Superopstandige puberzoon alleen maar ps3
Mijn jongste zoon van 13 jaar is echt verschrikkelijk aan het puberen,ik weet niet meer hoe met hem om te gaan,hij vind mij maar een zeikerd en ik zeur alleen maar volgens hem terwijl ik en trouwens ook mijn man hem vrij los laten.
Hij komt uit school en wil alleen maar online op de playstation oorlogsspel spelen,en dat tot het bedtijd is.
Als ik vraag of hij geen huiswerk heeft dan is het altijd al op school gemaakt en leren doet hij alleen de dag voor een so of proefwerk eventjes.(hij zit op vmbo-t 2de klas.)op zijn raport heeft de mentor geschreven ga zo door! nou ik snap echt niet waarom,hij heeft een 4.5 op zijn rapport en verder een 5.5 en kleine 6 jes.ik krijg alleen maar een grote bek als ik vraag of hij de tafel wil dekken o.i.d. hij doet al veel zegt ie,nou alleen de hond af en toe uitlaten.
zijn broer van 17 heeft nooit gezeurd of een grote bek en stofzuigt,maakt zijn kamer schoon,kookt wel eens en nog meer en alles uit zijn zelf en dan zegt de jongste weer dat zijn broer wel de tafel kan dekken.elke dag is een ellende met ruzie.ik heb nu zijn playstation kabeltje weggehaald en als hij huiswerk maakt krijgt ie dat terug maar nu is hij helemaal onuitstaanbaar.erg gezellig thuis dus!
Ik krijg bijna moordneigingen.
HELP!!! hoe
Wat hier werkt
Wat hier werkt zijn toch echt vaste regels, vaste taken en sancties als hij zich er niet aan houdt.
Hier moet zoon met zijn zus iedere dag de tafel dekken en afruimen, en als ze daar over mopperen, dan som ik even fijntjes op wat ik die dag al gedaan heb (boodschappen,koken, was doen enz ) (ook zijn was!) en ze komen er hier niet onderuit, dus op een gegeven moment doen ze het hier maar gewoon, mopperen heeft toch geen zin.
Als hij thuiskomt moet hij eerst zijn huiswerk maken, eerder komt hij niet op de computer. BIj een grote bek zou ik zeggen dat ik daar niet van gediend ben, en als hij dat nog een keer doet, dat je dat kabeltje pas een extra uur later teruggeeft. Komt daar weer een grote bek op, hup meteen een uur erbij. Op een gegeven moment valt het kwartje wel.
Van mij mag mijn zoon best computeren, maar alleen als hetgene dat moet, gedaan is. En natuurlijk ben ik nog steeds bezig met complimenten als dingen goed zijn, het is hier niet alleen maar kommer en kwel 
Oh, en bij mijn oudste doe ik het ook zo, wil ze weg tot 23.00 uur en ik zeg, nee je mag tot 22.30 en zij zegt weer, ah nee, tot 23.00 uur...dan zeg ik weer... nee ik zei je net toch tot 22.15?? Nou dan komt zij met, net zei je nog tot 22.30! Dan merk ik op dat ze het dus toch verstaan heeft ...
Gemeen he, maar het werkt wel. En volhouden, duidelijk zijn, en niet te veel varieren heb ik gemerkt, dat wordt meteen de keer erop weer tegen je gebruikt. Wel geef ik ze hier wel eens een extraatje als dingen leuk en gezellig lopen, dan koop ik een reep chocolade voor ieder ofzo (en zeg er ook bij waarom)
Computeren
moet je verdienen. Het is geen verworven recht, heel simpel. Ik ben een ouderwetse zeikerd? Dat is goed jongen, dan gaan we het nú aanpakken zoals volwassenen het aanpakken. En dat betekent: eerst de lasten, dan de lusten. Eerst je werk/taken, dán pas spelen.
Tirza
Die mentor is gewoon sarcastisch
met zijn 'ga zo door!'
Tja, daarom kregen mijn kinderen vroeger geen spelcomputer (nou ja, in elk geval niet met 13) en hadden we naast de PC met simpele spelletjes en de gelegenheid huiswerk te maken maar één internetcomputer in huis, waar ze na onderhandelingen (gnagna) om de beurt op mochten. Ze waren met zijn vieren en daarnaast wilden hun vader en ik ook wel eens 
Groot gelijk dat je dat kabeltje hebt afgepakt. Prima. Jij bent zijn moeder en jouw taak is het zijn vrijheid af te bakenen. Dan maar een zeikerd. Houd vol en laat hem eerst de dingen doen die moeten gebeuren. Op een dag zal hij je gaan respecteren, al kost dat nu een lange adem.
