Trouw supporter van je eigen kind?

Nicolette

Het probleem zit inderdaad vaak bij de clubs, die willen kampioenen en dus liever laag spelen, ook willen ouders (of dus clubs) dicht in de buurt spelen. Met de sport van mijn oudste lag de gemiddelde rij-afstand ruim boven het half uur. De max was 5 kwartier afstand of nog iets langer. Dat willen voetballers niet, hoeft vaak ook niet bij die sport maar wel als ze wat beter zijn dan de rest.

Triva

We hadden de juiste competitie, wij begonnen hetzelfde seizoen met dezelfde leeftijdsgroep van de andere kinderen zonder enige ervaring in de sport, alleen we trainden veel. Eerste wedstrijden waren deze tegenstanders nog zelfs wat beter als ons, we wilden alleen graag en trainden fanatiek, en nee geen trainer uit de topsport maar gewoon een groepje kinderen wat graag goed wilden spelen. De andere teams waren gewoon minder fanatiek, dus terecht dat wij uiteindelijk van ze wonnen.

@Kenfan

'En dan mag ik over een jaar of wat op voor de volgende ronde want anders ben ik ook nog dadelijk een waardeloze oma.'

Volop herkenning!
Ook met deze oma-constatering, want van grootouders wordt anno nu veel meer verwacht dan toen wij zelf kinderen waren. Kan leuk zijn hoor, maar ook wel eens wat veel van het goede. Vrije tijd is fijn! Als je die voornamelijk moet besteden aan de hobby's van anderen (lees in dit geval kinderen/kleinkinderen) dan kom je er als moeder bekaaid af.

jawel, alleen

Hadden mijn kinderen een P-hekel aan sport, dus het is me de eerste jaren voorbij gegaan.
Later wel present bij de danslessen, al was dat deels ook een logistiek iets ivm tijd/afstand, maar zeker ook omdat ik het erg leuk vond om te zien. Zo ook bij tennisles, zwemles, paardrijden, kunstrijden.

Als ik kleinkinderen een plezier kan doen en ik heb er geen 18 stuks, dan ga ik zeker langs de lijn staan.

Ik vind het gezellig, ken de spelregels van de meeste sporten en om je kleinkind te zien spelen is me niet teveel, integendeel. Ik zie dat ook niet als mijn vrije tijd besteden aan iets dat mij geen winst oplevert en er bekaaid van afkomen, meer als gezellig meedraaien en op de hoogte blijven met meer dan een verhaal. Je moet alleen dan niet ik weet niet hoeveel kleinkinderen hebben. Dan zou ik meer de hoogtepunten pakken zodat iedereen aan de beurt komt.

Wilgenkatje

Is dat niet juist iets wat veroorzaakt wordt door het feit dat van ouders vroeger veel minder werd verwacht en dat dat door de ouders van nu terugverdiend moet worden? Is overigens een retorische vraag hoor.

Triva

Ik denk dat jij een ander idee van sport hebt dan Dees. En zeker een ander idee dan ik. Ik heb altijd gesport met de wil om te winnen, mijn man ook. We hebben hard getraind, afgezien en een hoop leuke dingen gelaten om wat te bereiken. Mooi als je dan voor al je harde werken beloond wordt met een overwinning. Tja, en die mentaliteit hebben onze kinderen ook wel. Dat heeft ze een hoop gebracht: doorzettingsvermogen, vastbijten en ook omgaan met verlies. Juist dat laatste is in mijn ogen een meerwaarde van sport. Als dat jou allemaal niet zint, dan onderwerp je jouw kinderen toch niet aan een pittige competitie? Ik ga toch ook geen commentaar leveren op teams of individuele sporters die winnen niet zo belangrijk vinden? Moeten ze zelf weten en ze moeten vooral op hun eigen manier van sport genieten. Dat doen wij namelijk ook, met volle teugen, inzet en wat offers hier en daar.

