Stiefouders (van pubers) zonder eigen kinderen

@gaby19721

Ik ben in het leven van de stiefkinderen (wat een rotwoord, althans een woord met een rotassociatie) gekomen toen ze 3,5 en 7 waren. 3 puberstiefkinderen is soms best wel heftig ja. Ook toen ze klein waren zeiden ze soms "je bent m'n moeder niet". Dan antwoordde ik altijd "nee, dat ben ik niet, maar je moet tóch naar me luisteren". En dat pikken kinderen van die leeftijd gewoon.
Wat ik lastig vind, is dat ik niets 'genetisch' in hun karakters, houding, eigenaardigheden terugzie. Bij mijn eigen zoon kan ik soms denken "ja, zo deed ik dat vroeger ook, raar he".
Maar was ik vroeger best ambitieus, streberig en actief, de pubers zijn dat helemaal niet. Ze hangen, zijn apatisch, doen het liefst niets, voelen geen verantwoordelijkheid voor zichzelf, voor hun eigen leven, voor hun omgeving. En ik herken er niets van, en daardoor kost het me denk ik ook meer moeite om het te accepteren. Van mijn eigen kind kan ik iets meer hebben, ligt mijn irritatiegrens iets anders. Maar gelukkig word ik ook op hem soms erg boos, want rationeel wil ik absoluut geen onderscheid maken. Als ik heel boos op hem ben geweest, vind ik (vinden wij) het ook gemakkelijker om het 'weer goed' te maken; dat is dan toch het moeder-zoon gevoel, het 'houden van' is bij hem toch anders dan bij de pubers.
Wat mij in jouw verhaal opvalt, is de stelligheid waarmee je aangeeft geen (eigen) kinderen te willen. Dat wilde ik ook nooit, totdat ik in dit 'stiefgezin' verzeild raakte, toen (ik liep inmiddels ook tegen de 40) kreeg ik opeens toch de wens naar een 'eigen' kind. En dat lukte ook meteen ...
Ik ben heel benieuwd waar je tegenaan loopt, wat je bezighoudt, waarom je dit draadje gestart bent ...

Met groet, Manon