan had. Ondertussen is oma overleden en hebben mijn kinderen nog heel veel leuke herinneringen aan haar en zien ze oma niet alleen als de demente grootouder. Ik zou ervoor zorgen dat haar dementie niet de bovenhand krijgt maar dat ze gewoon als grootmoeder als mens gezien kan blijven worden... Liefs en veel sterkte want het is echt niet gemakkelijk...
Niet doen
Mijn eigen oma werd dement tijdens mijn puberteit, opgenomen in een verpleeghuis met vergelijkbaar gedrag en overleed ongeveer een half jaar daarna. Ik ben erg blij en dankbaar dat mijn ouders mij nooit hebben gedwongen mee te gaan naar Oma. Ik vond het erg moeilijk om haar zo te zien. Ik volgde het wel via hun verhalen. Oma herkende ons toch nauwelijks meer, dus voor haar was er weinig meerwaarde. Nog voor het verpleeghuis heb ik ooit wel een middag 'opgepast', geen leuke herinnering, Oma was erg nukkig en boos. Nogmaals, ik ben erg blij dat het mij voor de rest destijds bespaard is gebleven.
Het punt is
dat het momenteel voor mijn schoonmoeder juist heel veel meerwaarde heeft dat zoon meekomt. MAar het idee om hem voordat wij haar terugbrengen of afscheid nemen, eerst hem weg te loodsen is een hele goede. Dus zo kunnen we er toch voor zorgen dat de boze bui hem bespaard blijft.
Albana, jouw kinderen gingen ook wel eens mee, maar denk je niet dat het heel anders is als je ineens je eigen oma ziet die dementeert, terwijl je haar van jongsaf juist als lieve, heldere oma kent?
Ik dwing mijn zoon ook absoluut niet om mee te gaan. Ik zeg hem dat hij niet hoeft als hij echt niet wil, maar ook dat het nu toch heel fijn voor oma is als hij het probeert.
we gaan het zien!
Ja hoor!
Natuurlijk is dat heel anders als het je eigen oma is.
Veel pijnlijker en confronterender. Maar toch ontstaat er naarmate hij haar vaker ziet een soort proces, een soort 'gewenning' aan haar nieuwe andere gedrag. En juist kinderen/jongeren lijken daar eerder aan te kunnen wennen dan de volwassenen. Dat zie je bij familie/bezoek (kinderen/kleinkinderen)ook. Eerst is het allemaal 'eng,vreemd,angstaanjagend en gek' en dan onstaat er een soort berusting en 'kat uit de boom kijken houding' en als er dan een beetje gewend is aan de 'nieuwe oma' kan er ook best een soort acceptatie ontstaan. Een soort 'andersom kleinzoon-oma relatie'.
Oma zal ook w.s. achteruitgaan en zoon zal groeien in zijn nieuwe rol als kleinzoon. Die band die ze beiden hadden is de basis, de klik is er. Nu moeten beiden daar alleen een andersoortige rol in spelen. En dat is moeilijk, maar tijd en gewenning doen veel. En dan komt er een moment dat zoon haar weer net zo lief vind als vroeger.
Dwingen lijkt me iets te veel van het goede. Maar een beetje de goede richting uitsturen kan zeker wel. En hem helpen op de moeilijke momenten. Dat eerder hem weg laten gaan zodat hij het afscheidsmoment niet meemaakt is zoiets.
groeten albana
