Wel of geen medicijnen voor adhd voor jongen 15 jaar

Om je uit de droom te helpen

al die dingen die je opnoemt doet mijn zoon (13) ook gewoon mét medicatie Het is niet zo dat medicatie ineens alle problemen oplost. Het kan helpen om dingen makkelijker aan te leren, maar het blijft een kwestie van herhalen, herhalen en herhalen. Met en zonder medicatie.

Tja en school. Zoals in het archief wel terug te vinden is heb ik ook de nodige problemen met school, vooral over het gedrag van zoon. Wat scholen nog weleens lijken te vergeten is dat ze hier ook "gewoon" met pubers te maken hebben. En pubers zijn sowieso al niet de makkelijkste, laat staan een puber met ADHD. Het is dat wij al heel jong wisten dat hij dit had en al vroeg met alles konden starten, dat wij nu een goede basis hebben. Maar ook hier "normaal" pubergedrag, versterkt door het ADHD-lontje, en da's af en toe niet makkelijk.
Vind wel dat scholen tegenwoordig erg snel roepen dat kinderen zo druk enzo zijn. Kan me niet herinneren dat wij nu van die brave hendrikjes waren in mijn pubertijd.

Respecteren

Ik zou de beslissing van je zoon respecteren. Mijn zoon heeft dezelfde leeftijd en wil beslist geen medicijnen gebruiken. Hij heeft ooit een poosje kortdurende Ritalin geprobeerd maar hij is daar bijna gelijk mee gestopt omdat hij zich daar niet prettig bij voelde. Hij wil sindsdien niks meer proberen en dat respecteren wij. Hij is oud genoeg om zelf die beslissing te maken.

Hij is overigens ook chaotisch, vergeet van alles en kan niet plannen. Een goede vriend van hem (ook ADHD, met medicatie) is precies zo. De goede vriend legt het zo uit. De medicijnen geven hem rust in zijn hoofd om zich te concentreren maar hij blijft verder wel hetzelfde. Dus hij vergeet wel van alles maar hij kan zich daarna wel herinneren dat hij het vergeten is Ik weet natuurlijk niet hoe het echt voelt maar zo legt deze jongen het uit.

Mijn zoon heeft zichzelf technieken aangeleerd. Alles opschrijven, vaste volgorde van dingen doen, regelmatig in agenda/planbord kijken, zichzelf uit een te drukke situatie terugtrekken... en zo gaat het best, met vallen en opstaan.

En nog meer uit de droom helpen.

mijn 13 jarige volstrekt normale puber ( oke, misschien heeft ie ook wel adhd, maar ik noem m hooguit wat druk en impulsief) past echt exact in het plaatje dat jij schetst. Dus misschien wordt dit helemaal niet veroorzaakt door zijn adhd.

Extreem

Dat kan makkelijk leiden tot spraakverwarring heb ik al vaker gemerkt. Mijn kinderen hebben dan gedrag waar anderen hun schouders over ophalen, het is namelijk vooral ook zogenaamd normaal menselijk gedrag of pubergedrag. Alleen bij mijn kinderen is dat dan extreem en altijd en soms op een leeftijd dat je het niet zou verwachten. Ook is het niet op een zogenaamd normale manier te beinvloeden maar maak ik er maar een project van of ze maken er zelf een project van met een tijdpad en praktische handelingen anders wordt het niets.

Heel herkenbaar anne j

Wat het gedrag of de stoornis van mijn zoon vooral extreem maakt, is dat het tot in de puntjes van zijn leven hem beïnvloed. Als het slecht gaat met hem, gaat het helemaal slecht met hem. En andersom ook gelukkig, maar goed.
Dat maakt dat alle problemen die 'normale puberproblemen' lijken, zijn hele leven kunnen verzieken als je niet oppast.
Ik heb mij vroeger lange tijd gerust laten stellen door: ach, alle kinderen hebben het moeilijk in december, ach, alle kinderen zijn nu aan vakantie toe, ach voor iedereen is het wennen, zo'n nieuwe klas. Het heeft een tijd geduurd voor ik durfde te zeggen: 'Ja, inderdaad, alle kinderen hebben dat misschien in meer of mindere mate, maar voor hun betekent het niet dat hun hele leven verlamd raakt, als ze moeite hebben met wennen op school. Ze huilen een keer uit, hebben een paar moeilijke weken en dat is het. Bij mijn zoon moet je het dan zo begeleiden dat hij niet van school getrapt gaat worden ('Ik ga mijn best niet meer doen hoor, ze bekijken het maar, het kan met toch niet schelen'), niet somber wordt ('Zie je wel, het mislukt toch, ik kan niets.') en het niet afreageert op de rest van het gezin. Een stuk extremer dus.

