Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
miss1984 schreef op 24-03-2024 om 06:09:
Zonnig, fijn te horen dat vakanties goed planbaar zijn en leuk zijn! Gelukkig!
Nou dat is het hem juist, dat duwtje lukt dus totaal niet, het loopt echt op hevige discussies uit.
We laten hem mee beslissen, we hebben de wie,wat, waar toegepast. We willen de reistijd inkorten en zo zijn we naar compromis aan het zoeken. Maar hij blijft erbij dat hij niet mee wil omdat alles saai is in zijn ogen ( het gaat hier om een paar dagen zon, zee, zwembad en wat leuke activiteiten doen, zelfs een gameroom aangehaald )
Maar goed buiten dit om lees ik ook herkenning bij jou CreaBea.. Dat proces van afglijden is hier ook gaande, het door de vingers zien en de dag daarop toch tijdens een rustig moment bespreekbaar maken met hem wat hij er zelf van vind en helpend is.
Meestal probeer ik te denken, oké Miss is het verbredend in de relatie of beperkend hier nu op door te gaan?
Naja zoals je aan het tijdstip ziet, ik lig er wakker van.
Wat in mijn optiek ook heel zichtbaar is geworden is dat het met een puber met ass heel vaak anders is dan bij een puber die bij de voetbalclub zit of andere teamsport doet, een sociaal netwerk heeft, uitgaat en dagelijks reallife afspreekt met klasgenoten zoals ik dat vroeger in mijn tijd deed. Toen hij klein was deed hij dat wel veel. Bij jou ook Zonnig? Maar goed dat hebben we de laatste 3 jaar allemaal afgebakerd, want het liep vaak op huilen uit zo over belast, afspreken moet hij 3 dagen van bijkomen, teamsport is een hel en daarom laten we ze misschien vaker met " rust" kwa sociale contacten?
Maar ja, uiteindelijk wat voor de ene normaal is, is dus voor de ander niet haalbaar. Zoiets.
Vandaag weer een nieuwe dag met nieuwe kansen en zo leren we iedere dag bij hé. Ben gewoon hardop aan het denkenhaha.
Is er naast gamen nog iets wat hij leuk vindt? Hier bevielen actieve vakanties juist goed, met raften en canyoning enzo. Zon en zee zou hier ook niet goed bevallen. Ik denk dat jouw zoon zijn sociale leven online heeft, dus wellicht helpt het als hij daar ook tijdens vakantie toegang toe heeft?
Inmiddels logeert zoon bij familie als wij op vakantie gaan, dat bevalt eigenlijk aan alle kanten heel goed. Uiteindelijk is het voor niemand leuk als een kind met tegenzin mee op vakantie gaat. Hoe jammer ook.
Behoeftes kunnen verschillen en jouw behoeften zijn niet per definitie ook zijn behoeften. De een wil graag afspreken met vrienden, sporten en uitgaan en jouw zoon gamet en bouwt knikkerbanen. Dat kan en is niet erg.
Wel zou ik inzetten op voldoende beweging, want dat is gewoon belangrijk en gezond.
Een pretpark of de bios is leuk, maar dat zijn geen dingen die je elke dag of elke week doet.
Een baantje kan ook heel goed zijn. Ja, dat is nieuw en spannend, maar je leert daar ook dingen van die je op school niet leert. En het kan ook het gevoel geven iets nuttigs te doen, goed voor het zelfvertrouwen. Vrijwilligerswerk kan natuurlijk ook.
Een baantje hoeft niet per se sociaal te zijn, maar het kan ook positief uitpakken.
Over vakanties; daarin zou ik ook jullie behoeften bespreken. Iemand van zestien kan misschien ook wel alleen thuisblijven. Zeker als het geen type is dat twintig vrienden uitnodigt, het halve huis sloopt, een wijkdisco houdt en iedereen zuipt zich klem.
Een zestienjarige die dan gewoon een paar dagen (veel) gamet en een compleet nieuwe knikkerbaan heeft gebouwd, ik zou het prima vinden. Ook een mooie kans om te leren koken of in ieder geval eten organiseren.
