Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Kaassoufflee schreef op 16-04-2025 om 13:42:
[..]
Als ik het nieuws lees over bijvoorbeeld geweldsmisdrijven door/bij jongeren in Schiedam, dan ben ik even heel blij met mijn thuis blijvende jongens…ik moet er niet aan denken dat ze met dit soort toestanden op straat te maken zouden krijgen.
Jongste zoon gaat n.a.v. functioneringsproblemen op school nu ook voor onderzoek naar de oorzaak ervan. Mogelijk ook ASS, maar dan in een ander deel van het spectrum. Uit een onderzoek van vier of vijf jaar geleden is gebleken dat hij een disharmonisch intelligentie profiel heeft, en dat kan ook voor problemen zorgen op school. We zullen het zien, het is in ieder geval weer een heel traject.
Er zit inmiddels wel weer wat verbetering in mijn gezondheidstoestand, maar ik moet rustig aan blijven doen en niets overhaasten. Via mijn werk krijg ik er professionele hulp bij. Ik ben erg blij met mijn werkgever.
Mijn oudste had gesolliciteerd bij de supermarkt, maar is helaas niet aangenomen. Dit was de tweede keer dat zoiets is gebeurd. Ik vraag me af in hoeverre ze moeten weten dat hij ASS heeft. Het zou zijn misschien ietwat vreemde presentatie van zichzelf verklaren. Eigenlijk is hij te eerlijk over zijn toekomst plannen, maar hij heeft niks over zijn autisme gezegd.
Met de ambulante begeleider samen hebben we nu afspraken gemaakt over het ritme op vrije dagen. Die tellen dan gelijk voor beide kinderen. De afspraak is nu geworden, dat er voor 12 uur ‘s middags ontbeten wordt. Het aankleden is niet verplicht. Ze mogen daarna gerust weer hun bed induiken. Dit is een compromis. Voor de jongste zal dit niet moeilijk zijn, dat is wel een vroege vogel. Hij heeft uit zichzelf ook eerder het gevoel van honger en ritme, bij de oudste is dat niet aanwezig, lijkt het wel. Vandaar nu deze afspraak. Bijvoorbeeld, mijn oudste zoon kan rustig wel al om 10:00 uur wakker zijn, maar dan pas om 14uur naar beneden komen om voor het eerst te eten.
Kinderen zijn de eerste meivakantie week bij vader en de tweede bij mij/ons. Ik heb nog helemaal geen plannen gemaakt. Het zal wel rustig blijven. Ik trek mijn eigen plan. Misschien weer een leuke puzzel en/of een gezellige film met z’n allen. Een spelletje zit er ook meestal wel in.
Mijn ervaring is dat het zeker wenselijk is dit te vertellen bij de sollicitatie. Mijn zoon werd ook niet aangenomen omdat hij wat a-typisch over kwam. Toen hij er eerlijk over was werd dat erg gewaardeerd en kreeg hij het supermarkt bijbaantje wel. Met wat hulp en extra begeleiding heeft hij er een flinke tijd gewerkt.
Gingergirl schreef op 16-04-2025 om 15:30:
[..]
Mijn ervaring is dat het zeker wenselijk is dit te vertellen bij de sollicitatie. Mijn zoon werd ook niet aangenomen omdat hij wat a-typisch over kwam. Toen hij er eerlijk over was werd dat erg gewaardeerd en kreeg hij het supermarkt bijbaantje wel. Met wat hulp en extra begeleiding heeft hij er een flinke tijd gewerkt.
De ambulante begeleider heeft het met hem voorbereid, maar ik zou het zelf ook geadviseerd hebben…zo jammer! Maar: ik mag me nu van zoon wel wat bemoeien met het bemachtigen van een bijbaan, want ik heb hier en daar wel een connectie. Mogelijk kan hij op die manier ergens aan de slag. En dan met kennisgeving van ASS. Ik wil sowieso even bij de betreffende supermarkt vragen en nog een goed woordje voor hem doen. Wie weet heeft dat een positief effect (nee heeft ie al, wie weet kan hij alsnog ja krijgen)
Hier ook bijna vakantie. Ik heb voor de eerste week wel plannen gemaakt, een dagvullend bordspel en een keer naar de klimhal. In de tweede week laat ik het meer los, dan zal het meer hangen zijn, maar het voelt zo voor mij in balans.
Oh ja en in de vakantie zal er ook meer tijd zijn om Adolescence (Netflix) te kijken. Behoorlijk spraakmakende serie over pubers en social media.
