Vriend van dochter problemen thuis.
De vriend van mijn dochter, hij is 16 en zij bijna 15 is de laatste tijd heel erg veel hier. Ze hebben een jaar verkering. Doordeweeks eet hij vaak mee en ieder weekend zijn ze bijelkaar, meestal hier dus. En hij kookt ook regelmatig voor ons.
In de vakantie was hij hier zelfs de hele week.
Ik vroeg steeds of zijn ouders dat allemaal wel goed vonden etc.
Toen hij ziek was vorig jaar wilde hij hier op de bank komen liggen, thuis was er niemand en hij werd gek van de pijn (zenuwpijn).
Nu vertelde hij me, half huilend, dat hij thuis het gevoel heeft er niet meer bij te horen, zijn ouders zijn bijna nooit thuis, en ieder gaat daar zo zijn eigen gang. Op school voelt hij zich ook een buitenbeentje omdat hij andere interesses heeft. De enige plek waar hij zich thuisvoelt is bij ons.
Ik weet niet wat te doen. Vind het ook wel erg zielig dat hij zich niet thuisvoelt bij zijn eigen ouders. Heb ook geen idee of ze dat wel weten.
Moet ik misschien eens met zijn ouders gaan praten (ken ze ook nauwelijks) Want hij is wel heel vaak hier en kennelijk maakt ze dat niet veel uit. Nu wonen ze ook wel anderhalf uur fietsen van elkaar, dus is het ook vaak wel logisch dat hij hier overnacht.
Het is wel een vrij emotionele/gevoelige jongen en ik heb soms echt met hem te doen. Ik zelf heb ook wel eens het gevoel gehad dat hij zo'n beetje aan zijn lot wordt overgeleaten. Heb kort zijn ouders wel eens even gesproken en z'n vader zei dat ze hem veel vrijlaten en dat hij zelf verantwoordelijkheden moet nemen voor wat hij doet etc.
Ik wil me ook niet te veel er mee bemoeien, maar ondertussen is het ook ons "probleem" geworden.
Wat kan ik doen?
Misschien
zit ik er echt helemaal naast maar het klinkt mij toch een beetje als iemand die graag wat slachtofferig doet. En ik heb de indruk dat jij een beetje op moet passen dat je je niet voor zijn karretje laat spannen.
Hoe dan ook, ik zou zeker niet met de ouders gaan praten hierover. Wat je wel kunt doen is de jongen zelf stimuleren meer met zijn ouders te praten en hem te vertellen dat vluchten geen beste manier is om problemen op te lossen. Verder moet je zelf je grens goed aangeven in hoeverre je het prima vindt dat hij er is en hoeverre je het genoeg vindt. Want je moet je niet over je grens laten gaan omdat hij het zo slecht heeft thuis.
O ja
Ik herken de echte puberjongen. Dramaqueen, zou je het noemen als het een meisje was. Wij hebben indertijd (precies hetzelfde verhaal) vriendje van dochter bijna in huís genomen, zo rot had hij het thuis. Inmiddels is de verkering uit, heeft zijn afschuwelijke familie die hem nooit begreep emmers vol modder over onze dochter uitgekieperd en woont hij (jongvolwassen) nog steeds vrolijk thuis.
Stimuleer hem vlot en snel zijn school af te maken, dan kan hij lekker het huis uit.
Tirza
Reactie
Ja, ik heb daar ook aan gedacht wat jullie schrijven. Maar ik denk dat er toch meer aan de hand is. Hij was gisteren ook naar de huisarts geweest omdat hij weer een ontsteking had en hij haalde zich natuurlijk allerlei rampscenario's in zijn hoofd, en dochter ook.
Huisarts zei dat hij overbelast was en het wat rustig aan moest doen, op tijd naar bed etc.
Gisteravond, ik was in vergadering, had hij hier een soort paniekaanval gehad. Dochter belde op en zei dat er iets verschrikkelijks was gebeurd. Gelukkig had ik de telefoon uit anders was ik natuurlijk gelijk naar huis gegaan. Hij durfde ook niet naar huis, bang dat z'n ouders kwaad zouden worden. Hij heeft gebeld, maar zijn ouders zijn vaak onbereikbaar. Dochter had voicemail van zijn moeder ingesproken en die belde uiteindelijk wel terug. Dus bleef hij hier, bij hoge uitzondering, want doordeweeks geen logeerpartijen. Ik voelde me ook wel enigszins voor het blok gezet. Kon hem om half 12 ook niet terugsturen, anderhalf uur fietsen.
