Tiener op z’n kamer

Hier een zoon van 19 die op zijn 16e ook zo was. Geen officiële diagnose ass, wel op onderzocht op zijn 7e, toen “veel trekken van”.
Wij hebben op een gegeven moment druk opgevoerd op gaan werken. Toen was hij 16,5, bijna 17. Met als reden dat je van werken dingen leert die je op school niet leert en die nuttig zijn later als je een baan zoekt. Dat vergde veel hulp (vindt alles eng) maar uiteindelijk was hij erg blij met werk en was het goed voor zijn zelfvertrouwen. Hij ging maaltijden bezorgen op de fiets, lekker buiten en bewegen, en lekker solistisch. Toen hij 17,5 was heeft hij met mijn hulp gesolliciteerd bij de thuiszorg (betaalde beter) en daar heeft hij nog een jaar veel gewerkt. Geen contact met leeftijdsgenoten. Schoonmaken bij oudere mensen die met hem wegliepen en hem actief terugvroegen bij de coördinator. Ook heel goed voor zijn zelfvertrouwen.
Na zijn vwo examen ging hij studeren maar dat was geen succes. Hij “verzoop”, was erg alleen en haalde zijn tentamens niet. Toen werd hij somber, voor het eerst eigenlijk.
Hij is gestopt, en werkt nu fulltime, praktisch werk, veel buiten, in een team met veel jonge mensen. Hij vindt het geweldig, en blijkt nu ook te genieten van de gezelligheid. Team gaat ook samen uit en zo. Hij wil hier voorlopig blijven en misschien intern hier opleidingen gaan doen.

Hij loopt zijn eigen pad, het gaat anders dan bij veel leeftijdsgenoten, en het is onvoorspelbaar voor ons als ouders. En moeilijk: wanneer accepteren en wanneer toch een duwtje. Blijft een gok.
Maar hij blijft ons ook verbazen en we hebben veel vertrouwen in hem.
En toen hij 16 was had ik dit allemaal nooit kunnen voorspellen.

ToetieToover schreef op 23-03-2024 om 12:58:

[..]

Ik doe het, omdat ik anders niet weet hoe het met haar gaat.

Dat snap ik, dat geeft je grip, en ik weet ook niet wat voor problematiek er bij jullie of bij haar speelt. Maar ik vermoed dat je ook niet zomaar camera's bij haar zou ophangen, om haar te volgen, toch? Kunnen vertrouwen op je privacy is een groot goed. Misschien beter om een manier te vinden om ermee te kunnen omgaan dat je niet alles weet, of investeren in de band met haar (voor zover daar ruimte voor is in jullie situatie) zodat je er wel - in alle openheid - zicht op krijgt. 

En: in hoeverre zal ze eerlijk zijn tegen die online contacten? In hoeverre geeft het je ècht inzicht?

ToetieToover schreef op 23-03-2024 om 11:59:

Herkenbaar voor mijn kinderen met ASS. Het vergt kunst om goed naar hun behoeften te luisteren en die niet te verwarren met je eigen behoeften en verwachtingen en eveneens onderscheid te maken naar ‘verwachtingen van de maatschappij’ en zijn eigen gezondheid, zowel metaal als fysiek.

Voor mijn ASS’ers heb ik ingezet op fysiek actief blijven en gezocht naar opties die bij ze pasten: geen teamsport maar een uurtje avondyoga hier thuis met mij samen ging bijvoorbeeld prima. Naast dit speerpunt ‘fysiek actief’ vond ik het belangrijk dat ze gezond voor zichzelf leerden koken. Dat vonden ze lastig en zo’n verspakket bleek de oplossing want daar staan alle stappen in. Ze kookten dan 1 avond per week voor het hele gezin. Ook vond ik schoonmaken (met name wc’s ) en wassen (hun eigen beddengoed) iets wat ze konden leren. Verder liet ik ze wel met rust.
Pro tip voor hardcore gamers: ik maakte een account aan en kon anoniem online chatten met ze. Zo hoorde ik soms meer dan in mijn hoedanigheid als moeder. Voor mijn eigen gemoedsrust heb ik daar tijd in gestoken. Die tijdsinvestering in een online game dat ik ‘meh’ vindt het geeft mij zicht op hun online leven. Nog steeds, want mijn ene dochter wil spaarzaam contact met mij maar ik ‘spreek’ haar in de game. Zonder dat ze weet wie ik ben.

dit laatste is zo’n enorme rode vlag dat het eigenlijk een eigen topic verdient. 

