Wanhopig....
ons gezin bestaat uit vader, moeder (ik), 2 jongens (11 en 12) en een meisje van 13. Over haar maak ik me zorgen. In 1e instantie de "gewone" puberperikelen zoals, haar kamer is een varkensstal, alles wat je haar vraagt (heel soms klein boodschapje, maar dan moet je smeken of dreigen) is te veel. Waar ik me zorgen over maak is dat de sfeer steeds negatiever word. Er word alleen nog maar gesnauwd, en ze scheld me heel vaak uit, bijvoorbeeld voor bitch of k..kerwijf. Ik schreeuw soms terug uit pure onmacht, en heb haar zelfs wel eens een flinke tik gegeven. Ook heb ik voor haar belangrijke spullen tijdelijk in beslag genomen. Ik weet dat ik moeite heb met grenzen stellen, en ben daar ook heel erg mee bezig, maar niets lijkt haar te raken. Ja die ene tik die ik gaf word steeds tegen me gebruikt alsof ik haar heb mishandeld. Natuurlijk wil ik niet zo'n "relatie" met mijn dochter, maar ik heb het gevoel dat ik niks goed meer kan doen, en haar niet meer kan veranderen. Op school gaat het best goed (havo2) en ze heeft vriendinnen. Buiten de deur is ze een leuke gezellige meid. Ze is 's nachts heel bang en slaapt bij haar broer. Dat zijn we aan het afbouwen, ze MOET in haar eigen bed, en dan kom ik bij haar liggen, en ik kom steeds een beetje later zodat ze eerst zelf moet proberen. Haar vader is het andere uiterste van mij, en is weer veel te streng vind ik. Bij hem krijgt ze geen enkele ruimte voor discussie, hij schreeuwt vaak tegen haar, en bij het minste of geringste moet ze naar haar kamer. De relatie tussen mij en hem is niet bepaald goed te noemen, en ik overweeg al jaren om bij hem weg te gaan, maar steeds denk ik dat het toch beter is voor de kinderen om bij elkaar te blijven. De ruzies gaan meestal over de kinderen, en als je uit elkaar gaat blijven de kinderen toch bij allebei de ouders komen. Ook financieel durf ik het niet aan. Ik werk overigens wel 3 dagen per week. En daarbij komt nog dat het soms goed gaat. Dat duurt dan een tijdje, en dan gaat het weer mis. Hij is heel dominant, en is al een paar keer in ons 20 jaar samenzijn agressief geweest tegen mij. Ik wilde dit gewoon even kwijt, en hoop stiekem dat iemand wat wijze woorden heeft.
Naam?
Helaas nog niet de tijd om je hele posting rustig te lezen en te beantwoorden maar wel even een korte vraag: is dit je eigen naam? Zo ja: is het misschien fijner voor je gezin en jou als je onder een nick post en forumbeheer even een berichtje stuurt of ze je oorspronkelijke posting ook willen aanpassen?
Als dit je nick is of het maakt je niet uit heb ik niks gezegd hoor 
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Wat een toestand
Leny. Hopelijk is deze mail de eerste stap naar een wat beter leven. Heb je mogelijk nog ouders en broers die met je man kunnen praten als de situatie weer dreigend is? Wacht niet tot je niet meer vooruit kunt maar probeer wat reserve op te bouwen. En probeer je man wat meer op een zijspoor te zetten. Laat hem dingen alleen doen en doe jij dingen alleen met de kinderen. Kijk waar je meer rust in kunt bouwen. En ja, er zijn mensen die er bij zweren maar ik geloof niet zo in die praatjes over grenzen stellen en moeten. Ik vraag me af waarom je dochter bang is. Zelf ben je ook bang voor je man, ik zou het zo'n meisje niet kwalijk nemen. En misschien kun je een keer per week, zonder te mopperen, samen met je dochter door haar kamer gaan. En laat haar voorlopig gewoon bij haar broer slapen. En probeer wat kalmer te worden desnoods even weg te gaan of de deur uit te gaan als je je niet meer kunt beheersen. En mogelijk dat je je kunt laten verwijzen via je huisarts of ga rechtstreeks naar de vrouwenhulpverlening want dit is heel zwaar voor je.
