Teleurgesteld in dochter, is dit het begin?
Ik ben afgelopen zondag ongelukkig gevallen en heb mijn werkarm in het gips. Dit vereist aanpassing voor iedereen. Mijn kinderen, 9 en 12 jaar, zullen nu toch echt wat meer hand en spandiensten moeten verrichten. Het alleen naar school fietsen hoor ik ze niet over. Het zelf broodsmeren ook niet.
De eerste avond was het al wel lastig om dochter thuis te laten komen om ons eten (ovenpasta) te maken, maar vriendinnetje moest dan wel meehelpen.
De 2e dag heeft ze met veel mopperen me geholpen om mn haar te wassen, inmiddels heb ik daar thuiszorg voor (assisteren ADL), want mijn rug even afdrogen zag ze ab-so-luut niet zitten (heb ik nog begrip voor).
Gisteren had ze vrij-af met koken, want zoon (9 jr) hielp me. Vervolgens liet ze ons zitten, want ze at bij vriendin.
Vanmorgen was ze woest omdat ik haar flesje niet gevuld had met water.... Bovendien wilde ik dat ze 's middags naar huis zou komen om te helpen met koken, maar nee dat zag ze niet zitten... En toen knapte er dus wat in mij. Waarom doet mijn dochter zo?
Ik ben daarnaast ook nog chronisch ziek, waar ze niet erg veel van merkt, behalve dan het dreigende zwaard van Damocles dat boven ons gezin hangt, dat ik elk moment in het ziekenhuis kan belanden.
Het ziet er naar uit dat ik nog minstens 5 wk gips te gaan heb. Ik kan toch wel van haar verwachten her en der wat te helpen (was op de lijn hangen en er af halen, helpen met eten koken)? Hoort dit gedrag bij puberen?
Prinsessen gedrag
ik vind dit typisch prinsessen gedrag.
ze is boos omdat je haar waterflesje niet hebt gevuld?
Hoezo?doe jij dat altijd voor haar dan?
en *ze fiets nu alleen naar school*,breng jij normaal je 12 jarige nog naar school dan?
en *vervolgens liet ze ons zitten,want ze at bij vriendin* .
Betekend dit dat ze gewoon niet thuis komt eten?terwijl jij dat niet goedvindt?
Dat zou ik niet pikken hoor van een 12 jarige .
zoiets gaat in overleg .
als ik je posting lees kan ik wel begrijpen dat dochter zo reageert,zij is gewend te doen waar ze zin in heeft ,en dat lukt haar ook nog.Tijd voor een andere aanpak.
Ga rustig met haar om de tafel,leg uit dat de komende tijd meer van haar verwacht wordt dan normaal,ivm jouw blessure.
maak een schema ,samen met haar ,waarop je de dingen zet die ze gewoon moet doen.
en voor de rest,als zij bij een vriendin wil eten,of geen zin heeft om te koken ,dan kan ze daar over praten met jou,maar niet zelf bepalen wat ze wel of niet doet.
sterkte met je arm!( en met je dochter)
Eens met sus-anne
En ook een beetje pubergedrag. Ik merk bv. wel dat ik vaak eerst even moet doordrukken als ik wat van mijn pubers gedaan wil krijgen. Inmiddels is oudste (bijna 15) er vrijwel vanaf en begon laatst potverdikkie die van bijna 13 ermee...
Pubers zijn vooral op zichzelf gericht, je dochter doet het niet om je te kwetsen, ze denkt gewoon alleen vanuit zichzelf. Aan jou om dat weer een beetje bij te sturen. Wel je grenzen goed blijven handhaven, kost even wat energie (die je nu natuurlijk net niet hebt)...
Sterkte hoor, met je arm en je dochter.
Ook eens..
met sus-anne.
Ik denk dat om de tafel gaan inderdaad nu het beste is wat je kunt doen. Uitleggen wat je van haar verwacht, schema's werken inderdaad vaak handig als geheugensteun voor de planning en overzicht.
Dat zal wel even wat gedoe geven maar het nu nodig door overmacht, maar sowieso goed om bij te sturen.
Sterkte en beterschap hoor!
