Trouw supporter van je eigen kind?
Afgelopen zaterdag moest mijn jongste op eigen veld ballen om het kampioenschap. Natuurlijk stonden wij als ouders langs de lijn. Opa en oma opgetrommeld om ook te komen aanmoedigen, helemaal leuk. Van bijna alle kinderen uit het team stonden er supporters langs de lijn. Vaders, moeders, broertjes, zusjes, opa's en oma's, samen juichend bij ieder punt en spoedig stond er een mooie score op het scorebord, het team was ongeslagen kampioen!
Van 1 van de kinderen uit het team waren de ouders er niet, en ook geen andere belangstellenden, voor dat teamgenootje komt er eigenlijk bijna nooit iemand kijken. Als die ouders de rijbeurt hebben is de vader mee naar een uitwedstrijd en daar blijft het bij. Jongste had nog aan zijn teamgenoot gevraagd of er voor hem iemand kwam kijken. Nee de moeder moest werken en de vader heeft niks met dat ballen.
Ik vind dat zo sneu. Bijna alle ouders staan langs de lijn en dan is er voor 1 kind niemand. Op zich is dat ballen van jongste ook niet echt mijn ding (ik zou er zelf niet voor gekozen hebben of nog kiezen) maar het is mijn kind dat over het veld loopt in de hoop te kunnen scoren dus ik ben er voor hem.
Uitwedstrijden met rijbeurt doet mijn man, thuiswedstrijden ben ik er zeker en afhankelijk van werk is man er wel of niet. Bij een gewone wedstrijd geef ik geen aanwezigheidsgarantie, een uitvaart in familiekring gaat bijvoorbeeld voor op de wedstrijd (is in 6 jaar competitie 1 keer voorgekomen)
Kijk jij regelmatig naar de sportieve prestaties van je kind of niet?
onverwacht leuk
Ik had helemaal niets met dat ballen, ben opgegroeid in een a-sportieve familie, vader en broers hadden ook niets met voetbal.
Zoontje ging op voetbal dus het leek me geen 'bal' aan om daarbij te gaan kijken, maar dat bleek ik onverwacht heel erg leuk te vinden, dus bij iedere wedstrijd waren we wel te vinden Uit- en thuis.
Het hele team was zo, want wij hadden dan eigenlijk teveel rijders voor de uitwedstrijd 
want iedereen ging.
Ook onverwacht leuk
Ook ik vind voetbalwedstrijden van zoons kijken onverwacht leuk, ik ga meestal naar de thuiswedstrijden en man naar de uitwedstrijden, als de jongens allebei thuis spelen zijn we er vaak samen. Één opa komt vaak een deel van de wedstrijd kijken, maar die woont in de straat naast het voetbalveld, de andere grootouders komen nooit kijken, want die wonen verder weg. De jongere kinderen gaan meestal mee, er zijn vaak wel vriendjes om mee te spelen. Ik vind het voor mijn kinderen wel belangrijk om er te zijn en de kinderen hebben uitgesproken dat ze het fijn vinden dat we er bijna altijd zijn. Bij trainingen gaan we niet kijken, dan staan we elke avond op het sportveld en de jongere kinderen hebben ook een sport, dat is één keer per week en daar is één van ons altijd bij, daar zijn geen wedstrijden. En ook bij optredens van één van de kinderen zijn we elke keer, nou ja, ze heeft maar twee tot drie keer per jaar een optreden. Ik vind het wel iets vanzelfsprekend om er bij te zijn zolang de kinderen het waarderen, maar ik begrijp goed dat ouders moeten werken, geen auto hebben of de jongere kinderen niet mee kunnen nemen. Geen zin of niet leuk vinden vind ik geen reden om niet te kijken, niet alles is even leuk, maar het gaat wel om je kinderen en dan kun je je er toch weleens over heen zetten en een keer te gaan kijken.
Regenboog
Hmmm dan was het een halve competitie waar het team van je zoon maar 1x tegen elke tegenstander speelt, niet uit én thuis. Anders had jouw zoon al twee wedstrijden voor gelegen op de nummer 2.
Maar ga eens in op wat ik verder zeg, is het werkelijk zo speciaal om kampioen te worden? Moet daar werkelijk alles voor uit de kast worden getrokken? Was het leuk voor de tegenstanders die wedstrijd? Wat doet jouw club voor de kampioenen?
