Vriendje dochter wil dochter niet los laten

Narcisme

Iedereen heeft wel narcistische trekken. Er is net als met autisme sprake van een glijdende schaal; van gezond narcisme tot en met een heuse narcistische persoonlijkheidsstoornis (NPS). De jongen in kwestie lijkt me inderdaad nog veel te jong om het label NPS opgeplakt te krijgen. Het is ook best mogelijk, dat hij naar aanleiding van deze levenservaring prima leert om in het vervolg anders om de gaan met liefde en geliefden.

Het betreffende meisje trekt er hopelijk ook de juiste lessen uit. Nymfomaan gedrag is immers ook tamelijk narcistisch.

Enfin; de liefde is mooi, maar vormt in zekere zin een hachelijk terrein. Hele identiteiten staan op het spel, waardoor conflict al snel dreigt te escaleren. Een cursus in de liefde is zo'n slecht idee nog niet! Zie: http://www.liefdescursus.nl

Rode krullenbol

Nymfomaan gedrag??

Het kind experimenteert, probeert misschien de jongen op een onbeholpen manier te kennen te geven dat het toch echt niets gaat worden, en dan is ze meteen nymfomaan? Maar het gedrag van de jongen en van de vriendenkring wordt vergoelijkt.

Ik weet zeker dat het gedrag van het meisje niets uitmaakt, vanwege wat mijn dochter is overkomen. Andere jongen, maar hetzelfde gedrag: claimen en vervolgens erg naar gedrag gaan vertonen.

Zouden jullie hetzelfde hebben gezegd als de situatie omgekeerd was geweest? Als het meisje obsessief was geweest en de jongen andere meisjes gezoend had? Ik durf te wedden dat iedereen dan klaar had gestaan met verwijzingen naar de psychiater voor het meisje. En de jongen was beslist niet nymfomaan of sletterig genoemd, ook niet door de vriendenclub, want dat zijn woorden die voor meisjes gereserveerd zijn. Jongens, tja, die gedragen zich nu eenmaal zo.

De dubbele standaarden zijn nog springlevend, ook bij jullie. En als jullie je tieners hierin niet corrigeren, dan blijft dat ook zo.

oja

'Het kind experimenteert, probeert misschien de jongen op een onbeholpen manier te kennen te geven dat het toch echt niets gaat worden, en dan is ze meteen nymfomaan? '

Klopt niet, zeggen dat je misschien wel weer verkering wil is niet onbeholpen. In contact blijven is niet onbeholpen. Aan het lijntje houden is niet onbeholpen.

Een sms sturen om het uit te maken is onbeholpen.

Het gaat er niet om wat er precies gebeurd is

Het gaat erom wat hier gezegd wordt: sletterig, wel te begrijpen dat de vrienden zo reageren, enzovoorts. Zou dat echt zo zijn als het andersom was? Kun je je zelfs maar voorstellen dat het andersom zou zijn? En dat al die "vrienden" daarin mee zouden gaan?

Jullie denken steeds dat ik het gedrag van het meisje goed praat. Maar dat gedrag interesseert me niet zo, want inderdaad weet niemand - dus ook jullie niet - wat er nou precies gebeurd is, en dat is ook niet zo interessant. Bovendien was het niet haar gedrag dat de uitstoting triggerde, want iedereen wist daar allang van, maar het gedrag van de jongen.

Het gaat me eerder om jullie gedrag, en de opvoeding van jullie kinderen. Natuurlijk hebben pubers nog veel te leren. Maar jullie horen beter te weten en dat ook over te brengen op de kinderen. Meisjes zijn baas over eigen lijf en leven. Vergoelijkend doen over extreem claimend gedrag en de bijbehorende wraakzuchtigheid, zowel door de jongen als door de groep, geeft de verkeerde boodschap af, als we willen dat het ooit nog goed komt met de emancipatie.

Evanlyn

"Zouden jullie hetzelfde hebben gezegd als de situatie omgekeerd was geweest? Als het meisje obsessief was geweest en de jongen andere meisjes gezoend had? Ik durf te wedden dat iedereen dan klaar had gestaan met verwijzingen naar de psychiater voor het meisje. En de jongen was beslist niet nymfomaan of sletterig genoemd, ook niet door de vriendenclub, want dat zijn woorden die voor meisjes gereserveerd zijn. Jongens, tja, die gedragen zich nu eenmaal zo.