Ergste vind ik dat hij mijn dochter ook erg meesleept in zijn problemen en ze voelt zich erg verantwoordelijk voor hem. En ze kan er ook helemaal down van worden.
Nee, ik geloof ook niet dat ik met zijn ouders ga praten, dat moet hij zelf doen. Of misschien moet hij eens met iemand anders praten, vertrouwenspersoon of mentor van de school.
Het houdt me wel meer bezig dan ik eigenlijk wil.
Therapie
Onze dochter leek zijn therapeut wel op een gegeven moment. Heeeeeel geleidelijk, maar steeds verdergaand. Op een gegeven moment was ze zó down dat we het er uit getrokken hebben: hij was suicidaal. Ja, wat móet je daarmee als 15, 16jarige? Ik ben erg geschrokken en heb de vertrouwenspersoon van school gebeld, in eerste instantie zonder zijn naam te noemen. Die heeft actie ondernomen en toen was het in no-time klaar.
Ik herken het verhaal gewoon haast naadloos, zijn onbereikbare ouders die het geen bal kon schelen of hij thuis kwam eten of niet, die alleen maar over van alles onredelijk boos werden, die te veel dronken - enzovoort. En ook de angstaanvallen, de vage klachten, de hoofdpijn, de dokter-loperij - enzovoort. Allemaal wel een teken van stress, dat zondermeer, maar of jij en je dochter dat op gaan lossen: ik denk het niet.
Tirza
Pubermoeder
"Dochter had voicemail van zijn moeder ingesproken en die belde uiteindelijk wel terug. Dus bleef hij hier."
En wat had moeder dan te melden aan haar zoon,vraag ik me dan af?.
Was het zo van blijf dan maar lekker daar als je je niet goed voelt?.
"Ergste vind ik dat hij mijn dochter ook erg meesleept in zijn problemen en ze voelt zich erg verantwoordelijk voor hem. En ze kan er ook helemaal down van worden"
Je dochter kan hem niet helpen, ze is zelf nog een kind en geen hulpverleenster!. Hij moet dit aankaarten bij zijn huisarts die kan hem doorverwijzen voor hulp. Dit is iets wat je wel aan hem maar ook je dochter moet vertellen.
Gezien de situatie thuis zal hij dit toch zelfstandig moeten gaan regelen. Natuurlijk zou je dochter met hem mee kunnen gaan naar de huisarts ter ondersteuning.
Sterkte ermee.
Andere kant van het verhaal?
Toevallig ken ik een gezin, waar puberzoon (18) zomaar van de ene op de andere dag "verdween" naar het huis van de ouders van zijn vriendinnetje (van 14).
Zoon had met veel hulp van stiefmoeder en vader net zijn vmbo kader gehaald en kon door naar MBO niveau 3/4. Hij vond dat wel heel fijn, zei hij thuis, want zonder hulp had hij vmbo Kader niet gehaald. En hij was blij met de steun, al wilde hij af en toe geen huiswerk maken, want daar had hij geen zin in, wilde liever chillen en uitgaan. Toch zei hij thuis dat hij wel voor die opleiding wilde gaan.
Bij zijn vriendinnetje thuis, vond hij het veel fijner. Hij hoefde daar niets. Lekker makkelijk. Ging daar verhalen vertellen van boehoe ik heb zo'n nare stiefmoeder en van mijn vader moet ik alsmaar huiswerk doen.
De ouders van het vriendinnetje zeiden achter de "relatie" te staan. Hun dochter was nog geen 16 toen! Ze mochten samenwonen in dat huis. Inmiddels wil zoon helemaal geen contact meer en is helemaal vastgelopen in het eerste jaar van het MBO en moet zich nu elders voor een niveau 2 opleiding inschrijven.
Natuurlijk heeft ook dat verhaal twee kanten. Ik heb de jongen nooit meer gesproken nadien, dus hem kan ik het niet vragen. Maar veel erger: Hij komt helemaal niet meer thuis, hij wil niets meer met ze te maken hebben. Extreem, en volgens mij heel traumatisch (zeker voor de ouders) maar ook voor de jongen. Die heeft het nu heerlijk, lang leve de lol, maar heeft geen contact meer met zijn ouders, dat is echt erg!