Als ik als puber erachter was gekomen dat mijn moeder dit had gedaan zou het hebben geleid tot een hele grote breuk.  En denk maar niet dat ze er niet achter komt.  Al is de leugen nog zo snel…

Ook alleen al het idee, ik deelde met vriendinnen zaken die ik nooit of te nimmer met mijn moeder had willen delen.  En dat is mijn goed recht!

voor de duidelijkheid, de band met mijn moeder was als puber prima, en nu uitstekend, terwijl ze mij volledig losliet en niet nieuwsgierig was.  

Ik herken mezelf in je zoon (zonder het gamen) en ik heb geeneens ass. Sommige mensen zijn nou eenmaal niet sociaal. Daar is niks mis mee. 

ToetieToover schreef op 23-03-2024 om 13:54:

[..]

Ik wil alleen maar weten dat ze nog leeft en niet is overleden zonder dat ik daarvan op de hoogte ben gebracht. Ik geef haar wat goodies af en toe maar ik doe me zeker niet voor als vriendin en heb geen uitgebreide gesprekken. Voor de beeldvorming. Daar zullen mensen nog steeds wel wat van vinden, maar ik wil gewoon weten of ze nog bestaat.

Ik gaf het in mijn eerdere post ook aan: ik weet inderdaad niet wat er bij jullie speelt. Het is alleen zo drastisch en ook grensoverschrijdend als maatregel, dat het niet echt een tip is voor iets meer 'mainstream' problemen (niet vervelend bedoeld, to). En mi zelfs niet bij levensgrote issues - omdat het zo ondermijnend kan zijn als het uitkomt.

Heel naar dat de situatie van je dochter zo ernstig is, ik hoop voor jullie dat er uitzicht is op meer rust en licht.

Ik zal het verder hierbij laten hoor - te off topic.

Zonnig77, mag ik aan je vragen hoe jullie dat doen? Met betrekking tot reisjes, vakantie en weggaan? Ik wil je topic niet overnemen. Maar ben heel benieuwd hoe andere ouders dat doen met pubers met ass die het liefst dag en nacht in hun coconnetje zitten
.. en vakantie nu de zomer in aantocht is... mochten meerdere dit lezen.. 
Naja zonnig ben benieuwd wat jou ervaring daarin is. Overweeg serieus hiervoor advies bij een professional voor in te gaan winnen. Het belangrijkste vind ik altijd naar zijn behoefte te kijken... eigenlijk wat jij ook doet. Je laat het en trekt je plan maar in z'n geval ( een vraag teken op zijn kop  )

Zonnig77 schreef op 23-03-2024 om 13:31:

@CreaBea

Bijzondere overeenkomsten dan! En fijn om te lezen, in mijn omgeving zie ik vaak dat het anders gaat. Kun jij het makkelijk van je af laten glijden dat zoon zo op zichzelf is en niks of weinig onderneemt?

Dat gaat over het algemeen goed, dat af laten glijden. Maar soms vliegt het me aan omdat ik dan toch bang ben dat hij dingen mist (dingen waarvan ik denk/vind dat ze belangrijk zijn of waren voor mij op die leeftijd) Maar dat leren ''af laten glijden'' is wel een heel proces geweest hoor, dat wel.

ToetieToover schreef op 23-03-2024 om 13:54:

[..]

Ik wil alleen maar weten dat ze nog leeft en niet is overleden zonder dat ik daarvan op de hoogte ben gebracht. Ik geef haar wat goodies af en toe maar ik doe me zeker niet voor als vriendin en heb geen uitgebreide gesprekken. Voor de beeldvorming. Daar zullen mensen nog steeds wel wat van vinden, maar ik wil gewoon weten of ze nog bestaat.

Sorry toetietoover, ik dacht dat het over een puber ging die bij je op zolder zit en jij ondertussen beneden op de bank.  Ik begrijp nu tussen de regels door dat het om een ouder uitwonend kind gaat met wsl serieuze problemen.   In dat geval kan ik me voorstellen dat dit een soort laatste redmiddel is om op zijn minst op te hoogte te zijn dat ze leeft.   