Oma-schap

Voor mij is het oma-schap nog niet aan de orde, maar als ik erover nadenk, merk ik dat ik een wat dubbele moraal heb . Ik denk dat het voor een deel door de situatie in mijn eigen familie komt, dat ik eigenlijk nooit zo'n zin had om familie bij bijzondere gebeurtenissen te betrekken. Oma's en opa's die opeens bij afzwemmen moeten zitten, of naar de groep 9 musical... Ik deed het omdat het aardig was, maar niet omdat ik er zelf behoefte aan had. De kinderen vonden het wel aardig natuurlijk. Maar oma was bij de musical ook echt weer haar eigen zelf, dus pfff... maar goed, het voelde wel juist dat we ze erbij betrokken hadden.

Als ik over mijn éigen rol als oma nadenk, dan hoop ik toch echt dat mijn dochters diezelfde weerstand niet voelen. Ik hoop een oma met alle toeters en bellen te mogen worden, zelfs als ik wel eens geen zin heb om ergens voor op te 'moeten' draven.

Nicolette

Qua trainen zitten wij op het gemiddelde voor deze sport, alleen het geluk van 1 hele goede trainer die het ook weet over te brengen op de andere trainers. Alleen onze selectie traint meer, want ze trainen ook nog bij een trainingsschool en sommigen daarvan trainen dan ook nog op Papendal. Maar dat zijn de uitzonderingen.
Binnen een straal van 10 km hebben we ook 2 eredivisie clubs die om het landskampioenschap speelden dit jaar. Daar gaat het binnen de jeugd heel anders als bij ons.

Het merendeel traint 2x2 uur.
Maar het indelen als je 64 kinderen in je jeugd hebt of 16 omdat je maar 4 banen hebt is natuurlijk totaal anders. Wij kunnen op sterkte en leeftijd wat schuiven, met 16 jeugd spelers ben je al blij als je 2 teams kunt maken. (minimaal 4 spelers).

Maar ook als je je tegenstander overklast kun je er een leuke wedstrijd van maken, dat moet je ook kunnen als topper. Dat wordt de kinderen bij ons echt aangeleerd. Het gebeurt ook wel dat onze kinderen de tegenstanders gaan coachen. Niet om te laten zien dat ze beter zijn, maar echt om te helpen. Dat horen we ook regelmatig terug van andere verenigingen dat wij zo leuk zijn om tegen te spelen omdat het altijd gezellig is.

En bij ons kan 8-0 een vertekend beeld zijn dat de onderlinge wedstrijden steeds nipt gewonnen zijn door de tegenstander in 3 sets, dan zijn ze gewoon aan elkaar gewaagd.

#68 zo waar

=Ik denk dat jij een ander idee van sport hebt dan Dees. En zeker een ander idee dan ik. Ik heb altijd gesport met de wil om te winnen, mijn man ook. We hebben hard getraind, afgezien en een hoop leuke dingen gelaten om wat te bereiken. Mooi als je dan voor al je harde werken beloond wordt met een overwinning. Tja, en die mentaliteit hebben onze kinderen ook wel. Dat heeft ze een hoop gebracht: doorzettingsvermogen, vastbijten en ook omgaan met verlies.=

Dit stukje van jouw Donna, is zo waar. Een hoop inzet, veel en fanatiek trainen, afzien en dingen laten om iets te bereiken dat is hoe wij er als gezin ook inzitten.
Oudste heeft gedanst en was niet goed genoeg om mee te doen in het demo-team, dat zag ze zelf ook en wat ze best jammer vond. Maar toch goed blijven trainen, inzet tonen, haar best doen om iets te bereiken. Gelukkig met resultaat, ze hoorde uiteindelijk wel bij de beste van de rest, dus toen er veel blessures waren in het demo team en er een optreden stond gepland op een plaatselijk festival heeft ze wel mogen invallen. Was toch een beloning voor haar harde werken.

ik kijk 50%

Een van ons kijkt/rijdt bijna altijd. Vaak gaan we allebei mee.