Oh ja, het laatste uur voor hij gaat slapen geen PS3 meer. Gewoon een boek
Sterkte ermee. Laat je niet gek maken!
Controleren
Pelle:
"Hoe 'controleer' je dat ze daadwerkelijk hun huiswerk af hebben? Ik kan me voorstellen dat mamsiezoon een half uur naar boven gaat en dan roept dat het klaar is. Ga je de agenda controleren, ga je op de site van school kijken of het klopt, ga je alles overhoren?"
Ik controleer tot in detail. Moet hij opdracht 16-24 van hoofdstuk 3 doen, dan check ik of opdracht 16-24 gemaakt zijn. Moet hij de woordjes leren van hoofdstuk 6, dan overhoor ik de woordjes van Duits-NL en terug. En dat voor elk vak.
Als er geen duidelijk verhaal in de agenda staat, dan wil ik dat hij een klasgenoot belt om het te achterhalen.
Ja, dat kost me tijd. Steeds minder gelukkig: nu kan ik volstaan met 2 keer per week met hem door zijn planning te lopen, vorig jaar was het dagelijks minstens 1 uur. Ik heb soms zelfs wel eens op zijn bed een boek zitten lezen om in de gaten te houden of hij niet alsnog in zijn DD's, Lego of PC dook. Zoon heeft op de basisschool nooit hoeven werken, dus ik verwachtte dat hij die lijn zou voortzetten....
Ik heb heel wat verschillende benaderingen moeten volgen om hem 'erbij' te houden. Eindeloze discussies over nut en noodzaak. Ik ga dan vaak de ironische kant op: "En wat dacht jij toen over je leraar? Nou, hij kan het lekker bekijken met zijn Frans. Ik doe mooi geen zak, dan heeft hij dikke vette pech?". Euh, ja, mam, dat dacht ik inderdaad, hoezo? Is dat dan niet zijn probleem?
Intussen hou ik wel degelijk rekening met zijn behoefte aan vrije tijd, want hij moet ook kunnen hangen of lekker WII-en of lezen of voetballen of....
Ik ben ook heel eerlijk tegen mijn zoon. Ik wist zelf mijn ouders altijd een rad voor ogen te draaien. Ik had het altijd 'af'. De waarheid was dat ik op mijn kamer van alles deed, behalve geen schoolwerk deed. Als ik iemand de trap op hoorde komen, schoof ik snel wat op tafel zodat het leek dat ik wat deed. Met Pasen had ik zomaar 6 vieren op mijn rapport. Ik heb zoon dit ook allemaal verteld. Hij weet dat ik helemaal niet braaf was, maar hij weet ook waarom ik het doe. Hij weet welke banen er op hem wachten als hij er met de pet naar gooit. 5 dagen per week, 8 uur per dag voor een laag inkomen.
Hij zegt overigens inmiddels zelf dat hij er wel blij mee is, want op school zijn er nu al de eerste kinderen die gaan afstromen omdat ze te weinig gedaan hebben. In de vakanties plan ik altijd 1 lange huiswerkdag in. Dat doen we dan op de maandag. Dan is hij de rest van de vakantie vrij. En daarvan zegt hij inmiddels ook dat dit zo bevrijdend voelt omdat hij er dan de hele vakantie niets meer aan hoeft te doen.
Tihama
Planning
Pelle:
"Inderdaad, precies zo zou ik het ook met mijn zonen doen, maar als ze je nou echt een rad voor ogen draaien? Als het ze nu echt niet interesseert wat voor baan ze later krijgen (ik leef nu): wat dan? Kind kan toch van alles duidelijk opschrijven in zijn agenda? Wacht je dan tot de onvoldoendes komen? Zie dus even het voorbeeld van mamsie hier? "
Ik verwachtte dat mijn zoon flinke problemen zou hebben met voor het eerst van zijn leven écht werken, dus ik heb niet gewacht, maar ben vanaf dag 1 er op gaan zitten.
Die agenda is lastig. Nu zit onze zoon op een Daltonschool en daar werken ze met leerstoflijnen. Per vak krijgen ze voor 6 weken vooruit al hun werk op. Sommige docenten printen het zelfs vooraf, maar aan het begin van de 6 weken krijgen ze bij elk vak een complete werkindeling. Ik noemde het agenda, maar het is dus geen gewone agenda.
