Twijfelachtig vriendje

Normaal gesproken ben ik erg van het afwachten en het bij kind zelf laten. (En natuurlijk open staan voor enz, dat wat jij allemaal doet) 
Maar ik weet niet precies wat je met seksueel grensoverschrijdend bedoelt. Ik kan me wel heel wat situaties bedenken die ik echt veel te ver zou vinden gaan.
Maar het kan ook zijn dat hij je dochter slechts een foto stuurde die zij niet wilde krijgen. Dat kan ook flink grensoverschrijdend zijn maar valt bij mij wel in de categorie ‘mag ze zelf opknappen’.
Maar in andere situaties zou ik niet kiezen voor bovengenoemde strategie. Daar zou ik toch meer mee willen doen, want dat moet stoppen. Desnoods ten koste van mijn relatie met mijn kind. Welzijn van mijn kind vind ik dan net even belangrijker.
Hoe? Geen idee. Ik denk dat ik advies zou inwinnen. Huisarts? Een goede therapeut? 

Zou ze komend jaar vrijwilligerswerk kunnen gaan doen in het buitenland of een talenreis o.i.d.? Dan is er geen regelmatig fysiek contact meer mogelijk. Ik verwacht dat ze dan makkelijker van hem loskomt en dat hij zijn interesse zal verliezen. Nu lijkt ze zich in allerlei bochten te wringen om zijn aandacht te 'verdienen' dan kan dat niet meer want ze zijn te ver uit elkaar. 

Kay1976 schreef op 29-07-2025 om 18:36:

[..]

Dat snap ik allemaal ook wel. Maar wat dan WEL? Het zo laten aanmodderen

Ik heb in een vergelijkbare positie gezeten als jouw dochter. Wat mij hielp was een spiegel voorgehouden krijgen: dat men mij steeds vaker verdrietig zag en of het niet eens tijd werd dat ik daar wat aan ging doen. 
in jouw reacties aan haar (die je in je OP beschrijft) lees ik dat je veel bij haar laat. Maar misschien weet zij het ook even niet ‘mag ik het wel uitmaken?’ Soms zie je die mogelijkheid niet als je teveel op de wensen van een ander bent gericht of (wat ik een beetje bij jouw dochter teruglees) als je je eigen wensen ondergeschikt maakt aan die van een ander. Want ook los van het seksueel overschrijdende gedrag, lijkt er niet echt een gelijkwaardige relatie te zijn. En dan helpt het als iemand gewoon zegt “joh, uitmaken is ook een optie hè…dat mag gewoon. Je bent niet verplicht om bij hem te blijven.”

- -

alhambra schreef op 29-07-2025 om 22:03:

Zou ze komend jaar vrijwilligerswerk kunnen gaan doen in het buitenland of een talenreis o.i.d.? Dan is er geen regelmatig fysiek contact meer mogelijk. Ik verwacht dat ze dan makkelijker van hem loskomt en dat hij zijn interesse zal verliezen. Nu lijkt ze zich in allerlei bochten te wringen om zijn aandacht te 'verdienen' dan kan dat niet meer want ze zijn te ver uit elkaar.

Moet ze dat natuurlijk wel willen.

Ik zie een introverte 17-jarige niet zomaar in haar ééntje vertrekken naar het buitenland voor weken of maanden.

En haar telefoon zit waarschijnlijk heel de trip vastgeplakt aan haar hand  .

Marty1984 schreef op 29-07-2025 om 22:15:

[..]

Moet ze dat natuurlijk wel willen.

Ik zie een introverte 17-jarige niet zomaar in haar ééntje vertrekken naar het buitenland voor weken of maanden.

En haar telefoon zit waarschijnlijk heel de trip vastgeplakt aan haar hand .

Dat is dan inderdaad iets om uit te zoeken. Ik stel het niet voor als straf.
Het zou een mooie manier van groei zijn voor haar. Wellicht staat ze er voor open.