Alleen de oudste doet al wedstrijden. Het is een individuele sport, dus winnen of verliezen speelt niet zo'n rol. Als hij zijn tijd heeft verbeterd heeft hij het goed gedaan. En anders de volgende keer beter. Hij traint zo'n 4 uur per week.

Grootouders zijn er nooit bij. Bij niemand eigenlijk.

Het zijn wel altijd dezelfde kinderen die vaak afzeggen en dezelfde kinderen die nooit afzeggen, maar daar heeft alleen het kind zelf (n)iets aan. Wij carpoolen wel eens met een ander gezin en die dag kijkt er van een kind geen ouder. Bijvoorbeeld als er zowel op zaterdag als zondag een wedstrijd is.

nee Donna

Ik zeg namelijk nergens dat winnen niet goed is, ik zeg dat alleen maar winnen niet goed is. Mijn oudste speelde een teamsport met maar weinig clubs in Nederland. Binnen twee jaar ken je iedereen in jouw leeftijdscategorie in jouw deel van Nederland en die kom je dan tegen tot je 18 jaar bent. Ja het is dan lastig om op sterkte in te delen maar probeer dan minstens de allerbeste een leeftijdscategorie hoger in te delen.

Clubs die niet (semi)professioneel bezig zijn hebben geen belang bij eerlijke competities en willen gewoon dat hun kinderen kampioen worden, dat trekt zelfs nieuwe leden aan. Ze hebben er dus geen belang bij om op sterkte in te delen.

Wat je verder allemaal denkt te zeggen over mij klopt voor geen meter.

winnen

Ik ben absoluut niet tegen winnen. Integendeel, iedereen wil graag winnen. Maar ik ben wel voor eerlijk winnen. Dus een eerlijke indeling van de competitie. En niet dat je als vereniging wilt dat 3/4 van de jeugdteams kampioen wordt door ze lager in te laten schalen. En dus eerlijke verenigingen met hard trainende en enthousiaste spelers ook niet altijd best of the rest zijn maar ook eens kampioen worden. Maar ja, liever nog eerlijk best of the rest zijn dan oneerlijk kampioen. En ik vind een wedstrijd die verloren wordt met 7-6 leuker om te zien dan 1 die verloren wordt met 7-0 en die zich maar voor een goal afspeelt. Ja, het spel dus. En dat zijn ook de wedstrijden die men dochter een heel stuk leuker vond.

men?

mijn natuurlijk!

Wat een rare wending van dit draadje

Ik dacht dat het ging over het wel of niet aanmoedigen van je kind bij zijn of haar sport of andere hobby. In het algemeen en specifiek op belangrijke momenten. Nu gaat het er ineens vooral over of de indeling in de competities bij verschillende sporten wel eerlijk is.

Wat betreft de vraag van ts: ik ben geen ouder die bij alle thuiswedstrijden van kind komt kijken. Als er gereden moet worden doet mijn man dat. En als hij tijd en zin heeft gaat hij tussendoor nog wel eens. Ik kom alleen kijken bij belangrijke wedstrijden.
Ander kind wil geen wedstrijdsport doen en meestal rijd ik als ze naar de trainingen moet. Derde doet nog geen wedstrijden maar dat zit er mss aan te komen. Vind ik niet zozeer leuk want het vraagt extra inspanning van ons en moet in een al overvol schema gepropt worden.

Toch vind ik het belangrijk om kinderen te laten zien dat ik als ouder belangstelling heb voor waar ze mee bezig zijn. Dus op belangrijke momenten ben ik erbij. Of dat nu iets belangrijks is op de sportclub, de muziekvereniging of op school. In dat licht snap ik de vraag (en zelfs het onderliggende oordeel) wel: als er zelfs bij een belangrijk moment niemand is voor een kind vind ik het wel sneu aandoen dat zo'n kind dan alleen staat. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat het betreffende kind dat heel anders ervaart. Dat is niet uit te sluiten.