De dubbele standaarden zijn nog springlevend, ook bij jullie. En als jullie je tieners hierin niet corrigeren, dan blijft dat ook zo."

En je laatste posting.

Ik ben het met jou eens. Ik denk in elk geval dat het heel goed kan dat er nog (te) veel ouders zijn die "fout" gedrag van meisjes al snel "sletterig" noemen en het wel accepteren van jongens.

Heb zelf die discussies nog niet gehad met mijn pubers, maar dank voor jou postings (ook je andere) die ik in elk geval heel goed en helder vindt. Ik ga er beslist op letten.

En overigens: je kan zeggen wat je wil van anderen, maar uitsluiten is wat mij betreft nooit goed te praten. Pestgedrag moet altijd de kop ingedrukt worden.

Daarnaast moeten pubers vermoedelijk nog wel leren om hoor en wederhoor toe te passen, ook een mooi aandachtspunt voor ouders in de opvoeding van hun kinderen. Mooie casus om met mijn kinderen te bespreken.

emancipatie

Evanlyn, we zijn het gewoon niet eens.
Ik vind emancipatie juist enorm belangrijk. Daarom juist zou mijn boodschap naar mijn dochter zijn dat ze ook kijkt naar haar eigen aandeel. Dat maakt haar juist krachtiger lijkt me.(wat kun je doen in zo'n situatie, hoe kun je het voorkomen, wat zijn signalen, hoe ga je ermee om, wat roept het bij je op etc)
Een slachtofferrol aannemen past niet in emancipatie bevordering.

Bewuste dochter is in zekere zin slachtoffer omdat hij op ontoelaatbare wijze haar gemanipuleerd heeft. Maar vervolgens heeft ze dat gedrag bekrachtigd door haar grenzen niet aan te geven. Ik zou mijn dochter daar nooit om veroordelen, logisch niet, wel zou ik haar stimuleren naar dat deel te kijken, op zo'n manier dat ze er hopelijk krachtiger uitkomt.

Je hebt er niets aan te blijven hangen bij het verkeerde gedrag van de jongen, want ik kan mijn dochter nooit behoeden voor de slechte mensen die ze kan tegenkomen. Ik kan wel haar weerbaarder maken. Dat je leert omgaan met situaties, gedrag, mensen geeft niet aan dat je verantwoordelijk bent voor gedrag van anderen.

Het gaat wat mij betreft ook veel te veel over goed en kwaad, dat vind ik nu moralistisch. Het gaat voor mij niet over goed en kwaad, zo snel probeer ik niet eens te oordelen.

lastig

Ik probeer helemaal niet die jongen de hand boven het hoofd te houden, noch de vrienden van dochter. Ik vind buitensluiten heel erg. Ik vind stalkgedrag heel erg. Maar ik probeer erop te wijzen dat wij het verhaal van jongen niet kennen, niet van de vrienden, zelfs niet van dochter zelf. We horen het verhaal van moeder. En die moet hier ook absoluut haar verhaal kwijt hier. Want lastig vallen en buitensluiten zijn hele heftige dingen voor een gezin. Daar kan ik over mee praten, zoals al eerder gezegd. Pff, dat is een tijd in ons leven die we nooit meer over willen doen of hopen mee te maken.
Maar, ik houd er niet van om eenzijdig te wijzen naar hem of de vrienden zonder dat het aandeel van dochter wordt meegenomen. Want ook zij heeft aandeel in het geheel. En daar wordt wat luchtigjes over gedaan "ze wist niet wat ze wilde". Ik houd niet van meepraten dat die jongen niet spoort of dat hij zelfs beticht wordt van narcisme, overigens was dat niet door prive. Dat moge duidelijk zijn.
Ik denk dat hier voor de 2 pubers een hoop lessen zijn te leren en met een beetje begeleiding komt dat ook wel goed, zodat een volgende verbroken relatie voor beiden een hoop rustistiger zal verlopen. Zo is het bij mijn dochter wel gegaan, haar ex niet maar die krijgt begeleiding (en zoals eerder gezegd, bij hem is een persoonlijkheidsstoornis geconstateerd). En misschien leert die jongen er niets van en krijgt hij uiteindelijk een label maar dochter heeft wel de les geleerd duidelijk zijn en het bij een iemand te houden als ze "vaste" verkering heeft.
In mijn ogen is dochter geen nymfomane, noch een sl*T. Ik zeg alleen dat dat zo opgevat kan worden en dat een (puber)groep zich dan tegen je kan keren. Ouderwets en ongeemancipeerd? Ja, maar de maatschappij heeft veel meningen en dit is er een van. Ja, mensen kunnen ook een conservatieve mening op nahouden en niet iedereen is ruimdenkend.
Nogmaals, ik zeg niet dat dit hier aan de hand is, wil alleen erop wijzen dat anderen er heel anders over kunnen denken.
Ik wens prive en dochter en de rest van het gezin veel sterkte en wijsheid toe.

