Vraag over foto's maken van kind

Begrijp

je kind wel. Ik zou het hier ook niet moeten proberen. Uiteindelijk heb je toch heel de tijd het gevoel dat je bekeken wordt en gevolgd met die camera. Het is zelfs niet alleen een gevoel, het is ook gewoon echt zo.

Ook zelf zou ik het bijzonder vervelend vinden om te weten dat er een paar meter verderop heel de tijd iemand met een camera naar mij zit te loeren, ik zou mij heel de tijd 'inhouden' met gek doen bv.

Kan je niet afspreken dat je die en die gelegenheid wel je camera meeneemt en zoveel foto's mag maken als je wil en de rest gewoon achterwege laat... dan kan je nog altijd van de natuur foto's maken. Zo doet ieder wat water bij de wijn.

Overigens: ik zou niet meteen (enkel) naar je ex wijzen voor het afkeurend gedrag van je kinderen. Op die leeftijd vinden kinderen dat gewoon vaak zelf niet leuk. Die paar tieners die ik ken, ze bedanken er allemaal voor hoor (met of zonder pa die commentaar heeft).

Maar sas

As je naar de wedstrijd van je kind gaat kijken zit je toch per definitie de hele tijd naar het kind/team te kijken. Het zou een beetje raar zijn als je achterste voren op de tribune gaat zitten kletsen, dan kun je net zo goed thuis blijven.

Linda, zou het kunnen zijn dat je dochter er last van heeft dat jij "anders" doet dan de andere ouders? Als je 13 bent wil je het liefste zo min mogelijk opvallen, en dus ook geen rare ouders hebben. Want wat moet de rest van het team daar wel niet van vinden...

Compliment voor je dochter (en voor jou)

Door heel veel schade en schande wijs geworden, leer ik mijn kinderen dat niemand bepaalt waar hun grenzen liggen, alleen zijzelf. Dus al ze iemand niet gezellig willen zoenen bij het feliciteren, dan hoeft dat niet. En als ze niet gefotografeerd willen worden, dan hoeft dat niet. Ik vind het knap van jouw dochter dat ze het zo aangeeft. En ik vind het ook goed van jou dat je er zo serieus over nadenkt. ik zou als ik jou was naar haar luisteren. Ongeacht wat er tussen jou en je man speelt.

Wen er maar aan

Hetzelfde verhaal. Ik vind dat ook erg leuk maar helaas mijn kinderen niet meer. Sporadische momenten maak ik nog foto's van het stel maar verder respecteer ik hun keuze. Andere objecten zoeken

Wat doe je daarna met de foto's?

Bekijk je ze alleen zelf, bespreek je ze met de kinderen? Gelukkig schrijf je al dat je ze nergens neerzet om te bekijken voor anderen.

Toevallig had ik gisteren iets vergelijkbaars. Ik had een vriendin aan de telefoon en we wisselden wat ervaringen uit, ook over onze kinderen. Dochter kreeg het verhaal deels mee en vond het niet leuk dat ik over haar praatte.
Aan de ene kant snap ik dat, aan de andere kant wil ook mijn verhaal kwijt kunnen bij een vriendin. Dat snapte zij ook wel weer.

Misschien toch eens doorpraten met je kind over wat jouw hobby voor jou betekent, waarvan kind precies last heeft, etc.
Als je het foto's maken bij wedstrijden laat vallen, dan houd je gelukkig nog veel momenten over.
Je zou ook kunnen aanbieden bij de coach om een wedstrijd vast te leggen in foto's en/of filmpjes, van alle spelers. Dan krijgt jij een duidelijke rol die je kind kan uitleggen.

Grenzen

Ik vind het persoonlijk beter om speciale dingen op foto te doen als t openbare dingen zijn. Dus bv wel een wedstrijd of kampioenschap, maar niet een training. Wel diploma-uitreiking, niet zomaar een schooldag. Wel een verjaardag, maar niet (ongevraagd) een speelafspraakje.
Ik vind t knap dat je kind je dit nu duidelijk aan je maakt en niet later als ze groot is pas zegt dat ze zich vroeger altijd zo aan jouw gefotgrafeer heeft zitten ergeren.

