Wel of niet mee op vakantie?
Mijn zoon (15) heeft besloten bij zijn vader te gaan wonen. Afgelopen weekeinde is hij daar heen gegaan.
Bij ons liepen de spanningen op omdat hij niets aan zijn schoolwerk deed. Zijn eerste cijferkaart (tussenrapport) had 3 enen, een 4,2 en een 5,6.
Hij is van mening dat hij bij zijn vader rustiger kan studeren (dat hij daar dus niet wordt gecontroleerd.)Op mijn vraag hoelang hij bij zijn vader denkt te blijven, zei hij 'voor altijd' en toen ik vroeg of hij dan de weekeinden bij mij komt, zei hij 'nee'. Nu was dat een eerste reactie en zal dat niet zo'n vaart lopen, denk ik zelf. We hebben immers dagelijks telefonisch contact en deze week breng ik hem zelfs nog naar school (zijn vader heeft geen auto).
Gisteren opperde mijn partner om de kerst er even uit te gaan. Wij op internet zoeken naar iets leuks en toen ik als gegevens invoerde '2 volwassenen en 2 kinderen' kregen we slaande ruzie want volgens mijn partner hoeft mijn oudste niet met ons mee op vakantie. Immers hij wil de lasten niet, waarom dan wel de lusten. Ook vindt hij dat mijn oudste nou niet bepaalt zijn best heeft gedaan op school en dan ook niet verdient om mee op vakantie te gaan.
Voor mij was het 'vakantie-idee' gelijk afgelopen. Ik heb het internet afgesloten en ben weggelopen. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat mijn kind dan wel niet meer bij ons woont, maar dat ik hem niet heb afgeschreven en dat ook niet zal doen.
Mijn vraag blijft: moet hij nu wel of niet mee op vakantie?
Kan me de gedachtengang...
van je partner eigenlijk heel goed voorstellen. Je zoon kiest er zelf voor ergens anders te wonen en dan lijkt me dit me wel een logische consequentie. Hij wil zelfs niet eens in de weekenden bij je komen! Ik verwacht ook wel dat dat zal bijdraaien, maar toch, kan me de 'niet de lasten, wel de lusten' gedachtengang van je partner toch echt wel voorstellen.
Maar goed, er is hier geen 'moeten', of goed of fout, doe wat je hart je ingeeft, jij bent zijn moeder!
Wel
Ik zou hem wel meenemen op vakantie, als hij nog bij jullie had gewoont had je hem toch ook niet thuis gelaten, Ik vind een slecht raport niet een rede om niet mee op vakantie te mogen, ik zou hem vragen of hij mee gaat, misschien wil hij niet eens, ik weet niet hoe de verstandhouding(buiten zijn school prestaties om)is, vooral met je partner, want die reageert dan nogal fel.
Weet je? volgens mij moet je doen wat je moeder gevoel je in geeft.
succes ermee
Groetjes Tamara
Wat dingen
1. Wat wil die jongen zelf?
2. Waarom maakt je partner er een relatieprobleem van? Heeft hij vaker moeite met jouw kinderen?
3. Ik zou je zoon WEL uitnodigen om mee te gaan. Hij is puber, hij is onredelijk, jij moet de deur zo lang mogelijk open laten staan. Letterlijk en figuurlijk.
Eens..
... met Tinus, maar ik er zou wel bij mij een knopje omgaan. 'Zoonlief heeft gekozen om niet/nooit meer in mijn gezin te wonen (???)'... dus zou ik er niet automatisch vanuit gaan dat hij nog meeging met vakanties.
Zelf hier iets dergelijks meegemaakt (de afgelopen 2 jaar). Vorig jaar ging dochter niet mee (door omstandigheden ook) en 'wij' maar ca. 10 dagen - daarna is partner nog 1 week met jongste dochter weggeweest. Afgelopen zomer zijn 'wij' 2 weken op vakantie geweest, en de tweede week was rampzalig. De gezamenlijke vakanties daarvoor waren nou ook niet bepaald aangenaam en voor mij slopend. Ik ging echt liever niet.
