Vraag over foto's maken van kind
Even een vraag hoe jullie hier over denken (ik weet niet of ik het hier moet posten of in relaties).
Foto's maken is mijn grootste hobby. Ik maak het van natuur, omgevingen, vakanties, etentjes en .... de kinderen.
Nu houden mijn kinderen (13 en 11) niet zo van poseren. Dus dat beperk ik tot een minimum (familiefoto's/ etentjes en soms een keer met hun vriendinnen of zo). Veel foto's van hen maak ik dus als ze gewoon bezig zijn met iets, bijv. van het sporten. Meestal dan op redelijke afstand, nl. teamsport, groot veld, soms ook sta ik verder van het veld af (op een verhoging meters hoger en verder van het veld). Ik vraag ze niet te poseren, roep ze niet toe dat ze (tijdens het sporten) moeten kijken, flits niet, ik kijk en maak alleen af en toe foto's. Ik zet die foto's niet op Faceboek, maak ze er niet belachelijk mee of zo.
Laatst zei oudste dat ze het vervelend vindt dat ik foto's maak (nadat ik dat gedaan had toen zij aan het sporten was). Ik vroeg waarom? "Zomaar, ik vind het vervelend als jij daar foto's maakt, daar met zo'n camera staat. Daar erger ik me aan."
Waar ik nu mee zit: moet ik stoppen met foto's maken van haar, enkel omdat zij het vervelend vindt dat ik foto's maak (geen verdere argumenten)?
Of vinden jullie dat ik terecht kan zeggen: "Joh, ik doe je geen pijn, vraag je niet te poseren, als je er niet op let heb je het niet eens door etc., erger je niet, maar denk eraan dat ik daar nou eenmaal veel plezier aan beleef (is mijn grootste hobby), dus laat me nou ... en ik zal me inhouden"?
Ik denk altijd: gun een ander zijn pleziertje als die jou (of andere mensen) geen kwaad er mee doet. We zouden in de hele wereld nl. naar mijn mening wel wat vaker milder en coulanter naar elkaar kunnen zijn (zolang je anderen geen kwaad doet natuurlijk), elkaar iets kunnen gunnen. Wordt het volgens mij gezelliger van op de wereld.
Ik zie niet in dat ik haar er kwaad mee doe, dus wat is het probleem? Maar goed, misschien redeneer ik toch teveel vanuit mezelf, dus ik hoor graag hoe anderen hierover denken.
NB Ik hou me vanzelfsprekend inmiddels al erg in met foto's maken, om haar er niet teveel mee "lastig" te vallen.
Tot slot: wat het ingewikkelder maakt is dat het tussen mijn man en mij al tijden niet heel goed gaat en hij zich al tijden (openlijk) ergert aan mij als ik foto's wil maken (nb. niet van hem). Groot punt van discussie tussen hem en mij is, dat ik vind dat hij mij niets gunt (ik gun hem al zijn pleziertjes, maar hij zeurt altijd als ik iets leuks voor mezelf doe).
Ik denk/vind dus dat hij daarmee de kinderen opjut om er ook negatief over te doen naar mij toe (overigens ook naar man toe, die ze dan in hun negativiteit bevestigt). Ik denk serieus dat als mijn man er nooit negatief over zou doen, mijn oudste nooit zo negatief erover gedaan zou hebben naar mij toe... (ik heb nl. ervaring dat in situaties waar hij niet in de buurt is, ze er nooit zo'n probleem van maakt, maar wel als hij in de buurt is).
Ik hoor graag hoe jullie ertegenaan kijken.
Over 50 jaar?
Nou ik stik van de foto's van 50 jaar geleden en nog ouder (t/m 100 jaar) en weet echt niet wat ik ermee moet. Paar dozen/boeken vol. En die staan op zolder te staan....soms kom ik ze tegen en rommel er wat in. Maar wat moet je ermee? Mijn opa was fervent amateurfotograaf. Hij fotografeerde ook b.v. voor de plaatselijke krant en officiële gelegenheden ter plaatse (het zangkoor bestaat 25 jaar ofzo) en ontwikkelde ze zelf. Al die semi-bijbaantje foto's heb ik al weggegooid of weggegeven (voornamelijk aan verzamelaars). De rest die ik heb zijn dus familiekiekjes. Mijn broer zegt: Gooi maar weg. En verder is er niemand die de mensen die erop staan nog kennen. Tenminste niet bij ons weten. Er is nog 1 oudtante die er ook al in omkomt en niets meer wil hebben. Ik weet meestal wel wie erop staan (dankzij mijn opa's consequente achterop schrijven wie het zijn), maar wij hebben geen idee van mogelijke nakomlingen....Dan staat erop: Jaap, Annie, Piet en Grada. Nou fijn dat ze er zo mooi opstaan.