Nog los van de foto's

zit ik me af te vragen of je dochter het ook storend kan vinden dat je meer aandacht hebt voor het fotograferen dan voor de sport zelf. Als je namelijk alleen maar bezig bent om mooie plaatjes te schieten vanuit interesaante posities, hoe kun je dan de wedstrijd volgen? Dus, zou ik als dochter denken, blijf thuis, of doe of je interesse voor de sport hebt, maar stop met die foto's.

Interesaante = interessante

===

Herken ik

vind het ook vreselijk als er foto's van mij worden gemaakt.

Ik ook

groeten albana

Misschien

Is het gewoon allemaal wat te nadrukkelijk. Ik ken ook iemand die hobbymatig fotografeert en in haar doen en laten zit op zo'n moment een onhoorbaar tromgeroffel. Ik weet zeker dat het onbedoeld is want het is helemaal geen super-aanwezig typ maar ze is zó happy met haar hobby ofzo dat zich dat zo uit. Ik kan het niet goed omschrijven maar ik weet wel dat ik liever heb dat ze dat ding thuislaat. misschien omdat het toch een beetje overkomt alsof wij "slechts objecten zijn van háár kunst" ofzo. Ik chargeer bewust een beetje om het gevoel duidelijk te maken.
Ik zou dus mijn fototoestel thuis laten voortaan en hooguit vragen of ze het ok vindt als je -zeg drie keer per jaar- foto's maakt van haar sport bij bijzondere gelegenheden. En haar inspraak geven in wat je fotografeert, van te voren dan

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Leuk voor later?

Hoi
Ik maak ook geregeld foto's van de kinderen als ze aan het sporten zijn en natuurlijk ook op vakantie. Ik maak ze vooral als herinnering voor later. Ik heb trouwens geen grote telelenscamera, dus het valt wat minder op. Mijn ouders waren helemaal niet handig in foto's maken, dus die zijn er ook haast niet van mij (en broer/zus). Dat heb ik altijd jammer gevonden, vandaar dat ik dus probeer om zoveel mogelijk vast te leggen van de kinderen.
Misschien kun je met je dochter afspreken dat je wat minder foto's maakt, maar niet helemaal zal stoppen, omdat dochter het later misschien wel leuk zal vinden als er foto's zijn om aan haar kinderen te kunnen laten zien?
Over je man. Hmm moeilijk, is hij jaloers ofzo?
Trouwens ik begrijp dat je met een best grote camera aan de kant staat foto's te maken? Je valt dus best wel op? probeer het eens (net als andere ouders?) met een compactcamera. Vraag eens wat je dochter daar van zou vinden.
P.S. Trouwens zelf houd ik er helemaal niet op de foto gezet te worden...

Irritatie

Ik ken ook iemand die continue alles wil vastleggen onder de noemer hobby en -sorry- ik vind het vreselijk irritant.
Met op de foto gaan heb ik geen probleem, een paar foto's van een uitje of iets bijzonders vind ik hartstikke leuk als herinnering. Ik denk dat mijn irritatiepunt vooral zit in dat iemand die continue bezig is met foto's maken, zich zo buiten de echte gebeurtenissen zet. De fotograaf is alleen maar aan het observeren en op zoek naar plaatjes, zonder deel te nemen aan het gebeuren zelf. Dat vind ik vervelend en misschien dat de irritatie van je dochter daar ook wel zit. Dat ze die foto's niet eens het echte probleem vindt, maar het gewoon jammer vindt dat je op dat moment niet echt kijkt, meeleeft en er deel van uitmaakt?

Dubbel

hier ook een (inmiddels volwassen)dochter die tussen haar 10e en 20e nooit op de foto wilde.
ook niet op feestjes oid.
ik respecteerde dat en maakte dus geen foto,s van haar,en zorgde dat op feestjes zij er net niet op kwam.
Nu is ze al lang en breed volwassen en onlangs kreeg ze een nieuwe relatie .Ze vroeg naar fotoboeken van vroeger en na alle baby,peuter,kleuter,en kinderfoto,s was het klaar.
Ze baalde enorm dat er nauwelijks foto,s waren uit haar tienerjaren.want juist die foto,s wilde ze zo graag aan haar nieuwe liefde laten zien..................

Ook mijn dochter houdt er niet van..