En ja, als het ze echt allemaal niet interesseert, dan houdt het op. Zoon heeft de nodige verlangens in zijn leven, en we hebben uitgelegd dat al die dingen geld kosten. Iets anders is vrijheid en leuk werk. Zoon hier is nogal een denker. Als er geklust moet worden, dan wil dochter de boormachine hanteren, maar zoon maakt de tekeningen voor het ontwerp. Ik heb hem verteld dat als je het ontwerp wil doen, dat je dan gestudeerd moet hebben. Dus als hij wil voorkomen dat hij straks de hamer moet gebruiken om de dingen te maken die een ánder heeft bedacht, dat hij dan maar beter zijn best kan doen op school. Die denktrant werkt bij hem. Bij dochter zullen we een andere tactiek moeten verzinnen
Tihama
Weet je wat nou zo vreemd is?
Ik heb er op de middelbare school alles aan gedaan om zo min mogelijk te doen. Een 5,5 is immers ook voldoende. En tijdens mijn studie ben ik opeens wel hard aan de slag gegaan. En voor mijn werk doe ik al helemaal veel. Op papier werk ik fulltime, maar in werkelijkheid is het meestal meer.
Ik weet nog steeds niet of dit nu een kwestie is geweest van hormonen of ervaring. Ik vermoed het laatste, want die hormonen moeten tegen mijn 18e toch allang klaar geweest zijn. Ik denk ook dat het te maken had met inzicht in de toekomst. Daarom vertel ik mijn zoon nu zoveel over 'later'. Ik hoop dat dit hem helpt om het perspectief te zien.
Ik gebruik op mijn werk trouwens een Excellijsten om mijn eigen planning bij te houden. Die heb ik zoon ook wel eens laten zien. Onder het motto: denk niet dat je de enige bent die veel moet doen
Tihama
Laatst had mijn zoon (13) een aardrijkskunde toets...
...en het ging over ontwikkelingslanden. Ik overhoorde hem, en hij vertelde me braaf dat landen waar iedereen vnl in de primaire sector werkt (met de handen zeg maar, landbouw, visserij, dat soort dingen) zich ontwikkelen als er meer industrie komt, en handel. Banen waarvoor je moet kunnen lezen, schrijven, rekenen. Dat onderwijs in die landen een luxe is, een manier om je te ontworstelen aan een arm bestaan. Dat kinderen (en hun ouders) dolblij zijn als er beter onderwijs komt, omdat dat hoop biedt op meer welzijn & welvaart.
Toen relateerden we dat aan zijn huidige bestaan. School is normaal. Iets dat moet. Een verplicht nummer. Iets waar veel van zijn klasgenoten klaarblijkelijk lang niet altijd zin in hebben. Dat er bij veel kinderen een mentaliteit heerst dat je niet staat te springen om iets te leren. Dat afstromen niet erg is. Dat een zesje goed genoeg is. Dat het je niet om het leren gaat, maar dat je probeert je er met zo weinig mogelijk moeite doorheen te slaan.
Tuurlijk, het is niet altijd eerlijk om onszelf te vergelijken met echte arme landen. Maar toch. Wat zijn we hier eigenlijk gruwelijk verwend dat je het je klaarblijkelijk kunt veroorloven om eigenlijk helemaal geen zin in school te hebben. En er met de pet naar te gooien als de hormonen wat opspelen. Ik zag gisteren op het journaal een item over dat NL aan het 'wegzakken' is op de ranglijst van 'goed opgeleide bevolking....In het licht van wat ik zelf zie en hoor van en over de pubers in mijn omgeving (wat ik hierboven beschreef) vind ik dat eigenlijk helemaal niet verbazingwekkend.
Het was voor zoon (& mijzelf) een inspirerende discussie. Hij doet het prima so far, maar desalniettemin hoop ik dat er wat van blijft hangen...En indien nodig zal ik het hem op-zijn-Tihama's ook gewoon blijven inpeperen!
Ingrid
Goed leren voor later (tihama)
Ik ken een meisje dat cum laude voor haar atheneum slaagde, altijd hard gewerkt (want dat is zo belangrijk voor later, en je kan het, dus je moet het), ouders zaten er ook altijd bovenop, daarna is ze psychologie gaan studeren, ook dat ging goed, met hard werken haalde ze altijd keurig op tijd...totdat ze plots instortte, in een psychiatrische kliniek terecht kwam. Weer opgeknapt heeft ze met de behandelaars bekeken wat ze nu echt zelf wilde. Ze is een MBO-opleiding gaan doen op het laagste niveau, als ziekenverzorgster. En sindsdien is zij volmaakt gelukkig, wil nooit meer iets anders.