Klinkt als een goede afspraak Kaas. Hopelijk werkt het goed voor alle partijen.
Ach jee, wat naar Evaluna, dat de spanning al weer zo aan het oplopen is. Ik heb met je dochter te doen. En met jou omdat je als ouder zo graag wilt helpen, maar dat nog maar beperkt kunt doen.
Morgen heeft dochter koningsspelen op school en daar heeft ze zin in. En dan vrijdag nog één dagje school en dan vakantie. Daar is ze wel aan toe, want hoewel het een hele tijd lekker liep hier, gaat het de laatste week wat minder. Dochter is in haar hoofd erg bezig met haar gebit, dat ze geen beugels en operatie wil, verdrietig en onzeker, snel boos en huilen, opstandig. En ik snap dat allemaal echt wel, maar ik vind het ook vermoeiend. Ze doet het heus niet expres, maar wij kiezen er ook niet voor.
Gisteren heeft het even flink gebotst tussen hier thuis. Man was er wel even klaar mee en vond dat dochter het maar even moest uitzoeken met haar oneindige klaagzang en haar verdriet. En vond dat ze ons probeert te manipuleren door zielig te doen.
En daar sloeg ik even heel erg op aan, want ik weet vrij zeker dat het dat niet is. Het is angst en onduidelijkheid, ze kiest hier zelf ook niet voor, maar het lukt haar niet om haar emoties op een andere manier te uiten. Ik raakte als kind soms ook in paniek en moest dan huilen als ik het overzicht verloor en mijn ouders hebben wel eens gevraagd of ik dat voor de aandacht deed en die vraag deed me heel veel pijn, nog steeds als ik er aan terugdenk. Want het was pure onmacht en ik voelde me toen vooral heel erg onbegrepen (als ik er nu woorden aan moet geven).
En toen ben ik nogal uitgevallen tegen mijn man dat ik het heel erg vond dat hij zo over ons meisje dacht en dat hij niet begrijpt wat autisme is. Maar daarna viel wel het kwartje en zag hij in dat hij het echt verkeerd had ingeschat. En concludeerde hij dat het dan dus zaak is dat we wel knopen door gaan hakken en keuzes gaan maken. Want dan is het tenminste wel duidelijk voor dochter. En ik denk dat daar op zich wel wat in zit, maar ik vind het enorm lastig om te bepalen waar we goed aan doen.
Man heeft wel zijn excuses aangeboden aan dochter en wilde het graag goedmaken, maar dochter was te boos en gekwetst en het lukte haar niet om daar overheen te stappen en dat heeft ze tot vanavond na haar training volgehouden. Toen brak ze door haar eigen weerstand heen en kwam ze terug in verbinding. Maar het was alleen nog huilen en knuffelen, erover praten lukte nog even niet.
Zaterdag vieren we het kinderfeestje van dochter, zondag vieren we de verjaardag van dochter voor de familie. Verder nog wat losse dagjes uit op de planning.
Kaassoufflee schreef op 16-04-2025 om 16:41:
[..]
De ambulante begeleider heeft het met hem voorbereid, maar ik zou het zelf ook geadviseerd hebben…zo jammer! Maar: ik mag me nu van zoon wel wat bemoeien met het bemachtigen van een bijbaan, want ik heb hier en daar wel een connectie. Mogelijk kan hij op die manier ergens aan de slag. En dan met kennisgeving van ASS. Ik wil sowieso even bij de betreffende supermarkt vragen en nog een goed woordje voor hem doen. Wie weet heeft dat een positief effect (nee heeft ie al, wie weet kan hij alsnog ja krijgen)
Ik kom net bij de supermarkt vandaan. Gevraagd of ze nog vakkenvullers nodig hebben. De man van de vulploeg werd opgeroepen en die zei dat er altijd wel ruimte is voor vakkenvullers. Toen gevraagd of er misschien ook ruimte is voor een jongen met autisme, die aan het begin even iemand nodig heeft om te laten zien (voor te doen) hoe iets moet. Als hij na verloop van tijd dan wel zelfstandig kan werken was dat waarschijnlijk geen probleem. Toen eerlijk gezegd dat mijn zoon er al was geweest voor gesprek bij (naam) maar dat ik vermoed dat hij niet goed is overgekomen met zijn intenties door zijn ASS. Maar dat bleek de man van de bakkerij en vleeswaren te zijn, en die gaat niet over de vulploeg. Maar die man zoekt dus een vaste kracht en daar heeft ie dus nu een ander voor aangenomen. Zijn sollicitatie is waarschijnlijk in de verkeerde bak terecht gekomen. En nu heeft mijn zoon morgenochtend een gesprek met de assistent bedrijfsleider, alsnog over de vulploeg 😀 En deze man kwam zelf met de optie dat ik zelf ook even mee kom. Gewoon om even iets toe te lichten als iets onduidelijk is en zoon er zelf niet uitkomt. Zoon weet het nog niet, maar ik vind dit zo leuk dat ik het graag direct wilde delen!