..om op de foto gezet te worden. Dochter (16) houdt van schitteren op schoolfeesten. Vooraf koopt zij speciale kleding, doet haar haar anders en is op het feest helemaal niet bang om in de aula op het podium te gaan en al zingend de hele zaal mee te krijgen. Later werd in de schoolkrant een hele mooie foto van haar geplaatst. Dochter heeft het mij laten zien en zei dat ze het anders weg zou gooien als ik het niet mooi vond.. zo erg schaamt ze zich voor zichzelf, terwijl ik het een hele mooie foto vind.
Ook vind ze zichzelf niet mooi op foto's van haar OV-chipcard of paspoort. Klassenfoto's van zichzelf vind ze ook helemaal niets.
Maar.. zij houdt zelf wèl van foto's maken met haar Iphone.. en ze maakt ook van zichzelf. Ik merk dat ze foto's van zichzelf wèl mooi vindt als ze die zèlf heeft gemaakt..
En ik geef Sus-anne wel gelijk. Als ze zo doorgaat dan zijn er geen foto's van haar tienertijd. Gelukkig hebben wij van verjaardagsfeesten nog wel films gemaakt waar zij op stond (optreden). Maar ik moet het wel snel wegspoelen, want zij schaamt zich, zoals gewoonlijk, weer voor zichzelf. De foto's van zichzelf en haar vriendinnen die ze met haar Iphone heeft gemaakt kan ze wel op Facebook plaatsen en ze print die ook en hangt ze als poster op haar kamer.
En wat betreft de dochter van Linda: maak je ook foto's van haar terwijl ze in actie is (bijvoorbeeld bij volleybal dat ze serveert of dat ze de bal in een keer over het net slaat of bij voetbal tijdens het trappen van de bal). Dat zijn juist de mooiste foto's. Of schaamt ze zich ook daarvoor?
Of zal het misschien komen dat je op de foto anders overkomt dan je denkt dat je over zal komen? Ik heb daar ook wel een beetje last van.. op een foto of film zie je er anders uit dan het plaatje wat je van jezelf in jouw hoofd hebt.

Combi met haar vader

Hoi Linda

je schrijft dat je man er niet achter staat. Logisch dat je dochter dat aanvoelt en er ook negatief in staat. En inderdaad alle pubers gaan niet graag op de foto en al helemaal niet tijdens het sporten. Uiterlijk is belangrijk voor hen en tijdens het sporten zijn ze meestal naar hun mening niet op zijn voordeligst gekleed.
Dus ik zou je focus verleggen naar andere objecten en en een goed gesprek met je man aangaan waar zijn pijn zit. Je schiet te snel door naar het niet gunnen. Misschien zit er heel iets anders achter??

Hier ook

een dochter die niet op de foto wil. We hebben dan ook een aantal vakantiefoto's waar ze demonstratief met haar rug naar de fotograaf staat... Ach ja, puber he.

Mijn schoonvader filmt graag

Hij heeft een tijd gehad dat hij filmen belangrijker vond dan de gebeurtenis. Bij de geboorte van zijn eerste kleinkind kwam hij filmend onze slaapkamer binnen om haar te bewonderen. Dat vond ik te ver gaan. Ik heb daar ook wat van gezegd door te vragen of hij eerst gewoon kon komen kijken. Daarna kan filmen ook nog.
Tegenwoordig (15 jaar later) filmt hij niet meer maar geniet eerst van het moment zelf.

Puberteitsfoto's

Hoeveel van jullie pubers hebben een smartphone? En hoeveel maken daar foto's mee die op facebook gezet worden? Die kun je ook uitprinten en voor later bewaren

Maar toch

Kan een puberteitsfase zijn inderdaad. Maar toch denk ik dat de negatieve houding van je man naar jou toe er wel mee te maken heeft. Heb dat al vaker gezien, dat kinderen dat overnemen van hun vader, als die neerbuigend, minachtend of negatief naar hun vrouw doen.

Schamen

Misschien schaamt je dochter zich gewoon voor jouw gedrag. Ik zou me als 13 jarige ook schamen voor mijn moeder als zij semi-professioneel "hobbymatig" met een camera langs de lijn staat. Je hebt vast geen gewoon fototoestel en foto's maken met je telefoon is ook niet jouw ding. Je trekt er aandacht mee en daar zit zij niet op te wachten. Niet omdat zij die aandacht wil, maar omdat ze zich gewoon schaamt. Zou dat kunnen? Gaat wel weer over hoor! Kan een paar jaar duren, haha.