Gelukkig zijn zit niet altijd op je hoogste niveau zo goed mogelijk presteren, zo hard mogelijk werken. Je kinderen motiveren is goed, betrokken zijn bij hun school is mooi, maar het is hún leven, dat zij moeten mogen invullen op een manier waar zij gelukkig van worden. Ik begrijp dat je je kind wilt sturen via de kortste route naar dat plekje in de wereld met die goed betaalde baan passend bij de intelligentie. Maar is dat wel de route van je kind? Is dat wel het leven wat aangenaam is voor je kind? Is het niet ook leerzaam voor het kind om met vallen en opstaan de eigen weg te vinden? En, wat voor waarden geef je je kind zo mee? Alles minder dan gymnasium en universiteit is minderwaardig, om op neer te zien? Minder-goed-betaalde banen zijn 'niet voor-ons-soort-mensen'?
En waarom niet wat meer in het nu leven...nu het fijn hebben is ook wat waard, misschien is er gewoon geen later. En dan heb je je hele jeugd alleen maar het leplazerus zitten studeren voor, tja, waarvoor? Het nu is ook belangrijk.
Kaatje...
...er zit vogens mij heeeeeeeeel veel ruimte tussen zwetend & constant op je tenen cum laude je VWO & universitaire opleiding halen danwel oeverloos beeldschermend & de kantjes eraflopend afstromen naar een niveau ver onder je kunnen.
Ik vind het wel mijn taak als ouder om mijn kroost te helpen de mogelijkheden (binnen de grenzen van het redelijke) een beetje open te houden zeg maar.
Volgens mij zegt Tihama dat toch ook? Je opleiding een beetje serieus nemen hoeft niet uit te sluiten dat je geniet van het leven...
Ingrid
Genieten
Ik vind het jammer dat je deze conclusie trekt. Ik kijk naar wat MIJN kind het liefste wil. Hij wil denken. Hij wil later wetenschapper worden, hij leest boeken van wetenschappers: dat is wat hij wil. Dat is zijn grootste hobby.
"En waarom niet wat meer in het nu leven...nu het fijn hebben is ook wat waard, misschien is er gewoon geen later. En dan heb je je hele jeugd alleen maar het leplazerus zitten studeren voor, tja, waarvoor? Het nu is ook belangrijk."
Hij hoeft niet hard te werken op school: hij hoeft maar een beetje te doen. Met een beetje doen, kan hij bereiken wat hij wil. Dan kan hij nu EN leuk leven EN straks de baan die hij graag wil.
Als hij niets doet, dan komt hij terecht in de banen die HIJ niet wil. Als hij een doe-kind was geweest, dan had ik anders gereageerd.
Tihama
Loslaten
Natuurlijk, ik begrijp het wel, ik begrijp de intentie en ik begrijp de 'wil', maar ik begrijp niet dat je er zo ontzettend bovenop zit, zo vreselijk controleert. (voor wie is dat nodig? voor jouw gemoedsrust, voor jouw controle-drang of voor hem, om hem gerust te stellen dat hij het goed doet?) Natuurlijk, voor jullie zal het werken en jullie zullen er misschien allebei gelukkiger van worden...maar ik hoop dat je steeds beter los kunt laten. En hem het vertrouwen geven dat hij nodig heeft om zelfstandig te worden. En ja, dat kan betekenen dat jij horendol wordt van ergens ooit misschien een jaartje verbrassen.
PS. dat meisje waarover ik sprak, leek het ook zelf te willen en te kunnen. Maar haar ouders hebben spijt van dat ze er altijd bovenop hebben gezeten met controleren en overhoren. Met dus: het niet durven vertrouwen op de capaciteiten van het kind.
Zoals ik al zei
Ik heb er in het eerste jaar bovenop gezeten en dat naarmate het jaar vorderde langzaam afgebouwd. Ik heb dat bewust gedaan omdat ik wist dat hij niet gewend was te werken.
Nu kijk ik nog 2 keer per week met hem door zijn planning. Mijn doel is wel om het langzaam helemaal af te bouwen, maar hij geeft zelf aan dat hij mijn hulp bij plannen en structureren erg fijn vindt. Maar ook dat laat ik hem steeds meer zelf doen.
Een gameverslaving vind ik overigens sowieso reden om serieus te reageren.
Tihama
Jamaar cobi....