Dat is mooi nieuws, Kaas! Goed dat je er zelf nog achteraan bent geweest. En het lijkt me ook wel een goed idee om samen met je zoon te gaan. Vind je zoon dat zelf ook ok?
Pittig mamaE, zowel voor jullie als voor jullie dochter. Ik begrijp je man wel, ik kan er ook niet zo goed tegen als dochter hier zielig doet. Dat ligt aan mij, is ook de manier waarop ik opgevoed ben. Maar fijn dat hij inziet dat ze het niet expres doet en het een teken is van onmacht.
Ook lastig om te weten wat de goede beslissingen zijn maar jullie komen er vast uit. Sterkte maar.
Kaassoufflee schreef op 16-04-2025 om 13:42:
[..]
Met de ambulante begeleider samen hebben we nu afspraken gemaakt over het ritme op vrije dagen. Die tellen dan gelijk voor beide kinderen. De afspraak is nu geworden, dat er voor 12 uur ‘s middags ontbeten wordt. Het aankleden is niet verplicht. Ze mogen daarna gerust weer hun bed induiken. Dit is een compromis. Voor de jongste zal dit niet moeilijk zijn, dat is wel een vroege vogel. Hij heeft uit zichzelf ook eerder het gevoel van honger en ritme, bij de oudste is dat niet aanwezig, lijkt het wel. Vandaar nu deze afspraak. Bijvoorbeeld, mijn oudste zoon kan rustig wel al om 10:00 uur wakker zijn, maar dan pas om 14uur naar beneden komen om voor het eerst te eten.
Hoi Kaas,
Ik heb hier even een vraag over. Ik lees voornamelijk mee, maar ik herken mijzelf hier in je oudste.
Ik wordt in de weekenden zo rond 8 uur wakker, maar eet dan ook vaak pas om 3 of 4 uur. Ik ben er inmiddels 54 mee geworden, dus lichamelijk is het geen probleem. Daarom mijn vraag waarom moet hij dan toch eten?
Stoort het jou, of is het hinderlijk voor je jongste? Ik ben in de weekenden meestal alleen, dus of ik eet of niet, heeft niemand last van.
Ysenda schreef op 17-04-2025 om 13:21:
[..]
Hoi Kaas,
Ik heb hier even een vraag over. Ik lees voornamelijk mee, maar ik herken mijzelf hier in je oudste.
Ik wordt in de weekenden zo rond 8 uur wakker, maar eet dan ook vaak pas om 3 of 4 uur. Ik ben er inmiddels 54 mee geworden, dus lichamelijk is het geen probleem. Daarom mijn vraag waarom moet hij dan toch eten?
Stoort het jou, of is het hinderlijk voor je jongste? Ik ben in de weekenden meestal alleen, dus of ik eet of niet, heeft niemand last van.
Hoi Ysenda, goede vraag. Hij heeft wel trek als hij wakker wordt maar handelt er niet naar. Hij pakt een schermpje en blijft met honger in zijn bed totdat hij het niet meer kan wegdrukken en dan moet alles en iedereen wijken voor zijn veel te late ontbijt. Dus iedereen heeft er last van, ook hijzelf. En een jongen van die leeftijd heeft (ook) goede maaltijden nodig (naast het snoepen).
Dus om hem te helpen om zijn lichaam genoeg te voeden, moeten we soms dit soort afspraken maken. Voor een soort kader waarbinnen hij zich kan bewegen.
Kaassoufflee schreef op 17-04-2025 om 16:38:
[..]
Hoi Ysenda, goede vraag. Hij heeft wel trek als hij wakker wordt maar handelt er niet naar. Hij pakt een schermpje en blijft met honger in zijn bed totdat hij het niet meer kan wegdrukken en dan moet alles en iedereen wijken voor zijn veel te late ontbijt. Dus iedereen heeft er last van, ook hijzelf. En een jongen van die leeftijd heeft (ook) goede maaltijden nodig (naast het snoepen).