Foto's

Ik kan me de irritatie van kinderen over hun fotograferende ouders wel voorstellen. Iedere scheet die de kinderen laten, moet vereeuwigd worden. Niet alleen verjaardag en een vakantie, maar van alles wat ze doen. Sporten, schooluitvoeringen, bij alles is er een compleet 'persvak'. Ouders die hun kind vooral door de lens zien, en nauwelijks meer gewoon.
Als je de kinderen bij sport eens per jaar op de foto zet (is echt genoeg voor 'later') is het echt al meer dan genoeg. De foto's zijn trouwens helemaal geen leuke herinnering voor later, want het kind zal dan vooral de irritatie weer herinneren.
Om je fotografisch uit te leven, zou ik dus een ander object zoeken. (dat is het dus ook een beetje, de kinderen voelen zich object, in plaats van dat je naar hen komt kijken).

Een bekende van me

is uiteraard erg trots op zijn dochter. Maar sinds hij Facebook gebruikt, moeten wij daar té vaak van meegenieten. Foto's van vroeger, foto's van nu, nog maar een keer die van vroeger in de herhaling, brilletje, beugeltje.... Het kind in kwestie heeft blijkbaar zelf al aangegeven dat het wel wat minder kan. En terecht. Om het even heel bot te stellen, kwam zijn behoefte om overal de foto van zijn dochter te planten 'ziekelijk' over. Zelfs op zijn werk was het eerste wat je op zijn computer zag... zijn dochter op het bureaublad. Op zich begrijp ik de trots en de behoefte om dat te uiten, maar wel binnen bepaalde grenzen. Ik ben ook helemaal niet tegen foto's van kinderen op Facebook. Je hebt soms van die momenten die gewoon erg leuk zijn om vast te leggen. Maar dan gaat het vooral om het moment en niet omdat de buitenwacht weer moet beamen hoe leuk je kind eruit ziet of hoe mooi je foto's zijn.
Gelukkig zijn er ook nog katten, honden, parkieten en goudvissen... die zijn ook leuk om op de foto te zetten. Dan heb je tenminste toch nog een slachoffer die niets terug kan zeggen.

Foto's en herinnering

Mijn opa fotografeerde ons graag. Zeker als puber vond ik dat irritant, ik voelde me er opgelaten onder. Dat weet ik nu nog wel, dat dat zo voelde, maar als ik de prachtige foto's zie die hij toen maakte, ben ik alleen maar blij dat hij dat deed.
Je moet ergens in het midden kunnen uitkomen, lijkt me. De ouders die hun kinderen alleen door de lens zien, zijn de uitzondering. Minderen lijkt me wel een goed idee. En zo min mogelijk laten poseren.

Fifty-fifty

Ik zou het ook gewoon verminderen naar fifty-fifty, zodat jullie allebei een beetje geven/nemen. En zo'n loyaliteitsgevoel naar vader herken ik wel bij een vriendin van mij. Haar dochter deed dat ook (ook een relatie tussen vader en moeder die op beeindigen stond) dochter had het gevoel dat de papa daarmee moest steunen, dus dat stukje herken ik wel.
En ik fotografeer ook wel, maar niet al te vaak, door de lens kijkend, mis je toch heel veel heb ik gemerkt.

Die irritatie valt hier wel mee hoor

Waren eerder boos dat ik niet soms wat meer mijn eigen zin gedaan had en gewoon een foto had genomen.
Maarja, ik krijg ook de schuld van de stevigheid van de ene en de ander had weer heel graag piano leren spelen.
Behalve vroegah toen ik het aanbood natuurlijk.
Kortom: je doet het nooit goed, zoek een middenweg en laat niet al je foto's aan iedereen zien, dan weten ze het pas tegen de tijd dat ze er wél behoefte aan kunnen hebben.

Gewoon een compactcamera!

Dank allemaal voor jullie reactie. Zet me wel aan het denken en levert gespreksstof op voor met dochter.