Suze en Sarah

Suze: dank, ik ben dus geen roepende in de woestijn!

Sarah: hiermee ben ik het heel erg eens:

"Je hebt er niets aan te blijven hangen bij het verkeerde gedrag van de jongen, want ik kan mijn dochter nooit behoeden voor de slechte mensen die ze kan tegenkomen. Ik kan wel haar weerbaarder maken. Dat je leert omgaan met situaties, gedrag, mensen geeft niet aan dat je verantwoordelijk bent voor gedrag van anderen."

Alleen is dat precies wat ik zei in mijn eerste postings, en waar jij het toen niet mee eens was! Maar dan spreek je jezelf weer tegen door er toch weer iets van "eigen schuld, dikke bult" van te maken. Voor zover het kind een les over relaties moest leren, heeft ze die allang geleerd. Maar vervolgens wordt ze buitengesloten, en dat wordt hier goedgepraat. "Slachtofferrol" is ook zo'n modieus woord dat hier absoluut niet van toepassing is. Ze IS slachtoffer van buitensluiting. Daar doe je niets aan, hoe weerbaar je ook bent.

Als jij emancipatie echt belangrijk vindt, dan zou ik die oefening eens doen die ik in mijn vorige posting voorstel. Draai het eens om, in plaats van je te verliezen in gemeenplaatsen over "haar aandeel" en "slachtofferrol".

oh ja

Ik ben het helemaal met posting 158 van Sarah eens. Zo hebben we het met dochter ook aangepakt toen alles in een rustig vaarwater kwam en dochter weer aanspreekbaar was. Haar conclusie was dat ze teveel had toegelaten en dat ze te lang heeft gedacht dat het anders zou worden. Haar grenzen had ze niet bewaakt. Heel geemancipeerd dat ze daarna die grenzen wel bewaakt heeft en dat ze tegenwoordig in een relatie aangeeft wat ze wel en niet wil. En dat ze ook de middenweg kan bewandelen. Niet meer alleen geven maar ook nemen.

Overigens

zeg ik nergens dat die jongen narcistisch is. Maar dat is wel wat de dames hier over een aantal jaren gaan roepen over hem. Want dan is de man opeens slecht en de vrouw zielig. Terwijl ik denk: begin nou eens bij die kinderen. En begin vooral bij jezelf.

Goed lezen, en goed kijken naar je eigen vooroordelen.

Evanlyn

Tsja, volgens mij 'lees' je me verkeerd, waar dat dan ook aan moge liggen Ik zal wel niet duidelijk zijn.

