Tips gevraagd

Rustige stabiele moeder

"die rustige stabiele moeder zijn die zich niet gek laat maken."

Helaas geen tips, ik ben een beetje hetzelfde als jij. Vaak kan ik het negeren, rustig blijven, met humor de boel oplossen enz. Maar soms heb ik hoofdpijn, of is het het 3e incident, of ben ik er gewoon even klaar mee en word ik serieus erg boos. Jammer dan, ik ben ook maar een mens. Ik mishandel hem niet, hij heeft een warm nest, krijgt goed te eten en regelmatig een dikke knuffel. Mijn soms, misschien onterechte, boosheid krijgt hij er gratis bij. Hebben we daarna weer iets om het goed te maken, hoort ook bij het leven.

Tot grote verbazing

van mijzelf bleek ik ook geen rustige verstandige, bestand tegen puberstreken, tot 10 tellende, conflictvermijdende moeder te zijn. Terwijl ik voor die tijd juist werd gewaardeerd omdat ik altijd rustig bleef en mijn omgeving daarin meenam (aldus een vriendin). Er hebben zich taferelen afgespeeld waar ik niet trots op ben, maar net wat Wil zegt: je bent ook maar een mens.
De enige tip die ik je kan geven is: afstand nemen. Loop zelf weg, zodat je weer rustig kan worden, of zeg tegen je zoon dat hij naar zijn kamer moet tot iedereen bedaard is.

Helaas

Meestal ben ik een zeer kalm, stabiel rustig persoon maar helaas niet altijd. Ik probeer mijn temperament onder controle te houden omdat ik het zelf ook absoluut niet fraai vind. Maar helaas het lukt niet altijd ; zeker niet in combinatie met tieners die feilloos weten hoe ze je boos kunnen maken.
Een oplossing heb ik nog niet gevonden. Ik probeer de controle te houden maar een goede manier heb ik nog niet gevonden. Wat een beetje werkt is om proberen niet primair te reageren, me terug te trekken bij een conflict en er later op terug te komen als ik weer wat kalmer ben.

Het went wel ( een beetje

Ik merk wel nu 2 de pubert dat ik enigzins rustiger kan reageren dan toen oudste puberde. Ik doe ook de ' terugtrektactiek' nu even niet.....en vanavond kom ik erop terug. Als puber ook is uitgeraasd......Maar kan dat alleen als ik zelf goed in mijn vel zit, dus.. Ook hebben ze hier van die buien, dat het soms dagen achter elkaar is. Dat trek ik ook niet. Dan word ik ook tegendraads .....
Groeten albana

Moeilijk

Ik vind het supermoeilijk rustig en stabiel te blijven als een van de pubers zo'n bui heeft. Ik vlieg namelijk heel snel uit mijn panty, zo bovenop de kast. Terwijl ik weet dat het juist averechts werkt. Tegenwoordig als het uit de hand dreigt te lopen zeg ik tegen betreffende puber: ik denk dat het beter is dat je even naar boven naar je kamer gaat, want dit gaat de verkeerde kant op. Gelukkig doen ze dat, weliswaar stampend en met veel herrie. Later komen ze meestal dan naar beneden of er niets is gebeurd. Hoe irritant is dat...

Moeilijk

Ik ontplof niet snel, hoewel mijn dochter zich er al aan stoort als ik met wat stemverheffing praat, maar ik heb vooral last van mijn eigen onzekerheid. Dochter vindt nogal wat dingen stom die ik verbied of belachelijk dat ze niet haar eigen plan mag trekken. Ze kan het op zeer overtuigende wijze brengen dat ik onzin sta te verkondigen, en probeer dan maar eens je punten staande te houden. En ik merk ook dat het me enorm stoort dat ze zo egocentrisch wordt. Het is echt een puberkwaal maar van mij mag ze wel wat volwassener worden (helaas is ze pas 13 dus het eind is nog niet in zicht).

Dat egocentrische gedrag

kan je het bloed onder de nagels vandaan halen - ik herinner het me ook nog goed. Het is een hele zelfoverwinning om kalm te blijven en het niet al te persoonlijk te nemen allemaal. Toch is het de enige remedie volgens mij. Afstand nemen, tot tien tellen, op je tong bijten (figuurlijk dan). Het wordt beter, maar het is een paar jaar taai.