Misschien heb ik idd een uitzonderlijk meegaand type thuis (zullen mijn genen wel zijn..hahaha!)
maarre...onze gedachtengangen zijn toch ongeveer hetzelfde? Jij sluit internet af, en legt de controllers achter slot en grendel. Ik red het tot nu toe met wat pro-actieve support qua helpen met leren plannen, wat overhoren op zijn tijd & af en toe een goed gesprek.
Maar het doel is toch min of meer hetzelfde? Zorgen dat kind op een zo plezierig mogelijke manier door de puberteit stuitert zonder al te veel opleidings-glazen in te gooien?
Ik ben in retrospect nog steeds blij dat ik (beetje a la Tihama) vorig jaar aardig wat heb geinvesteerd in het helpen van zoon bij het ontwikkelen van wat solide studiegewoontes. Dat werpt nu echt zijn vruchten af. En hij is daar zelf ook echt blij mee. Heeft steeds minder sturing nodig. Vroeg ie vorig jaar nog wel om hulp als er een week met 6 of 7 toetsen aankwam (wilde dan samen met mij een schema maken om de boel een beetje onder controle te houden)..doet ie nu probleemloos zelf. Ziet daar ook echt het voordeel van. Dat ie door die goede planning ook nog gewoon tijd had om te gaan schaatsen vorige week. terwijl ie idd elke dag minstens 1 toets had. Ja, bijzonder misschien. Maar wel heerlijk, zowel hoor hem als voor ons als ouders.
Maarre...behaalde resultaten in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Er komen er nog 2....wie weet wat ons nog te wachten staat....
Ingrid
Ik snap je, cobi
Cobi:
"Misschien is het de kift hoor, want ik heb dus zo\'n vermoeiend exemplaar bij wie ik regelmatig internet moet afsluiten en de controllers achter slot en grendel moet leggen om te voorkomen dat ie afzakt naar vmbo z. Maar ik vind jullie kinderen wel uitzonderlijk meegaand. Hoort een beetje puberale weerspannigheid en lamlendigheid er ook niet bij? "
Ja, die hoort erbij. Vorig jaar had ik een hotline met de mentor, had ik elke dag uitgebreide, en soms zeer heftige discussies met zoon. Ik heb me talloze keren vertwijfeld afgevraagd of het nog erger kon worden. En ja, elke keer bleek dat te kunnen. Dit jaar gaat het zo extreem goed dat de mentor gevraagd heeft wat wij in hemelsnaam in de zomervakantie gedaan hebben, want hij is zo ontspannen, terwijl zijn cijfers juist enorm omhoog gegaan zijn. Hij doet nu dus veel minder voor school, maar heeft meer resultaat omdat wát hij doet effectiever is. De afgelopen 2 dagen heeft hij de tijd na school doorgebracht met zijn nieuwe WII-spellen, want hij was klaar met zijn huiswerk. En daar was hij zelf enorm blij om.
"En Tihama, bij jou vraag ik me af waar je in godesnaam de tijd vandaan haalt naast je meer dan fulltimebaan."
Volgens mij hebben we die discussie wel eens vaker gevoerd Ik weet het niet, Cobi. Vorig jaar heb ik wel extra verlof gekocht omdat ik teveel snipperdagen opgesoupeerd had aan extra zorg thuis.
Maar ik begin vaak om 7 uur en dan werk ik tot 16 uur. Dan heb ik ruimschoots 8 uur gewerkt en ben toch ongeveer thuis tegen de tijd dat de kinderen thuiskomen. Op de dagen dat man of opa hier is, werk ik dan tot 18 uur. Ik heb nauwelijks reistijd en het huishouden heb ik uitbesteed. Aangezien de kinderen tegenwoordig zichzelf meer amuseren, heb ik ook nog tijd genoeg om de middag/avond nog wat te werken. Ik vind eigenlijk mijn leven momenteel best relaxed
Tihama
Huiswerk
Wat mij is opgevallen op de middelbare school is dat veel ouders in eerste instantie kind zelf zijn weg laten zoeken. Als vervolgens bij het kerstrapport blijkt dat het niet goed gaat dan grijpen ze alsnog in. Het probleem is alleen dat veel kinderen dan al gewend zijn aan de vrijheid en niet zo makkelijk meer accepteren dat ze hulp nodig hebben en bovendien dat je dus begint met een achterstand want dat kerstrapport is immers niet goed dus je begint met onvoldoendes wegwerken.