Punt is dat ik niet las over lessen vh meisje, ze is erg lang in zijn spel meegegaan. Allemaal harstikke begrijpelijk, dat schreef ik al vaker, maar ik zou dat als ouder niet bevestigen. Het meisje moet leren haar grenzen te bewaken; niet opdat anderen zich dan beter gedragen maar opdat *haar* eigen leven dan leuker is. (En dat van haar ouders)

Ik heb verder absoluut geen last van vooroordelen, dankjewel. Die lees ik wel heel veel in dit draadje! (We horen toch echt maar 1 kant)

Bedankt

Bedankt voor de reacties weer. Ik doe niet luchtig over het gedrag van mijn dochter. Ik heb gezegd dat ze niet wist wat ze wilde, niet dat ik er luchtig over deed. Er zijn hier heel wat woorden over gevallen thuis. Dat ze zijn gedrag in stand houdt door niet duidelijk tegen hem te zijn. Dat ze niet in het rond kan zoenen als ze een vriendje heeft, dat ze het dan eerst uit moet maken. Overigens zijn het vooral de meisjes in de groep die haar uit kotsen, de jongens zien het probleem niet zo.
Mijn dochter heeft nu al een tijdje helemaal geen contact meer met hem gezocht, ze negeert hem volledig. Wel heeft hij via een vriendin geprobeerd te communiceren met haar, hij weet dat hij een probleem heeft, zegt hij, maar volgens hem is mijn dochter de enige die hem kan helpen. Ook heeft hij haar op Facebook weer proberen op te zoeken. Ik heb haar gezegd het te negeren. Ook heb ik meteen zijn moeder daarover ingelicht, maar daar kwam geen reactie op.
Ik denk dat het mijn dochter niet in de koude kleren gaat zitten. Ze klaagt al dagen over hoofdpijn en ze begint nu echt ziek te worden. Ik zie ook dat ze eenzaam is. Ze had een zeer sociaal leven, waar nu niet veel meer van over is en dat vindt ze heel erg.

Dat het vooral de meisjes zijn, is typerend voor de dubbele standaard. Ik veroordeel een ander, dan kan ik mezelf goed voelen en loop ik zelf sociaal gezien geen risico. Om bij zo'n hetze normaal te blijven doen moet je moed hebben, en dat heeft niet iedereen.

sterkte

Prive, in dit hele verhaal vind ik jouw dochter een bikkel, ook al zal ze dat zelf niet zo vinden. Ze weet nu de jongen te negeren en uiteindelijk is zij beter af nu ze weet hoe haar "vrienden" zijn en natuurlijk zonder hem. Dat ze zich niet lekker voelt, dat begrijp ik volkomen. Het is een rottijd voor haar, vooral door de manier waarop. Meiden kunnen gemeen zijn en als ze de jongen blijft negeren, heeft ze daar uiteindelijk ook geen last meer van. Maar duidelijkheid van haar kant, wat ze nu wel heeft, brengt haar uiteindelijk rust.
Maar ja, wat nu? Ik hoop dat ze aansluiting vindt bij anderen en met hen een leuke tijd gaat hebben. Misschien dat er nog wat mensen uit de groep weer toenadering zoeken. Helaas heeft dat veel tijd nodig en daar heeft ze op dit moment weinig boodschap aan.
Nogmaals, veel sterkte voor haar en jullie hele gezin.

jee

Ik vind het allemaal zo groot gemaakt, zo serieus. Stalken, narcisme, persoonlijkheidsprobleem, nymfomane. Er komt van alles langs.
Ik heb 4 kinderen, de jongste is nu 15. Er zijn al heel wat vriendjes en vriendinnetjes langs geweest. Maar nooit werd het allemaal zo uitgekamd en gepsychologiseerd als er een keer wat uit ging.
Ook hier was wel eens een vriendinnetje die maar langs bleef komen en bleef appen/ facebooken nadat het uit. Maar jee, dat gaat wel weer over, het zijn gewoon pubers.
Overigens bemoeiden we ons daar ook helemaal niet mee. EN ja, het was misschien een soort stalking, maar dat lost zich vanzelf op.
Ik vind eigenlijk dat ouders zich veel te veel met de puberliefdes bemoeien. Hier zijn ze altijd welkom, maar bemoei met er niet te veel mee, want het kan zomaar weer uit zijn.
En dan niet direct allerlei gepsychologiseer. Het is uit, er is verdriet, duurt even. Hebben we allemaal ooit meegemaakt.

