Twee zoons kunnen niet normaal op elkaar reageren

Niks mis met tijdelijke oplossingd

Mijn kinderen waren al wat ouder toen het eetgebeuren zich tijdelijk vaker naar de bank verplaatste.Ik wilde gewoon weer lekker van mijn eten kunnen genieten, ipv me te ergeren aan de niet uit te roeien kieskeurigheid van een van de kinderen, ruzies te beslechten, of de kinderen te te corrigeren etc.

Bovendien vond ik het toen ik alleen woonde ook heerlijk om te eetlezen of te buiseten. Sommigen zeggen dat je dan niet meer proeft wat je eet, ik vind het dubbel genieten.

Inmiddels zijn de oudsten volwassen en ik heb niet de indruk dat ze zich bij anderen aan tafel niet weten te gedragen. Net zoals ze ook vanzelf hebben geleerd u te zeggen tegen vreemde volwassenen terwijl ze ons tutoyeren.

Het is niet zo dat als je tijdelijk van het ganbare ideaalbeeld afwijkt, je dat dan later niet meer om zou kunnen buigen.

Kinderen apart laten eten zie ik me dan weer niet doen. En al helemaal niet bij toerbeurt. Kun je daar weer een administratie van gaan bijhouden.

bloemetje

Je had kunnen lezen dat ik MEERMAALS heb gezegd dat de genoemde methode KAN leiden tot... waarom jij er dan van maakt dat ik denk dat er 1 waarheid is, dat mijn normen de algemene normen zijn en dat ik de wijsheid in pacht heb komt volledig op jouw conto. Nogmaals, ik heb gezegd dat dit KAN leiden tot en je kunt heel wat verhalen vinden van gezinssituaties die volledig uit de hand zijn gelopen door deze methode. Ik heb nog niemand hier juichend horen roepen dat het zo goed geholpen heeft (ja eentje maar dat ging niet over het eten maar over gamen, dan heb je een gezamenlijk doel en gaat het niet om zoiets vaags en onmeetbaars als het 'gezellig houden aan tafel' maar om afspraken maken voor om de beurt. Niet te vergelijken.

Verder: houd toch eens op met mij elke keer te vertellen wat ik allang weet en daar dan iets bij te zetten als 'wellicht heb je het niet in de gaten' etc. Accepteer gewoon dat ik zo schrijf en negeer mijn postings en zeker mijn manier van schrijven als het je niet aan staat. Ga op de argumenten in of niet.

Verder heb ik niet gezegd dat ze geen recht van spreken heeft maar wil ik haar er wel op wijzen dat je pas weet hoe zoiets werkt als je er middenin hebt gezeten en ja het kan heel erg moeilijk zijn als twee kinderen elkaar niet kunnen verdragen aan tafel en deze methode zal het in de meeste gevallen alleen maar erger maken. Als dat niet aan tafel gebeurt zal dat gebeuren achter de rug van de ouders om (jemig X, jij had het bijna verkloot vanavond... of X, zie je wel, jij hebt het verpest en nu krijgen we niet... nou ik zal je terugpakken)

Deze methode kan bij niemand goed zijn en ik haalde die directeur er bij omdat ik het gewoon helemaal met hem eens ben. Je mag geen kinderen verantwoordelijk maken voor de beloning of straf van een hele groep! Of dat nu op school, werk of thuis is. Of vind jij het normaal dat jouw loon omlaag gaat als Collega Pietje elke dag te laat op zijn werk komt? Natuurlijk dat accepteer jij gewoon.

samenwerken

Ze kunnen vast leren samenwerken hoor. Maar begin met iets kleins en concreets waar ze beiden de vruchten van plukken. In harmonie leren leven met je lastige broer gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Ik laat ze hier vaak een tijdje ruzieen voordat ik ingrijp. Maar dan zitten ze meestal boven. Ik luister wel of ze het nog aankunnen. Zoals ik zei, er mag niet geschreeuwd worden. Maar van een strubbelingetje leren ze wel en het gaat vaak best goed, dan komen ze zelf tot een oplossing. Dat het dan gezelliger is dan met dat gedonder de hele tijd, dat hebben ze vast door maar ik denk dat ze nu nog niet bij machte zijn om dat vooraf te beseffen en daarop te sturen.