Mijn strategie is altijd geweest om er in het begin boven op te zitten en als het goed gaat langzaam een beetje los te laten. Als het mis dreigt te gaan gelijk weer ingrijpen. Sommige kinderen hebben nu eenmaal meer hulp nodig en sommige zijn vanaf het begin heel zelfstandig en redden het wel zelf.
Maylise
Cobi
Een zoon zonder motivatie maar met een playstation hadden wij ook. Nou ja, we hebben zowel de zoon als de playstation nog maar hij is nu van school af. Mijn strategie is om als er geen innerlijke motivatie is die dan dus maar extern te halen. Niet meewerken thuis = huiswerk instituut. Mijn zoon had daar een enorme hekel aan dus echt tegenwerken deed hij thuis niet vlug omdat hij wist dat het gevolg zou zijn dat hij daar weer heen moest. Verder gebruikten we de playstation ook wel. Pas als het huiswerk af is op de play.
Goede rapporten werden beloond met spellen en andere cadeautjes. Zelfs al voelt dat heel oneerlijk omdat ik die beloning meer verdiende dan hij maar enfin.
En zo kom je dan wel weer het jaar rond met hangen en wurgen. Gelukkig is de middelbare school maar 6 jaar.
Maylise
K. heksevet
Ik ken ook de andere kant van het verhaal. Mensen die door gebrek aan opleiding niet hebben kunnen bereiken wat ze nu eigenlijk zouden willen.
Bijvoorbeeld de vrienden van mijn zoon. Komen uit gezinnen waar leren niet echt prioriteit heeft. Slimme jochies verder maar weinig interesse in school. School heeft ook al niet meer de verheffende werking dus die jongens komen op het VMBO terecht. Ze zakken vervolgens verder af in dat VMBO want ze doen nog steeds niks en worden niet echt verder geholpen. Enige advies van de school is afzakken. Dus dan komen ze op de beroepsgerichte wegen van het VMBO terecht. Iets waar ze vaak helemaal geen interesse in hebben dus dat wordt spijbelen en nog meer spijbelen. School probeert ze te stimuleren om te komen. Er wordt gewerkt met spijbelklassen en dergelijke. Jongens zijn allang mentaal uitgechecked en die krijg je er niet meer bij. Dus dan stoppen ze met school. Ze zijn nu rond de 20. Een paar hebben helemaal geen opleiding en doen nu niks en ik wil niet weten hoe het komt dat ze wel in een luxe auto rijden. Een paar hebben iets van een diploma en komen er nu achter dat je met een MBO op een laag niveau toch niet zoveel verdiend en dat je omhoog werken ook lastiger is. Dat ze helemaal niet zulke interessante functies kunnen krijgen als hun op school is voorgehouden. Misschien dat ze alsnog een opleiding gaan volgen of misschien dat ze hun vrienden achterna gaan en hun geld op minder eerbare wijze gaan verdienen. Ze zeggen nu overigens allemaal dat ze balen dat ze niet harder gewerkt hebben op school. Ze vinden het heel goed van mijn zoon dat hij nu studeert en een VWO diploma heeft.
Het enige verschil tussen mijn zoon en zijn vrienden is dat wij er bij mijn zoon enorm boven op hebben gezeten wat school betreft. Ik heb geen spijt van die beslissing. Zoon heeft dat diploma. Hij kan nu alle kanten op. Zijn vrienden zitten veel meer vast. Heel triest. Ze hadden echt zoveel meer gekund als er vanuit thuis en school wat meer was gestimuleerd.
Maylise
Oude discussie
Door de opmerkingen van Maylise herinner ik me weer een draadje van ruim een jaar geleden. Dat ging over strategie. Mijn man had op dat moment nog het idee dat de wal het schip moest keren en ik zat er juist bovenop. We hadden daar toen thuis discussies over. Zoon zag de tactiek van pa het meeste zitten
Ingridt maakte toen die wijze opmerkingen over dramatische eerste rapporten met alle demotivatie vandien.
Ik herinner me nu weer dat deze discussie van toen voor mij een sterke aanleiding was om het voort te zetten.
Tihama
Wat grappig tihama...
om mijn eigen woorden zo terug te lezen. Toen zat ie 6 weken op school, nu al halverwege het 2e jaar. Ik zal niet zeggen dat het alleen aan de ouderlijke aanpak heeft gelegen, maar feit is dat het erg lekker loopt allemaal. Hoewel kind 2 en 3 heel anders zijn dan nr 1 denk ik toch dat ik tzt sowieso weer voor de in-het-begin-er-bovenop methode zal kiezen.