Van mijn vader heb ik er ook nog een heleboel. Nou oke een gedeelte is wel aardig. Maar ik tig keer in bad met de buurjongen en ook nog vergroot....wat moet je ermee?
100 keer op allerlei campings die ik me niet eens meer herinner. En in 100 zeeën en mijn broer met 50 voetbalteams...die hij zich ook alleen maar herinnert als 'ik heb ook nog even op gevoetbal gezeten'. Met buurkinderen waarvan we de namen niet eens meer weten....pffff.
Soms zet ik ze nu op facebook. Als ik zin heb ze te scannen tenminste en de meest herkenbare met anderen erbij. Dat levert dan wel wat reactie op, van diegene die net wat ouder dan wij zijn en het zich herinneren.
Ik denk dat onze kinderen er net zo mee omgaan als ik nu met die stapels foto's. Die toch de meeste leeftijdsgenoten niet in zo grote mate hebben.
Ik heb me voorgenomen het grootste gedeelte weg te gooien tot 1 doos als de kinderen het huis uit zijn.
Weg met die troep. Hoe 'mooi' mensen er ook op staan.
groeten albana
Foto's
Ik heb niet zo heel veel foto's van mijn vroege jeugd. De foto's die ik heb zijn me wel dierbaar. Ik vind het toch enorm leuk om nog een paar foto's te hebben van mijn overgrootouders en van andere verre familie. Misschien omdat ik niet zoveel foto's heb zijn ze me dierbaar. Ik kan me voorstellen dat als ik 1000 foto's van tante A zou hebben ik het ook wat te veel van het goede zou vinden. Echter het geeft toch een heel leuk tijdsbeeld om die foto's weer te zien. Foto's en dia's van mijn eigen jeugd vind ik helemaal leuk omdat dit toch bepaalde emoties en herinneringen oproept.
Ik maak ook best wel veel foto's en ik kijk ze ook wel regelmatig door. De mooiste foto's komen in een album zodat je het ook makkelijk offline kan inzien.
Ik vind het maken van foto's als herinnering voor later wel belangrijk.
In Linda's geval zou ik gewoon een afspraak maken om bijvoorbeeld enkele wedstrijden per seizoen te fotograferen en de rest van de tijd de camera thuis te laten. Dan heb je toch die leuke foto's voor later maar je dochter is niet elke wedstrijd model. Voor wat betreft het echte fotograferen om het fotograferen zou ik me dan maar toeleggen op landschappen of stillevens of zo 
Echter in Linda's geval is het niet zo zeer een praktisch probleem maar een relatie probleem wat via de kinderen wordt gespeeld door echtgenoot en dat lijkt me een belangrijkere kwestie om mee aan de slag te gaan.
Dat denk ik ook
Ik wéét dat de meesten van mijn leeftijd niet zo veel foto's hebben als ik. Maar onze kinderen wél zodadelijk. Wij maken foto's in overvloed en w.s. uit een soort gemis van onze eigen jeugd. En w.s. doen onze kinderen er niets meer mee als ik nu.
Ik denk ook dat linda beter 'iets' kan doen met haar relatieprobleem dan zich nu vastbijten in dat per sé foto's willen maken....
groeten albana
Relatieprobleem..
Dank voor jullie reacties.
Ik ben aldoor bezig met mijn relatieprobleem (zit op meer vlakken zoals jullie zullen begrijpen, niet alleen mbt foto's maken), alleen wil ik dit fotoprobleem van dochter (en zijn opjutten) niet (specifiek) met mijn man bespreken. Dat is een zgn "no go" area 
.
Ik ben wel blij met jullie reacties. Zet me sowieso wel aan het denken over "al die foto's" die ik maak (niet continu maar toch wel regelmatig) en of ik daar toch wellicht niet iets in moet minderen qua momenten, hoeveelheid en zeker wat dochter betreft.
Eentje schreef dat ze nooit meer foto's van haar dochter gemaakt heeft (ivm dochters verzoek). Dat zal ik echt NOOIT doen. Vind ik gewoon te ver gaan en ook doodzonde voor haar (je kunt wel NIET naar foto's kijken, maar al ze er niet zijn (nooit gemaakt), kan je ze nooit meer alsnog krijgen...). Maar meer rekening houden met haar wens/grenzen die zij aangeeft en bepaalde aspecten bespreken met haar lijkt me wel goed.
