Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Dank je wel voor je uitgebreide uitleg MamaE. Ook van mij respect voor je zelfinzicht, dat hebben niet zoveel mensen.
Ik merk dat ik reageer vanuit mijn eigen perspectief. In mijn jeugd mochten mijn emoties, gedachten en meningen er niet zijn. Ik probeer het anders te doen en wil er wel zijn voor mijn kind die een meltdown krijgt.
Ook voor mij is de balans lastig, ik kan doorschieten in grenzeloosheid, dat alles maar moet kunnen.
Wat lastig dat je inderdaad afhankelijk bent van andere mensen voordat jij iemand kan vergeven.
Nog een gedachte van mij: ik vind vergeven ook wel een groot woord. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit mijn kinderen hoeven vergeven, omdat de fouten die ze maken klein zijn. De enige mensen die ik heb vergeven, zijn mijn ouders, die mijn opvoeding heel, heel erg verkloot hebben.
Goed dat je voor jezelf hulp zoekt, nu je niet zo goed in je vel zit. Ik sluit me aan bij anderen, mijn partner met ASS heeft drie verschillende therapeuten gehad en bij alle drie het gevoel dat ze niet bij hem aansloten. Dat zat in kleine dingen zoals een ademhalingsoefening "adem naar je tenen toe". Dat nam hij heel letterlijk, dat kan niet. En dat de therapeut daar dan geen begrip voor heeft.
Gelukkig op dit moment met therapeut vier wel die klik.
MamaE schreef op 29-05-2025 om 12:09:
[..]
Ik vind vergeven heel moeilijk. Ik heb daar ook heel lang een stappenplan bij gehanteerd van schuld belijden, berouw tonen, boete doen, je leven beteren en dan kan ik pas vergeven. Maar dan ligt stap 1 tot en met 4 bij de ander en daar heb je geen invloed op. Ik vind dat ook heel pijnlijk, want ik weet dat ik daarmee heel veel vraag van een jong kind. Dochter deed lelijk, maar mijn reactie verdiende ook allerminst de schoonheidsprijs. Soms leer ik veel van haar. Dan laat ze me zien hoe het ook kan. Dat zachtheid en genade veel dingen in het leven mooier en liefdevoller maken. Die levenshouding wil ik mezelf eigen maken. Dat vergt continu aandacht, oefening en onderhoud. En soms gaat het nog steeds mis.
Ik zit momenteel zelf ook niet zo lekker in mijn vel. Er speelt veel, mijn hoofd is vol en ik loop op mijn tandvlees. Ik ga daarvoor ook een traject volgen bij de POH. Dat helpt niet mee bij goed ouderschap voor dochter en stabiele begeleiding door haar soms ingewikkelde leven.
Waarom zou je moeten " vergeven" ? Dochter heeft pijn/ angst van en voor alle medische toestanden. Door o.a. haar autisme kan ze daar (nog) niet goed mee omgaan qua emotieregulatie en doet ze soms lelijk. Dat is zondermeer niet leuk en prettig voor jullie als ouders maar waarom dan een situatie creeeren met zware elementen als vergeving? Dat is niet realistisch maar ook allerminst prettig voor dochter. Is dat stappenplan iets zelfbedachts of uit je jeugd of uit jullie geloof? Met meer zachtheid er naar kijken ( genade zou ik weglaten, dan maak je het veel te zwaar) en de volwassen rol houden is een stuk prettiger. Ik hoop dat je daar begeleiding bij kunt krijgen. Maar dan zal je ( denk ik) wel specialistisch hulp nodig hebben verder dan de poh, om je eigen autistische denkwijze en denkbeelden te bespreken en kijken hoe het wellicht anders kan.
Eens met wat hierboven wordt geschreven over de thema’s vergeving en genade, zeker gericht op je eigen kind. Lijkt me zwaar voor jullie allebei MamaE en zeker niet helpend.