Even een reactie op al jullie reacties

Zijn zelfbeeld is inderdaad niet zo geweldig.

Uit de test bleek inderdaad dat hij heel slim is en daardoor heel veel heeft kunnen compenseren. Maar nu haalt hij af en toe ook echte onvoldoendes (van een 1,5 tot een 3). En dat waren we helemaal niet van hem gewend. En de school dus ook niet. Vandaar dat ze met ons in gesprek zijn gegaan. Naar aanleiding van dit gesprek hebben we hem laten testen.

's avonds aan tafel kan hij inderdaad heel agressief reageren naar zijn zus.
Hij roept best wel vaak dat ie er helemaal niks aan vindt, de hele dag naar school, dan studeren, dan weer slapen en de volgende dag de hele riedel weer opnieuw.

Misschien moet ik er nog aan toevoegen dat bij zijn moeder (ik dus) ook adhd is vastgesteld, maar pas in 2006. Ik slik dus zelf Ritalin. Ben er ook een tijdje mee gestopt, maar toen vergat ik heel vaak mijn afspraken, autosleutels etc. etc. En met Ritalin niet.

En men zegt dat het voor 70% erfelijk is....

Erfelijk belast

ja, waarschijnlijk wel. Als puber zal hij daar even geen boodschap aan hebben
Kijk, mijn zoon vraagt ook elke dat of hij zonder medicatie mag. Maar als je hier 's morgens komt zul je helemaal gek worden. hij stuitert door het huis, is totaal onbenaderbaar en ik krijg echt geen vat op hem. Zolang dat het geval is wil ik het zelfs niet 1 dag zonder proberen. En het verschil met hem een half uurtje daarna is zo wezenlijk anders. Maar ik denk inderdaad dat hij dat zelf nog steeds niet echt door heeft....
Misschien zou je met zoon inderdaad een bepaalde tijd kunnen afspreken. Ritalin geeft wel vaak snel effect, dus dat hij het 2 weken probeert, kijken hoe hij zich in die 2 weken voelt. En dat hij dan ook vooral oplet hoe de omgeving op hem reageert in die 2 weken, of dat positiever is.

Hier

Hier neemt zoon 18 mg equasym. Een hogere dosering gaf teveel reboundeffect, als het uitwerkte werd hij enorm moe.
hij kan zich met de medicijnen beter concentreren bij het leren. Woordjes leren gaat bijvoorbeeld een stuk sneller, en zijn cijfers daarvoor zijn veel beter.
Het plannen gaat iets beter, en zelf aan zijn huiswerk beginnen gaat niet beter...
Hij zegt zelf wel dat hij veel beter kan opletten op school.
Maar hij wou zelf medicijnen gebruiken. Dat krijg je toch niet voor elkaar , als hij het zelf niet wil.

Mijn zoon

Mijn zoon heeft ADD en wist het treffend te omschrijven: Het zit er wel in, maar het komt er niet uit. Hij wilde juist graag medicatie proberen, en tot op zekere hoogte heeft hij er baat bij. In die zin dat hij soms nu zelf bedenkt dat hij iets is vergeten en de situatie nog kan redden. Hij kan zich beter concentreren, en is alerter.Maar voor planning, organisatie is hij nog steeds diepallergisch, maar nu, op zijn eigen, unieke wijze komt het meeste allemaal wel goed.