Dus om hem te helpen om zijn lichaam genoeg te voeden, moeten we soms dit soort afspraken maken. Voor een soort kader waarbinnen hij zich kan bewegen.
ok, dan hebben anderen er idd ook last van. Ik stievel dan naar beneden en ruk de koelkast open, of de koektrommel, want iets gezonds dan pakken is te veel werk. Maar zoals gezegd, dan heeft niemand er last van.
Als mijn zoon thuis is gaat die ook gewoon zijn eigen gang, die eet uit zichzelf wel heel gezond, ben ik dan weer jaloers op.
lampion schreef op 17-04-2025 om 12:23:
Dat is mooi nieuws, Kaas! Goed dat je er zelf nog achteraan bent geweest. En het lijkt me ook wel een goed idee om samen met je zoon te gaan. Vind je zoon dat zelf ook ok?
Pittig mamaE, zowel voor jullie als voor jullie dochter. Ik begrijp je man wel, ik kan er ook niet zo goed tegen als dochter hier zielig doet. Dat ligt aan mij, is ook de manier waarop ik opgevoed ben. Maar fijn dat hij inziet dat ze het niet expres doet en het een teken is van onmacht.
Ook lastig om te weten wat de goede beslissingen zijn maar jullie komen er vast uit. Sterkte maar.
Ik begrijp mijn man ook wel, want dochter haar gedrag is ook gewoon heel vermoeiend soms. Maar het is geen 'zielig doen' en al helemaal niet 'om haar zin te krijgen'.
Ze is overspoeld door emoties en spanning en krijgt dat niet gekanaliseerd. Het is geen bewuste actie, manipulatie of iets dergelijks, al zou je dat zonder context misschien wel denken. Ik geloof echt wel dat we hier samen uit gaan komen, maar juist het onvermogen van dochter om het los te laten en om te gaan met onzekerheid, zorgt wel voor enige druk bij mij, waar ik zelf dan weer niet zo lekker op ga.
lampion schreef op 17-04-2025 om 12:23:
Dat is mooi nieuws, Kaas! Goed dat je er zelf nog achteraan bent geweest. En het lijkt me ook wel een goed idee om samen met je zoon te gaan. Vind je zoon dat zelf ook ok?
Jazeker, en hij was blij enthousiast! Ik denk dat hij zelf gewoon het gesprek moet hebben terwijl ik buiten het kantoor wacht. Mocht zoon er zelf niet uitkomen, dan kan ik gelijk na het 1 op 1 gesprek nog wat helpen of toelichten.
mooie opsteker Kaas, goed dat je bent langs gegaan en fijn dat zoon enthousiast is en zich dus niet zo makkelijk laat wegsturen (met hulp van jou). Als hij het oké vindt, zou ik inderdaad mee gaan en een beetje in de buurt blijven just in case.
Ben eigenlijk nu benieuwd of mijn zoon over z’n ass heeft verteld bij z’n bijbaantje. Ik vermoed van niet. Hij kan overigens ook vrij a-typisch uit de hoek komen.
@kaas, dat is waarschijnlijk nog beter. Hij zal het uiteindelijk zelf moeten doen.
@MamaE, 'zielig doen' is niet helemaal goed uitgedrukt maar ik wist zo geen betere omschrijving. Verder heel herkenbaar wat je schrijft, ook de druk die het geeft als ouder zijnde. Tot op zekere hoogte kun je je kind hierbij helpen maar er zullen altijd dingen onvoorspelbaar blijven. En dat is en blijft lastig. Ik hoop dat het in de loop der tijd wat makkelijker zal worden.
Ysenda schreef op 17-04-2025 om 13:21:
[..]
Hoi Kaas,
Ik heb hier even een vraag over. Ik lees voornamelijk mee, maar ik herken mijzelf hier in je oudste.
Ik wordt in de weekenden zo rond 8 uur wakker, maar eet dan ook vaak pas om 3 of 4 uur. Ik ben er inmiddels 54 mee geworden, dus lichamelijk is het geen probleem. Daarom mijn vraag waarom moet hij dan toch eten?
Stoort het jou, of is het hinderlijk voor je jongste? Ik ben in de weekenden meestal alleen, dus of ik eet of niet, heeft niemand last van.
Ysenda, ik kan ook de neiging hebben om om negen uur wakker te zijn en pas om twee uur 's middags te eten. Ik vind dat het toch wel verstandig is om drie maaltijden per dag te eten en nog een beetje gezond, dus ik neem de avond vantevoren een stuk fruit en een snack mee naar boven.
Wat fijn Kaas dat er toch nog een vacature is. Ik ga voor je zoon duimen 🤞