Een keer kampioen worden is altijd leuk
Geen idee of ze uit en thuis tegen dezelfde clubs hebben gespeeld. Kinderen krijgen zelf de schema's. En alles uit de kast trekken? Er was veel publiek meer dan bij een gewone wedstrijd. Na afloop was er taart voor team en trainers/coach. En het was een leuke wedstrijd waarin ook de tegenstanders nog hun best deden om te scoren. Ze konden geen kampioen meer worden masr bij winst wel ons team het kampioenschap ontnemen. Er komen nog medailles voor de spelers.
precies
Medailles ja.. Gekocht door wie? Waarom toch? Wat krijgen de kinderen vd club die geen kampioen zijn geworden?
niks
Wie kampioen wordt krijgt een medaille. Wie geen kampioen wordt niet, die is een ander jaar aan de beurt. Jij bent wel heel erg van hetzelfde voor alle kinderen zeg! De een wel een medaille en de ander niet is echt geen onoverkomelijk drama voor degenen die geen kampioen werden. Dit is de tweede keer in jongste zijn 6 jarige balcarriere dat hij kampioen werd, Ik heb nog nooit jaloerse geluiden gehoord als er een ander team kampioen was en hij niet.
Doe niet zo moeilijk zeg!
idd onverwacht leuk
Mijn kind ging op voetbal en papa ging meestal kijken, want mama wilde uitslapen omdat jongste kind moest uitslapen 
Als de wedstrijden iets later begonnen waren we wel van de partij.
Toen wilde jongste ook op voetbal en omdat hun wedstrijden regelmatig tegelijkertijd zijn, moest mama er aan geloven: 8 uur uit verzamelen in een nabijgelegen dorp/stad.
Tot mijn verbazing vind ik het heel leuk, ben misschien wel de fanatiekste supporter van het team en verheug me zelfs op de wedstrijden op zaterdag. Zo kan het gaan.
Ik snap dat niet iedereen elke wedstrijd kan kijken, maar een beetje interesse in de hobby's van je kind vind ik vanzelfsprekend. Ouders die hun kind elke week 'dumpen' op de club of leuren om een lift voor een uitwedstrijd snap ik niet. Vaak zijn dat ook degenen die andere vrijwillige activiteiten voor de club (bardienst, wasje draaien, helpen bij toernooi) uit de weg gaan.
Maar goed, zo betrokken als ik bij voetbal ben ben ik ook met school en ook daar zie je dezelfde ouders niet.
Verder werd 'ons team' 7e en kregen zij allemaal een trofee van de coaches.
@Triva: bij voetbal zijn er geen 5 maar 11 poules per leeftijdscategorie dus kunnen ze iets beter indelen dan met slechts 5 niveaus. Voor die niveaubepaling spelen ze eerst in een korte bekercompetitie. Neemt niet wel dat je altijd uitschieters zult houden.
Regenboog
Je zet kinderen op de wereld en moedigt hun ontwikkeling aan. De eerste stapjes, de eerste woordjes alles wordt met gejuich begroet. Dan kiest het kind een hobby/sport die niet jouw ding is en dan stopt de aanmoediging en de support, ik kan mij daar zo weinig bij voorstellen.===
Dat de aanmoediging stopt, kun je niet aflezen aan wat jij als buitenstaander ziet. Soms wel, maar lang niet altijd.
Wij hebben nogal heftige dingen meegemaakt en als gezin waren we bij die situaties heel hecht. Meeleven en blij zijn voor en met elkaar kan op zoveel momenten.
Zelden
Ik ben wel eens een keertje gaan kijken, maar vaak was het niet.
Mijn aandeel was het opsnorren van voetbalschoenen als die op een onlogische plek hadden liggen te drogen, het leeghalen van de sporttas (Blegh) en tijdig wassen van de inhoud, het betalen van de contributie en het aanschaffen van nieuwe spullen. Ik heb geen spelinzicht, helaas, en tweemaal drie kwartier langs de lijn staan voelde als verloren tijd.
Gelukkig vonden zonen de sport leuk genoeg om ervan te genieten zonder moeder langs de lijn.
Hun vader reed geregeld een groepje bij uitwedstrijden, thuis keek hij ook weleens, maar lang niet elke week.
Triva
Mag een enkele wedstrijd wel gewonnen of verloren worden? Of is dat ook al uit den boze?
En wie de meeste wedstrijden wint is kampioen. Ik zie daar daar weinig problemen mee. De kinderen zelf al helemaal niet volgens mij. Alleen de laatse overgebleven maoisten zullen problemen hebben met een beetje competitie.