Zelfbeeld

Cheetah, het zelfbeeld van onze zoon is sterk verbeterd, met zijn medicatie. Dit was echter wel een zaak van de heeeele lange adem. Iets wat in jaren kapot wordt gemaakt, heeft ook veel tijd nodig om te herstellen. Logisch eigenlijk. Maar ik wil je waarschuwen, dat dit effect niet in twee weken merkbaar is.
Voor zijn zelfbeeld was de realisatie dat naar school gaan en de hele dag 'braaf' in de klas zitten, voor ieder kind met ADHD een topprestatie is. Het is niet 'gewoon' om dat te doen. En de kinderen verdienen er bewondering en begrip voor. (maar dat is mijn bescheiden mening, heks bijsterveldt is het vast met mij oneens)

Stress

Als ik je verhaal lees lijkt het ook wel of je zoon veel meer stress heeft dan vorig jaar. Vorig jaar zat hij in 2 VWO en had goede resultaten, ook had hij al ADHD.
Hij is dit jaar minder gemotiveerd en slechter geconcentreerd. Is er meer aan de hand? Groeit school hem boven het hoofd, is het te hoog gegrepen? In de 3e van het VWO wordt het ook een stuk pittiger dan de eerste 2 jaar.
Hij vergeet van alles, zelfs in zijn huiswerkplanning te kijken. Moet je zelf veel helpen?
Hier ook een slecht geconcentreerde 13 jarige. Ik moet hem nog behoorlijk begeleiden. Helpen bij planning, helpen bij huiswerk in stukken verdelen zodat hij het kan overzien. Samen zijn huiswerkplanning op internet doornemen. Datum`s opnoemen die hij in zijn agenda moet zetten. Ook de orthodontist afspraak bijvoorbeeld. Alle schoolspullen liggen samen op een vaste plek, anders raakt hij van alles kwijt.
Maar de lesstof op school kan hij goed aan, hij leert makkelijk. Als over enkele jaren blijkt dat hij qua lesstof vastloopt dan vermoed ik toch dat het dan te moeilijk voor hem wordt en zit hij op een niveau lager misschien weer beter in zijn vel.
Wat zegt je zoon zelf? Zijn zijn lagere cijfers alleen het gevolg van slechte concentratie en motivatie? Of vindt hij het oprecht moeilijk in 3 VWO? Loopt hij op zijn tenen qua stof of interesseert het hem allemaal niets meer?

Ritalin

Mijn oudste dochter is na een poosje Ritalin geprobeerd te hebben er weer mee gestopt. Ze merkte er helemaal niets van, zei ze. Bij mijn dochter is ADD geconstateerd, zij is ook niet echt georganiseerd, maar is zeker sinds ze van het voortgezet onderwijs af is en op het beroepsonderwijs zit heel erg gemotiveerd en gaat het, zoals het er nu uitziet, redden om te worden wat ze wil worden. Zonder pillen dus.
Ik zou als ik jou was de komende tijd benutten door te kijken of het resultaat op school aan onwil te wijten is of aan onmacht. Bij onwil zou je wat steviger kunnen optreden en regels met hem afspreken over het huiswerk e.d., bij onmacht zou je aan een niveau lager kunnen denken. Wat ik niet zou doen is hem medicijnen in te laten nemen omdat hij alleen daarmee het niveau vast kan houden van het VWO. Ritalin, o.a., is bedoeld om de gebruiker ervan meer in balans te krijgen met meer rust in 'de kop', maar ik vind wel dat de 'gebruiker' erachter moet staan. Een 15-jarige kan er lijkt mij al een hele redelijke mening hebben, waar rekening mee moet worden gehouden. Als hij niets in medicatie ziet en daardoor mogelijk op een lager niveau raakt, vind ik dat te verkiezen boven met ongewenste medicatie doorploeteren op het VWO.

Kaaskopje

Op zich heb je gelijk, maar ik wil wel opmerken dat het de vraag is of het "doorploeteren" wordt. Mijn zoon bleef zitten in de brugklas vmbo-t, maar doet nu met het grootste gemak de tweede. Zelfs zodanig dat hij misschien alsnog naar de havo kan. Dat verschil kan het dus maken!

