Tot welke leeftijd bij kind in bed kruipen?

Ik vind het eerlijk gezegd ook een beetje vreemd om 's ochtends bij je puberzoon van veertien in bed te kruipen. Maar misschien zijn zij dit altijd al zo gewend en voelt het dus voor hen niet raar. Tegelijkertijd had ik er ook niets van gezegd, het is en blijft tricky om iets van de opvoedingsmethode van andere te zeggen zonder dat ze daar zelf om hebben gevraagd.

tja

Hoog oplopen had ik geprobeerd te voorkomen maar ik vind het vreemd dat ze zoiets zegt. Ik vermoed dat ze ergens 'diep van binnen' toch ook wel weet dat het niet normaal is en dat ze het daarom 'ventileert'.

Dus goed dat je er wat van gezegd hebt, wellicht dat jouw zaadje binnenkort tot wasdom komt.

mwoa

Dochter van 12 slaapt nog geregeld bij ons. Het regelt zich vanzelf vind ik. Tot voor kort kon ze echt flink tegen je aan kruipen in bed, ik merk dat er steeds meer afstand komt.
Zoon van 13 slaapt niet meer bij ons maar heel enkele keer kruip ik nog wel in bed bij hem hoor. Al doe ik dat niet meer uit mezelf maar alleen nog op vraag van hem. Het grbeurt wel steeds minder en ik merk dat ik vanzelf meer fysieke afstand houd in bed.
En nee, commentaar hierop zou ik niet zo fijn vinden.

Niet mee bemoeien

Je vriendin is een fan van iets dat "attachment parenting" heet. Mij zegt het niets, maar blijkbaar komt er veel lichamelijk contact aan te pas. Ik neem aan dat het niet uit de lucht komt vallen, dus het gezin zal er wel aan gewend zijn en het ermee eens zijn.

Volgens mij is het bij elkaar in bed liggen dan iets wat heel erg past bij deze benadering. En als iedereen zich erin kan vinden is dat toch prima? Jij vermoedt dat de zoon er moeite mee zal hebben, maar waar is dat op gebaseerd?? En waarom denk je dat hij zelf niet de grens zal trekken als hij het niet meer prettig vindt dat zijn moeder tegen hem aankruipt?

Nee, ik vind je bemoeienis onterecht en onnodig. Dat het jouw 'ding' niet ies (de mijne ook niet trouwens, maar dit terzijde) doet er helemaal niet toe.

initiatief bij het kind laten

Dat je een kind veel knuffelt, snap ik. Maar het initiatief moet dan wel bij het kind vandaan komen! En niet andersom. In bed kruipen bij een puber van 14 vind ik veel te ver gaan. Juist als de moeder in scheiding ligt en zich rot voelt, zal het voor de puber heel lastig zijn om aan te geven dat hij dat niet (meer) wil. Moet de puber dan de tweede zijn die zijn moeder afwijst, naast de vader? In zo'n positie wil je je kind toch niet brengen?

Normaal

Zolang zoon het ook prima vindt, is het ok. Vanuit onze cultuur, tijd, normen en waarden is dit raar en onsmakelijk maar in andere culturen en in vroegere tijden was en is het heel normaal dat de hele familie bij elkaar in een bed ligt.
Mijn zoon (nu 14) kroop tot een jaar geleden ook nog bijna iedere nacht bij mij in bed omdat hij bang was. En ook nu doet hij het nog heel af en toe als hij toch weer eens bang is. Maar nogmaals, het kind zelf moet het ook willen en er moet niets seksueels achter zitten natuurlijk. En die ochtenderectie krijgen ze toch wel. Dat is onbewust en ook heel natuurlijk.
Als moeder dit alleen zou doen om aan haar eigen emotionele behoefte te voldoen; zou ik dat niet normaal vinden en zelfs misplaatst. Daarvoor moet ze andere alternatieven vinden om er mee om te gaan.

reactie

Jeetje wat een verdeelde meningen. Ja ik denk nu dat ik achteraf ook een beetje fel was omdat ik inderdaad al eerder dacht te merken dat zij emotioneel om haar kinderen hangt. Ze kwam bijvoorbeeld eens bij mij thuis voor troost na een naar bericht. Ik zei "ga lekker zitten en Truusje (haar dochter van toen acht) kan misschien met mijn kinderen in de tuin gaan spelen" Maar dat mocht toen niet. Truusje moest de hele tijd bij haar blijven en tegen haar aan hangen terwijl zij zat te huilen. En het is vaker geweest bij, voor haar geen fijne dingen, dat alle kinderen bij haar in bed moesten slapen. Hm, nu ik er aan terug denk, ging het me dus eigenlijk niet alleen om een eventuele seksuele verwarring maar ook om emotionele lading. Maar dat heb ik niet gecommuniceerd. Maar nu twijfel ik er over of ik dat alsnog zal doen. We hebben het wel een paar keer aangeven maar dat sloeg ze ook volkomen in de wind. Misschien moet ik er gewoon eens mee ophouden?

