Twijfelachtig vriendje

Mijn dochter is op de basisschool gepest en wilde er op de middelbare school graag bij horen. Daardoor liet ze ook nog wel eens mensen over haar grenzen gaan. Mijn standaard antwoord als ze met haar verhalen/twijfels bij mij kwam: "Lieverd, als jij een dochter zou hebben, wat zou je haar dan aanraden?" (Of: wat zou je je beste vriendin aanraden?)
Ze weten het heus wel, maar het is op die leeftijd moeilijk. Zeker als zo'n meisje denkt dat ze anders uit de groep ligt of dat haar vriendje het uitmaakt. Met mijn dochter is het helemaal goed gekomen. Die heeft nu al jaren een vriend die een perfecte match voor haar is en die nog liever zijn hand eraf zou hakken dan dat hij haar met één verkeerde vinger aan zou raken. Een andere omgeving helpt ook heel goed, ik zag mijn dochter steviger worden toen ze ging studeren met allemaal nieuwe mensen.

rionyriony schreef op 30-07-2025 om 07:50:

Als je zo jong bent als die jongen dan heb je nog niet zoveel hart en brein ontwikkeld; dat moet allemaal nog komen, hopelijk. Je volgt vooral je overweldigend sterke door hormonen gestuurde impulsen want die voelen heet echt, reëel en niet als iets "slechts".

Als jonge meid wil je ook juist graag naar het vuur maar ja, je kan je eraan branden. Na enkele malen heel pijnlijke verwondingen te hebben opgelopen word je tenslotte toch voorzichtiger.

Aan mijn ouders vertelde ik dat soort dingen niet; enerzijds omdat ik wist dat ze als "ouders" zouden reageren (ook hun ego speelde mee) en daar kon ik niks mee. Het was dan dubbelop als ik ook nog aan mijn moeders gemoedsrust moest gaan denken, maar ook omdat ik wist dat ze het liever niet wilden weten. Waarom zou ik ze de stuipen op het lijf jagen, terwijl het toch mijn zaken waren. Ik zag dat delen van alles wat in mijn leven speelde nieteens als een bruikbare optie, áls het al geholpen zou hebben. Leek mij ook erg saai om je ouwelui erbij te betrekken. Ze begrepen er toch niks van en stiekem doen was veel leuker.

Maar ja andere tijden. Tegenwoordig lijken de gevaren groter. Maar de maatschappij heeft dat zelf wel zo gecreëerd.

Ehhhh koekoek! Arme jongens....nul controle over hun impulsen.... En die meisjes... ja beetje eigen schuld natuurlijk? Moeten ze maar niet zo dicht naar het vuur willen? Wat is dit voor onzin allemaal?

Tegenwoordig leren ouders (hopelijk) hun kinderen een stuk meer over consent. Dus daarmee wordt de maatschappij alleen maar veiliger voor meisjes. 

Ik zou er wat pittiger ingaan bij dochter. Het woord aanranding / verkrachting mag best vallen als dat is wat er gebeurd is. En afhankelijk van de aard zou zo'n jongen niet meer welkom zijn in mijn huis.

Zij moet zelf op het idee komen dat dit geen leuke vriend is… En dat leert ze alleen maar door jouw ondersteuning. 
Heb zelf zo een soort situatie meegemaakt met onze oudste dochter. Met een teamgenoot van oudste Zoon… En gelukkig kreeg zoon dit mee, en heeft die jongen toe gesproken… Gelukkig was het daarna de Germering snel uit…

Aldoor maar blijven afwachten tot zij zelf gaat inzien dat dit geen leuke vriend is, mwoh, ik zou toch pleiten voor wat steviger ouderschap. 
Mijn ouders waren vroeger ook erg van "laat haar zelf maar tot de ontdekking komen", maar achteraf bezien was iets meer sturing wel nuttig geweest. 

Je dochter heeft weinig referentiekader. Ze weet nog niet allemaal wat jij weet over relaties. Mogelijk denkt ze dat het allemaal normaal is, of erbij hoort, of dat dit "de prijs" is die ze moet betalen voor een vriendje. En dan doel ik niet alleen op seksueel vervelend gedrag, maar ook dat hij haar laat zitten en haar negeert. 

Dus behalve haar bedanken voor haar openhartigheid, zou ik haar ook wat duidelijker kaders geven over wat normaal gedrag is. Kwam hij niet opdagen, voor de zoveelste keer? Dat is wel horkerig zeg, niet erg aardig. Als hij van je houdt mag je echt wel wat meer verwachten. 
Is hij je verjaardag vergeten? Ik zou het helemaal niet gek vinden als je hem daar eens flink over aanspreekt. 
Heeft hij aan je gezeten op een manier die je niet wil? Jongens horen jouw grenzen te respecteren. En jij mag het uitmaken he, als je dit niet leuk vindt. 
Niet dwingend, maar wel een beetje sturend. Niet zodanig dat je haar het mes op de keel zet dat ze het uit moet maken, maar wel normstellend. 