Maar realiseer je dat dit bij jouw "schoon"puber ook zou kunnen spelen.
Dus ik zou toch proberen een brug te slaan naar de ouders van die jongen.
Het lastige is dat zoiets zo geleidelijk gaat
nu ik jaren verder ben, zie ik dat 'we' ook zo'n vriendje over de vloer hebben gehad, ook op die leeftijd, woonde ook ver weg en kon totaal niet overweg met zijn eigen ouders. De verkering duurde maar kort, maar hij kwam nog lange tijd aanwaaien en ik heb dat veel te veel laten gebeuren destijds.
Sterkte ermee, ik vind dat de andere meiden goeie tips geven! Die had ik destijds ook moeten hebben - als je er middenin zit, is het soms lastig in te schatten wat je rol moet zijn.
Ik ben wel verbaasd
Dat jullie pubers zulke intense relaties hebben en je de ouders niet eens kent! Hier heeft oudste ( bijna 18) een kort half jaartje verkering en zijn ouders heb ik al meerdere malen (kort) gesproken. Ik heb zelfs het tel. nr. van die ouders (voor geval dat.......) en als het geen jongen zou zijn....Ik ken ook vrijwel alle ouders van vriendinnen van oudste. Of in ieder geval weet ik waar ze wonen of waar ik ze kan bereiken of wie het zijn..en wat voor mensen het ongeveer zijn. Ik heb ze een keer gezien toevallig op een ouderavond, een of ander plaatselijk iets, op een clubbijeenkomst of we liepen er tegen aan ergens...Dan schreeuwt dochter meteen, kijk mam, dát zijn de ouders van die en die en moeten wij ons aan elkaar voorstellen terwijl de meiden even bij kletsen.
Ook als de afstand wat verder is...dan juist....want dan zit dochter wel eens verlegen om vervoer (lekke band ofzo) en pikt 1 van ons d'r op. En loopt zo'n ouder even mee naar buiten om die fiets erop te zetten en stelt zich meteen even voor.
Toen oudste 16 was heeft ze ook een vriendje gehad en die ouders kende ik ook. Die nodigden ons zelfs uit om te komen koffie te drinken (toen we dochter op haalden omdat we ergens heen moesten) wat we ook gedaan hebben. En an passant hebben we meteen even wat 'afspraken' gemaakt over de jongelui. Zoals door de week geen gelogeer alleen in vakantie's. Het is gewoon prettig als je op zo'n leeftijd enigzins weet van elkaar dat je dezelfde afspraken hebt met je kinderen.
Hoe gaat zo'n jongen in hemelsnaam naar school als de afstand zo ver is? En die huisarts? Of was dat jullie eigen huisarts? Normaal heb je toch een huisarts dichter bij huis?
groeten albana
Ouders van vriendjes/vriendinnen
Als je puber eenmaal buiten je naaste woonomgeving naar school gaat, ken je de ouders vaak niet. Niet alle ouders gaan naar ouderavonden en als ze wel gaan, weet je vaak niet wiens ouders ze zijn. Er zijn niet altijd naamkaartjes en zo wel, niet alle kinderen hebben de achternaam van de aanwezige ouder.
Als je puber via klasgenoten of bij het uitgaan iemand ontmoet, hoe moet je dan weten wie de ouders zijn? Of als ze tijdens een vakantie een liefde opdoen?
Als ze zelf reizen, zie je geen ouders en om ze nou op de thee te vragen, da's ook weer zo officieel 
Tja en soms tref je ouders met heel andere ideeën en gewoonten, dan ben je er niet met een afspraak tussen neus en lippen. Dan moet je wennen aan een heel andere manier van doen dan je zelf voor ogen staat.
Precies, ouders leren kennen
Dat is dus het eerste wat ik doe, de ouders op leren kennen. Ik wil gewoon weten waar zo'n kind vandaan komt. Overigens heb ik dat met alle vrienden, vriendinnen, vriendjes en vriendinnetjes. Van alle kinderen weet ik iig wie de ouders zijn en eigenlijk heb ik iedereen wel eens over de vloer gehad. Voor mij gaat dat dus precies zo door als het (puber)relaties worden.
Bovendien kun je dan ook dit gedrag beter inschatten. Is het toneel, is het een drama queen, moet'ie een schop onder z'n kont of juist niet...