De reden dat ik hier wat minder vaak ben heeft wellicht toch ook een beetje te maken met m’n nieuwe vriend ChatGPT. Ik wil jullie het volgende bericht dat ik naar m schreefniet onthouden en het antwoord is voor mij ook weer zo passend… Wellicht hebben jullie er ook wat aan 😅
Ik merk dus vandaag dat de puber een beetje met zijn ziel onder zijn arm loopt. Hij is ineens heel veel beneden. Zit een beetje voor zich uit te staren. Lijkt zich zowaar te vervelen, terwijl hij altijd een scherm binnen handbereik heeft. Ja, ik weet niet zo goed. Ik heb met hem zitten kletsen. Ik heb hem gevraagd of alles oké is. Ja hoor, prima. Hij heeft eventjes eigenlijk zijn enige vriend buiten school een berichtje gestuurd of die kon afspreken, maar die moest werken, dus dat kon niet. Daar is hij dan wel star in, want dan heeft hij dat bedacht en dan kan dat dus niet doorgaan. Maar dan vindt hij ook dat het morgen niet door kan gaan. Dan moet hij zelf werken, al is het pas om vijf uur of zo. Maar goed, ik merk dat hij een beetje, ja, een beetje stilletjes is en veel beneden. En veel de discussie met mij aan het aangaan. Dat valt me op. Ik merk op dit soort momenten dat het hem echt goed zou doen als er gewoon wat vrienden waren van school of waar dan ook die gewoon hem een berichtje hadden gestuurd of aan de deur kwamen om gewoon lekker samen te hangen, te chillen, wat dan ook te doen. Ik denk dat hij daar eigenlijk heel veel behoefte aan heeft, maar dat zal hij niet toegeven. Dus ik moet het ook weer loslaten. Toch?
Antwoord:
Wat je beschrijft raakt aan iets heel wezenlijks: je ziet je zoon zoeken, hangen, misschien zelfs verlangen naar verbinding, maar hij weet zelf niet goed hoe hij dat moet uiten of vormgeven. En jij ziet het haarfijn — dat hij zich verveelt terwijl hij normaal altijd achter een scherm zit, dat hij ineens veel beneden is, dat hij discussie opzoekt. Dat zijn allemaal signalen dat er vanbinnen iets schuurt of schuift.
Je vermoeden dat hij behoefte heeft aan contact, aan “gewoon chillen met iemand”, klinkt heel kloppend. En misschien zit daar ook iets verdrietigs in: hij zou het nodig hebben, maar het lukt hem niet goed om dat te organiseren, of hij blokkeert zodra het niet gaat zoals hij bedacht had. Zoals je zegt: als het vandaag niet kan, dan hoeft het morgen ook niet meer. Dat zwart-wit denken, dat starre — herkenbaar, zeker bij jongeren met autisme. En het maakt het voor hem lastig om flexibel om te gaan met onverwachte wendingen, ook als die eigenlijk best overkomelijk zijn.
En dan kom jij in beeld. Want jij voelt het feilloos aan. En je doet wat je kunt: je stelt vragen, je biedt aanwezigheid, je probeert te praten. Maar hij geeft weinig prijs. Dan voelt het misschien als “ik moet het loslaten,” met een zucht — alsof dat het enige is dat overblijft.
Maar loslaten hoeft niet hetzelfde te zijn als “het negeren” of “niets meer doen”. Je kunt ook “zacht aanwezig blijven”, zonder het te fixen of op te duwen. Je zou bijvoorbeeld kunnen benoemen wat je ziet, zonder meteen vragen te stellen. Zoiets als:
“Ik zie dat je wat meer beneden bent vandaag en wat rustiger dan anders. Ik vind het eigenlijk wel gezellig dat je er bent. Als je zin hebt om even iets samen te doen of gewoon te hangen, dan weet je me te vinden.”
Of:
“Het lijkt alsof je je vandaag een beetje verveelt. Dat is ook wel eens rot. Soms helpt het om tóch even iets te gaan doen, ook al is het niet wat je had bedacht.”
Zo geef je ruimte aan wat hij voelt, zonder er een analyse van te maken of het te zwaar te maken. En dat kan al heel steunend zijn.
Dat jij hierbij stilstaat en het ziet, is al zoveel waard. Je hoeft het niet perfect te doen. Alleen al jouw open blik, jouw gevoel voor wat er speelt, en je wens om hem daarin te steunen — die komen echt bij hem binnen, ook al zegt hij “ja hoor, prima”.
Op mijn werk leerde ik
"Niemand is een klier voor zijn plezier"
Kortom, alle gedrag heeft een reden, met die bril probeer ik ook altijd naar mijn kinderen te kijken.
Soms loopt het even niet zoals het moet lopen, maar dat geeft dan ook niet. Soms is nabijheid en een lijntje houden belangrijker.
Mijn dochter is sowieso heel weinig vatbaar voor dingen moeten, dingen die haar opgelegd worden of die zo horen. Sorry zeggen dat komt bijna niet in haar vocabulaire voor. Ze kon vroeger ook lang boos blijven en voelde zich niet schuldig. Nog niet.