om=op

on de eerste zin van de vorige reactie

Elisa

Je verwijst naar andere culturen waar het normaal is dat de hele familie bij elkaar in bed ligt maar zodra men daar het geld en de ruimte heeft om dat niet meer te doen gebeurt dat ook niet. Verder: daar is het normaal dat 14jarigen al een relatie hebben en liggen die dus ook niet meer met hun ouders in één bed.

ligt aan de reden

Mijn kinderen (12 en 15) vragen 's avonds ook om nog even bij ze te liggen, en dan wel om de dag door te spreken. Wij zijn ook best knuffelig maar daar is niets seksueels aan. Op de bank 's avonds liggen we geregeld in een gezellig kluwentje tegen elkaar aan tv te kijken. Er komt waarschijnlijk wel een tijd dat ze het niet meer willen/er geen behoefte meer aan hebben/afstand gaan nemen. Prima toch?

Als de behoefte uit oneigenlijk gronden komt, dat is natuurlijk niet goed, maar dat heeft dan niet te maken met het soort contact (of het nou wel of niet erbij liggen is, of erbij zitten, of gewoon praten) maar meer met de belasting van zaken waar je je kinderen niet mee zou willen moeten belasten. Zorgen een ongelukkige moeder, etc. Maar ik zou het net zo verkeerd vinden als je bij je kinderen gaat uithuilen. Dat is volgens mij de kern, niet puur het lichamelijke nabijzijn.

marja...

Ik denk dat je gevoel juist is dat dit niet goed is. En wat er niet goed is, is de intentie. Zij heeft het over een bepaalde vorm van opvoeden waarbij ervan uitgegaan wordt dat dat knuffelen een behoefte is van het kind.
maar zo te horen is zij vooral bezig met het bevredigen van haar eigen emotionele behoefte. En dat klopt niet. Haar kinderen moeten voor haar zorgen, en dat is omgekeerde wereld. Er zijn best momenten dat je je door je kind kan laten troosten, maar je mag een kind er nooit mee opzadelen. dat geldt voor dat meisje van toen 8, maar ook voor haar zoon van nu 14. Zij stapt zijn wereld in, zijn persoonlijke ruimte en kruipt in zijn bed. Als zoon die behoefte heeft dan moet zij zorgen dat hij bij haar kan komen op de momenten die hij kiest, en de manier waarop hij kiest.
Mijn zoon, nu 16 zoekt ook nog steeds zijn knuffel en lichamelijke warmte bij mij op. Waar hij vroeger lekker in bed tegen mij aankroop, komt hij nu heel af en toe nog bij me liggen, maar nu duidelijk zorgend dat of het dekbed tussen onze lijven zit of op het dekbed als ik eronder lig, of dusdanig dat alleen onze armen en hoofden in de buurt zijn. Maar belangrijkste: nog steeds op zijn momenten.

Claimen

Ik vind ook dat je vriendin een grens overschrijdt. Je kind knuffelen is natuurlijk prima mits de intentie juist is. Je kinderen zijn er niet om als ouder bij uit te huilen. Daarvoor heb je je vrienden en/of je therapeut. Zij belast haar kinderen met zaken waar ouders hun (jonge) kinderen niet mee mogen belasten. En zij stelt haar emotionele behoeften boven de normale behoeften van haar kinderen. Het is natuurlijk idioot dat haar dochtertje niet lekker buiten mocht spelen met haar vriendinnen omdat moeders wilde uithuilen bij haar. En dat terwijl ze notabene bij jou kon uithuilen. Ik begrijp heel goed van die vriendin dat ze een moeilijke tijd doormaakt maar juist als ouder moet je er dan zijn voor je kinderen, hen ook emotioneel kunnen bijstaan en de volwassene zijn. Niet andersom. Het komt op mij over alsof ze haar kinderen op een ongezonde manier claimt en gebruikt voor het bevredigen van haar behoeften en je hoeft geen therapeut te zijn om te zien dat dit niet goed is.