Ik kon dus wel besluiten 'de deur open' te houden, altijd maar besluiten de wijste te zijn, te praten als Brugman, uitgebreid overleg van tevoren, afspraken gemaakt.... het heeft weinig uitgemaakt. Ze is inmiddels 18 en regelt haar eigen vakanties maar. Dan kunnen wij tenminste voortaan écht op vakantie.
Ook
ik zou iig met mijn zoon overleggen, hem uitnodigen. Hij zit al in een moeilijke fase en ik zou de deur open houden, wat Tinus zegt. Eerlijk gezegd zou ik ook erg hopen dat hij meeging en wat teleurgesteld zijn als hij "nee" zei. Maar mijn hart zou zeggen: Wèl vragen of hij mee wil.
Wel uitnodigen
Ik weet niet hoe de verstandhouding tussen de oudste en de jongste is, maar mijn dochters hadden toch echt een leukere vakantie doordat ze samen mee waren dan wanneer ze alleen meegemoeten hadden. Je zoon blinkt momenteel inderdaad niet uit in vriendelijk gedrag naar jullie toe, maar de omstandigheden werken dat helaas ook wat in de hand. Hij kán de benen nemen en onaardig doen omdat er nog een tweede veilige plek is om naar toe te gaan, zijn vader. Ooit is besloten dat hij bij jou moest wonen, nu wil hij het wel eens bij zijn vader proberen. Ik snap dat ergens wel, hoe akelig ik het ook voor je vind. Maar je zoon maakt nog steeds deel uit van jouw gezin en dat moet je huidige partner ook accepteren.
Wel
Ik zou hem zeker wel meevragen. Waarom niet? Bij de meeste gescheiden ouders zie ik toch wel dat de kinderen en met vader en met moeder op vakantie gaan. Lijkt me heel normaal eigenlijk.
Roos
Partner snapt het niet
Ik hoop dat de uitdrukking "slaande ruzie" hier alleen in overdrachtelijke zin is gebruikt. Anders denk ik dat er iemand anders maar thuis moet blijven van vakantie.
Maar om op je vraag in te gaan. Jullie, jij en je ex, hebben er voor gekozen om te gaan scheiden, niet jullie kind. Je zoon heeft het volste recht om ook te willen weten, voelen en beleven hoe het is om bij zijn andere ouder te wonen. Het is iets van pubers om dat verder slecht te kunnen verwoorden en ik vind het knap dat jij hier zo rustig in kan staan.
Het lasten en lusten verhaal gaat hier niet op. Je moet je zoon niet dwingen om verder te kiezen tussen zijn ouders als dat hij noodgedwongen al moet doen door jullie scheiding. Kinderen willen twee ouders en zeker niet het gevoel hebben te moeten kiezen (als je kiest om bij je vader te wonen, mag je niet meer met ons op vakantie).
Gewoon meevragen op vakantie, het is je kind en hij hoort erbij. Pubers hebben deze bevestiging en veiligheid nodig, juist omdat ze bezig zijn zich los te maken en hun eigen weg te vinden. Je eigen kind "verdient" geen vakantie, die gaat gewoon met je mee als hij 15 is.
Ik zou wel benieuwd zijn wat je partner verstaat onder "de lasten", is dat het wonen bij jullie?
Marieke
Het is lastig als partner
Ik ben zelf stiefouder van twee pubers (mijn eigen kinderen zijn jonger) en ik vind het ook heel lastig om mee om te gaan. De kinderen van mijn vriend komen met tegenzin. Als ze er zijn gaat het meestal wel goed. De afspraken rond de bezoekregeling doordeweeks laten ze meestal voorbij gaan (te druk met huiswerk e.d.). Hun moeder pleegt m.i. emotionele chantage door hen te laten merken hoe erg ze ze mist en of zeggen dat ze Kerst alleen wel erg zwaar vindt.