En ja, ik weet dat bij scheiding de kinderen ook een omgangsregeling hebben maar als ze 12 jaar zijn kunnen ze daar ook weer makkelijker vanaf. En ja, mijn kinderen waren toen kleiner dus het was een toestand maar de rust is weer teruggekomen na de scheiding en omdat man minder tijd met de kinderen doorbracht werd het ook iets makkelijker voor hem om rustiger te zijn als ze er dan waren. En inmiddels gaan ze al lang niet meer. Dat is ook nooit mijn bedoeling geweest en nu vind ik het ook wel jammer dat ze hem niet meer zien. Maar je moet je afvragen of je zo wel door kan gaan ook al is een scheiding een berg waar je tegenaan ziet. Ik wens je veel sterkte en wil je vooral aanmoedigen om dit te bespreken met vrienden en familie en/of met je huisarts. Zo'n man kan ook maar doorgaan met dwingen als verder niemand het weet.
Twee problemen
Je hebt geen goed huwelijk en je hebt een dochter die het ook niet makkelijk heeft en het je niet makkelijk maakt.
Je dochter is bang, schreeuwt, scheldt, heeft geen respect voor jou als moeder en heeft de normale puberperikelen. De normale puberperikelen kun je wel aan, maar de combinatie bang en schreeuwen en schelden is geen goede, zeker in combinatie met opvoedingsverschillen tussen vader en moeder. Als ik het zo lees, zit je dochter flink met zichzelf in de knoop en durft of kan ze voor haar gevoel niet bij jou terecht. Misschien helpt het om haar op een rustig moment daar op aan te spreken en om te kijken of zij zelf oplossingen kan aandragen (die moeten voor jou natuurlijk ook acceptabel zijn, dat spreekt voor zich). Als je daar over zou willen lezen, kun je het boek 'het explosieve kind' pakken, daarin worden tips gegeven hoe je een kind wat geen andere manier heeft dan te schreeuwen en schelden kunt helpen om wel andere manieren te vinden.
Je huwelijk, da's niet fijn. Ziet hij het probleem ook, of ben jij de enige die het zo ziet? Is hij bereid om naar je te luisteren en mee te denken hoe het anders kan, of kunnen dingen alleen op zijn voorwaarden? En bij elkaar blijven voor de kinderen, soms help je kinderen daar juist niet mee. Soms is het voor kinderen veel rustiger om gescheiden ouders te hebben, dat liever dan verbaal of fysiek geweld.
Naam
nou, het is niet mijn naam, maar om misverstanden te voorkomen heb ik het toch maar veranderd in een wat minder gebruikelijke naam. Bedankt nog.
Ik vind de
situatie dat ze bij haar broer slaapt eigenlijk belachelijk. Je kunt zo'n jongen toch ook niet opzadelen met de angsten van zijn grote zus? Ik zou je dochter verbieden nog langer bij haar broer te lapen en desnoods zelf bij haar gaan liggen op haar kamer. Wel onder voorwaarde dat ze haar kamer bijhoudt zodat je ruimte hebt.
Schelden zou ik niet accepteren. Ik zou een excuus van haar eisen als het toch gebeurt en er bepaalde gevolgen aan geven. Als zij niet maalt om de maatregelen die je neemt, heb je de goede maatregel nog niet gevonden. Heb je al gedacht aan inhouden van haar zakgeld, computertijd inkorten of een geheel verbod bij bepaald gedrag? Je moet echt grenzen gaan stellen en kunt je niet verbergen achter dat het iets is waar je moeite mee hebt. Je moet wel, tenzij je wil dat je dochter ontspoort.
Je man en je huwelijk is weer een heel ander probleem. Dat is iets wat je samen moet proberen op te lossen en dat zal niet meevallen. maar ook naar je man zul je grenzen aan moeten geven. Wijs hem erop dat zijn agressie een slecht voorbeeld is voor de kinderen. En zorg zelf dat je een stuk vertrouwen bij je dochter kan winnen door er voor haar te zijn maar toch zeker je grenzen echt aan te houden.