Ingrid (die nu boven een fluitende zoon hoort. Hij is best aan vakantie toe, maar houdt toch een goed humeur)
Cobi (ot)
Even geheel bezijden de kwestie: ga gewoon eens fulltime werken (buitenshuis). Ik doe het sinds een paar weken ook weer (ik heb er een tweede, totaal andere, baan naast), en echt, hoe meer je werkt hoe lekkerder je vrije tijd is en hoe meer het lijkt te zijn. Als ik tot half vier werk strekt zich een eindeloze vrije middag voor me uit, terwijl een paar maanden geleden de middag om drie uur al half om was Thuis zijn slurpt je tijd gewoon op.
Cobi
Ja, in het draadje hierboven staat het profiel werkstuk gebeuren. Klopt hoor. Ik heb veel te veel voor hem gedaan wat dat betreft. Ik heb er alleen geen spijt van want ik wilde gewoon dat hij dat diploma haalde. Het centraal schriftelijk heeft hij uiteraard wel helemaal zelf moeten doen. Dat ging overigens best.Zeker tekstverklaring bij de talen en wiskunde kun je ook weinig voor leren dus dat ging helemaal op inzicht en dan merk ik toch dat er heus wel iets van hersenactiviteit gaande is bij hem. Hij kan het ook wel maar hij wilde gewoon meestal niet.
Huiswerk instituten zijn inderdaad enorm duur. Daarom was ik ook best wel blij dat zoon het daar absoluut niet naar zijn zin had. Niet alleen omdat het een goede stok achter de deur was maar ook omdat het mij heel veel geld bespaarde. Echter als hij het daar beter had gedaan en thuis absoluut niet mee zou werken dan zou ik het inderdaad wel betaald hebben. Hoe duur het ook is. Helaas weten die instituten dat natuurlijk ook dus die drijven de prijs redelijk omhoog.
Nu heb ik overigens voor mijn jongste dochter wat bijles geregeld maar dat is in de vorm van een studente die hier een paar uurtjes aan huis komt. Goedkoper. Hoewel alsnog 15 euro per uur dus dan zit je ook zo op een 120-160 per maand. Nu is mijn dochter ook geen moeilijk geval. Ze wil graag leren maar door schoolverandering heeft ze nu wat achterstanden en ze is al behoorlijk onzeker dus wat extra hulp is fijn.
Maylise
Cobi
Ben ik heel erg als ik bij Tihama en IngridT denk: ach ja, het is de oudste. Daar lukt dat nog mee. Echt hoor, bij onze oudste dacht ik toch echt het VO-werk-en leer-gedoe getackeld te hebben door mijn fantastische opvoeding en precíes goeie stimulans.
Gelukkig kwam daarna nog een kind, om mij nederig te houden. Hij zit nu in de 5e en we hebben de knopjes nog steeds niet gevonden waar je op moet drukken om te krijgen wat je wilt
Tirza
Tirza
Ik heb geluk. Die oudste heeft mij de afgelopen 13 jaar op alle andere fronten tot waanzin gedreven. En die hotline vorig jaar met de mentor had ook een reden.....Het halve forum hier staat vol met mijn vertwijfeling over mijn opvoeding, omdat alles dat bij anderen werkte hier faliekant faalde. Gelukkig kwam toen nr. 2 waarmee ik kon 'bewijzen' dat ik wél een Goede Moeder ben.
Ik verwacht dus ook niet dat mijn dochter hetzelfde zal zijn als mijn zoon.
Ik denk dan ook niet dat het nu goed gaat dankzij mijn goede opvoeding. Maar ik zou wel gek zijn als ik nu een aanpak laat liggen die op dit moment werkt.
Tihama
Moeilijk!
vind ik het maar. ik lees met grote interesse dit draadje en denk hoe DOE je het??? ik werk ook full time, race dan naar huis, soms nog naar de een of andere training van de kids, kook een maaltijd en heb dan een zoon die het allemaal helemaal zelf doet, soms wat ondersteuning vraagt, maar nauwelijks en een andere die zo druk is met al zijn andere talenten (muziek, sport) en zo min mogelijk met school ... en zijn rapporten zijn er dan ook naar... maar..... iedere keer als we overleggen en besluiten wat een nieuwe strategie zal zijn kost me dat zo enorm veel energie!!! ook na verloop van tijd, ook na goede cijfers en juichende leerkrachten heeft hij nog zoooo veeel pushing and pulling nodig...
ik vind het moeilijk de balans te vinden tussen wat het kind wil, wat het nodig heeft en hoeveel ik kan opbrengen (llaat ik eerlijk blijven). uiteindelijk bereikt hij wat hij echt wil bereiken, maar ik houd mijn hart vast voor de laatste drie schooljaren (die bijna aanbreken) ...