Aan de ene kant krijgen we van de kinderen de signalen dat ze eigenlijk niet willen komen, hoewel ze het als ze eenmaal op orde zijn prima naar hun zin hebben. Vervolgens wordt er voor een verjaardag wel een laptop gevraagd. Daar kan ik me best aan ergeren. Niet willen komen, hier chagrijnig rondlopen en dan wel een groot cadeau vragen. Ik weet dat kinderen waarschijnlijk niet opportunistisch denken en dat het natuurlijk al helemaal mijn zaken niet zijn (ik ben hun moeder niet), maar ik kan me er vreselijk aan ergeren. Helemaal omdat ze die laptop dan ook nog eens krijgen.
Truus
Ik denk dat je probleem is dat je partner de laptop inderdaad geeft en niet het feit dat de kinderen het vragen.
Volgens mij is het geen zin hebben om te komen ook niet persoonlijk naar jullie toe, maar balen ze van dat gedoe met twee huizen en hebben ze geen zin te verkassen.
Marieke
Bedankt voor de vele reacties
Boeken moet nu wel want we zitten op een eiland en de kans dat we nog een ticket krijgen is heel klein. Rond de feestdagen is het meeste al volgeboekt. Vandaar dat we er nu al mee bezig waren.
Om een aantal vragen te beantwoorden: mijn ex en ik zijn uit elkaar omdat hij opbiechte een andere zoon te hebben die nog geen jaar jonger is dan mijn oudste. Ik heb er geprobeerd mee te leven maar dat lukte niet. Wij waren niet getrouwd maar wel al 8 jaar samen. (We zijn uti elkaar gegaan toen de oudste 7 was).
Vanzelfsprekend zijn de kids bij mij gebleven omdat hij op dat moment geen werk had, geen huis(woont bij ma in, nu nog steeds) en geen auto. Hij kon de kids dus zowieso niet onderhouden en heel eerlijk gezegd: hij zou ze niet eens mee krijgen van mij.
Mijn nieuwe partner is een schat van een man. Hij is stapel op de jongens en doet ook van alles voor ze. Wel verwacht hij dat ze aan een paar dingen voldoen en dat is dat ze hun best doen op school en dat ze in huis een handje meehelpen. Hier moet je denken aan de dieren eten en drinken geven, de vaatwasser leeghalen en hun kamer opruimen. Dat gaat allemaal prima hoor. Daar mag ik zeker niet over klagen, dat doen zij ook niet.
Mijn oudste kan ook prima overweg met mijn partner alleen niet wanneer zijn huiswerk wordt gecontroleerd. Laten we eerlijk zijn: eigenlijk is dat mijn taak of de taak van zijn vader, maar geen van beiden doet dat. Nu is mijn partner, ongewenst, de boeman geworden en ben ik nog steeds de 'lieve mam' waar met regelmaat overheen gewalst wordt. Eigenlijk is dat niet correct. Mijn partner heeft er ook moeite mee dat hij de boeman is. Hij heeft zich ook al eens helemaal afzijdig gehouden wat de controle van het schoolwerk betreft met het gevolg dat mijn zoon met nog meer onvoldoendes thuis kwam. Gekke van alles was dat als die twee bonje hadden om het huiswerk en mijn zoon mokkend zijn kamer in ging om het alsnog te maken, hij twee minuten later weer naast mijn partner stond om dan een of andere wiskundig probleem te bespreken. Ik had blijkbaar vaak meer moeite met dat geruzie van hen, dan zij zelf!!!
Wat de slaande ruzie tussen mijn partner en mij betreft: dat is niet letterlijk hoor. Hij zou me met geen vinger aanraken. Het is meer een wellis nietes gebeuren en later op de avond is alles weer 'ok' en kunnen we er gewoon over praten. Nee, fysiek geweld zal hij nooit gebruiken, sterker nog: dat verafschuwt hij.