Sus-anne en mirreke
Zoon gaat naar zelfde school als dochter, dus fietsen we samen. Maar nu dus niet. Dochter fietst zelf naar en van vriendinnen, het is niet speciaal voor haar dat ik mee ga.
Prinsessengedrag is het idd... Tijd voor verandering. Ik wil mijn handicap van nu ook gebruiken als gewenning voor meer zelf doen, want ja, daarin heb ik ze toch wel erg gemakkelijk gemaakt. Dus ook als straks het gips weg is, zullen ze voortaan hun eigen brood moeten smeren voor tussen-de-middag. Dochter gaat na de zomervakantie naar VO. Haar kamer wordt niet meer opgeruimd en schoongemaakt door de thuiszorg. Dit ook met het oog op een mogelijke verlaging van mijn uren.
Ik heb haar zojuist meegedeeld. Dat dit gedrag mij tegen valt en dat ik de komende 10 wk (gips en daarna tijdje niet belasten zonder gips) van haar verwacht dat ze me dagelijks helpt met eten koken, boodschappen doen, was ophangen en er weer afhalen en dat dit niet een vraag is, maar een mededeling. Dat als ze zich gedraagt zoals de afgelopen dagen dat daar dan sancties op volgen.
Wat niet wil zeggen dat ze he-le-maal niet naar dr vriendinnen kan, maar dat dit dan in overleg gaat.
Ze was er stil van en ging naar haar kamer. Normaal kijkt ze op mijn kamer GTST (wil dat niet in de woonkamer), maar dat wilde ik vandaag niet hebben.
Ben benieuwd wat dit gaat brengen.
Wat minder ruimte geven
Ik ben het ook eens met de voorgangers. Om de tafel gaan zitten en het bespreken.
Daarnaast geef je haar ook ruimte om zich zo te gedragen. Een puberella leeft in haar eigen wereld, maar misschien zet ze zich ook wel wat af omdat ze zich eigenlijk geen raad weet of geen houding weet te geven met jouw 'hulpeloosheid'?
Geen gras over laten groeien, want anders wordt jouw teleurstelling erger en de sfeer is uiteindelijk naadje. Heb je allemaal niets aan.
Succes, en sterkte met je arm!
Oeps....
De thuiszorg ruimde en cleande haar kamer?
Uh... die van mij is ook twaalf, maar die zorgt toch echt zelf dat haar kamer opgeruimd is. Dat gaat niet vanzelf, heeft vaak wat aandringen nodig 
Maar het gebeurt wel.
Wat ik eerder zei: je geeft haar ruimte om zich op een bepaalde manier te gedragen, denk daar eens over na. Blijkbaar wordt er ook veel voor haar gedaan, en het roer moet om.
Ik ben zelf nogal van de goede harmonie, dus ik zal altijd proberen om een goed gesprek te hebben. Gewoon, rustig en dan ook te laten zien wat het effect is van bepaald gedrag, de gevolgen.
De mededeling van jou snap ik wel, je baalt en bent teleurgesteld. Maar hopelijk werkt het niet averechts.
Maak van die mededeling alsnog een goed gesprek en probeer haar in te laten zien dat je haar hulp hard nodig hebt.
Meehelpen en het gesprek aangaan
Met om de tafel zitten bedoel ik: samen de situatie doorspreken en daar afspraken over maken. Op niveau inderdaad van een puber, nu lijkt het alsof je haar gewoon zo de opdrachten hebt gegeven voor de diverse klussen en ik mis hierin wat samen het erover hebben, uitleg,begrip. Maar misschien heb ik het mis, was er niet bij. Maar kan me voorstellen dat als je nu zo patsboem deze klussen zo hebt gesteld, met sancties dat je dochter daar wat raar van opkijkt, er is ook nog een middenweg denk ik. Er zit nog een verschil tussen dat jij het bepaalt en opdrachten geven, zeker voor huishoudelijke klussen, dit is niet het sterkste punt van de puber. Dit moeten ze ook leren.
Succes hoor!
Izar
Ik was niet dagelijks, dat concentreert zich in de weekenden normaal gesproken. In de weekenden gaat ze niet naar vriendinnen.
Zoon helpt graag. Hij heeft de afgelopen dagen geholpen met koken en met de was van de lijn halen (die thuiszorg en vriendin van mij) er al op hadden gehangen.