En daarnaast de vragen stellen en de feedback geven die anderen ook al suggereren. Ik zie dat het je ongelukkig maakt. Ik zie dat je verdrietig bent. Wat vind je eigenlijk nog leuk? Is dat het allemaal waard? 

Ik zou zelf geloof ik liever de kritiek krijgen dat ik me ermee bemoei, dan dat ik over 10 jaar de kritiek zou krijgen dat ik haar het allemaal zelf heb laten uitzoeken met een akelig joch. 
Kritiek krijg je namelijk toch wel als ouder  

verandering, de wereld is enorm en vol mogelijkheden

De kans is groot dat jouw dochter de verkering veel serieuzer neemt dan deze jongen. Die heeft tal van activiteiten en bezigheden en jouw dochter is er daar een van. Hij heeft blijkbaar al eerder verkering gehad en weet ook dat het weer over kan gaan. Jouw dochter ziet het wellicht toch wat anders. Leer haar dat geen tijd betekent dat je geen prioriteit bent. Andere zaken zijn belangrijker. En dat is natuurlijk ook vaak zo bij pubers. Als ik lees dat ze geen vriendinnen heeft is dat wel zorgelijk. Dan ontbreekt het referentiekader en ze heeft teveel tijd voor deze jongen. Hij heeft immers wel vrienden. En die blijven vaak langer meegaan dan relaties op deze leeftijd. Stimuleer vriendschappen (klasgenoten, juist via muziek leer je veel mensen kennen). 

Natuurlijk is belangrijk wat er precies gebeurd is. Heeft ze duidelijk zaken aangegeven of het laten gebeuren? Heeft ze na afloop dit besproken met hem of is er nooit meer iets over gezegd. Als ze geen duidelijke nee kan zeggen is ze nog niet klaar voor een relatie. Leg haar ook uit dat deze jongen waarschijnlijk wel meer wil dan zoenen. Wil zij dat ook? En met hem? Als ze daar niet klaar voor is zou ik adviseren het contact op een (nog) lager pitje te zetten. 

Heb je die jongen overigens zelf al gezien en gesproken?
Anders zou ik het na een jaar relatie hoog tijd vinden om hem te leren kennen.
Tijd voor een etentje. Bij je thuis of desnoods bij de McDonalds.

Krijgt hij ineens ook het gevoel dat jij hun relatie serieus neemt.

Ginevra schreef op 30-07-2025 om 11:53:

Ik zou zelf geloof ik liever de kritiek krijgen dat ik me ermee bemoei, dan dat ik over 10 jaar de kritiek zou krijgen dat ik haar het allemaal zelf heb laten uitzoeken met een akelig joch.
Kritiek krijg je namelijk toch wel als ouder

Dat precies ... maar maak je geen illusies: ook al geef je het aan - meestal ben je op die leeftijd niet vatbaar voor commentaar omdat je zo verliefd bent. Maar dan heb je het tenminste wel gezegd.

Nu achteraf zegt mijn dochter: vriendje X was een canon event. Iets wat ze heeft moeten ervaren om daarna te groeien en te weten dat ze zoiets nooit meer zou pikken. En als ik terugdenk naar mijn eigen pubertijd - ik had inderdaad ook die ene waar ik veel te veel van gedoogde. Misschien moet iedereen een beetje door scha en schande leren.

Maar wel iets van zeggen dus. Niet in de zin van je moet met hem breken, maar wel: ik denk dat je beter verdient dan iemand die je de hele tijd verdriet en pijn doet.

(Disclaimer: dit bovenstaande geldt alleen mij "normaal" onvolwassen gedrag van die jongen hé - ik weet niet hoe ver het seksuele grensoverschrijdende gedrag ging.)

Oké, dan heb je het tenminste wel gezegd. Aan jou heeft het niet gelegen. Maarrr tien jaar later moet je dan niet nogmaals aankomen met 'ik heb het je toch gezegd??'  Verwijten helpen niks.

Wel kun je het contact open houden - in elk geval daarnaar streven - en proberen echt grote rampen te voorkomen. 

Ik denk dat ik in deze situatie wel zou aangeven dat ik dit niet normaal vind. Ws zou ik iets zeggen in de trant van: ik schrik hier van.... dus vooral even benoemen dat het voor mij een stap te ver is zonder oordeel te geven.  Ik weet uit ervaring ( vooral bij mijzelf) dat je echt zelf die keuze moet maken,  mijn moeder zei vroeger al afraden is aanpraten.