Sterkte
Reactie
idd dat ze bij haar broer slaapt is niet goed, en daar werken we nu dus aan. Het is echter niet zo dat hij het erg vond, hij vond het ook best gezellig, en ik (en mijn man) hebben er nooit zo'n punt van gemaakt zolang het goed ging. Maar nu hij 12 is, begint het hem tegen te staan, en ze krijgen ook ruzie in bed, dus nu was voor mij de maat vol, en moet het afgelopen zijn. Maak me wel zorgen over haar angst, ze durft zelfs niet alleen te douchen, dan moet ik boven zijn (in de buurt) voor als er iets "gebeurt". Misschien heeft het ook te maken met het feit dat ze een horrorfilm heeft gekeken bij een vriendin.Wat haar grote mond betreft, zoals ik al zei, ik heb haar telefoon een keer ontnomen, deed haar niets, huisarrest, kleedgeld, kortom vanalles. Ze wordt dan wel heel boos, maar t verandert haar gedrag niet. Alleen op t moment dat ze het terugkrijgt zegt ze wel dat ze voortaan niet meer zulke woorden meer zal zeggen....Wat mijn relatie betreft: We zijn nu 20 jaar samen, en het kan heel lang goed gaan, totdat bij hem alles te veel word, en dan is het huis te klein, gebeurt ong 1x per 2 maanden. Daarna is het sorry, dat had ik niet moeten zeggen/doen.
Huisarts
Giyadi, je hebt professionele hulp nodig. Ik vind het helemaal niet vreemd dat je dochter zich zo gedraagt, ze doet gewoon haar vader (en soms haar moeder) na. Dit is geen veilige omgeving voor kinderen om op te groeien en het is dan ook een misverstand om voor je kinderen bij elkaar te blijven. Daar zijn ze helemaal niet mee gebaat. Maak een dubbele afspraak met je huisarts om je situatie te bespreken. En probeer je relatie met je dochter zodanig te verbeteren dat ze zich bij jou wel veilig voelt en kan vertellen waar ze echt zo bang voor is. En ik vrees dat dat niet die horrorfilm is. Sterkte!
Dochter
Wat je relatie met je dochter betreft, lees het boek 'het explosieve kind' eens, er staan heel veel manieren in om er achter te komen wanneer je kind het moeilijk heeft, en om dan samen iets te bedenken waardoor het wat makkelijker wordt
Dochter bang om alleen te slapen
Dat vind ik vreemd eerlijk gezegd. Overigens zou ik er totaal geen moeite mee hebben dat ze bij haar broer slaapt, als haar broer dat dan ook niet erg vindt. Als hij het wel vervelend vindt zou ik het gaan afbouwen. Maar mijn vraag is eigenlijk waarom hij het dan weer vervelend vindt, omdat jullie dat vervelend vinden?
Is er een andere mogelijkheid, zoals dat er een logeerbed bij hem op de kamer staat en dat ze bij hem kan komen als ze 's nachts bang wakker wordt? Een kind dat bang is dwingen alleen te slapen vind ik zelf persoonlijk rieken naar mishandeling. Je moet de angst wegnemen, en dat lukt echt niet door te dwingen...
Mijn weliswaar veel jongere zoon van 8 heeft vrij lang bij zijn oudere broer van 11 op de kamer geslapen. Dat ging niet meer toen broer door verandering van school veel eerder moest opstaan en nu slaapt jongste wel alleen op zn kamer. Maar niet omdat ik het belachelijk vind of wat dan ook, maar omdat het puur praktisch niet gaat. Ook gaat oudere broer natuurlijk wat later naar bed...
Zoals iedereen hier schrijft, eigenlijk heb je een ander probleem, een relatieprobleem. Ik vermoed dat de problemen met je dochter een gevolg daarvan zijn, ook omdat jullie beiden anders op haar reageren.
Ga naar de huisarts: leg de situatie uit en vraag hoe hij je kan helpen. En let op, nu heb je problemen met je oudste, maar die jongeren zullen ook snel volgen... Je moet JOUW probleem oplossen, en daarmee los je ook hun problemen op.