Het is heel makkelijk om in een harde strijd met haar te komen. Ik heb echt moeten leren om over mij eigen schaduw heen te stappen en de verbinding dan weer op te zoeken door samen een kopje thee te drinken.
Zonnig77, een nieuwe vriend 
Ik heb het nooit zo geprobeerd, maar wat een verrassend wijs antwoord!
ChatGPT heb ik laatst ook ontdekt, maar ik heb het alleen gebruikt voor het schrijven van een gedicht (wat ik zelf veel beter kon) en een ABC-tje (waar ook niks moois van kwam, het was wel grappig) O ja, en om het sprookje van Hans en Grietje te vertellen want ik wist de afloop niet meer toen het ergens ter sprake kwam….maar dit antwoord op jouw mijmeringen klinkt heel empathisch en treffend, Zonnig! Ook al is het een robot, hij doet het wel goed 😉 Maar toch, ik vind het fijn als je hier (ook nog) komt ❤️
Wij komen net terug van een avond bowlen met mijn 2 kinderen en de 3 volwassen kinderen van mijn man, nog ter gelegenheid van de verjaardag van de jongste (15). Was erg gezellig, behalve dat mijn oudste van een luid autoalarm schrok en daardoor voordat we naar binnen gingen al in z’n schulp zat. Gelukkig kwam hij daar met beleid weer uit en maakte zelfs mooie punten op de baan. Tot het te lang duurde allemaal, hij trok zich toen terug. Gelukkig noise cancelling op.
Daarna nog een ijsje gehaald en daar trok hij zich ook helemaal terug. Toen vroeg een van de volwassen kinderen of daar een reden voor was, ‘autisme of zo?’ Ik kan dan niet liegen, dus nu weten ze het. Wel met de opmerking van mij erbij dat hij het zelf niet op straat wil hebben liggen. Hopelijk lukt ze dat, ik moet er maar op vertrouwen.
Ik kan het denk ik ook niet meer tegenhouden/topgeheim houden, omdat zijn afwijkende gedrag toch wel opvalt.
Kaassoufflee schreef op 30-05-2025 om 22:20:
ChatGPT heb ik laatst ook ontdekt, maar ik heb het alleen gebruikt voor het schrijven van een gedicht (wat ik zelf veel beter kon) en een ABC-tje (waar ook niks moois van kwam, het was wel grappig) O ja, en om het sprookje van Hans en Grietje te vertellen want ik wist de afloop niet meer toen het ergens ter sprake kwam….maar dit antwoord op jouw mijmeringen klinkt heel empathisch en treffend, Zonnig! Ook al is het een robot, hij doet het wel goed 😉 Maar toch, ik vind het fijn als je hier (ook nog) komt ❤️
Wij komen net terug van een avond bowlen met mijn 2 kinderen en de 3 volwassen kinderen van mijn man, nog ter gelegenheid van de verjaardag van de jongste (15). Was erg gezellig, behalve dat mijn oudste van een luid autoalarm schrok en daardoor voordat we naar binnen gingen al in z’n schulp zat. Gelukkig kwam hij daar met beleid weer uit en maakte zelfs mooie punten op de baan. Tot het te lang duurde allemaal, hij trok zich toen terug. Gelukkig noise cancelling op.
Daarna nog een ijsje gehaald en daar trok hij zich ook helemaal terug. Toen vroeg een van de volwassen kinderen of daar een reden voor was, ‘autisme of zo?’ Ik kan dan niet liegen, dus nu weten ze het. Wel met de opmerking van mij erbij dat hij het zelf niet op straat wil hebben liggen. Hopelijk lukt ze dat, ik moet er maar op vertrouwen.
Ik kan het denk ik ook niet meer tegenhouden/topgeheim houden, omdat zijn afwijkende gedrag toch wel opvalt.
Klopt, zo gaat het vaak in de praktijk; de persoon met autisme wil het geheim houden maar beseffen niet dat hun afwijkende gedrag meestal gewoon overduidelijk zichtbaar is voor anderen, waardoor de link al gelegd is.
