welke fin. gevolgen laat je je puber zelf dragen?
Ik heb een vraag voor jullie en heb ruzie met de vader hierover en wij komen hier niet uit. Mijn jongste van 17 jaar zit nu in het eerste jaar van een opleiding waarvoor een hele dure laptop gekocht moest worden a €1200. Ze heeft ook net een nieuwe ebike gekocht van €2000, die ze bij elkaar heeft gespaard met werken, geld gekregen van opa en oma, verjaardagsgeld, examengeld en tot slot een lening van €500 bij haar vader om het laatste restje bij elkaar to sprokkelen. Ik ben er op tegen geweest dat ze een ebike wilde kopen. Ze moet een klein half uur fietsen en met haar extreem slordige gedrag is ze haar hele leven al vanalles kwijt. Ik stond dus ook niet achter die lening van €500. Ik wilde met mijn dochter kijken naar een alternatief, zoals een 2e hands ebike. Maar dat was onbespreekbaar, m.n. door haar vader.
Hoe dan ook, mijn dochter heeft haar e bike een halve week gehad en deze is eergisteren gestolen. Ze had 'm niet op slot staan en ze krijgt dus ook niks terug van de verzekering. Ik heb hier enorme buikpijn van. Mijn kind is 2000 euro kwijt. Er speelt overigens enorm veel verdriet mee, omdat wij al ons hele leven heel veel begeleiding nodig hebben voor een meisje dat zich sterk verzet tegen het feit dat ze op bepaalde gebieden een ontwikkelingsachterstand heeft, functioneert als een 13 jarige, soms zelfs jonger en daar niet aan wil. Hoeveel gesprekken en hulpverlening wij ook krijgen hierbij, ze wil onze handreikingen niet aannemen.
Ok, terug naar de vraag: de laptop is net binnen gekomen en ik heb gekeken naar een buiten de deur verzekering. Deze dekt alleen als de laptop ofwel uit haar handen gerukt wordt, valt of als die gestolen is uit een afgesloten kast. Nu hebben ze op haar opleiding kluisjes. Maar ik ken mijn dochter goed genoeg om te weten dat ze het na een week opletten niet meer zo relevant vindt, gemakkelijk wordt en dan een laptop rustig onbeheerd achterlaat. Of wel in een kluisje stopt en deze vergeet op slot te doen.
Nu hebben mijn ex en ik dikke woorden (vooral ook omdat hij niet wil dat we dit bespreken met de hulpverlening om te kijken of we elkaar kunnen vinden. Hij vindt dat we hierin zelf op 1 lijn moeten komen). Hij wil in het geval van gestolen worden zelf van onze spaarrekening een nieuwe laptop kopen. En ik wil dat dus niet. Ten minste niet voor de volle 100% Ik wil dat minstens doen met zij 50% en wij 50%. Maar mijn ex vindt dat het al zuur genoeg is dat ze haar fiets kwijt is, nog de afbetaling moet doen aan hem (€500) en daarvoor de komende 3 maanden moet werken en vindt dat we haar extra straffen als we ook nog daar bovenop haar laten 'boeten' voor een gestolen laptop. En ik ben misschien erg rigide dat ik denk, 'ze zal het toch érgens een keer moeten leren, want ze blijft maar dingen laten slingeren, vergeten, niet op slot zetten etc. Ik ga er nl. al voor 75% vanuit dat ze binnen een half jaar deze laptop kwijt zal zijn. Zo redelijk zeker ben ik daarvan met haar gedrag die niet bijstuurt.
Ik hoor heel graag jullie input.
Bedankt
Peiling
Wie betaalt een gestolen laptop in dit geval?
kaatjecato schreef op 19-09-2021 om 15:55:
[..]
Ik heb niet per se het idee dat de problemen veel erger zijn geworden, maar dat de impact en consequenties steeds groter aan het worden zijn. Het gaat niet meer om een gymtas bij wijze van. De 'kleine kinderen kleine problemen, grote kinderen grote problemen' gaat hier op. En ik moet er bij zeggen dat waar Corona voor mijn oudste heel slecht viel, het voor mijn jongste een zegen was. Ze heeft afgelopen jaar eigenlijk een ontzettend goed jaar gehad. Er was ontzettend veel overzicht, er werd heel weinig verwacht, want in haar examenjaar amper les en geslaagd met twee vingers in haar neus, ouders die allebei veel thuis waren vanwege thuiswerk, waardoor er weinig stress was, etc.
Nu corona weg is en de volwassen wereld (school) met volwassen verwachtingen weer aan de deur klopt, barst het in alle hevigheid los.
Eerlijk gezegd kan ik me er niks bij voorstellen dat mensen zo slordig omgaan met hun spullen en zo vaak dingen kwijtraken. Als ik dit zo lees gaat mijn dochter van zes verantwoordelijker met haar spullen om dan jouw dochter van 17. Die voelt zich al schuldig als ze een haarspeldje kwijtraakt.