Tja

Zo kun je het ook bekijken. Ik neem mijn kinderen wèl serieus als ze een probleem hebben. En opeens al je vrienden kwijtraken is echt wel een probleem. Maar je kan er inderdaad toch voor kiezen te zeggen: ach, komt wel weer goed, doe er niet zo moeilijk over.

tja

Ik vond destijds dat ik mijn dochter moest steunen en helpen toen het de spuigaten uit liep met ex. Mijn dochter (een paar dagen 15) was helemaal hysterisch, wist niet meer wat ze moest doen want hij stond naast het spoor, de trein zou zo laat komen en hij wist wel wat hij ging doen. Tja, had kunnen zeggen, dat lost zich van zelf wel maar ik heb toch ervoor gekozen om dochter te helpen, ook met de bak ellende die daarna nog kwam. School heeft die keuze ook gemaakt. Vond dit net even te groot om het dochter zelf op te laten lossen en te denken dat het van zelf wel weer goed kwam.

Tja

Evalyn, het klinkt als een veroordeling. Alsof jij je kinderen wel serieus neemt en ik blijkbaar niet. Nou ik neem ze heel serieus als dat nodig is. En bij een verbroken relatie verdient heus aandacht maar geen onnodig gepsychologiseer. Herpakken, opnieuw beginnen en geen hoop geven als dat er niet is. Er zijn in de afgelopen 10 jaar echt al heel wat puberliefdes over gegaan met 4 pubers. Het went, echt. En bij de eerste keerr was ik zelf ook bijna verliefd en had ik bijna liefdesverdriet toen het uit was. Heel bijzonder achteraf. Maar je helpt je kind er niet mee. Mijn benadering was al snel een stuk afstandelijker. Heerlijk. Gewoon toe kijken. En zulke grote dramas heeft het uiteindelijk niet opgeleverd. Was alijd na een paar maand over en we kwam weer een nieuwe liefde.
Ze zijn nu al grotendeels volwassen en hebben zeker niet onder geleden/ 3 vd 4 hebben nu al een langdurige volwassen relatie. Ze hebben als puber goed geoefend

Mama

Je verwoordt mooi het gevoel dat ik krijg bij dit draadje; het wordt allemaal te groot gemaakt.
Ik had als puber ook een echt drama leven. Het hoort er soms ook wel gewoon bij. Voor een puber is dat groots en meeslepend, het is niet zo gezond als omgeving daarin meegaat.
Door alle (emotionele) aandacht voor het meisje staat ook juist het negatieve gedrag van de jongen veel te veel in de picture. Door al die aandacht ervaart hij veel teveel macht met dit gedrag en dat zou nu juist weleens het recept kunnen zijn voor een echte narcistische ontwikkeling. Maak er niet meer van dan wat het is; pubers die oefenen.
En dat geldt ook voor dat vriendenclubje. Ik vind het veel te dramatisch: 'echte vrienden' etc. Heb begrip voor het gegeven dat het voor meisje wrs wél dramatisch voelt, maar ga daar als omgeving niet in mee. Juist als ouder weet je; het gaat voorbij, het komt goed, het is relatief gezien niet zo belangrijk, de vrienden reageren ook volgens de regels van het groeps-spel enz. Dat kun je een beetje uitleggen en vooral uitstralen.

Mama en Sara

Als je denkt dat dit om liefdesverdriet ging, moet je het draadje toch eens lezen. Maar goed, ieder zijn manier van opvoeden. Ik ken ook wel mensen die zo opvoeden. Die hebben kinderen die liever niet hebben dat hun ouders teveel over ze weten. Dus misschien hangt het ook af van de kinderen die je hebt.

liefdesverdriet

Waar ging het anders over?
En ik vertelde als puber alles aan mijn moeder. En ze luisterde altijd. Maar ging emotioneel nergens in mee.