Ik had vroeger een vriendin die had een broer met ASS en een verstandelijke beperking en die is haar hele jeugd nooit op vakantie geweest, omdat haar broer dat niet aankon. Maar ook niet dat de ene ouder dan thuisbleef en de andere met haar wegging.
Dagjes uit naar bijvoorbeeld een pretpark kon wel, want dat vond de broer wel leuk.
Die jongen hield eigenlijk überhaupt niet van vakantie hebben, ook niet van school of werk. Want dan viel de structuur weg.
Dat kan natuurlijk, maar de behoeften van ouders en andere kinderen mogen er ook zijn.
Zoon hier (inmiddels 24, ook ASS) gaat juist graag op vakantie met ons. Maar wij hebben nooit zon, zee, strand-vakanties, alleen actieve. We reizen van stad naar stad en zoon is dan sinds een paar jaar de reisleider. Hij verdiept zich van tevoren (met ons) in wat er te zien en te doen valt, en hij maakt dan mbv Google Maps een mooie route en planning. Het enige is dat we hem dan af en toe bij moeten sturen, want er moet ook gegeten worden en af en toe op een bankje in een mooi park is ook wel lekker.
Daarnaast inderdaad veel activiteiten. Fietsen, wandelen, abseilen, varen, er wordt van alles in natuurgebieden gedaan. Maar voor een hangvakantie (zoals dat bij ons thuis heet) zou ik hem ook echt niet enthousiast krijgen. Een vakantie in een hotel, waar je ‘s avonds eet bij een buffet en min of meer verplicht contact hebt met andere gasten, nee, dat hoeft voor hem echt niet. Maar met zijn viertjes op pad, veel gaan zien en doen en hem daarin zeggenschap geven, zijn dus bij ons de sleutel.
Zoon heeft toen hij 10 werd een boek gekregen met 100 ‘wereldwonderen’. Dat was voor hem ook een enorme inspiratiebron. Hij wil ze in zijn leven alle 100 gezien hebben. Weet niet of hem dat gaat lukken, nu vliegen minder vanzelfsprekend wordt, maar het is een mooi streven vind ik. Hij ‘vliegt’ ook voor de lol over steden en natuurgebieden. Ik geloof ook via Maps, maar dat weet ik niet zeker. Dus ook vanachter zijn computer ziet hij heel wat van de wereld. Gelukkig vindt hij het dan nog steeds fijn om die plekken ook in het echt te gaan zien.
Misschien kunnen jullie wat met hoe het er bij ons aan toe gaat…
Heel herkenbaar Zonnig! Hier ook een 16-jarige zoon met ASS met hetzelfde gedrag als jouw zoon (behalve de knikkerbanen) Wij weten het nog maar sinds kort en krijgen binnenkort psycho-educatie. Ik ken dezelfde ups en downs en twijfels. Ik lees met je mee.
Je vroeg of mijn zoon (25) al het huis uit wil. Nou ik heb hem er nog nooit over gehoord en al zou hij het willen, er is nergens wat te vinden wat betaalbaar is wanneer je in uppie iets zou willen zoeken. Dus dat kan ook de reden zijn waarom ik hem er niet over hoor.
Hier een positief verhaal over een ASS zoon die rond zijn 16e ook zo was. Het heeft heel lang geduurd, maar stap voor stap is er verandering in gekomen. Zoals alle dingen in zijn ASS leven anders, trager (?) verliepen dan bij meer standaard kinderen.
Ik heb ook zorgen gehad om mijn zoon en de uren die hij in zijn 'grot' doorbracht. Ik heb hem ook proberen te stimuleren meer sociale contacten te zoeken en de deur uit te gaan. Zonder succes. Ik heb het grotendeels losgelaten. Het enige dat ik echt niet wilde, was dat hij als man van 30 ofzo als een kluizenaar op zolder woonde.
Ik merk dat hij pas echt stappen zet, als hij ergens klaar voor is, of last van heeft. Meestal wel enige zachte druk bij nodig. Lang wikken en wegen over op zichzelf wonen. Een appartement viel hem bijna in de schoot. Maanden voorbereiden voor hij er eindelijk in trok.
Ander voorbeeld: heel lang niet meer tevreden met zijn baan. Solliciteren was grote drempel. "Eerst dit niveau bereiken. Eerst die cursus afronden. Pas als dit team ontbonden is..." Eindelijk ging hij op vacatures reageren toen hij het totaal zat was. Met succes.