Dochter hoeft niet alle dagen te helpen met koken, want een pizza er in stoppen kan ik zelf wel, evenals een kliekje uit de vriezer opwarmen, of patatjes bakken.
De 'grote' boodschappen haal ik samen met een vriendin, maar soms vergeet ik wel eens wat, of de maaltijd is te ingewikkeld voor dochter/zoon, dan zal er iets anders gehaald moeten worden. Ik wil echter niet afhankelijk zijn van de kookkunsten van vriendinnen.
In huis hoeft ze op dit moment niks te doen (he-le-maal niks). Ik ruim de vaatwasser in en uit, de thuiszorg zuigt/dweilt/stoft/maakt bedden op, ook op haar kamer. Het roer moet echt om, nu ff wat meer, maar zodra ik klaar ben met gipsen, zal het ook weer minder worden. Een Assepoester zal ze echt niet worden 
Gehandicapt
Ik heb hier totaal gehandicapt op mijn werk en thuis gezeten. Dat was wennen! Ineens zijn er honderdduizend dingen die je normaal gewoon doet, en dat is ineens een probleem. Er ging een wereld voor mij open!
En thuis vroeg ik dan of iemand even voor mij een kopje koffie wilde inschenken. Dan was de reactie, ook van de volwassenen, toch in het begin vaak: doe het even zelf, oh,oh even vergeten. Ik wil daar maar mee zeggen dat het voor jezelf erg wennen is maar voor iemand die daar niet fysiek mee geconfronteerd wordt is het helemaal wennen en dan nog een kind ook. Maar met een beetje geduld lukt het wel hoor. Het is voor jezelf een goede oefening in sociale vaardigheden want dat heb je juist nodig als je hulp krijgt.
Blij met alle reacties
Wil alvast zeggen dat ik blij ben met jullie reacties!
Uitersten
Het gaat nu natuurlijk wel van het ene uiterste naar het andere. Eerst hoeft ze helemaal niks te doen en nu moet ze (in haar ogen in elk geval) opeens heel veel doen.
Misschien is het een beter idee om met z'n drieën rond de tafel te gaan zitten en te bespreken hoe jullie de komende weken doorkomen. Leg uit wat jij niet kan de komende weken, wat perse gebeuren moet en laat de kinderen zelf meedenken aan een oplossing. Ik zou het meehelpen ook een beetje aantrekkelijk maken door hun bijvoorbeeld wat meer zeggenschap te geven over het eten en door bijvoorbeeld af en toe iets te eten wat onverantwoord is maar wel makkelijk en heel lekker.
Het meer structureel laten meehelpen voor na die tijd zou ik nog even laten liggen. Dat is dan een volgend punt en dat is iets wat je ook met elkaar kunt bespreken.
Verder zou ik zelf tegenover meer taken en verantwoordelijker heden ook iets zetten in de vorm van meer autonomie in verschillende opzichten. Als zij zonder zeuren meehelpt dan kan je haar misschien met andere dingen meer vrijheid geven.
Voor de komenden weken zou ik een rooster maken samen met de kinderen zodat het voor je dochter ook duidelijk is wanneer ze thuis moet helpen met koken en wanneer ze bij vriendinnen kan eten (als dat iets is wat ze vaak doet)
Zelfstandig
Hier maakt elk kind eigen kamer schoon.12/14/17 jaar, en doen dit al wel paar jaar, jongste niet paar jaar maar toch ook al wel jaar, in het begin deden we het samen, en als ze het dan vaker doen, krijgen ze ook de slag te pakken en zijn ze sneller klaar, niet teveel spulletjes op de kamer, dan is stoffen en zuigen zo klaar, ik wasa daar af en toe de ramen.
Bed verschonen doen ze ook zelf.
Paps heeft de neiging hun nog wel eens wat uit handen te nemen, ik zelf denk dat je dat niet moet doen. Worden ze zelfstandig van als ze zelf dingen moeten doen.