Reactie op stress

Wil,

om je vraag te beantwoorden: hij heeft wat meer stress omdat hij er van baalt dat hij onvoldoendes haalt. En omdat wij van hem verwachten dat hij ook af en toe eens oefent voor gitaarles. Hij vindt het moeilijk om zijn aandacht tussen allerlei zaken te verdelen.

We hebben geopperd dat hij gitaarspelen niet als 'huiswerk of straf' moet zien, maar als een leuke onderbreking tussen twee huiswerkvakken in. Al speelt hij dan maar 5 of 10 minuten. Maar op die manier kan hij makkelijk 20 minuten per dag gitaarspelen.

Op dit moment speelt hij alleen op de dag dat hij weer naar les moet 1 uur achter elkaar. Hij zegt dat hij er niet eerder aan toe is gekomen. Maar uiteraard heeft hij wel tijd voor twitteren, msn'en en spelletjes op zijn mobiel. Keuzes maken dus...maar als je daar wat van zegt krijg je te horen dat er 'anders helemaal niks aan het leven is'. Tja, wat moet je dan??

Ten aanzien van vwo: uiteraard is hem verteld dat het alleen maar moeilijker wordt.

Toen hij 12 was is op z'n intelligentie getest en daar kwam uit dat hij een iq had van 130, maar z'n eq bleef achter in vergelijking met z'n leeftijdgenoten.

Dat hij het niveau aankan blijkt wel uit zijn resultaten: voor zijn leervakken staat hij gemiddeld een 7,4, voor z'n N&T profielvakken een 7,2 en voor zijn N&G profiel een 7,9, dus hij kan het echt wel.

Hij weet dat je gemiddeld 2,5 uur per dag wordt geacht aan huiswerk te besteden. Maar hij kiest er dan voor om de ene dag slechts een half uur huiswerk te maken en de andere dag 3,5 uur. Hoe vaak we ook tegen hem zeggen dat ie dan vooruit moet werken.

Ik begeleid hem met plannen, tenminste als hij het toelaat.
Als hij bijvoorbeeld voor Frans een lijst meekrijgt waarop alle data worden genoemd waarop hij idioom moet leren, dan schrijft hij deze op mijn advies in zijn agenda. Maar vervolgens leert hij het gewoon niet, omdat hij weet dat hij er pas over drie maanden een SO over krijgt. Op die manier heeft hij dus een keer een 1,5 voor een MO gekregen.

Hij geeft hij zelf aan dat zijn gedachten in de les regelmatig afdwalen. Toen hij werd getest moesten wij als ouders, de mentor van school en hij zelf allerlei vragenformulieren beantwoorden. Het was frappant om bij de uitslag te horen dat uit zijn eigen formulieren het sterkste zijn gebrek aan concentratie naar voren kwam. Die van ons en school waren eigenlijk gewoon binnen de normen.

Hij leert ook heel makkelijk. Hij kan ook heel makkelijk verbanden leggen.
Hij is op zich heel gemotiveerd, hij wil graag naar de TU Delft, maar hij wordt telkens met zijn eigen 'tekortkomingen' geconfronteerd.

Hij flapt er in de klas dingen uit op het 'verkeerde' moment. Als er gewaarschuwd wordt dat de volgende die z'n mond nog open doet er uit wordt gestuurd, is hij meestal degene die zich niet kan beheersen. Hij laat zich in de klas makkelijk uitdagen door klasgenoten. In combinatie met zijn sterke gevoel voor rechtvaardigheid, maakt hem dat nog bozer, want hij is zich van geen kwaad bewust. De mentor gaf ook aan dat hij ongeremd is en heel erg onrustig is in de klas.

Een paar klasgenoten zijn verbaal heel sterk, daar kan hij het niet van winnen (aldus zijn mentor), dat maakt hem dan weer heel onzeker. En hij wil er graag bijhoren.

Soms neemt hij wel eens een paar klasgenoten mee naar huis om te gamen. Volgens hem zijn dat dan z'n 'vrienden'. Maar toen dit ter sprake kwam tijdens een telefoongesprek met z'n mentor, werd ik gewaarschuwd met de mededeling: 'let op, dit zijn niet zijn vrienden' . Uiteraard heb ik hem dit niet verteld, maar dat vind ik wel sneu. Dit zal best te maken hebben met z'n slecht ontwikkelde e.q.