Het vakantiegebeuren is even op een 'hold' gezet. Ik laat het even op zijn beloop. Vanmorgen heb ik mijn zoon bij school afgezet en gevraagd naar zijn plannen voor het weekeinde. Hij blijft bij zijn vader.
Vandaag krijgt hij een cijferkaart mee naar huis. Ik hoop maar dat het er beter uitziet dan de eerste. Hij kan het namelijk wel. Hij heeft er alleen geen zin in.
Als laatste: ik heb er nog eens over gesproken met een vriendin van mij. Zij zat een aantal jaar geleden in dezelfde positie. Had net haar 18 jarige zoon de deur uitgezet en ze hadden al een reis naar Amerika geboekt voor het hele gezin. Ze hebben hem niet meegenomen. Het doet pijn zei ze, maar het was ook een vakantie dat er eens geen spanningen waren en dat de andere kinderen eens alle aandacht kregen. Even geen zoon die negatieve aandacht trok. Uiteraard heeft ze hem op momenten gemist. Nu, een aantal jaar later, is hij haar en haar man (zijn stiefvader) dankbaar dat ze hem het huis uit hadden gezet want dat heeft hem wakker geschud, zegt hij zelf. De band tussen ma en zoon is super, vertelde ze mij.
Het houdt me dus nog even bezig. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar wel bedankt dat jullie met me meedenken. Ik zeg altijd: je kunt voor alles studeren, helaas niet voor 'moeder'. Dat doe je met vallen en opstaan.
Laptop
Zo gewoon vind ik die laptop niet hoor Cobi. Zoals jij het brengt lijkt het alsof alle ouders cadeaus van die orde van grootte geven, maar ik vind dat beslist niet standaard. Ik vind het een heel groot cadeau.
Ik vind het erg heftig om nu zo snel een beslissing over die vakantie te nemen. Als het kan lijkt het me beter daar wat tijd overheen te laten gaan, en dan de keus bij zoon neer te leggen. Hij is welkom om mee op vakantie te gaan, maar wel als gezellige reisgenoot. Als het met chagrijn en ruzie moet, dan maar niet. De rest van het gezin heeft ook recht op een gezellige vakantie.
Mijn beeld is wel een beetje verkleurd doordat mijn eigen puberteit verziekt is door de jarenlange oorlog tussen mijn broer en mijn vader. Nooit gezellige Kerst, Sinterklaas of vakanties, altijd dat geschreeuw en geruzie en gechagrijn. Ik vind niet dat je het de rest van een gezin kunt aandoen om daar altijd maar de dupe van te zijn, omwille van die bevestiging dat je altijd onvoorwaardelijk van je kind houdt.
Groet, Ellen
Verantwoordelijkheid
"en anders het aan jou als ouder dat je dat niet te vaak laat escaleren .en de puber de sfeer in huis voortdurend laat overheersen. Daar ben je volwassene voor."
Precies. En als dat dusdanig uit de hand gelopen is dat de sfeer volkomen onleefbaar is geworden dan kun je het lang en kort hebben over wat er in het verleden allemaal anders had gemoeten, maar op dat moment moet je dealen met de situatie.
Dan heb je de verantwoordelijkheid om er voor te zorgen dat andere kinderen er niet aan onderdoor gaan. En dat kan dus ook betekenen dat je een bijna volwassen kind voor de keus stelt: bij het gezin zijn en aanpassen, of niet bij het gezin zijn.
Bij Nancy gaat het om een kind van 15, en dat maakt het wel wat genuanceerder, bij ons vroeger thuis ging het door tot broer 20 was, ondanks gezinstherapieën en dergelijke. Die later zelf zei "jullie hadden me er toen uit moeten gooien en ik snap niet dat jullie het niet gedaan hebben".
Altijd de deur open willen houden is een mooi streven, maar geen blinde wet. Om even een extreem zijspoor in te slaan: heb je De moeder van David S. gelezen?