Aagje

Aagje

Goh na 75 posts toch nog iemand gevonden die het net als ik sneu vind dat er voor 1 kind uit het team bijna nooit iemand is. Inderdaad op belangrijke momenten ben je er voor je kind, bij de club,op de (muziek)school, in de kerk of waar dan ook.
Dochter heeft ooit in dat demoteam ingevallen op een festival van het Nederlandse lied. Om te kunnen kijken moest ik zelf een kaartje kopen om het festivalterrrein op te kunnen. 17 euro voor iets wat ik echt niet leuk vond om 7 minuten naar mijn kind te kijken. Jammer van het geld maar ik was er voor mijn kind.

Wat zou een kind echt vinden

Ik lees hier in meerdere posts dat het kind er geen problemen mee heeft dat er niemand is om bij zijn/haar wedstrijd/optreden te zijn, maar wat zou zo'n kind er werkelijk van vinden? Ik sprak laatst met twee ouders tijdens de wedstrijd van één van onze kinderen, zij vertelden allebei dat hun vader en moeder nooit bij hun voetbalwedstrijden en trainingen waren geweest en dat ze dat heel erg vonden. Nu ze zelf jongens op voetbal hebben missen ze niet één wedstrijd om hun kinderen niet hetzelfde gevoel van desinteresse te geven. Ik heb zelf nooit op sport gezeten, maar als dat wel zo was geweest waren mijn ouders denk ik ook niet komen kijken, ze hadden totaal geen interesse in sport.

yaron

maar wat zouden de kinderen vinden wier ouders inclusief grootouders met grote regelmatig wel aan de lijn staan en altijd aangemoedeigd worden etc? Zouden die niet ook zoiets hebben van: joh mam/pap, af en toe kijken vind ik leuk, maar je hoeft niet elke keer langs die lijn te staan
gr Angela

altijd aanwezig

Ik ging wel met enige regelmaat mee naar voetbalwedstrijden van zoon toen hij nog op basisschool zat. Daarna hooguit 2, 3 keer per jaar. Mijn pubers vinden het niet erg dat hun ouders niet meer bij alles wat ze doen betrokken zijn. Zelfde deden mijn ouders en ik vond dat prima. Ik vind de aandacht nu wel eens over the top. Met als dieptepunt dat het afzwemmen van oudste bijna aan mij voorbij ging, omdat ieder kind niet alleen twee ouders maar ook vier grootouders, een tante en de oppas bij zich had en die moesten allemaal vooraan staan.
Het boeit me overigens weinig dat TS mij waarschijnlijk een ongeinteresseerde ouder zou vinden. Ik hoop alleen dat ze dat niet uitstraalt naar de kinderen.

tijden zijn veranderd

"Vroegah" toen ik zelf jong was (ben bijna 50) was het helemaal niet zo gewoon dat ouders bij trainingen gingen kijken en bij alle wedstrijden (ten minste niet bij de zwemwedstrijden). De enige ouders die gingen kijken bij uitwedstrijden waren die ons gereden hadden. Ik weet nog dat het voor de trainster elke keer weer een puzzel was om genoeg auto's te regelen (niet iedereen had toen een auto of wilde rijden).

Ik kreeg niet de indruk dat dat erg gevonden werd door mijn teamgenoten. Het was nu eenmaal gewoon zo.

Wij gingen zelf al veel jonger zelfstandig op de fiets naar training en naar thuiswedstrijden (ook in het donker) dan toen onze kinderen klein/jong waren. Het verkeer is nu eenmaal gevaarlijker geworden.