knor

Toch vind ik jouw situatie heel anders. Zoiets heb ik vaak genoeg gebruikt en werkt prima. Aan tafel waar iedereen bij is kan dat toch een heel ander verhaal zijn. Er zijn zat volwassenen die eigenlijk niet kunnen eten als er een smakker aan tafel zit, of iemend die met volle mond praat. Omgaan met een in jouw ogen onredelijke of extreem drukke of domme verhalen vertellend (of vul maar in) broer aan tafel kan voor vooral iadh kinderen een onmogelijke opgaaf zijn. Zeker als ze zich ook al een dag hebben moeten aanpassen op school. Niet te vergelijken met allebei even iets schoonmaken in huis.

jamie

Mijn reactie was ook niet gericht op het samen eten, daar zou ik inderdaad ook een andere oplossing voor zoeken. Ik reageer meer op jouw stelligheid in post 17 waarin je zegt:

'Ik oordeel niet maar als je nooit gezien hebt hoe het werkt met twee kinderen in één gezin moet je niet het advies geven om ze te belonen als ze allebei iets doen. Verder heb ik dat nooit gebruikt omdat ik weet dat dat niet goed is voor de relatie tussen de twee kinderen en ik weet dat de directeur van de basisschool van onze kinderen NOOIT wilde dat een leerkracht dat systeem gebruikt. Hij wilde dus niet dat de hele klas een beloning kreeg als iedereen een x periode rustig werkte en hij wilde niet dat de hele klas een straf kreeg als één kind iets deed wat niet mocht.'

Soms werkt deze strategie dus wel naar mijn mening, maar daar zijn we het geloof ik wel over eens.
Ik ben zelf wel erg gehecht aan het samen eten, zeker met pubers ongeveer het enige moment op de dag dat je nog echt samen bent (tenminste hier in huis). Ik zou kiezen voor de bord op schoot voor de buis optie denk ik. Maar als dat ook niet gaat, toch apart eten hoor. Ook geen groot drama, en je behoudt de lol van het koken en de maaltijd nuttigen.

idd

We zijn het eens; bord op schoot. Wij kijken dan naar een opgenomen programma. Zeker vier keer per week eten we aan tafel. Twee keer ontbijt in het weekend en ook altijd bij gasten. Dan gaat het ook prima.

Pirata, en AnneJ

@Pirata, Met spreekverbod bedoel ik geen onderwerpen aanhalen tijdens het eten die gegarandeerd leiden tot een vervelende sfeer, die onderwerpen kunnen ook later besproken worden.
Aanschuiven terwijl er een grote risico bestaat dat een kind onder vuur komt te liggen wat betreft reeds gemaakte hoeveelheid huiswerk, verhoogt de prikkelbaarheid voordat er ook maar één hap gegeten is.
Als ze weten dat dergelijke onderwerpen taboe zijn tijdens het eten, zijn ze een stuk gezelliger en kunnen ze meer hebben van elkaar. Relaxter.

@AnneJ.
Is de tijd tussen uit school komen en aan de eettafel aanschuiven dan te kort om de impulsen een plek te geven.
Als een puber meer tijd nodig heeft, is het dan niet beter een half uurtje later te gaan eten?
Het lijkt mij dat het apart eten leidt tot verwijdering omdat het avondeten ook vaak staat voor een tijd waarin je vertelt wat je overdag hebt meegemaakt. Wie met bord op schoot voor de tv of op zijn kamer aan een buro eet, kan niet vertellen of horen wat een gezinslid heeft beleefd.
Ik snap wel die behoefte aan rust maar daar kan je je tijdstip ook op aanpassen.

Apart eten

Mijn kinderen zijn toch op goede voet met elkaar. Ook al eten ze niet altijd samen. Dochter kan dat op dit moment gewoon slecht hebben.
Maar we hebben het een hele tijd wel volgehouden tot er gedoe ontstond, toen was het weer snel afgelopen. Nu bepalen ze het gewoon zelf, dat kan ik ook niet voor hen bepalen.