In overleg met zoon gaat hij nu 1 a 2 weken 3x daags 5 mg ritalin slikken, om te kijken of hij zich dan beter kan concentren. Dus we zijn benieuwd.

Dat is mooi

Prettig dat je met je zoon een afspraak hebt kunnen maken. Ik zou het geloof ik ook zo gedaan hebben. Als een kind mee wil doen aan een 'test' is het nog steeds min of meer vrijblijvend en eigen keus. Als het een goed resultaat geeft zal dat voor je zoon hopelijk een steuntje in de rug zijn om toch maar door te gaan met Ritalin.

Fiorucci

Ik heb echt na zitten denken over hoe ik dit zou oplossen. Ik ben op zich nogal 'volgzaam' als een deskundige iets voorschrijft. Toen mijn dochter dus Ritalin voorgeschreven kreeg vond ik dat ze het inderdaad maar moest proberen, wie weet. Na een poosje merkte ik dat de strips onaangeroerd bleven. Ik heb het er over gehad, maar ze zag er geen heil in, ze merkte geen verschil. Mijn dochter was wel iets ouder dan de zoon van Cheetahh, 19. Maar op 15-jarige leeftijd had ik het ook wel serieus genomen. Ik vond het vooral nuttig om te weten dat ze moeite met bepaalde zaken kan hebben omdat ze zich niet goed kan concenteren buiten haar schuld om. Ze is niet zomaar slordig en snel afgeleid. Er is dus meer begrip. Dat kan al genoeg zijn. Ik vind het eigenlijk te gek voor woorden dat een school gaat verlangen dat een leerling medicijnen gaat gebruiken. Ik zou het wel bespreken met mijn kind en net als Cheettah heeft gedaan gezegd hebben dat ze het misschien nog 1 keer kan proberen, maar als dat niet de uitwerking heeft die ervan verwacht wordt, zou het voor mij klaar zijn.

Kaaskopje

Mijn zoon wilde het zelf heel graag proberen, dat scheelt natuurlijk. Uiteraard, de wetenschap dat er een oorzaak was deed ook veel. Maar ik reageerde vooral op je posting vanwege de term doorploeteren. Hier deed en doet het dusdanig veel dat juist het ploeteren verleden tijd is. En dat scheelt dus heel veel stress.

School, onwil, boekentip en vriendschap

Het kan natuurlijk ook, dat de leraren op school zien, hoe een kind worstelt. En weten dat vergelijkbare kinderen, met vergelijkbare problemen geholpen zijn door ritalin. Dan vind ik het op zich niet gek dat ze vragen om het te overwegen.
Verder wil ik nog kwijt dat ik denk dat de meeste kinderen met gedragsproblemen, zich bijna altijd zo gedragen omdat ze niet anders kunnen. Kinderen doen het goed, als ze dat kunnen. Dat motto heb ik van Ross Greene over genomen en ik heb nog geen reden gehad om daar aan te twijfelen. Het is bijna altijd onvermogen. En dat ziet er soms inderdaad uit als onwil. Maar als je dieper zoekt, verder kijkt, zie je onvermogen.

Cheetah, ken je Ross Greene? Misschien heb je wel iets aan zijn boeken. Bij ons heeft zijn visie en methodes van problemen oplossen samen met het kind, onze zoon erg geholpen om zijn zelfbeeld te versterken. www.livesinthebalance.org of 'Het explosieve kind'.

En nu wil ik nog iets zeuren. Bij mij gaan er allemaal nekharen overeind staan, als ik lees, dat de mentor wel even zal beoordelen dat die jongens die bij jouw thuis komen 'gamen', geen vrienden zijn. Dat kan zo'n vent toch niet zeggen. Hij is er toch niet bij. Als jouw zoon dat als vrienden ervaart, dan zijn het vrienden (of in ieder geval kinderen waar hij vriendschappelijk mee omgaat). Ze komen nota bene bij je thuis! Niet ieder kind heeft de hele schoolperiode boezemvrienden waarmee je alles deelt. Sommigen hebben wat los-vastere relaties met hun klasgenoten. Ik vind niet dat je daar dan kleinerend over moet doen.

