Tiener zonder empathie
Dochter van bijna 15 heeft totaal geen empathie, niks of niemand Intresseert haar. Stel er is iemand ziek binnen het gezin of iemand is geopereerd, het zal nooit in haar opkomen om te vragen naar diegene. Boeien! zegt ze dan. Iemand helpen? Nooit. Favoriete oma overleden: ach ja zo is het leven. Geen traan gelaten. Vrienden heeft ze niet echt, alleen 1 vriendin en daar spreekt ze buiten school nooit mee af. Ze komt nooit buiten de deur, altijd maar op haar kamer. Heeft nooit behoefte aan menselijk contact eigenlijk.
Wat moet ik hier nou mee? Moet ik er überhaupt wat mee of gaat dit vanzelf over?
Was dit vroeger ook al zo of alleen iets van de laatste tijd? Zit ze verder wel oké in haar vel?
Zo op het eerste oog klinkt ze hartstikke depressief. Hoezo zie jij alleen een gebrek aan empathie...?
Dit lijkt mij inderdaad verder gaan dan alleen gebrek aan empathie. Dit had je ook over mij kunnen schrijven toen ik die leeftijd had. Uiteindelijk was ik toen al lange tijd zwaar depressief en had inderdaad schijt aan alles en iedereen. Overigens was dit natuurlijk geen schijt hebben aan. Het was voor mij daadwerkelijk onmogelijk om me in anderen in te leven, ik had al genoeg aan m'n hoofd.
Het klinkt niet heel gezond allemaal. Er kunnen verschillende dingen spelen:
- Ze zit niet lekker in haar vel en heeft al meer dan genoeg aan zichzelf waardoor ze de sores rondom andere mensen niet erbij trekt.
- Ze sluit zich af voor de ellende om haar heen omdat ze niet goed weet hoe ze ermee om moet gaan en daardoor doet alsof het haar niet boeit.
- Ze is een einzelgängertype dat geen behoefte heeft aan sociale contacten en haar eigen plan trekt.
Wat doet ze op haar kamer? Heeft ze online wel contacten of echt helemaal niemand?
En zit ze ook niet op een sport of clubje (buiten de lockdown)?
Ellori schreef op 10-01-2022 om 14:42:
Dit lijkt mij inderdaad verder gaan dan alleen gebrek aan empathie. Dit had je ook over mij kunnen schrijven toen ik die leeftijd had. Uiteindelijk was ik toen al lange tijd zwaar depressief en had inderdaad schijt aan alles en iedereen. Overigens was dit natuurlijk geen schijt hebben aan. Het was voor mij daadwerkelijk onmogelijk om me in anderen in te leven, ik had al genoeg aan m'n hoofd.
Herkenbaar.
gebrek aan empathie heeft ze altijd wel gehad maar sinds de pubertijd extreem. Op de basisschool sprak ze wel met vriendinnen af om bij elkaar te spelen nu dus helemaal niet meer….depressief is ze denk ik niet, soms neerslachtig ja
Ellori schreef op 10-01-2022 om 14:42:
Dit lijkt mij inderdaad verder gaan dan alleen gebrek aan empathie. Dit had je ook over mij kunnen schrijven toen ik die leeftijd had. Uiteindelijk was ik toen al lange tijd zwaar depressief en had inderdaad schijt aan alles en iedereen. Overigens was dit natuurlijk geen schijt hebben aan. Het was voor mij daadwerkelijk onmogelijk om me in anderen in te leven, ik had al genoeg aan m'n hoofd.
welke stappen zijn er toen ondernomen? Heb je therapie gehad? Wat hielp jou om uit die depressie te komen dan?
LilaLenie schreef op 10-01-2022 om 14:47:
gebrek aan empathie heeft ze altijd wel gehad maar sinds de pubertijd extreem. Op de basisschool sprak ze wel met vriendinnen af om bij elkaar te spelen nu dus helemaal niet meer….depressief is ze denk ik niet, soms neerslachtig ja
Ik zou toch adviseren hier eens door iemand die er verstand van heeft naar te laten kijken. Ik ben zelf depressief geweest vanaf ongeveer 7 jaar tot 23 jaar. En de eerste 8 jaar daarvan heeft ook niemand bedacht dat ik wellicht depressief kan zijn. Na een aantal jaar aan therapie heb ik er mee leren om gaan en kan ik oprecht zeggen dat ik niet meer depressief ben de afgelopen jaren.