Tegenwoordig worden kinderen overal naar toe gebracht door ouders die dan ook blijven kijken Wat voor de ontwikkeling van het kind niet altijd goed is vind ik zelf. Soms is het beter om ook eens iets zelfstandig te doen.
En kinderen "doen" ook veel meer dingen. Muziekles, zwemles, sport, etc. Dat was in mijn jeugd ook niet zo, was vaak geen geld voor.
En als ik dan soms zie wie er bij de "hoogtepunten" allemaal opgetrommeld worden... oma's, opa's, ooms, tantes,... Dat doen wij ook niet met onze kinderen.

Maar in elk geval, wij als ouders gingen/gaan wel geregeld kijken bij wedstrijden enzo van de kinderen. Maar dan meestal om de beurt.

Maar zoals hierboven ook al gezegd. Helemaal geen belangstelling voor je kind tonen, begrijp ik ook niet zo goed. Helemaal niet als de rest van het team na afloop een knuffel krijgt ofzo en er eentje helemaal alleen achter blijft. Dan _kan_ een gevoel geven van "ik hoor er niet bij". En dat is verschrikkelijk (eigen ervaring).

Ik denk dat het heel belangrijk is dat een andere ouder die dat ziet dat kind ook even wat aandacht geeft. Het kind kan wel zeggen dat het niet erg is, maar is dat ook zo?

nog meer

Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is dat omdat er bij ons haast geen belangstelling was voor wat we deden, we in het algemeen "doorgeslagen" zijn en alles van onze kinderen willen volgen. En sommigen slaan daar een beetje in door.

Maar er zit natuurlijk wel iets tussen alles in de gaten willen houden en helemaal geen belangstelling tonen.

Dees

Ik heb je vraag drie keer gelezen zonder te snappen wat je bedoelt, of welk antwoord er al in besloten zou moeten liggen.

En verder vraag ik me af of iedereen beseft dat we in de rubriek puberteit zitten en niet in basisschool. Ik heb de tribunes bij de sport die mijn zoon bijna 10 jaar heeft beoefend de tribunes steeds leger zien worden.Als kinderen ouder worden, en ouders weinig hebben met sport en geen verenigingstijgers zijn is die afnemende afwezigheid heel gangbaar.

Helemaal niet

Voor de goede orde, ik heb het echt niet helemaal af laten weten. Toen ze jong waren ging ik ook nog wel eens kijken, terwijl er toen nog geen smartphones waren om de tijd mee te doden. Maar nou ook weer niet zo vaak dat ik wist welke ouders bij welk kind hoorden, laat staan wie er nou helemaal nooit kwam.

ALs je daar allemaal precies van op de hoogte bent, vraag ik me af of je nou wel echt zo opgaat in de prestaties van je kroost. Of dat je misschien ook zo de blubber zit te vervelen dat je om iets te doen te hebben maar op anderen gaat zitten letten.

kleine club

Zes jaar in hetzelfde team met wel eens wat wisselingen maar een vaste kern. Rijbeurten ingedeeld door de club dus na 6 jaar ken ik de meeste ouders wel.

ontaard

Ik voel me helemaal niet ontaard. Sinds mijn kinderen zelfstandig naar de sport kunnen gaan, doen ze dat. Dat betekent dat ik steeds minder ging kijken. Bij dochter op het laatst als ik moest rijden en thuis af en toe, bij zoon die nog sport idem. Mijn kinderen vinden het ook wel fijn als ik er niet altijd bij ben of man.
Eigenlijk doen de meeste ouders die ik ken dat zo maar ik ken ook nog ouders die wel steeds komen (17 jaar). Sommigen zeggen eerlijk dat het van hun kinderen niet hoeft maar dat ze het zelf zo leuk vinden. Ook kwam ik laatst een vader tegen die ik op het laatst bij de sport van dochter ook niet meer zag. Dat mocht niet meer van zijn dochter, zei hij, iets over schamen en loslaten had ze gezegd.
Kortom, er zijn allerlei redenen waarom mensen wel of niet komen, het is niet alleen onwil van ouders, oordeel niet maar leven en laten leven.
En zoals ik al eerder zei, die hele families die overal bij aanwezig zijn, dat hoeft voor mij niet. Er staat niets voor niets in de uitnodiging voor de diplomauitreiking van zoon dat er maar 3 gasten mogen komen. Mensen komen toch met meer maar dan is het wel duidelijk (hopelijk ) dat je beperkt mensen meeneemt en als dan iedereen alsnog het dubbele doet, dan zit de zaal vol (2 ouders, 2 zus/broer, aanhang in ons geval).