Onbijtdrama

Mijn zusje en ik hadden altijd ruzie en het ontbijt was gewoon een drama. Mijn ouders hebben toen besloten dat ik met mijn vader vroeg ontbeet en daarna muziek moest oefenen, mijn zusje ontbeet met mijn moeder.
Het gaf (na initiele flinke stubbelingen) enorm veel rust.

Wij waren heel gewone kinderen, maar met een pak rivaliteit die later opgelost is, waarschijnlijk mede dankzij deze maatregel.
Toen we apart ontbeten werd de lunch (wel gezamenlijk) ook rustiger, met minder geharrewar, en het avondeten ook.

Misschien heb je er wat aan, een beetje creatief met tijden schuiven en wat 1 op 1 aandacht kan wonderen doen.

Overleg

@AnneJ, ik heb geregeld overleg met de kinderen; ik vraag waar ze trek in hebben of doe een paar suggesties, maar ook welk tijdstip die dag het beste uitkomt. Ik denk dat dat ook bij hen positief doorwerkt.
Nu zitten mijn kinderen nog op een VO en zijn ze op het laatst om half zes thuis. Als ze op een HBO zaten met langere reistijden, zou dit vaker kunnen leiden tot gescheiden tafelen. Net als bij sporten.

Ik vind eigenlijk het bord op schoot voor de tv een oplossing waar ik zelf wat bedenkingen bij heb. Maar dan val ik meer over het kastje kijken en niet praten want dan kan men het programma niet volgen dan over het bord op schoot.

Flanagan

In ons gezin is dat samen over de dag praten niet echt iets om over naar huis te schrijven. Ik heb niet echt praters wat dat betreft en het beetje wat er meteen uit moet bij jongste is er ook binnen 5 min uit en dan heeft hij geen zin om daar nog eens over te praten tijdens het eten. Als ze zich dan ook nog gaan ergeren aan elkaar over wat ze bepraten schiet het zijn doel volledig voorbij. Ook bij gourmetten of een kerstdiner, daar moet je vier uur over doen blijkbaar? Nou dan moeten wij heel wat onbekenden binnen halen die wat te vertellen hebben want met z'n vieren zijn wij gewoon met drie kwartier klaar.

Overigens is mijn man om vijf uur thuis en praten wij al bij onder het eten koken.

vergat ik nog

Ik zou ook niet snel kiezen voor apart eten hoor, dan maar liever voor de tv.

in de groep

Als het om communicatie gaat functioneren mijn kinderen beter in een een op een contact. Communiceren in een groep is topsport dat ze de hele dag al presteren.
Inderdaad heb ik ook de tv geprobeerd. Dat ging een tijdje goed. Ik had wel de eis dat we dan een nieuwsprogramma keken. Echter op een gegeven moment kreeg ik daar toch teveel commentaar op en wilden ze die amerikaanse lach of ik schiet programma's zien. Daarna heb ik het weer afgeschaft want dat trek ik niet. Dus nu zijn we weer in de deels samen, soms samen, soms apart. Net of ze geland zijn of niet.
En inderdaad, bijpraten gebeurt hier genoeg, een op een. Er zijn nog genoeg momenten in de dag over.

herkenbaar

Herkenbaar ook. Hier ook 2 zoons van 15 en 17 die al hun hele leven ruzie maken over niets. Zo jammer van de sfeer.
Ik ben wel benieuwd wat normaal is en wat niet. Mijn jongens hebben geen diagnose. Ik denk wel eens dat er bij hun ook een diagnose te stellen is..... maar wanneer ga je dat traject is?

Eyeopener

Wat een opluchting dat er meer gezinnen zijn waar de kinderen elkaar constant in de haren zitten. Als ik op mijn kinderen af ga, is ons gezin het enige.
Dat níet samen eten de oplossing was, was voor ons een eyeopener. Wij hechten aan samen eten, in elk geval 's avonds. Dat is het moment om verhalen uit te wisselen. Toch was het vaak niet leuk omdat de kinderen ruzie kregen, met name de twee dochters. We beginnen tegenwoordig nog altijd samen. Maar als het misgaat, en er wil er een van tafel, dan laten we die gaan. Het grappige is, nu het niet meer per se hoeft, is het veel vaker wél gezellig.