Gelukkig lijkt het bij Nancy nog niet om zo'n extreme situatie te gaan. Dus wellicht is een gezellige vakantie met alle kinderen nog steeds mogelijk.
Daarom even terug naar de stelling uit mijn vorige posting: je kunt best voorwaarden stellen aan het meegaan met die vakantie. Dat staat los van dat je vooraf weet dat een puberteit bij het opgroeien hoort.
Misschien dat we gewoon een spraakverwarring hebben: jij hebt het over gekleurde vakanties en gewone puberteitsperikelen, maar zoals ik in mijn vorige posting al zei: mijn beeld is gekleurd door een verleden met jarenlange oorlog in huis. Dan kijk je anders aan tegen "altijd welkom en altijd de deur open".
Groet, Ellen
15 of 18 jaar is groot verschil
Nancy, je schrijft over je vriendin met zoon van 18 jaar. Ik denk dat 15 en 18 jaar een wereld van verschil is in dit soort zaken.
Buiten dat je zoon er op school met de pet naar gooit, hoe is zijn gedrag verder? Is hij negatief aanwezig of is het gezellig zolang het niet over school gaat?
Het kan namelijk jullie relatie ook ruimte geven nu hij bij zijn vader woont "omdat hij daar beter kan leren". De verantwoordelijkheid voor schoolresultaten lekker even bij pa laten en zelf het met je zoon over andere dingen hebben.
Marieke
Lieverd
Marieke,
Mijn zoon is op zich een heerlijk kind. We hebben ook een heleboel lol samen. Hij is erg sociaal, erg behulpzaam. Het gaat alleen mis als het om school gaat. En wat Ellen zegt: ik moet ook die kleine (9) in de gaten houden. Ik merkte wel dat als we weer eens ruzie hadden met de oudste, dat hij wegdook. Dat is ongezond. En de oudste is natuurlijk geen voorbeeld voor de jongste als het gaat om 'hoe ga ik met ma om als ik geen huiswerk wil maken en ik word daarop aangesproken': schreeuwen, schouders ophalen, midden in het gesprek weglopen enz.
Hoe moeilijk ik het ook vind dat ik hem niet meer dagelijks om me heen heb, ik ben zelf nu een stuk rustiger, minder gejaagd en ik loop minder op mijn tenen. Want ik voelde me ook beroerd als ik vroeg of hij huiswerk had en hij zei 'nee', en ik controleerde verder niet (goedgelovig), om vervolgens te moeten toezien dat mijn partner eruit krijgt dat hij een proefwerk heeft voor een vak waar hij een 1 voor staat. Dan denk ik: waarom had ik dat niet uit kunnen vinden en dan had ik deze ruzie kunnen voorkomen door hem aan het werk te zetten en hem daarna te overhoren, bla bla bla. Resultaat was dan wel weer: spanning in huis.
Nu even niet. Nu is er rust. En dat is voor ons allemaal belangrijk.
En de vakantie: ik heb grote kans dat hij uit stoer doenerij zal zeggen dat hij absoluut niet mee gaat. Maar ik laat de vakantie maar even voor wat ie is.
Positief?
Maar het is toch juist positief dat hij deze stap heeft durven/kunnen nemen? Of vertrouw je er niet op dat hij nu zijn schoolwerk wel goed zal doen?
Trouwens petje af voor je man, dat hij de confrontatie i.v.m. huiswerk aan durft te gaan met je zoon. Maar eigenlijk is dat natuurlijk de taak van jou en je ex. Hoe kan dat nou dat jullie dat hebben laten liggen? Ik zou zeker niet hem buitensluiten aangaande die vakantie. Het kind zal zichzelf toch ook niet prettig voelen over dat onderpresteren op school. Maar ik snap je man toch ook wel weer. Ik kan me voorstellen dat hij het gevoel heeft dat al zijn moeite door je zoon ffeh aan de kant word geschoven. Alleen, zo zwart/wit zit het niet in elkaar.
Gr. Poezie.