opa en oma

Mijn vader en moeder hebben 7 kleinkinderen en ze willen zelf ieder seizoen bij alle kleinkinderen 1keer kijken, ook bij de kleinkinderen die 150km verderop wonen. Twee jongens speken in hetzelfde team dus ze zijn 6 keer ergens langs de lijn te vinden of in de concertzaal.

Als opa moet optreden met de muziek zitten mijn kinderen ook in de zaal. Opa komt bij jou kijken, ga jij naar opa luisteren! Zo'n moeder ben ik dan ook. Meestal bij een klein optreden. Een concert van ruim 2uur klassiek was voor de toen nog jongere kinderen niet vol te houden en zouden de andere concertgangers dan teveel storen.

Wederzijds

Ha, die is een goeie Regenboog. Opa komt kijken bij jouw sport, jij gaat luisteren bij opa's concert. Mits dat mogelijk is, gezien leeftijd enzo.

Zoon

Zoon van ons is 30 en zelfs nu vindt hij het leuk als wij een keertje komen kijken.
Tegenwoordig komen we een enkele keer zo'n twee keer per jaar als het lekker weer is en wij in de buurt zijn.
Hetzelfde geldt voor onze dochter.
Komend seizoen zullen we vaker gaan kijken, omdat wij op zijn kind gaan passen als hij moet voetballen,.
Dit laatste vinden wij leuk om zo de band met zijn kindje te verstevigen.

ja maar..............

....... het is toch volkomen logisch (en nodig) om interesse in je kind te hebben. Maar valt en staat dat met een teamsport....?
Je kan 100 duizend dingen samen met je kind doen of mee beleven. Maar dat wil niet zeggen dat als kind op een teamsport wil dat je DUS als ouder elke zaterdag langs de lijn moet staan. Als je dat leuk vind, de tijd er voor hebt, prima, maar een must, nee. Natuurlijk wel naar belangrijke wedstrijden, net zo goed als je dat bij wedstrijden van turnen, of een uitvoering van muziek doet. Maar waarom (behalve als je er zelf sterk de behoefte, tijd en zin in hebt) élke zaterdag langs de lijn omdat er élke zaterdag een wedstrijd gespeeld wordt.
Stel dat de passie van mijn kind tekenen is. Dan toon ik interesse, kijk naar haar werken, denk mee over eventuele spullen die ze nodig heeft, denk mee, financier cursussen enz. Maar ik hoef toch niet úren naast haar te zitten als ze aan het tekenen is? Daar grote delen van de zaterdag aan te besteden? Waarom is een teamsport zo een item? Het is iets wat je kind leuk vindt. Net zoals een kind iets heel anders leuk kan vinden. Dan toon je interesse, maar verder is het het ding van het kind.

Bieb

Volgens mij ligt de kern van de vraag idd niet bij het feit of het om een teamsport gaat of niet. Dat is een punt erbij gekomen omdat het kind als eenling binnen het team geen aandacht had van ouders. Dan valt het misschien extra op.

Maar wezenlijk gaat het om de vraag of je als ouder betrokken bent op de hobby/bezigheid van je kind. En zo ja: in welke mate. Sta je er bij alle trainingen en wedstrijden (of lessen/bijeenkomsten of wat er maar hoort bij de hobby van je kind) kom je nooit, of iets (en wat dan?) er tussen in?

Aagje