Reactie voor karmijn

Ze zien inderdaad op school wel dat hij 'worstelt' en de mentor heeft inderdaad ervaring met leerlingen die aanzienlijk ander gedrag laten zien zonder medicatie. Hij heeft het ons niet opgedrongen maar alleen de suggestie gedaan of het misschien niet de moeite waard is om toch eens te proberen.

De mentor ziet ook wel dat het geen onwil maar onmacht is bij mijn zoon.

Bedankt voor de tip van Ross Greene. Ik kende hem niet, maar wellicht ga ik het boek bestellen bij bol.com.

Inderdaad, vrienden is een groot woord, het zijn klasgenoten waar hij vaak mee optrekt. Hij heeft in de testformulieren aangegeven dat hij waarschijnlijk met geen van zijn klasgenoten nog contact zal hebben als hij gaat studeren.

Hij heeft bij de zeeverkenners/scouting wel een 'vriend', die is wel 1,5 jaar ouder.

Ik heb ook niets met die mededeling over dat het geen echte vrienden zouden zijn gedaan.

Ik had vroeger op de middelbare ook geen vaste vriendin of zo, maar wel een groepje meiden waar ik mee optrok.
Zodra ik van school was had ik er nooit meer contact mee, zo gaat dat he?

Dat de medicijnen helpen is misschien nog wat vroeg om te beoordelen, maar wel heel opmerkelijk is dat hij mij een smsje stuurt om te vragen hoeveel geld er besteed mag worden aan een st.niklaas kadootje dat ze vrijdag moeten meebrengen naar de jeugdsoos. Hij was namelijk in het dorp chillen met een paar vrienden. Daar zou hij voorheen nooit aan gedacht hebben....

Ik heb ook maar even een mailtje naar school gestuurd om te melden dat we een proef met de medicatie doen en of ze de komen weken eens op zijn gedrag willen letten. Ik heb er natuurlijk wel bij gezegd dat het niet de bedoeling is dat mijn zoon weet dat hij het weet.

wordt vervolgd...

Kan het ook

zijn dat een aantal aspecten samenhangen met zijn hoge intelligentie. Ik weet niet in hoeverre er op de bs op ingespeeld is maar misschien heeft hij een aantal studie vaardigheden onvoldoende kunnen ontwikkelen en mogelijk heeft hij ook andere strategieen dan gemiddeld. Zoals met gitaarspelen; veel herhalen is lastig; uitstelgedrag. De uitslag van iq kun je beschouwen als een ondergrens.

Goh ik ben niet de enige

Goh als ik dit allemaal zo lees, dan voel ik minder eenzaam. Ook ik heb een zoon die volgens buitenstaanders aan de medicijnen moet. Mijn zoon is 14 en zit in de 2de van mavo/havo. Wij zijn nu zover dat wij een andere school gaan proberen.

Ik wil niet zeggen dat mijn zoon een engeltje is want dat is hij zeker niet. Heb al zoveel problemen met hem gehad dat ik soms geen uitweg meer wist. Maar zijn vader en ik hebben het altijd geprobeerd samen op te lossen. Nog vergeet hij altijd zijn spullen voor school, heeft zijn huiswerk niet af, leert niet goed voor proefwerken en wordt regelmatig de klas uitgestuurd. Ik herken er zeker mijn zoon in, zo is hij al vanaf de lagere school.

Hij heeft 2 jaar ritalin geslikt maar zijn vader (waar ik al 13 jaar van gescheiden ben) wil niet meer hebben dat hij het slikt. Nu heb ik het idee dat het alleen maar erger is geworden. Wij gaan proberen op een andere school maar of dat helpt?? Ik heb het idee dat hij constant bevestiging wil, zie je wel dat het aan mij ligt, ik doe toch altijd alles fout.

Ik weet soms niet wat ik met hem aan moet. En als hij nu eens enigs kind was, maar dat is dus het probleem dat is hij niet. Er lopen er nog meer rond.