Overigens schroom ik ook niet contact op te nemen met school. Eerst via persoon zelf of via eigen kind, als dat niet lukt bel ik zelf. De vertrouwenspersoon. Daar zijn ze voor, lijkt mij.
Tonny, ik doe het wel
afspraken maken, of ik breng dan eens het betreffende kind terug naar huis oid. Gelukkig heeft de school van onze kinderen redelijk wat contactavonden, zodat je de ouders ook eens van gezicht ziet. En bij vrienden/vriendinnen nodig ik gerust ouders uit, of ik bel eens op. Ik zeg het ook altijd, dat ik graag weet met wie kind omgaat (oudste nu nog 14 hoor..., bij achttien waarschijnlijk niet meer), en ik hoor altijd een zekere opluchting bij de andere ouder, die vindt het ook fijn te weten.
Zelfs bij heel andere ouders is het niet erg, het is niet mijn doel om vrienden te worden, ik wil gewoon graag weten waar het 'vreemde' kind vandaan komt, ook ivm met bv. reizen, slapen, afspraken, enz. Gewoon handig, en interesse ook naar het betreffende kind toe.
Oké mirreke
bij mij speelde het fenomeen 'onbekende ouders' met een jaar of 16. Grensgeval, lijkt me. Daarbij woonden die ouders 200 km verderop. Maar goed, het is inmiddels lang geleden.
Vraagje: wat doe je als je bij het kennismaken met het ouderlijk nest een 'hm'-gevoel krijgt?
Kennen en kennen is twee
o, ik kende de ouders van het desbetreffende jongetje indertijd goed. Maar wel ánders. Weet je, als een knul je in vertrouwen vertelt dat zijn vader zoveel drinkt en dan zo ontzettend loopt te schreeuwen in huis: dát zie je niet aan de telefoon of op klasseavonden. Van dochter hoorden we soortgelijke verhalen en al snel waren ze meer hier dan daar. Dat vader een 12 ambachten-13 ongelukken-type was, tja, moet IK daar over oordelen? Dat mag nooit van mijn medeposters hier. Dat moeder meer dan fulltime werkte en meer niet dan wel thuis was, tja, moet IK daar over oordelen? En zo ja, wat dan? Wat is het nut van dat oordeel? De verkering verbieden?
Om op Tonny's vraag uit te komen: wij hadden een heel erg 'hm'-gevoel bij deze ouders. En dan?
Tirza
En dan niets
Denk ik.
Ik neeem ten minste aan dat dat geen reden is om de relatie te verbieden, mocht dat al nut hebben.
Hooguit kun je je realiseren dat zowel jij als je dochter niet bij machten zijn om hier werkelijk iets aan te veranderen.
Mijn aandacht zou vooral naar mijn dochter gaan, haar proberen te beschermen zodat ze er niet te in betrokken wordt.
En die jongen, ja die moet het dan hebben van de spaarzame uurtjes hier. Overigens zou ik bij ziekte juist zelf die ouders bellen. Om te kijken wat we kunnen regelen. Misschien dat ie opgehaald, of gebracht moet worden ofzo?
Dochter is 14
Eerlijk gezegd vind ik dit sowieso al een te vergaande verkering voor een 14-jarige. Ik zou het aantal dagen doordeweeks blijven eten beperken, en in het weekend blijven slapen zou niet mogen. Daarnaast zou ik stimuleren en in de gaten houden dat dochter ook nog wat met andere vrienden doet. En genoeg tijd heeft voor haar schoolwerk.
Misschien kan je de regels wat aanpassen om je kind weer wat meer kind te laten zijn. Bijvoorbeeld dat hij naar huis moet als jij 's avonds moet werken. En ziek zijn moet ie toch echt thuis doen. Je kunt hem best hartelijk ontvangen in je huis, maar niet elke dag en niet elke zondagochtend.
Ook buiten plaats
Wat betreft de meiden en die ene jongen wat het bij onze puber betreft woónt het merdendeel ook buiten de plaats.Logisch gevolg van al 4 jaar buiten de plaats naar school gaan........Maar dat maakt wat ons betreft niet zoveel uit, qua toch een beetje willen weten waar ze mee optrekt en mee omgaat en evt. logeert enz.enz.