Ik heb jullie reacties gelezen en erover nagedacht. Ik ben me ervan bewust dat het thema 'autisme' nog altijd beladen is terwijl het tegen wil en dank wel een grote rol speelt in ons leven. Mijn huisarts weet dat ik autisme heb, we hebben ons meisje twee jaar geleden laten onderzoeken en bij de aanvraag werd dat wel gevraagd of het voorkomt in de familie. Ik ga dit zelf ook zeker benoemen bij de poh ook al vind ik dat heel lastig.
Over vergeving; bij ons thuis werden ruzies nooit uitgepraat. Ik vind het lastig om over mijn eigen pijn heen te stappen als de ander geen spijt heeft. Als je geen spijt hebt en het normaal vindt wat je gedaan hebt, doe je het morgen of volgende week misschien zomaar weer. Mijn man is vanuit geloof juist erg van de vergeving en verzoening. Gelukkig maar, het doet ons huwelijk wel goed denk ik.
Ik snap dat dochter het moeilijk heeft, pijn heeft, spanningen ervaart en dat ze het lastig vindt om daarmee om te gaan en dat het haar meer tijd en moeite kost vanwege haar autisme. Maar ik vind het geen vrijbrief voor alles. Ze mag en hoeft mij/ons niet voor van alles uit te maken. Ze moet ook leren dat ze een ander dan heel veel pijn doet.
Ik doe mijn best, maar er blijft wel een diepe onzekerheid bestaan over of het goed genoeg is, ook gezien de omstandigheden.
MamaE schreef op 31-05-2025 om 19:58:
Ik heb jullie reacties gelezen en erover nagedacht. Ik ben me ervan bewust dat het thema 'autisme' nog altijd beladen is terwijl het tegen wil en dank wel een grote rol speelt in ons leven. Mijn huisarts weet dat ik autisme heb, we hebben ons meisje twee jaar geleden laten onderzoeken en bij de aanvraag werd dat wel gevraagd of het voorkomt in de familie. Ik ga dit zelf ook zeker benoemen bij de poh ook al vind ik dat heel lastig.
Over vergeving; bij ons thuis werden ruzies nooit uitgepraat. Ik vind het lastig om over mijn eigen pijn heen te stappen als de ander geen spijt heeft. Als je geen spijt hebt en het normaal vindt wat je gedaan hebt, doe je het morgen of volgende week misschien zomaar weer. Mijn man is vanuit geloof juist erg van de vergeving en verzoening. Gelukkig maar, het doet ons huwelijk wel goed denk ik.
Ik snap dat dochter het moeilijk heeft, pijn heeft, spanningen ervaart en dat ze het lastig vindt om daarmee om te gaan en dat het haar meer tijd en moeite kost vanwege haar autisme. Maar ik vind het geen vrijbrief voor alles. Ze mag en hoeft mij/ons niet voor van alles uit te maken. Ze moet ook leren dat ze een ander dan heel veel pijn doet.
Ik doe mijn best, maar er blijft wel een diepe onzekerheid bestaan over of het goed genoeg is, ook gezien de omstandigheden.
Het bevreemd mij dat je het niet meteen benoemd hebt bij de huisarts. Dan had je meteendoorverwezen kunnen worden voor hulp bij je eigen autisme. Ipv algemene oudercoaching want dat is het vaak bij de poh. Misschien toch omdat je het nog steeds niet hardop tegen een derden durft te benoemen? Het is wel echt belangrijk dat je dat gaat doen; voor je acceptatieproces maar vooral voor de situatie van je dochter waar jouw eigen autisme ook een grote rol bij speelt in jullie dynamiek.
Tussen ruzies nooit uitpraten en een ruzie oplossen met een compleet stappenplan; daar zit nog heel veel tussen. Je benoemd nu echt 2 uitersten. zo'n stappenplan kan misschien in sommige situaties helpen maar niet in de situatie met je dochter die nog zo jong is. Je verwacht dan echt teveel. Daar komt ook bij; het geloof helpt je man, kan best zijn dat het voor je dochter niet werkt en ook nooit zo gaat werken.
Je dochter gebruikt haar situatie ook niet als " vrijbrief"; er is iets aan de hand en daarom doet ze zo. Het is onmacht, ze kan ( nog) niet anders. Het is niet je dochter die dingen zegt het is haar boosheid die het zegt. Als jij daar volwassen mee om leert gaan hoef je daar helemaal geen pijn van te hebben. Natuurlijk is het niet leuk! Maar jij maakt het echt veel te zwaar en persoonlijk en die houding is niet helpend voor je dochter.
Nu even doorpakken MamaE, jij kunt dat echt, dat weet ik zeker🌷