Op een dag hebben ze zelf pubers, dan zullen ze aan je denken

Vic

Regel 1 is toch ook: gaan nooit verbaal in de weer gaan met een puber, dat win je namelijk nooooit. Soms is het volgens mij een kwestie van stug doorbluffen. En soms ga je overstag. Ik vind het ook altijd moeilijk om te bepalen welke situatie nu vraagt om welk gedrag...

Oh heerlijk, herkenning

Mijn oudste is met zijn dertien jaren enthousiast zijn puberteit in gedoken, zo merk ik. Alles wat jullie hier schrijven, het klopt! Puber is plotseling niet meer de gezeglijke, aardige en voor rede vatbare zoon van voorheen, maar verdikke een púber! En ik heb nog een opstekertje. Laatst moest hij voor school beschrijven wie de belangrijkste personen in zijn leven waren en een korte beschrijving geven van hun karakter en waarom die personen belangrijk zijn. Ik stond erbij (jawel, dat was opsteker nr 1) en bij zijn omschrijving stond: "Ze heeft heel veel geduld en geeft altijd antwoord op mijn vragen, hoe moeilijk ze ook zijn." En dat kwam precies op het moment dat ik dacht dat mijn spreekwoordelijke geduld totaal uitverkocht was Ik kon weer even voort. Een weekje

Genista

Ach gut....wat lief!

Wat bij mij helpt is me voorbereiden. Ik weet dat dochter over bepaalde dingen zal gaan klagen, dus heb ik daarop een standaard antwoord klaar (namelijk: tja, jammer dan). Als je niet meer uit je slof schiet, wordt het vanzelf minder interessant. Ze krijgt me nu vooral op de kast als ik het of heel druk heb, of als ze met iets nieuws komt.

Hahahaha koentje

Misschien reageert er toch nog een altijd rustige, stabiele moeder in je draadje. Volgens mij bestaan die niet....Vooral niet als ze ongesteld moeten worden. Heerlijk zo'n puber, kan je dat ook gewoon zeggen. "Zeur niet zo, ik kan het er nu niet bij hebben." Vader en zoon kijken elkaar hier dan veelbetekenend aan.

Goh jongens...

misschien doe ik het dan nog niet eens zo slecht!!

Pfff

Pfff, zoon (bijna 12) is sinds kort vet aan het puberen en ik weet niet wat me overkomt! We hadden eigenlijk nooit ruzie; hij had nooit echt boze buien, was niet tegendraads of brutaal, ik heb hem nooit straf hoeven geven maar nu... Ik ken mijn jochie echt niet meer terug. Ja, ik probeer kalm te blijven maar ik ben ook maar een mens. En hij moet wel gewezen worden op zijn negatieve gedrag en op de consequenties. Ik loop soms weg of ik zeg: "we hebben het er later wel over". En als ik uit mijn slof schiet, keur ik zijn negatieve gedrag af maar niet zijn persoon. En we praten er later altijd over en maken het weer goed voordat hij gaat slapen. Standaard als we welterusten zeggen, zeggen we ook tegen elkaar dat we van elkaar houden. En ik blijf iedere dag zeggen dat ik trots op hem ben en dat hij het heel goed doet.
Maar het is echt wennen en heel, heel vermoeiend. Ik weet dat het hoort bij opgroeien, je eigen ik en je plek in de wereld vinden enzo maar de gedachte dat dit nog jaren zo gaat... Mag ik mijn portie even aan Fikkie geven?

Elisa

er komen ook leuke momenten... echt waar. Dan krijgt ie ineensverkering of zo!
Heb je ook weer volop draadjes-inspiratie... kijk maar naar mij!

Koentje

Verkering??? Och jee. Gelukkig taalt zoon nog helemaal niet om meisjes hij staat tegenwoordig wel iedere ochtend voor de spiegel zijn haar goed te doen maar dat is zodat zijn vrienden hem niet uitlachen om zijn piekhaar Maar natuurlijk; leuke momenten zijn er gelukkig nog genoeg. Het is een fase met ups en downs en die komen we ook wel door...

Elisa

'Verkering??? Och jee. Gelukkig taalt zoon nog helemaal niet om meisjes '

Dat hoeft ook niet hoor

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Iets te snel gister

Tussen de soep en de patatten door gereageerd: ik wilde dus zeggen; dat hoeft ook niet, dat het meisjes zijn waar hij naar taalt

Lekker momentum gemist hahaga

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ely

Ik had hem al door hoor Maar zoon taalt ook niet naar jongens Op de basisschool zat een meisje met wie hij het goed kon vinden maar daar houdt het wel bij op. Maar ik wapen me alvast voor straks als de hormonen helemaal in het rond gieren =P