Het is ook niet dat dat met vooropgezet plan gaat ofzo. Op een gegeven moment als relaties inniger worden (die pubers dus) gaat dat vanzelf. Dan zeggen ze zélf : "mam kom even buiten de vader van elsje is er." En dan staat daar elsjes vader ook een beetje ongemakkelijk te doen tegen z'n eigen dochter van' Moet dat nou?' en dan vraag ik elsjes vader maar even binnen want elsje is nog niet klaar. En met ouderavonden of wat voor iets waar je elkaar maar kan treffen hetzelfde. De pubers vinden het blijkbaar zelf ook op een gegeven moment tijd dat hun ouders elkaar leren kennen.
Het is wel 'anders' als toen ze 14 waren, het contact is sporadischer dan toen met ouders en het duurt wat langer voor het eerste contact er is. Als ik ouders eenmaal ken, schroom ik daarna ook niet om te bellen...ook niet voor wissewasjes. Dat is hier nogal simpel. Als ze daadwerkelijk ergens blijven logeren wil ik voor de zekerheid het huis-tel-nr van die ouders (of 06 als ze dat hebben). Dat is gewoon een afspraak uit het verleden die nog steeds gehanteerd wordt. Voor het geval dat...voor als hun eigen mobiel niet bereikbaar is, voor weet ik veel.Dus staat er in onze tel. "huis-elsje" en 'flat-annie'. Dus alle tel. nr. van ouders staan in onze huistelefoon. En als er dan wat is... dan bel ik. Zo van: "Met de moeder van die en die puber, als het goed is fietst puber door dit vreselijke weer naar jullie elsje toe en kunnen jullie er voor zorgen dat ze dáár blijft en dan mij belt, dan haal ik haar op." Dat gebeurd dus werkelijk wel eens,want onze puber schroomt niet om zelfs door het meest vreselijke onweer rustig kilometers te fietsen, terwijl ik dat doodeng vindt. Ouders bellen mij ook wel eens....omdat hun puber na een enorme ruzie overstuur vertrokken is en ze zich zorgen maken of met de vraag of puber hier kan blijven en mee-eten omdat ze onverwacht weg moeten,want opa heeft een ongeluk gehad enz.enz. Of omdat er met ónze puber wat is, ongelukje gehad vlak bij hun huis en ligt met bebloede knie op de bank daar. Zulke dingen.
Het is ook maar de vraag of je ouders écht leert kennen zo, maar je weet in ieder geval wie het zijn en hebt een 'indruk' van hun en ik denk dat het in ieder geval een barricade weghaalt om ze te bellen/communiceren als er daadwerkelijk wat is. En ja, daar is wel 1 ouderpaar bij waar ik zo m'n bedenkingen bij heb. Maar daar doe je niks mee. Ik vindt zowiezo niet dat je betreffende puber aan kunt rekenen wat voor ouders ze heeft. Hoogstens is het dan meteen duidelijk waarom ze altijd hiér zitten als ze met die vriendin omgaat of iets doet en ook meteen duidelijk dat wat betreft han en spandiensten je van die ouders niet veel hoeft te verwachten (denk aan wegbrengen en halen b.v.) en ben je wat makkelijker in betreffende puber 's tracteren ofzo (omdat ze nooit geld heeft), ik noem maar wat.
Echt kénnen hoeft van mij ook niet. Ik hoef er geen vrienden mee te worden, die heb ik zelf al genoeg 
Maar ik zou het ook raar vinden als je elkaar ergens tegen het lijf loopt en je eigen puber bivakeert daar met regelmaat en je zegt elkaar niet eens goeiedag. Op de thee gaan is ook weer een ander uiterste. Dat is inderdaad meteen zo officiëel. Maar een telefoontje is ook een optie als de afstand té ver is om voor even te overbruggen. Desnoods met een smoes of via je eigen kind.
Een zieke puber zou ik hier nooit op de bank laten liggen, ik zou er alles aan doen om z'n eigen ouders te bereiken en desnoods zieke puber thuis gaan brengen. En naar huisarts zonder z'n ouders te informeren zou me eigenlijk ook al te ver gaan.