Ikzelf ben op jonge leeftijd naar het buitenland gegaan vanwege een studie. Het was inderdaad erg pittig in het begin maar ik ben erg blij dat ik de sprong gewaagd hebt. Het was echt een overwinning en daarna was ik echt gegroeid.

Mijn dochter heeft ook een vriend gehad die ik niet goed voor haar vond zij was toen wel ouder dan jouw dochter en woonde op kamers in haar studie stad. Ik heb haar er niet direct op aangesproken en hem ook altijd hartelijk bij ons thuis ontvangen. Ik had wel af en toe gesprekken met dochter wat is normaal in een relatie waar word jij blij van en waar ligt je grens. Deze gesprekken hebben dochter wel aan het denken gezet en ze heeft na ruim een jaar de relatie beëindigd. Uiteindelijk moet iemand zelf inzien of een relatie je gelukkig maakt.
Er was geen sprake van seksueel grensoverschrijdend gedrag dat vind ik toch wel erg lastig in het geval van je dochter. Ik weet niet of ik dan rustig was gebleven. 
Ik zou als je er zelf niet uitkomt advies van een deskundige inschakelen maar in dit geval lijkt helemaal niet ingrijpen mij ook niet verstandig. 

Ies schreef op 29-07-2025 om 20:31:

Normaal gesproken ben ik erg van het afwachten en het bij kind zelf laten. (En natuurlijk open staan voor enz, dat wat jij allemaal doet)
Maar ik weet niet precies wat je met seksueel grensoverschrijdend bedoelt. Ik kan me wel heel wat situaties bedenken die ik echt veel te ver zou vinden gaan.
Maar het kan ook zijn dat hij je dochter slechts een foto stuurde die zij niet wilde krijgen. Dat kan ook flink grensoverschrijdend zijn maar valt bij mij wel in de categorie ‘mag ze zelf opknappen’.
Maar in andere situaties zou ik niet kiezen voor bovengenoemde strategie. Daar zou ik toch meer mee willen doen, want dat moet stoppen. Desnoods ten koste van mijn relatie met mijn kind. Welzijn van mijn kind vind ik dan net even belangrijker.
Hoe? Geen idee. Ik denk dat ik advies zou inwinnen. Huisarts? Een goede therapeut?

Hier ben ik het wel mee eens. Over het algemeen zou ik zeggen zorg dat je in contact blijft en dat ze haar verhaal bij je kwijt kan zonder oordeel, maar afhankelijk van hoe ver het grensoverschrijdend gedrag gaat loop je daarbij in dit geval ook wel het risico dat je het normaliseert als je er niet (stevig) op reageert denk ik.

Als je zo jong bent als die jongen dan heb je nog niet zoveel hart en brein ontwikkeld; dat moet allemaal nog komen, hopelijk. Je volgt vooral je overweldigend sterke door hormonen gestuurde impulsen want die voelen heet echt, reëel en niet als iets "slechts".

Als jonge meid wil je ook juist graag naar het vuur maar ja, je kan je eraan branden. Na enkele malen heel pijnlijke verwondingen te hebben opgelopen word je tenslotte toch voorzichtiger.

Aan mijn ouders vertelde ik dat soort dingen niet; enerzijds omdat ik wist dat ze als "ouders" zouden reageren (ook hun ego speelde mee) en daar kon ik niks mee. Het was dan dubbelop als ik ook nog aan mijn moeders gemoedsrust moest gaan denken, maar ook omdat ik wist dat ze het liever niet wilden weten. Waarom zou ik ze de stuipen op het lijf jagen, terwijl het toch mijn zaken waren. Ik zag dat delen van alles wat in mijn leven speelde nieteens als een bruikbare optie, áls het al geholpen zou hebben. Leek mij ook erg saai om je ouwelui erbij te betrekken. Ze begrepen er toch niks van en stiekem doen was veel leuker.