Ja maar

Hm, nu ik er aan terug denk, ging het me dus eigenlijk niet alleen om een eventuele seksuele verwarring maar ook om emotionele lading. Maar dat heb ik niet gecommuniceerd. Maar nu twijfel ik er over of ik dat alsnog zal doen. We hebben het wel een paar keer aangeven maar dat sloeg ze ook volkomen in de wind.
Het is een dilemma voor mij: eigenlijk wil en durf ik er niet meer over te beginnen na de aanvaring van gisteren. Aan de andere kant zie ik dat de emotionele druk de kinderen geen goed doet.
Met name het meisje die nu elf is, is nu eigenlijk hetzelfde gedrag tegenover haar moeder gaan vertonen: ze mag nooit weg ook al is vader thuis, ze moet elke avond bij haar in bed slapen, ze mag niet met iemand anders praten bij school, ze vindt haar vader helemaal fout.
pff ik laat het maar even rusten. Want ik heb er wel vaker wat van gezegd, en anderen ook, maar dat wordt altijd weggewuifd onder het mom van 'Ach onzin, in andere culturen doet iedereen het ook, iedereen is zooo individualistisch hier".

Gut

Mijn 10-jarige komt iedere ochtend nog 10 minuten bij mij liggen. Bij oudste (bijna 16) ga ik ook soms nog even ernaast liggen als ik haar naar bed breng. Ja, die breng ik nog naar bed

Ik ook.

Zoon van 16 en ik kunnen soms 's avonds ook nog gezellig kletsen, languit op bed. Wat mij betreft is daar geen leeftijd voor.

Maar ik lees tussen de regels door dat hier iets anders speelt. Soort emotionele afhankelijkheid, in dit geval van de moeder, dat lijkt me niet oke.

Goh

Ik sta een beetje versteld van de reacties.
Het zou echt niet bij me opkomen om daar iets van te vinden, ook niet met zestien of achttien trouwens.
Fysiek contact vind ik echt iets anders dan seksueel getint contact en dus ook niks mis mee.
Behalve als het gedwongen is en het kind aangeeft het niet te willen.

En ja, ze ligt nu in scheiding, maar als ze altijd al aanhanger van die methode was (vriendin van mij ook) dan zullen ze altijd wel fysiek geweest zijn. Zelf zou ik die emotionele afhankelijkheid van de kinderen wel naar vinden om te zien en het voorzichtig aankaarten zonder in wellis nietes te vervallen.

Sanne

Tjonge

Dat mag je vriendin helemaal zelf weten vind ik. In samenspraak met haar zoon. Ze zal het echt niet doen als hij het niet meer wil, ook een kind dat met attachment parenting is opgevoed zal dat wel aangeven. Maar hee, misschien hebben die ook minder last van onze opgelegde normen van wat normaal is.

Laatst kroop mijn dochter van 18 bij ons in bed, omdat ze wakker werd en zich vreemd voelde. Toegegeven, dit komt nooit voor, maar nu dus wel. Geen probleem.
Mijn jongste van bijna elf breng ik naar bed en dan lezen we nog samen of we kijken Het klokhuis of zo, en dan liggen we ook samen in zijn bed.

Jongste en zijn broer hebben ook heel erg lang samen in een bed geslapen. Daar kroop jongste dan 's nachts bij.

Kinderen geven op een gegeven moment echt zelf een grens aan.

wat een onzin mirreke

Dus kinderen die sexueel misbruikt worden, moeten 'gewoon' even hun grenzen aangeven?

Problematiseren

Een gezin in scheiding. De kinderen reageren zich wat af of vertonen gedrag dat ze altijd al vertonen maar vanwege de scheiding ligt het ineens onder de loep. Men heeft altijd al commentaar op het gedrag van anderen en andermans kinderen.
Wat zou er gebeuren als moeder ophield met het spontane lichamelijke contact? Zou iedereen zich dan beter gaan voelen en zich beter gaan gedragen? Er is nog steeds een scheiding aan de gang.
Ik zou haar in elk geval waarschuwen wat anderen er van vinden en dat er mensen zijn die serieus menen dat je dan een voedingsbodem creëert voor sexueel misbruik.
Belangrijk is dat moeder en kinderen zich ermee verstaan en ik zou me er verder buiten houden. En zeker niet van die gevoelige passief agressieve beschuldigingen doen.

En wat...

Als het ging om dochter van 14 en vader van 36 die bij haar in bed kruipt?

Maar goed, nogmaals, het gaat om de emotionele behoefte die moede beweegt om ditdit tete doen. Dat zit er fout!

Herziene mening

Marja, na je vervolgberichtjes ben ik toch anders tegen de situatie gaan aankijken. Jouw vriendin claimt haar kinderen erg. Ze moeten hun onverdeelde aandacht en loyaliteit aan haar schenken. Het incident dat je vertelt over je huilende vriendin op de bank en de dochter die bij haar in de buurt moet zitten en niet mag gaan spelen vind ik zorgelijk. Dat is volgens mij echt niet gezond.

Aan de andere kant heb ik het idee dat jouw vriendin nogal snel op de kast zit en allergisch reageert op jouw bemoeienissen. Dus of het helpt als je haar hierop aanspreekt??

Wat een lastige situatie zeg!!