Briljante samenvatting ozzieozzie
de balans te vinden tussen wat het kind wil, wat het nodig heeft en hoeveel ik kan opbrengen
Nah, dat dekt de lading van een aantal berichtjes hierboven heel prima. En hoe die balans doorslaat zal voor ieder wat anders liggen.
Ozzie
"ik vind het moeilijk de balans te vinden tussen wat het kind wil, wat het nodig heeft en hoeveel ik kan opbrengen (llaat ik eerlijk blijven)"
Dat is inderdaad de vraag. Ik denk dan ook altijd aan de instructie die je in het vliegtuig krijgt: als de cabinedruk wegvalt, plaats dan eerst uw eigen zuurstofmasker en daarna pas dat van uw kind. Je moet eerst kijken naar je eigen mogelijkheden.
Vorig jaar vroeg hij bijna meer van wat wij aankonden. Ik was zoooo blij met de vakanties, eindelijk rust. Zelfs als ik zelf gewoon moest werken. Dit jaar vraagt hij veel minder dan wat wij aankunnen. En het belangrijkste: hij wil wel. Want als iemand echt niet wil, dan is het hopeloos.
Tihama
Cobi (nog meer fulltime)
Als je het in uren uitdrukt, heb je na aftrek van slapen (56 uur) en fulltime werken (40 uur), nog steeds 72 uren per week om te gebruiken. Dat zijn bijna 2 fulltime werkweken
Die kunnen dan op aan: koken, sex, douchen, eten, lezen, winkelen, TV-kijken, kinderen helpen
Het probleem zit hem volgens mij vooral in dingen als reistijd en vaste uren. Als je daar meer vrijheid in hebt, dan kun je spitsuren veel makkelijker vermijden. Juist die spitsuren zorgen voor het gevoel dat je overloopt. Ik heb een flexibele baan, en die gaat 2 kanten op: ik kan mijn eigen tijden op mijn werk bepalen en ik kan werk doen in mijn vrije tijd. Er zijn wel deadlines, maar die zie ik ver van te voren aankomen en daar kan ik op plannen.
Arlie Hochschild schreef lang geleden het boek The Time Bind en daarna The Second Shift. Ze gaat daar ook in op je tijdsbeleving afhankelijk van je vrijheid en je taak.
Zo zie ik bijv. het vak van leerkracht als enorm tijdgebonden. Je hebt dan wel schoolvakanties vrij, maar je móet per se op vaste tijden voor de klas staan. Spontaan afspraken verschuiven omdat er een kind ziek is, dat gaat niet. Het tweede is dat je daar ook veel thuis moet doen. Je hebt dus wel de flexibiliteit, maar die gaat maar 1 kant uit en dat is niet die van de werknemer. Ik denk dat dit bijdraagt aan stressgevoel.
Tihama
Flexibel
De jaren dat ik het intensief bij huiswerk was betrokken ivm betreffende zoon werkte ik voor 80% voor mezelf. Ik had een contract in loondienst voor 10 uur in de week en de rest was dus freelance. Dat maakte het wel een stuk makkelijker om elke middag/avond een uur de tijd te nemen om met zoon rond de tafel te gaan zitten. Ik had ook het gelukkig dat de zus voor hem en de broer na hem geen hulp nodig hadden. Ik kon me dus 100% op hem concentreren wat huiswerk betreft.
Nu ik weer in loondienst ben zal het inderdaad moeilijker worden als de jongste volgend jaar naar de middelbare school gaat. Ik heb nog steeds wel een redelijk flexibele baan in sommige opzichten maar er is ook een deel van de week wat muurvast zit. Ik weet natuurlijk niet hoe de jongste zich zal ontwikkelen maar ik vrees dat hij ook behoorlijk wat begeleiding nodig zal hebben. In elk geval is dat een zorg voor volgend jaar.
Maylise
Mamsie
Ja maar e moet hem ook niet vragen de tafel te dekken. Je moet hem vertellen dat HIJ! de tafel gaat dekken!
Pelle
Ja hoor, gewoon netjes even alle agenda opdrachtjes langslopen. Kan hij meteen aangeven of hij iets niet snapt.