Voelde zich eenzaam. Heeft zich getraind in sociaal gedrag met nieuwe collega's. Werkte aan zijn uiterlijk. Pas nu durft hij het aan om te daten.
Hij heeft nu zoveel meer zelfvertrouwen. Dat ohtbrak er echt aan tot hij 16plus was.
Ik ben heel trots op hem. Heeft heeft het zelf voor elkaar gebokst. (Met een beetje drukken en trekken door zijn ouders en andere familie).
Best een goede eigenschap dat hij zich alleen zo goed kan amuseren. Ik zat altijd in de woonkamer, ook niks te doen trouwens.
ToetieToover schreef op 23-03-2024 om 11:59:
Herkenbaar voor mijn kinderen met ASS. Het vergt kunst om goed naar hun behoeften te luisteren en die niet te verwarren met je eigen behoeften en verwachtingen en eveneens onderscheid te maken naar ‘verwachtingen van de maatschappij’ en zijn eigen gezondheid, zowel metaal als fysiek.
Voor mijn ASS’ers heb ik ingezet op fysiek actief blijven en gezocht naar opties die bij ze pasten: geen teamsport maar een uurtje avondyoga hier thuis met mij samen ging bijvoorbeeld prima. Naast dit speerpunt ‘fysiek actief’ vond ik het belangrijk dat ze gezond voor zichzelf leerden koken. Dat vonden ze lastig en zo’n verspakket bleek de oplossing want daar staan alle stappen in. Ze kookten dan 1 avond per week voor het hele gezin. Ook vond ik schoonmaken (met name wc’s) en wassen (hun eigen beddengoed) iets wat ze konden leren. Verder liet ik ze wel met rust.
Pro tip voor hardcore gamers: ik maakte een account aan en kon anoniem online chatten met ze. Zo hoorde ik soms meer dan in mijn hoedanigheid als moeder. Voor mijn eigen gemoedsrust heb ik daar tijd in gestoken. Die tijdsinvestering in een online game dat ik ‘meh’ vindt het geeft mij zicht op hun online leven. Nog steeds, want mijn ene dochter wil spaarzaam contact met mij maar ik ‘spreek’ haar in de game. Zonder dat ze weet wie ik ben.
zooooo daar verpest je even je hele relatie met jouw kinderen. Mijn moeder heeft ooit mijn dagboek gelezen en ik vertrouw haar nu nog steeds niet.
On topic;
Voor een autist (ben er zelf eentje) is een schooldag al genoeg mensen om je heen. Daarna wilde ik ook lekker thuis zijn. Pas later, toen ik mijn eigen leven kon inrichten, kwamen er dingen bij
Zonnig77 schreef op 23-03-2024 om 21:46:
[..]
Je verwoordt exact mijn gevoel. En dat proces kent ups en downs hier
Wat doe je als het je aanvliegt? Ik merk dat een topic openen hier in dit geval zeker helpend is…
De momenten dat het me aanvliegt ga ik met mezelf in gesprek als het ware. Dat wat ik belangrijk vind (en vond op die leeftijd) niet hetzelfde hoeft te zijn als wat zoon belangrijk vind of nodig vind. Dat hij in een andere tijd leeft (ik was 16/17 in 1986) en dat hij mij niet is. Zo ga ik uit m'n gevoel naar m'n verstand zeg maar. En zorgen blijf je houden, waarschijnlijk bij ieder kind, dus een bepaalde mate daarvan lijkt me normaal. Zo probeer ik me door/uit die aanvliegmomenten te halen.
Bedankt voor alle antwoorden. We gaan het gesprek nogmaals een keer aan en hoop dat we eruit komen wat de vakantie betreft. Ik heb in iedergeval nieuwe inzichten door jullie gekregen. Dankjewel.
CreaBea, ja dat steeds afwegen doe ik ook en helpt me in het dagelijks leven.