Paar reacties:
-ik heb gewoon een compactcamera (wel met goede zoom)
-ik zie ook heel veel NIET door de lens! (zie mijn dochter echt niet louter als object) (maar wel goed punt om bij haar te checken of zij het zo voelt). Ik vind het wel heel leuk om allerlei momenten vast te leggen.
- ze hoeft juist niet vaak te poseren, en zeker niet tijdens het sporten
- ik doe het inderdaad omdat ik het ook erg leuk vindt als herinnering (voor haar/voor ons), hoewel ze zich daar misschien nu niet zo van bewust is
- ik heb sporten als voorbeeld genoemd, maar inderdaad, ook andere momenten vindt ze het vaak ook niet leuk. Bij groepsfoto's (etentjes/vakantie of zo) poseert ze meestal wel prima en staat ze er ook erg goed op.
- met man een goed gesprek erover voeren (zijn negativiteit en opjutten van dochter tegen mijn fotograferen) zie ik niet zitten. Zal niets opleveren. Ik weet zeker dat het een rol speelt, al zal het mogelijk niet de enige reden zijn zoals hier geopperd wordt, maar wel haar reacties versterken
- ik laat echt niet alle foto's van haar aan anderen zien (moet er niet aan denken, arme mensen ...), alleen aan sommige mensen (m.n. familie/man, maar soms ook anderen) enkele hele mooie/leuke. Wel weer punt om met haar te checken.

Misschien later nog meer reacties van mij, nu even geen tijd meer.

En wat gebeurd ermee?

Al die foto's....heel Nederland fotografeert. En niet alleen bij 'hoogtepunten' ook in het dagelijks leven. En wát gebeurd er uiteindelijk mee???
Van hoogtepunten druk je er wat af of je maakt er samen met andere hoogtepunten een boek van. Boek of 7,8 van je jeugd lijkt me leuk nog. Overzichtelijk ook. Wat zal dat zijn, 10 %? Maar meer? Die stop je in p.c. een dropbox,brand je op een cd of zoiets. Misschien laat je ze als dia-serie een keertje zien aan opa en oma. En héél misschien kan je er later nog 's ter gelegenheid van 'iets' wat foto's uitvissen voor deze of gene, als je ze uberhaupt al kan vinden, want door de grote hoeveelheid is de logica in al die foto's vaak zoek en zoek je je een hoedje, terwijl je toch zéker weet....
Je kind kijkt misschien een keer de boeken door als ze zelf kinderen in die leeftijdsfase heeft. Of ze kijkt ze een keer door als ze met broers/zussen/vriendinnen oude herinneringen ophaalt. Wat zal dat zijn, 1 keer in de 5 jaar? O en het is leuk om nog 's te kijken hoe belachelijk gekleed we 10, 15 jaar geleden gingen.
Pfff wat een gedoe en een tijd en inzetverspilling voor zo'n schamel gebruik ervan.
Snap het hele nut niet van al die foto's maken.
Volgens mij maakt onze generatie veel te véél foto's. Foto's waar later nooit meer wat mee gedaan wordt. Uit een soort gemis van hun eigen jeugd misschien? Die voorbij is gegaan zonder al die foto's? (weet niet hoor, ik heb er genoeg in ieder geval en dat zijn iets van 4 boeken). In ieder geval is 90& ervan nutteloos werk. Prima als je het 'leuk' vind hoor, maar ik zou het ook niet op prijs stellen als mijn kinderen er iedere keer bij op zouden staan. Daar zou ik zeker wat van zeggen. Ik houd het bij gewoon wat foto's (ook niet overdreven veel, stuk of wat is genoeg) van de hoogtepunten. Dat is zat voor de rest van je leven.
groeten albana

0.1%

Ik zal niet zeggen dat ik me te pletter fotografeer, maar ik vind het wel belangrijk om een paar goeie foto's te maken. Minstens een paar per jaar. En echt goeie foto's maak je maar eens in de duizend keer, als je geluk hebt. Dus je moet al met al nog aardig wat weg klikken om een paar pareltjes over te hoiden. Maar die parelttjes, die precies vangen wat iemand (ik fotografeer alleen mensen) op dat moment echt betekent voor je, daar doe je het voor.

Over 50 jaar als ik allang dood ben, dan zien ze dat iemand ooit de moeite heeft genomen om zo'n foto van ze te maken. Ik heb mijn vader nauwelijks gekend, maar ik heb wel de foto's die hij ooit van me heeft gemaakt. Eigenlijk is dat het meest intieme dat ik van hem over heb.

Sentimenteel, ik weet het...