Ik las laatst ergens dat je in je kind moet investeren, en tijd nemen om dingen te leren, dat doe je uit liefde voor je kinderen stond er, ik ben daar over na gaan denken en denk dat het waar is. Hier doen ze eigenlijk alleen hun eigen kamer , en ze stofzuigen en dweilen beneden nog wel eens, en dekken tafel enz. Maar iets zoals bank plakken , gras maaien, onkruid uit de tuin, ik noem maar wat , dat hebben ze hier ook nog nooit gedaan, dus ik wil nav het stuk wat ik gelezen heb ook hier mee aan de slag. Het is alleen maar handig dat je van alles kunt..
Ander geluid
ik wil je toch wat vragen: in hoeverre zou haar reactie beinvloed kunnen zijn door jouw chron. ziekte? Kan het zijn dat zij geschrokken is en bang is dat het ook zal gaan als het ''zwaard van damocles'' valt? Loopt ze niet (alleen) weg voor klusjes uit gemakzucht, maar misschien ook uit angst? Uit het willen ontkennen van wat er evt. ooit komen gaat?
Rugby
Ja, inderdaad, het is best heel confronterend misschien!
Situatie
Ook hier een ander geluid. Ik vind de last die op dit moment op haar schouders wordt gelegd erg groot. In haar leven heeft ze haar eigen planning. En daar ga jij nu dwars doorheen. Vervelend van je arm, maar misschien moet je iets verder in je netwerk kijken naar een oplossing. Vraag een vriendin om in de loop van de dag even te helpen met koken, maak maaltijden voor een paar dagen klaar, laat het huishouden even voor wat het is. Je kunt van een 12 jarig kind niet vragen om haar hele leven opeens om te gooien. Daarnaast kun je met een arm met een beetje oefening en creativiteit al snel meer dan je denkt.
En waardeer de dingen die ze wel voor je doet.
De huidige situatie aangrijpen voor iets, wat je eerder zelf al had moeten aanpakken lijkt mij niet verstandig. Het signaal wat je geeft is dat in deze situatie geholpen moet worden, omdat jij zielig bent, terwijl het signaal zou moeten zijn, we wonen hier met zijn allen in een huis en daarvoor zorgen is gedeelde verantwoording.
Angst
Ik dacht ook dat het angst was en heb dat als eerste benoemd. Merkte dat ze dat fijn vond. Gaf ook een opening tot gesprek.
Vandaag was de dag heel anders. Mijn verhaal is echt over gekomen. Ook nadat ik slecht nieuws moest brengen (mag niet vliegen met gips), bleef ze niet hangen in boosheid.
Het is wat meer wat ze nu moet doen, maar echt niet dramatisch. Bovendien doen we het samen!
Met mijn arm kan ik idd verbazend veel, maar ik kan mijn duim absoluut niet gebruiken (mogelijk gescheurde pezen). Je wil niet weten hoe vaak je je duim gebruikt!
Jeetje
Net het draadje doorgelezen en ik schrik toch wel van de eerste reacties. Ik lees helemaal geen prinssengedrag. Ik kan me het meest vinden in de posting van Maylise. Samen om de tafel en haar zelf er zoveel mogelijk bij betrekken en het hier en daar wat aantrekkelijker maken. Het is voor jou niet makkelijk maar voor haar ook niet. En het gaat om een kind van 12 jaar. Het is geen volwassene. Wat Maylise ook zegt, bedenk eerst een oplossing voor de komende tijd en maak het wat aantrekkelijker door er ook wat tegenover te zetten ipv. als een boeman (sorry maar zo komt je posting op mijn over) haar taken te bevelen. En als daarna je arm weer beter met zijn drietjes om de tafel en samen te overleggen hoe je het in de toekomst gaat doen.
Ik lees hier wel vaker dat kinderen zo zelfstandig moeten zijn. De een nog zelfstandiger dan de andere. Tja, mijn meiden helpen weleens mee maar ik vind dat nog die leeftijd nog niet zo belangrijk. Naast school lekker kind zijn en af en toe eens een klusje maar verder niet. Mijn moeder heeft tot het laatst toe mijn brood gesmeerd toen ik thuis woonde en ik raad eens, ik kon het meteen toen ik uit huis was . Maar goed, dat is een andere discussie.
Ik wens je wel veel sterkte Maartje met de genezing en hopelijk ben je wat minder hard voor je dochter.
Tegelijk
We typten tegelijk. Je komt in je laatste posting al een stuk milder over.