Maar ja andere tijden. Tegenwoordig lijken de gevaren groter. Maar de maatschappij heeft dat zelf wel zo gecreëerd.

er.is.maar.1.Pino schreef op 29-07-2025 om 22:11:

[..]

Ik heb in een vergelijkbare positie gezeten als jouw dochter. Wat mij hielp was een spiegel voorgehouden krijgen: dat men mij steeds vaker verdrietig zag en of het niet eens tijd werd dat ik daar wat aan ging doen.
in jouw reacties aan haar (die je in je OP beschrijft) lees ik dat je veel bij haar laat. Maar misschien weet zij het ook even niet ‘mag ik het wel uitmaken?’ Soms zie je die mogelijkheid niet als je teveel op de wensen van een ander bent gericht of (wat ik een beetje bij jouw dochter teruglees) als je je eigen wensen ondergeschikt maakt aan die van een ander. Want ook los van het seksueel overschrijdende gedrag, lijkt er niet echt een gelijkwaardige relatie te zijn. En dan helpt het als iemand gewoon zegt “joh, uitmaken is ook een optie hè…dat mag gewoon. Je bent niet verplicht om bij hem te blijven.”

Ik was ouder dan je dochter, maar ook ik heb achteraf die reactie gemist. Ouders die vonden dat het mijn keuze was, niet mee willen bemoeien. Maar mijn ouders zijn wel erg afstandelijk, dat lees ik bij jou niet terug. 

Waar is ze bang voor als ze het uitmaakt? Het leven komt wel weer goed. Een coach of therapeut lijkt me fijn voor haar. Ook in de toekomst wil je dat ze stevig staat en haar grenzen bewaakt. Het zou mooi zijn als ze hier van leert dat het niet oke is als iemand over je grenzen gaat. Ze lijkt kwetsbaar voor destructieve relaties.

Ik zou in elk geval een volgende keer dat zij vertelt dat hij sorry ergens voor gezegd heeft en heeft beloofd het nooit meer te doen, toch even opmerken "ja, dat zij hij alle vorige keren ook".

Zo af en toe een opmerking maken waardoor zij gaat inzien dat deze relatie haar meer narigheid dan plezier bezorgt, en inderdaad af en toe eens laten blijken dat uitmaken ook een optie is. En het dan verder bij haar laten.

Inderdaad Temet, sorry is alleen iets waard als het oprecht is en gepaard gaat met een gedragsverandering.

Kay, praat met je dochter over grenzen: je grenzen kennen, je grenzen aangeven en wat te doen als je grenzen worden overschreden. Er is tegenwoordig veel over te vinden.
Wat zou je ervan vinden en wat zou je doen als je vriend ... en vul maar in, heel heftig (bv een brugklasser verkracht) en dan subtieler (bv flirt of zoent met een ander, je kruis aanraakt terwijl je nee hebt gezegd). Of als dat te dichtbij komt: als de vriend van een klasgenootje dat zou doen, wat zou je haar dan aanraden? Wat gaat over jouw grenzen? Wanneer is het genoeg geweest?

Mijn eigen ogen gingen op een rare manier pas echt open toen mijn moeder uiteindelijk verzuchtte: meisje, dit is toch helemaal niet leuk?
Ik had inderdaad een soort van toestemming nodig om het uit te maken.

Ik vind het klinken alsof hij meiden uitkiest die buiten de groep vallen. Gecombineerd met het gedrag dat jij benoemt vind ik het zeer zorgelijk klinken. Meisjes die het moeilijk uit kunnen maken, omdat ze dan een groot deel van hun sociale leven opzeggen. Ik zou idd benadrukken dat een relatie leuk hoort te zijn. Dat seks leuk hoort te zijn en dat geen relatie soms echt veel beter is dan een relatie met iemand die niet leuk voor je is. Sterkte. Het lijkt me heel moeilijk om dit te zien gebeuren.