Interesse
Jij schreef : interesse in de bezigheden van mijn kinderen is voor mij heel logisch en het verbaasde mij dat anderen dat niet of nauwelijks hebben.
Je zegt steeds niet te willen oordelen maar zo'n opmerking wek je de suggestie dat jij jezelf een veel betere ouder vindt dan degenen die andere dingen willen doen op hun vrije zaterdagochtend dan rond een sportveld te hangen. De meesten daarvan zeker niet minder betrokken bij hun kinderen dan jij, alleen tonen ze die interesse op een manier die voor de buitenwereld minder zichtbaar is.
Lieve help, ik heb vier kinderen, en net zo weinig interesse in sport en competitiegedoe als zij in Downton Abbey. Dan verwacht ik ook niet dat ze samen met mij op de bank gaan zitten kijken. Dus toen ze er eenmaal zelf heen konden, ben ik zelden meer geweest. In jouw ogen had ik me dan ruim 15 jaar langs een sportveld moeten staan vervelen. En dan mag ik over een jaar of wat op voor de volgende ronde want anders ben ik ook nog dadelijk een waardeloze oma.
gelukkig niet
Als ik dit lees ben ik weer zoooooo blij dat mijn kind geen interesse heeft in een bal- of teamsport! (Dit heb ik dan ook niet aangemoedigd
Kind heeft wel een andere intensieve hobby waarvoor minsten twee maal per week lessen/trainingen e.d. zijn (soms vaker), dus genoeg halen brengen e.d.. Maar hierbij is het juist verboden/onmogelijk dat de ouders daarbij aanwezig zijn. Het is juist de bedoeling dat de kinderen zelfstandigheid en verantwoordelijkheid leren. Ook moet er vrijwel dagelijks thuis iets gedaan worden (en daar help ik heel soms bij). Ongeveer drie maal per jaar is er dan een speciale gelegenheid waarbij ouders en andere aanhang welkom zijn, en dat is dan ook echt genieten en volop bezocht. Ik ben zeer betrokken bij deze hobby, maar we staan dus absoluut niet wekelijks "langs de lijn".
(te veel) competitie is juist ongunstig bij jeugdvoetbal
Dit ondersteunt het punt van Triva:
Goh
Best een inzichtgevende discussie voor mij. Kan me best voorstellen dat ik bijvoorbeeld in de ogen van Zo'n een ouder ben die mijn kind dumpt en niet betrokken ben.
Want als ik meer dan één kind had en een partner die op de dag van de sport werkte, dan zou ik thuis een dikke knuffel geven, doe je best en veel plezier zeggen en het daar bij laten.
En op school helpen doe ik amper, sterker nog, bij de meeste dingen met ouders kom ik niet.
Omdat ik mijn betrokkenheid niet zo uit als sommige anderen kunnen zij daaruit opmaken dat ik niet betrokken ben. Ik kan vast ook allerlei dingen noemen die ik doe en sommige anderen niet, maar ik betwijfel of ik daarmee meer betrokken ben. Anders denk ik.
Eén keer per jaar
Mijn zoon hockeyt en ik ga één keer per jaar kijken. Toen hij nog klein was moest ik twee keer per week mee naar de training omdat hij daar nog niet zelfstandig heen kon, ik heb mijn portie langs de lijn wel gehad. Gelukkig vindt man hockey wel leuk en gaat hij mee naar alle wedstrijden. Hij fluit en coacht ook soms. Ik vraag wel altijd bij thuiskomst of hij een leuke wedstrijd of training heeft gehad, maar ik vind het echt supersaai verder.
skik
Gejuich brrr
Ik ga alleen kijken bij de kinderen bij bijzondere uitvoeringen en gelegenheden, bv afzwemmen, een slotvoorstelling of de diplomauotreiking.
Persoonlijk vind ik dat 'ouders aan de lijn fenomeen' (vrij in te vullen voor alle activiteiten) vrij hysterisch, iedere scheet die je kind doet wordt toegejuichd, werkelijk overal zijn de ouders bij en staan ze met de neus vooraan. Ik doe daar niet aan mee. Het is de hobby/sport van mijn kinderen, niet van mij. Het is hun wereld, met hun vrienden en alles wat daarbij hoort.
Ik vermoed dat ik een uitzondering ben, en wellicht zien andere ouders mij als niet betrokken.