Overigens valt me op dat de meesten minder reageren op het aspect "gun mij mijn lolletje/hobby" dat ik in mijn posting zette.
Kennelijk ligt foto's laten maken van jezelf bij veel mensen anders dan andere dingen die je wellicht wel aan een ander zou kunnen gunnen (ik gun haar nl. ook erg veel lolletjes en eigenaardigheden, probeer erg veel dingen voor haar mogelijk te maken ....).
Misschien omdat het niet zo voelt?
Als 'iemand' ongeacht wie foto's van mij maakt (ik die er niet zo dol op ben) voelt het niet als iets van die 'iemand'. Het voelt alsof het om mij gaat...Ik ben erbij betrokken...Het is net zoiets als iemand de lol gunnen om mij over mijn haar te strijken of op een andere manier aan mij zitten of me bestuderen ...Nou ja zoiets.
Het is dus geen kwestie van gun ik jouw je lolletje. Het is iets van 'ons' waar ik ook inspraak in heb. En dat negeren of onwijken voelt alleen maar als nog meer miskenning van mijn aandeel daarin.
Zou je met me overleggen dan wordt het al héél anders.Je erkent mijn aandeel als model voor die foto.
Oke jij wil dat graag dus wanneer vind ik het dan wel een beetje oke? Niet zo hinderlijk?
Probeer dat eens.
groeten albana
Linda
< Eentje schreef dat ze nooit meer foto's van haar dochter gemaakt heeft (ivm dochters verzoek). Dat zal ik echt NOOIT doen>.
Hoe zet je een onwillige puber op de foto?
zodra dochter een camera zag dook ze weg,ging ze met haar handen voor haar gezicht zitten etc,etc.
Dat is niet leuk,voor de fotograaf niet en voor dochter niet.Ik heb dus respect voor haar gehad en haar verder niet op de foto gezet.( want waar gaat het uiteindelijk over?)
Huh?
"Overigens valt me op dat de meesten minder reageren op het aspect "gun mij mijn lolletje/hobby" dat ik in mijn posting zette.
Kennelijk ligt foto's laten maken van jezelf bij veel mensen anders dan andere dingen die je wellicht wel aan een ander zou kunnen gunnen (ik gun haar nl. ook erg veel lolletjes en eigenaardigheden, probeer erg veel dingen voor haar mogelijk te maken ....). "
"jouw lolletje" maakt gebruik van objecten. De objecten die jij kiest zijn andere mensen. Zij vinden dat blijkbaar niet (allemaal even) fijn. Waarom vind jij dat jij daar dan wel recht op hebt onder het motto "jouw lolletje"?
En je laatste opmerking tussen haakjes suggereert imo een soort uitwisseling. Jij bent toch de ouder en zij de puber? Dat is toch geen vergelijk?
Als jij zo fotografeert zoals mijn "tada-kijk-mij-eens-leuk-fotograferen-kennis" dan zeg ik idd: nee het is geen kwestie van jou je lolletje gunnen. Het is een kwestie dat jij je misschien beter moet realiseren dat anderen jouw hobby storend vinden in sommige situaties. Daar hebben ze gewoon recht op. Als je het mij vraagt zou ik dus nog twee keer per jaar de sport van je kind fotograferen op vooraf afgesproken tijden en verder je gaan richten op stillevens en landschappen fotograferen. Die vinden het over het algemeen prima en geven prachtige plaatjes.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Privacy
Jouw 'lolletje' breekt in op de privacy van anderen, niet alleen die van je dochter.
Ik zou zeggen, werk aan de relatie met je dochter en anderen door te beginnen niet meer over de grenzen van hen die je lief zijn te gaan en door die mensen en hun wensen te respecteren.
Jouw 'lolletje' is foto's, iemand anders heeft misschien als 'lolletje' flink knuffelen. Dat is qua intimiteit wel te vergelijken, hoe zou jij het vinden als je man bijvoorbeeld als 'lolletje' heeft om jou op openbare plekken flink te knuffelen, ook al heb je aangegeven dat niet prettig te vinden?
Pak andere modellen, tulpen hoor je meestal niet protesteren, of pak het professioneler aan en verhuur jezelf als fotograaf bij evenementen, bruiloften en partijen. Dan tref je heel veel mensen die juist graag op de foto gaan.