Evanlyn

Wie zegt dat mijn kinderen niet van alles vertellen en vertelden. En wij luisterden. En gaven ook mog wel eens een goede tip. Maar ook relativeren. Geduld hebben. Vertrouwen hebben dat het goed komt en dat uitstralen. En pubers ook even gewoon laten puberen.
En inderdaad vind ik het ook bijzonder gezond dat mijn pubers niet alles vertellen. Hoeft niet. Als Ze maar komen als ze echt hulp nodig hebben en dat doen ze absoluut.
Omdat ze weten dat wij als ouders dan onmiddeljjk voor ze klaar staan en voor ze door het vuur gaan. Net als dat ze dat voor ons zouden doen. En voor hun broers en zussen

Mama en Sarah,

Toen ik het verhaal van TS las, dacht ik, als dit mijn dochter zou overkomen; een jongen die ziekelijk op bed gaat liggen, niet naar huis wilt en zo bezittelijk doet, zou ik het ook niet laten puberen. En terecht want de uitspraken over 'een eind eraan' maken doet normaal gesproken een gezonde jongen van 18 jaar niet als de verkering met een 15 -jarige uit gaat.

Flanagan

Ik zou dat over laten aan die ouders. En mijn dochter met klem adviseren geen hoopt te geven als die er niet is. Want dat was aanvankelijk de grootste fout van het meisje.
De dramaking heeft ook ouders.
En over drie maand heeft hij een nieuwe vriendin.

Mama en Sarah

Jullie spreken jezelf tegen. Als je kinderen echt hulp nodig hebben staan jullie klaar voor ze? Maar dat hebben ze volgens jullie dus niet als ze gestalkt worden, bedreigd, en al hun vrienden kwijtraken? Tja, apart.

Wat ik dus ook raar vind...

jullie oordelen over de opvoedvaardigheden van TS alsof jullie erbij waren. Hoe weten jullie dat zij er een drama van maakt? Zij heeft precies tegen haar dochter gezegd wat Mama tegen haar eigen dochter zou zeggen. Maar dat deugt dan niet, dat is "meegaan in het drama."

Een ding weet ik wel: als jij bepaalt wanneer het nodig is je kind een luisterend oor, dan wel goede raad te bieden, en de rest van de tijd ziet je kind maar, dan krijg je het ook niet te horen als het een keer echt nodig is. Om dat te bereiken moet je de communicatielijn open houden, zonder constant te oordelen.

Evanlyn

Tuurlijk geven we steun en hulp. Maar ik denk op een andere manier. En ik denk dat ik veel meer bij verantwoordelijkheid van het meisje zou hebben gelegd. In die zin dat ik me in het geheel niet met en over de jongen zou hebben uitgelaten. Die heeft zelf ouders. En dat ik meteen duidelijk zou hebben gemaakt dat al dat aantrekken en afstoten en toch gewoon gaan praten niet mijn idee zou zijn van het adequaat reageren op de situatie. En het verder niet hebben over allerlei neppe vrienden vriendinnen feestjes en gebeurtenissen.
Het verbaast me trouwens hoeveel feestjes dit betreffende 15 jarige meisje blijkbaar heeft. Bijna in elke posting komen feestjes langs. En dat het zo sneu is dat ze daar niet heen kan of gedoe is. Nou, drie weken geen feestje en een keer lekker thuis blijven is ook geen ramp. Maar nee, alles moet doorgaan. Ik zou zeggen, joh blijf even lekker thuis.
Maar goed, ik ben blijkbaar en harteloze ouder jou ogen. Gelukkig vinden mijn kinderen dat erg meevallen.

En evanlyn

Ik had het niet alleen zozeer over TS maar ook over allerlei reacties waarbij de hele psychiatrie zo ongeveer langs komt.

Als je kinderen de opvoeding OK vinden,

dan zal het wel meevallen. Maar dan denk ik dat je het niet zo heel anders doet dan TS, en snap ik niet waarom jij zo over haar oordeelt. Natuurlijk legt iedereen andere accenten in de opvoeding. Jij bent vrij om de gevolgen van sociale uitsluiting niet erg te vinden, prima. Als je het zelf zou hebben meegemaakt bij je kinderen zou je er misschien anders over denken. Maar wat je zegt over aantrekken en afstoten is exact wat TS ook tegen haar dochter had gezegd, dus daarin zit geen verschil.

Dan blijft er alleen over dat je stiekem de magische gedachte hebt: ik ben heel anders, dus mij zal zoiets nooit overkomen! Heel menselijk en goed gedocumenteerd in de psychologie. Het klopt alleen niet.