Amsterdamse
Ik ben erg ontaard wat dat juichen betreft. Ik sta lekker te kletsen en als de rest begint te juichen kijk ik gauw of ik een arm omhoog moet steken of moet klappen )
Mijn man is heel lang betrokken geweest bij jeugdvoetbal. Wat ik daarvan meegekregen heb, is dat er een totaal gebrek aan belangstelling van ouders kan zijn, zodanig dat er acties bedacht moeten worden om die mensen eens een keer zover te krijgen dat ze komen. De kinderen weten waarschijnlijk niet beter dan dat hun ouders dat niet doen, maar dat is dan weer het andere uiterste. Dat gebrek aan belangstelling komt ook tot uiting bij de klusjes die gedaan moeten worden, het zijn altijd dezelfden. Maar goed, daar deed ik ook aan mee. Eens in de zoveel tijd een was draaien vond ik wel genoeg eigenlijk.
Bij sporten waar élke week wedstrijden zijn, heb ik echt niet de behoefte gehad om daar steeds bij te staan, maar als wedstrijden tot de hoogtepunten van het sportjaar behoren, vind ik het dan weer wel vanzelfsprekend om te gaan. Maar ik zit daar dan echt voor kind, niet omdat ik er zelf helemaal in op ga.
caesar
'Mag een enkele wedstrijd wel gewonnen of verloren worden? Of is dat ook al uit den boze?'
Lees eens gewoon goed wat ik zei. Het gaat er om dat je vier keer per jaar een treetje omhoog of omlaag moet kunnen. Dat is bij voetbal geen enkel probleem gezien de vele teams. Verdeel het jaar in stukjes van 6 wk en wie er na 3 of 4 wk alles gewonnen heeft gaat na die periode een trapje hoger. Wie alles verloren heeft gaat een trapje lager.
Triva
Maar dat gebeurt toch al? Na de zomer worden teams ingedeeld door de KNVB op advies van de clubs. Verliezen ze alles of winnen ze alles kunnen ze zelf een verzoek indienen om een hogere of lagere klasse ingedeeld te worden. Ook deelt de knvb de teams in de herfst opnieuw zelf in als ze dat nodig vinden. Na de winterstop gebeurt dat opnieuw. Zo startte mijn jongste in de 08 dit jaar in de eerste klasse. Verloor alles en ging toen in oktobet naar de tweede klasse (door de knvb opnieuw ingedeeld). Won daar alles dik en startte na de winterstop weer in de eerste klasse. En werd daar vervolgens tweede in de poule. Bovendien gaat de 08 en 09 volgend jaar heel andersspelen dus de knvb is hier wel degelijk mee bezig.
Teams die het hele jaar alles dik winnen of verliezen zie ik met voetbal een stuk minder als met korfbal. Mijn dochter heeft dit jaar alle wedstrijden verloren. En bij korfbal worden teams al drie keer per jaar opnieuw ingedeeld.
indelen
Dat indelen op basis van advies van clubs, daar gaat het mis. Bij de sport die mijn dochter beoefende, gebeurt dat ook. Ze baalde altijd als er teams van bepaalde clubs in de competitie zaten. Dan wist je al dat die kampioen werd want die clubs willen zoveel mogelijk (jeugd)kampioenen hebben en deelden graag de teams te laag in. Niet leuk want je was blij als je dan maar met 4-1 verloor. Lijkt me ook niet leuk voor dat team zelf maar dat ter zijde. Je ontmoette ze 2 x, dus 2 x verliezen. Mijn dochter heeft ook wel eens een kampioenswedstrijd tegen zo'n team moeten spelen. Inderdaad, hele families juichend langs de kant met sirenes etc. En dan met 12-0 winnen. Topprestatie hoor.
Mijn dochter is inmiddels na 9 jaar gestopt met de sport, mede hierdoor, ze wil het wel weer oppakken als ze gaat studeren.
precies
Nicolette snapt het.
Regenboog heeft een kind wat twee keer kampioen is geworden in zes jaar. Ik heb in totaal 20 jaar naar een sportend kind staan kijken en twee keer meegemaakt dat ze een dagtoernooitje wonnen.
Wel meegemaakt wat Nicolette beschrijft als de tegenstander kampioen kan worden en die toeters en bellen zijn echt niet goed voor de kindertegenstanders!
