Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Hij is aangenomen voor de vulploeg!
Zo leuk, hij is er zo blij mee! En ik ook.
De chef was heel relaxt, hij vroeg me om mee naar binnen te gaan want dat leek hem handiger. Ik ben niet aan dezelfde tafel gaan zitten, maar schuin achter zoon in een apart zitje. Zoon en chef hebben samen het gesprekje gehad, ik heb me nergens mee bemoeid. Alleen toen het om praktische zaken ging, was het handig dat ik even kon helpen en toelichten.
Het was maar een heel simpel gesprekje over school en hobby’s. Zoon gaf goed aan dat hij waarschijnlijk wel eerst wat (meer) hulp nodig heeft omdat dit zijn eerste baan zou worden. Ik heb de ASS toegelicht met de praktische aanpak in het werk: de instructie in kleinere stukjes knippen omdat sommige dingen voor hem niet zo logisch in te vullen zijn als voor mensen zonder ASS. Ik geloof wel dat dat goed komt met deze chef.
Ik ben trots op zoon 🙂
Kaassoufflee schreef op 18-04-2025 om 11:42:
Hij is aangenomen voor de vulploeg!
Zo leuk, hij is er zo blij mee! En ik ook.
De chef was heel relaxt, hij vroeg me om mee naar binnen te gaan want dat leek hem handiger. Ik ben niet aan dezelfde tafel gaan zitten, maar schuin achter zoon in een apart zitje. Zoon en chef hebben samen het gesprekje gehad, ik heb me nergens mee bemoeid. Alleen toen het om praktische zaken ging, was het handig dat ik even kon helpen en toelichten.
Het was maar een heel simpel gesprekje over school en hobby’s. Zoon gaf goed aan dat hij waarschijnlijk wel eerst wat (meer) hulp nodig heeft omdat dit zijn eerste baan zou worden. Ik heb de ASS toegelicht met de praktische aanpak in het werk: de instructie in kleinere stukjes knippen omdat sommige dingen voor hem niet zo logisch in te vullen zijn als voor mensen zonder ASS. Ik geloof wel dat dat goed komt met deze chef.
Ik ben trots op zoon 🙂
Gefeliciteerd, een leuke opsteker voor hem.
Wat fijn kaassoufflee! Ook een fijne positieve ervaring voor hem!
Wat goed! Gefeliciteerd voor je zoon en jou Kaas!
Ik heb sinds kort een oppashond, 1 dag per week en soms een dagje in het weekend erbij. Heel goed voor mij, en ook man en jongste zoon hebben er veel plezier van. Oudste zoon is er echter ongemakkelijk onder. De hond is superlief maar ja, hij blaft als hij blij is. En hij is altijd blij om ons (of wie ook maar) te zien. Als je hem dan even knuffelt en toespreekt is ie na een tijdje weer stil (maar nog steeds kroelt ie voor knuffelen). Maar zoon is dus helemaal niet van het hond aaien, want ja zo’n beestje reageert daar weer op en dan lukt het aaien niet zoals zoon bedoelde (àls ie het al een keertje probeert) en dat blaffen is luid en onvoorspelbaar qua hoe vaak en hoe snel enzovoort.
In dit geval was ik blij dat ik het baasje van de hond eerder al eens had gezegd dat onze oudste autistisch is (dat floepte er toen uit en het speet me al omdat ik algemene geheimhouding aan zoon had beloofd). Nu zagen baasje en zoon elkaar voor het eerst en zag ze hem stuntelen. Hij zei ook hoe onprettig hij het blaffen en aaien vond. Ze kon toen uitleggen hoe je het blaffen heel snel kunt stoppen en afleren. En dat zoon haar blik ontweek door hoofd telkens weg te draaien, voelde voor mij nu eens niet ongemakkelijk. Ze keek me begripvol aan, met een knikje van ‘ik zie het, ik snap het’.
Eerder heb ik ook een collega in vertrouwen genomen, van wie ik wist dat ze absoluut begrip zou hebben. Ik moet het toch ook eens kwijt kunnen/kunnen delen. Het voelt anders soms als een dubbelleven. En dan eentje die ten koste van mij gaat.
Zoon zegt zelf ook wel dat het heus niet voor altijd geheim moet blijven, maar hij wil het niet op school delen. Dat paadje is nog steeds helemaal veilig, collega en hondenbaasje hebben geen enkele connectie met (mensen van) school.
Binnenkort hebben we een groot familiefeest van mijn ouders op locatie. Beide zonen hebben nu een noisecanceling koptelefoon. Uitwendig over de oorschelp heen en met een platte boog op het hoofd, maar niet zo’n groot muziek ding. Mijn ouders zullen het vast goed vinden dat in ieder geval de oudste dat ding dan op heeft, maar we zullen het voor die tijd wel even met ze bespreken. Ze vinden het fijn als hij er ook bij is (kroonjaar) en ik denk dat hij anders beter niet meegaat, gezien eerdere ervaringen op feestjes met veel mensen.
Eten gaat tegenwoordig goed qua prikkels. Het bespreken ervan geeft al verlichting.
De kinderen zijn net terug van een week bij vader, en ook mijn man was in deze week een paar dagen en nachten weg. Dus ik heb het hele huis een paar dagen voor mij alleen gehad. Dat leek me geweldig van tevoren, maar ik moest toch wel even wennen hoor. Het was wel fijn, maar ik heb niets gedaan wat ik anders nooit kan doen. Oftewel: gewoon mijn normale dingen gedaan, maar dan zonder het zorgen voor andermans agendapunten en dus met veel meer rust en gedurende langere tijd zonder afleiding.
Nu is iedereen er weer, daar leeft mijn hart wel weer van op ❤️
Zoon begint komende week met zijn bijbaan, hij heeft er zin in.
En hoe is het met jullie?