En verder, als ze echt niet depressief is, het is ook gewoon een puber he? Haar brein is zich aan het ontwikkelen en het eerste, tweede en derde waar ze aan denkt is vooral zichzelf. Niet aan anderen, wat anderen vinden en al helemaal niet conformeren daar aan.
Ik heb dit meegemaakt met één van mijn zonen, hij reageerde zowat hetzelfde zoals jij je dochter omschrijft. Gevoelloos, en dus weinig tot geen empathie. Dat heeft een aantal jaren geduurd en begon op zijn 14e. Hij zat toen helemaal niet goed in zijn vel en we zijn hulp voor hem gaan zoeken. Wat ik toen niet wist, maar nu wel is dat hij ook suïcidegedachten had. Uiteindelijk was hij dus ook enorm depressief.
Mijn zoon is inmiddels een stuk ouder dan toen en we praten er nu nog regelmatig over. Dat helpt hem verder, zoals hij zelf aangeeft. Hij zegt ook altijd dat een deel echt puberteit was, maar het grootste deel was wat ik hierboven beschreef. Bij ons was het een opeenstapeling van gebeurtenissen in gezin/familie. Die wij als volwassenen redelijk konden handelen, maar hij dus niet. Hij is ook erg gevoelig. En dat was ook mijn houvast wel omdat ik wist dat hij voorheen anders was. Hoe is dat bij jouw dochter? Sinds wanneer is dit zo?
Ik vind dit best verontrustend klinken eerlijk gezegd. Maar er komen vooral vragen bij me op.
Was ze als jong kind anders, is ze hierin veranderd? Zo ja, kun je terugkijkend zo'n beetje bedenken wanneer dat was, kun je er een aanleiding voor bedenken? Heeft ze dingen waar ze plezier in heeft/energie van krijgt? Lukt haar schoolwerk? Zou ze weer naar school willen of vindt ze de lockdown wel prima? Sport ze? Heeft ze een baantje? Zijn er gedragingen buiten dit afzonderen en gebrek aan empathie/emoties waarover je je zorgen maakt? Manipulatie, negatief gedrag, agressie (verbaal en/of fysiek)?
Als ze dit altijd al heeft gehad, het op zichzelf zijn en weinig empathie en emoties tonen, dan zou je kunnen denken aan autisme. Daar zou ik haar dan zeker op laten onderzoeken. Is ze niet altijd zo geweest, dan denk ik ook eerder aan iets als depressie of wellicht een trauma (misbruik?). Pas als je weet wat het is weet je ook of jij (en/of zij) er wat aan moet of kan doen en hoe.
In ieder geval, hoe ze ook is, en wat de oorzaak ook is, ze is je dochter. Laat haar merken en voelen dat je van haar houdt.
Depressie is niet altijd heel duidelijk. Ik heb meerdere mentaal mindere periodes gehad, ook rond mijn 14/15/16. Ik heb daar nooit over gepraat thuis.
Ik had weinig vriendinnen op die leeftijd. Sprak ook nooit buiten school af. Maar daar had ik ook geen behoefte aan. Ik zat wel op sport en muziek en ging naar school.
Ik durf van mezelf wel te zeggen dat ik wel empathie had, maar dat ik het lastig vond om mensen te troosten of emotie te laten zien. Soms nog steeds, maar met de jaren gaat het beter.
Is ze onzeker? Stoer doen, grote bek en geen empathie tonen kan ook een schild zijn van onzekerheid.
Het kan ook autisme zijn
Of een onveilig leefklimaat in huis.
RodeKrullenbol schreef op 10-01-2022 om 17:42:
Of een onveilig leefklimaat in huis.