Nicolette
Dat te laag indelen herken ik wel. Jongste heeft een paar jaar ingedeeld gezeten met een paar teams die te hoog zaten. Inderdaad wiste hij dan al vantevoren dat winnen er vandaag niet inzat. Een van die clubs maakte het helemaal bont, die hadden ook nog scheidsrechters die als thuisfluiter het voordeel te vaak aan de eigen club gaven. Kwam jongste thuis met de smoor in 22-5 verloren.
Verliezen hoort erbij, je kunt niet altijd winnen dat weten de meeste kinderen.
Mijn duit
Met 3 kinderen, een baan en een huishouden dat continu last van achterstallig onderhoud heeft was ik heel blij dat oudste zelfstandig naar zijn sport kon.
Als ik een verplichte rijbeurt had ging ik graag kijken. Maar dat was 1x keer per 3 maanden of zo, en dan bleef het leuk.
Moet zeggen dat ik niet echt warme herinneringen heb aan dat week-in week-uit blauwbekken op het voetbalveld.
Verdienen
Ik zat vroeger dus op volleybal, we trainden 2 tot 3 keer in de week en waren erg fanatiek met de wedstrijden. Soms speelden we tegen tegenstanders die dachten dat volleybal inhield in het veld staan en wachten tot de bal in je handen gespeeld wordt, die teams maakten we dik in.
Echt wel dat we dan trots waren als we 1e op een toernooi of in de competitie werden, we werkten hard en zagen ook wel aan veel tegenstanders dat daar echt niet zo hard werd gewerkt. Dus onze wisselbekers, medailles, vaantjes etc hebben we dik verdiend.
belangstelling tonen
Twee kinderen, kind 1 speelt muziek en zingt, elk optreden komen we met plezier kijken , is prachtig om te zien hoe kind en andere kinderen bezig zijn. Kind 2 doet aan een teamsport , hebben we wat minder mee, team verliest ook vaak. Toch komen we altijd kijken als ze thuis spelen en rijden we vaak als ze uit spelen, gewoon omdat we beide kinderen even veel aandacht willen geven en aanmoedigen in wat ze leuk vinden.
Dees
dat is idd een verschil. Vorige week moest team van dochter tegen een team dat 1 uur per week traint het hele jaar door. Buiten de competitie trainen ze bij ons 4 uur (2*2) en in de competitie 2 uur. De selectie traint daar bovenop nog 1,5 tot 3 uur extra per week. 7 uur vs 1 uur maakt veel verschil. Net als het niveau van de trainer: de welwillende ook spelende ouder of de geschoolde en op europees niveau meedraaiende trainer gespecialiseerd in junioren.
verliezen
Regenboog, verliezen hoort er zeker bij. Maar wel graag van een tegenstander die ongeveer jouw niveau heeft en niet een die eigenlijk een stuk hoger in de competitie ingedeeld had moeten worden. Mijn dochter is overigens nooit kampioen geweest in die 9 jaar, wel vaak best of the rest en dan toch met flinke cijfers verliezen van de kampioen. Dat voelt niet altijd even goed.
iets te snel op verzenden gedrukt toen de telefoon ging
Verliezen hoort erbij dat weten de meeste kinderen. Maar met 22 -5 verliezen geeft een naarder gevoel dan verliezen met 5-4. Bij 5-4 was het nog een echte wedstrijd waar om de punten gestreden is en 22-5 is een walk-over. Of door een te sterk team in de poule of een partijdige scheids.
Regenboog en Dees
Hebben we het eigenlijk over voetbal of over iets anders? 22-5 is een zeldzame uitslag bij voetbal, meer een handbaluitslag.
Dees: 'Echt wel dat we dan trots waren als we 1e op een toernooi of in de competitie werden, we werkten hard en zagen ook wel aan veel tegenstanders dat daar echt niet zo hard werd gewerkt. Dus onze wisselbekers, medailles, vaantjes etc hebben we dik verdiend.'
TROTS? Hoezo? Je speelde gewoon tegen de verkeerde tegenstanders. Het kan zijn dat er geen tegenstanders waren op jullie niveau maar om dan TROTS te zij begrijp ik echt niet. Dik verdiend? Mijn hemel zeg wat een raar beeld heb jij van amateursport.
vesta
Dan lijkt mij de indeling van de competitie ook niet goed. Als een, zeg maar, recreatieteam in dezelfde competitie zit als een team dat op (bijna) professioneel niveau traint, inclusief op europees niveau meedraaiende trainer gespecialiseerd in junioren, als ik jou goed begrijp?