Dus ja, ik blijf vooral verbaasd...over de leeftijd en de afstandelijkheid m.b.t. de ouders aan beide kanten en de innigheid van de relatie op deze leeftijd. Het is me allemaal te té.
groeten albana
Zo doe ik het dus nooit
Hier is het de afgelopen jaren diverse keren voorgekomen dat een van de vrienden van oudste (nu 17) wilde blijven slapen vanwege ruzie thuis. Wij zeggen dan altijd: "dat is goed, als je ouders ermee akkoord gaan en mogen we even het telefoonnummer". Vervolgens zoeken wij contact en leggen het voor. Ouders reageren altijd positief op zulk overleg, is mijn ervaring. Meestal kwamen we erop uit dat een nachtje bij ons 'ter afkoeling' misschien best een goed idee was en de volgende dag vertrok zo'n jongen dan weer naar huis. Omgekeerd is ook voorgekomen, dat oudste boos was en niet thuis wou slapen en dat ik tegen een andere ouder zei: even afstand is niet zo gek, bedankt dat hij bij jou mag slapen. Ik zou nooit een puber die thuis problemen heeft, in mijn huis laten verblijven zonder nadrukkelijke toestemming van thuis. Ook bij twaalf jaar en ouder overleg je met je ouders als je niet naar huis komt, punt.
Zal wel ouderwets zijn?
Fijn, al die reacties!
Dank voor al jullie verhalen. Dat is fijn. Ik ken in mijn omgeving geen ouders die met hetzelfde zitten. Want de meeste van hun kinderen van 14/15 hebben nog geen verkering. dus is het fijn om ervaringen van jullie te lezen.
Ja, ik heb vader wel regelmatig gesproken als hij zoon kwam ophalen of de tent hier opzetten van de zomer. Dan maakten we even een praatje.
Ik heb inmiddels wel hun telefoonnummer, maar toch blijven ze slecht bereikbaar.
De situatie daar thuis is inderdaad niet zo goed. Z'n moeder is bezig een huis te zoeken en waarschijnlijk gaan ze uit elkaar. Daar zijn ze natuurlijk de laatste tijd veel mee bezig. En hij trekt zich dat veel aan en zei ook dat iedereen thuis z'n eigen gang gaat en hij voelt zich overbodig of zo.
Ik heb ook met mijn dochter besproken dat zij niet altijd voor hem moet klaarstaan, ze wordt er zelf ook in meegetrokken. Hij is naar zijn eigen huisarts gegaan wel samen met zijn moeder, heb ik begrepen.
Tja, ik houd inderdaad wel in de gaten hoeveel tijd ze met elkaar doorbrengen. Maar tot nu toe heeft ze ook tijd voor haar vriendinnen, voor de hobbies en de school lijdt er niet onder, integendeel ze is erg ambitieus en haalt zeer hoge cijfers. (4 gymnasium) Ze is een jonge leerling en ze wordt binnenkort 15.
Haar vriend zit op dezelfde school en ze zitten samen bij schooltoneel.
Hoe hij naar school gaat? Op de fiets en daar doet hij 1 uur en 20 minuten over. Er is ook geen goede busverbinding, ben je nog langer onderweg.
Maar dat is hier niet echt abnormaal.Heel veel scholieren fietsen wel een uur. En ze wonen dus anderhalf uur fietsen van elkaar. Hij woont in een ander dorp dus en ik ken die ouders dus nergens van. Op school kom ik ze ook nooit tegen, want hij zit in ander jaar en andere afdeling.
Van de andere kant, zou het initiatief ook wel van hun kunnen uitgaan, even een kop koffie drinken of zo.
Ik denk dat ik de relatie wel even wat ga temperen, hij heeft vooral rust nodig, had de huisarts gezegd.
Overigens is ze dit weekend bij hem samen met haar vriendin en daar weer een vriend van. Ze gaan met z'n vieren iets leuks doen buitenshuis. Het is ook niet zo dat als ze met z'n tweeen zijn dat ze urenlang op de kamer zitten te chillen. Ze zijn vooral veel buiten, het zijn wel buitenkinderen gelukkig of ze maken samen huiswerk, kijken naar een film, etc. vind ik allemaal prima.
Maar goed, ik heb hier dus ook weinig ervaring mee, maak het allemaal voor het eerst mee, vandaar.
Nou, alvast bedankt voor jullie goede tips en ervaringen!
Hmmm gevoel
Rustig uitzitten 
Het gaat mij overigens niet om een soort ballotage, maar meer om wat achtergrondkennis. Ook om te weten waar mijn kind uithangt als de bezoekjes wederzijds zijn.
mirjam