Zonnig, fijn te horen dat vakanties goed planbaar zijn en leuk zijn! Gelukkig! 

Nou dat is het hem juist, dat duwtje lukt dus totaal niet, het loopt echt op hevige discussies uit.
We laten hem mee beslissen, we hebben de wie,wat, waar toegepast. We willen de reistijd inkorten en zo zijn we naar compromis aan het zoeken. Maar hij blijft erbij dat hij niet mee wil omdat alles saai is in zijn ogen ( het gaat hier om een paar dagen zon, zee, zwembad en wat leuke activiteiten doen, zelfs een gameroom aangehaald )

Maar goed buiten dit om lees ik ook herkenning bij jou CreaBea.. Dat proces van afglijden is hier ook gaande, het door de vingers zien en de dag daarop toch tijdens een rustig moment bespreekbaar maken met hem wat hij er zelf van vind en helpend is.
Meestal probeer ik te denken, oké Miss is het verbredend in de relatie of beperkend hier nu op door te gaan?

Naja zoals je aan het tijdstip ziet, ik lig er wakker van. 

Wat in mijn optiek ook heel zichtbaar is geworden is dat het met een puber met ass heel vaak anders is dan bij een puber die bij de voetbalclub zit of andere teamsport doet, een sociaal netwerk heeft, uitgaat en dagelijks reallife afspreekt met klasgenoten zoals ik dat vroeger in mijn tijd deed. Toen hij klein was deed hij dat wel veel. Bij jou ook Zonnig? Maar goed dat hebben we de laatste 3 jaar allemaal afgebakerd, want het liep vaak op huilen uit zo over belast, afspreken moet hij 3 dagen van bijkomen, teamsport is een hel en daarom laten we ze misschien vaker met " rust" kwa sociale contacten? 

Maar ja, uiteindelijk wat voor de ene normaal is, is dus voor de ander niet haalbaar. Zoiets.
Vandaag weer een nieuwe dag met nieuwe kansen en zo leren we iedere dag bij hé. Ben gewoon hardop aan het denken haha.

miss1984 schreef op 24-03-2024 om 06:09:

Zonnig, fijn te horen dat vakanties goed planbaar zijn en leuk zijn! Gelukkig!

Nou dat is het hem juist, dat duwtje lukt dus totaal niet, het loopt echt op hevige discussies uit.
We laten hem mee beslissen, we hebben de wie,wat, waar toegepast. We willen de reistijd inkorten en zo zijn we naar compromis aan het zoeken. Maar hij blijft erbij dat hij niet mee wil omdat alles saai is in zijn ogen ( het gaat hier om een paar dagen zon, zee, zwembad en wat leuke activiteiten doen, zelfs een gameroom aangehaald )

Maar goed buiten dit om lees ik ook herkenning bij jou CreaBea.. Dat proces van afglijden is hier ook gaande, het door de vingers zien en de dag daarop toch tijdens een rustig moment bespreekbaar maken met hem wat hij er zelf van vind en helpend is.
Meestal probeer ik te denken, oké Miss is het verbredend in de relatie of beperkend hier nu op door te gaan?

Naja zoals je aan het tijdstip ziet, ik lig er wakker van.

Wat in mijn optiek ook heel zichtbaar is geworden is dat het met een puber met ass heel vaak anders is dan bij een puber die bij de voetbalclub zit of andere teamsport doet, een sociaal netwerk heeft, uitgaat en dagelijks reallife afspreekt met klasgenoten zoals ik dat vroeger in mijn tijd deed. Toen hij klein was deed hij dat wel veel. Bij jou ook Zonnig? Maar goed dat hebben we de laatste 3 jaar allemaal afgebakerd, want het liep vaak op huilen uit zo over belast, afspreken moet hij 3 dagen van bijkomen, teamsport is een hel en daarom laten we ze misschien vaker met " rust" kwa sociale contacten?

Maar ja, uiteindelijk wat voor de ene normaal is, is dus voor de ander niet haalbaar. Zoiets.
Vandaag weer een nieuwe dag met nieuwe kansen en zo leren we iedere dag bij hé. Ben gewoon hardop aan het denken haha.

En zoon op gamekamp een paar dagen en jullie in de buurt in een hotel/camping om te kijken hoe het gaat? Zou dat nog wat zijn?