Zonnig, Soms kan ik hele dialogen in mijn hoofd houden hoe het toen was en waar ik behoefte aan had. Bij mij kwam vrijheid heel sterk naar voren. Dus ik probeer daar steeds naar terug te gaan want volgens mij heeft zoon dat ook nodig. Ondanks dat is het niet gemakkelijk hé.
miss1984 schreef op 23-03-2024 om 18:28:
Zonnig77, mag ik aan je vragen hoe jullie dat doen? Met betrekking tot reisjes, vakantie en weggaan? Ik wil je topic niet overnemen. Maar ben heel benieuwd hoe andere ouders dat doen met pubers met ass die het liefst dag en nacht in hun coconnetje zitten
.. en vakantie nu de zomer in aantocht is... mochten meerdere dit lezen..
Naja zonnig ben benieuwd wat jou ervaring daarin is. Overweeg serieus hiervoor advies bij een professional voor in te gaan winnen. Het belangrijkste vind ik altijd naar zijn behoefte te kijken... eigenlijk wat jij ook doet. Je laat het en trekt je plan maar in z'n geval ( een vraag teken op zijn kop)
Ik ben Zonnig77 niet, maar hier wilde de 17- jarige niet meer met pa en ma op vakantie. Hij had ook geen vrienden waarmee hij op vakantie wilde. Gevraagd wat hij wel wilde. Hij wilde graag met pa een auto rondreis maken door de Dolomieten en naar de Ferrari fabriek in Maranella. Prima, toch. Sindsdien gaan ze elk jaar met z’n tweeën Europa verkennen. Man en ik gaan weer onze eigen tripjes maken.
Je kan genoeg magnetronmaaltijden of eet-afspraakjes bij familieleden plannen. Het is gewoon even slikken en wennen dat gezinsvakantie passé zijn, maar ze lopen niet in zeven sloten tegelijk.
Mijn 16-jarige ASS-er denkt en doet niet aan zelfzorg als er niemand is die hem eraan herinnert…
Kaassoufflee schreef op 25-03-2024 om 15:06:
[..]
Mijn 16-jarige ASS-er denkt en doet niet aan zelfzorg als er niemand is die hem eraan herinnert…
Mijnes ook niet 🙈
Alhoewel, ik vergeet z’n dagelijkse douchemonent! Iedere avond, voordat hij gaat slapen. Liefst heel lang (lang leve de timer). En soms zonder zeep, daar denkt ie dan weer niet altijd aan.
Het interesseert hem verder ook werkelijk niet hoe hij eruit ziet: z’n haar, z’n kleding, het boeit hem niks. Ook iets wat ik totaal niet herken..
Creabea en miss1984 Dank voor jullie tips over wanneer het je aanvliegt. Zo is autonomie voor mij altijd heel belangrijk (geweest) en voor mijn zoon blijkbaar ook. En dan op zijn manier.
Zonnig77 schreef op 25-03-2024 om 16:08:
[..]
Mijnes ook niet 🙈
Alhoewel, ik vergeet z’n dagelijkse douchemonent! Iedere avond, voordat hij gaat slapen. Liefst heel lang (lang leve de timer). En soms zonder zeep, daar denkt ie dan weer niet altijd aan.
Douchen moet ik hem ook toe pushen, ik ben blij als hij 3x p/w doucht. Verder ook hetzelfde: als ie er eenmaal onder staat dan stopt ie niet meer omdat het zo fijn is….en ook hij vergeet regelmatig de shampoo 🫧
Kaassoufflee schreef op 25-03-2024 om 16:39:
[..]
Douchen moet ik hem ook toe pushen, ik ben blij als hij 3x p/w doucht. Verder ook hetzelfde: als ie er eenmaal onder staat dan stopt ie niet meer omdat het zo fijn is….en ook hij vergeet regelmatig de shampoo 🫧
Is de shampoo dan niet op?
Hoorde ik ooit van een moeder met ASS kind. Kind kwam avond aan avond met nat haar uit de douche maar iedere ochtend was het vetter dan daarvoor. Toen de moeder vroeg of de puber niet teveel shampoo gebruikte was het weerwoord: Ik probeer het al 4 dagen schoon te krijgen met alleen water, want de shampoo is al sinds zaterdag helemaal op. Dat hij dat even moest melden voor op het boodschappenlijstje kwam niet in hem op. Moeder had zelf andere shampoo, want geen vet haar.