Tegelijkertijd kan ik me ook niet voorstellen dat het haar werkelijk niks interesseert dat ze alles kwijt raakt of gestolen wordt (wat ze zelf nogal makkelijk heeft gemaakt). Naar ik vermoed sluit ze zich af voor haar verdriet en boosheid/teleurstelling op/in zichzelf en liegt ze erover uit schaamte. Dat ze zelf ook baalt van haar nalatigheid. Maar hulp begint met hulp accepteren. En misschien moet ze dat dan toch een keer kwaadschiks leren want goedschiks lukt het al jaren niet. Lijkt me ook wel belangrijk voor later als ze werkt. Want een baas wordt echt niet blij van maandelijks een laptop/muis/toetsenbord die kwijt/kapot/gestolen is.
Ik deel jouw mening dat 25 minuten fietsen niet ver is en dat ze dat prima op een normale fiets kan. Dingen voor school zou ik wel betalen, maar éénmalig. Een laptop kan normaal gesproken makkelijk een aantal jaar mee dus het is niet realistisch om - als je spaart voor een opleiding te bekostigen - daar tien laptops bij te rekenen.
Ook ben ik het met je eens dat ze niet gaat leren om zuiniger en minder slordig te zijn als alles voor haar opgelost wordt. Je ex heeft een soort precedent geschept van 'je hoeft zelf geen enkele verantwoordelijkheid te nemen voor je spullen en gedrag want als het kwijt raakt/kapot gaat/gestolen wordt koopt papa wel nieuw'. Een nieuwe ebike kopen, al dan niet gesponsord door opa en oma, is niet de oplossing. Hoeveel ebikes willen opa en oma nog sponsoren? En sponsoren ze dat bedrag ook aan andere kleinkinderen? Overigens heb jij inderdaad niks te zeggen over wat vader en opa/oma met hun geld doen. Wel over de gezamenlijke spaarrekening. Maar ook daarbij is de vraag hoeveel laptops ze willen betalen.
Je kind van 17 heeft nu trouwens een lening waar niets van waarde tegenover staat. Ik snap echt niet dat zij zoiets duurs mag kopen en mag lenen, wanneer zij te onnozel is om een slot te gebruiken.
Ik zou zelf die spaarrekening voor de kinderen z.s.m splitsen. Dan kunnen jullie als ouders zelf je koers bepalen. Wil haar vader wel bijleggen voor de laptop, prima. Maar jij niet. Ik zou het in ieder geval niet doen.
Dochter hier heeft een tijdje een wat makkelijkere periode gehad (slordigheid) dus een iPod in een tas laten liggen en toen ergens neergesmeten in de gang op school, vervolgens knapte er in diezelfde tas een pakje Caprisun, dus de iPod was nat en stuk.
Andere keer was weer een andere iPod gestolen, zegt ze. Ze had hem heel even op haar bureau op school laten liggen. Ik was er niet bij, ik weet het niet, wat er precies mee gebeurd is. Meer dan zeggen dat ik het heel sneu voor haar vond heb ik niet gedaan. Fiets ook een keer gestolen, was ze vergeten op slot te zetten. Mijn fiets mocht ze toen alleen lenen om mee naar school te gaan, maar verder niet, dus als ze naar vrienden wilde, dan moest ze lopen. Wij zeiden 'regel zelf maar een nieuwe fiets". Wat ze ook heeft gedaan door rond te vragen op facebook, bij al haar vrienden, en zo kon ze een tweedehandse op de kop tikken. Nu zijn we een paar jaar verder en ze is inmiddels echt heel zuinig op haar spullen. Ik heb nooit bijgelegd, maar wel eens een tijdelijke lening gegeven, met hele strikte terugbetaling.
En ik denk inderdaad, wat jij zelf ook al vindt, haar vader helpt teveel bij pech, zo leert ze het nooit.
Mijn ex en ik hebben sinds onze scheiding altijd geprobeerd om naar de kinderen toe nog als gezin te functioneren, waarbij we probeerden dezelfde uitgangspunten te hanteren en daarover overeenstemming te bereiken. Maar ik merk gewoon dat dat niet lukt. Dat was al enorm moeizaam toen we nog wél een relatie hadden. Masr het is inmiddels onmogelijk.
Ik ga dus idd moeten aansturen op ieder z'n eigen koers varen. De financiën scheiden en de wens loslaten dat we hier samen uitkomen. We zijn gescheiden en we blijven nog aan het vechten.
Mijn zoon heeft forse adhd en zit in een onderzoekstraject voor ass. Hij was op de basisschool al vaak dingen kwijt, broodtrommels, huissleutels, fietssleutels. Wij zijn toen op een gegeven moment al begonnen om het dingen te laten vergoeden. Bv de knipper die gekocht moest worden om het fietsslot door te knippen. Broodtrommels. Zelf naar de sleutelmaker laten gaan en sleutel bij laten maken.
Hij is ook 1x een fiets kwijt geraakt omdat hij door haast en stress was vergeten zijn fiets op slot te zetten in het fietsenhok. Die hebben we laten gaan.
Hij is nu 14 en het gaat veel beter. Hij heeft een Ipad en die heeft hij al 2,5 jr. Hij Ik heb wel iets gedaan met de verzekering, ik geloof een uitbreiding van de inboedelverzekering. Informeer daar even naar.
Jouw kind kan makkelijk blijven omdat het haar makkelijk wordt gemaakt.
Voor jou is het extra lastig door je ex, dat snap ik hoor. Ik denk dat je je eigen handelen mbt dochter zoveel mogelijk los moet koppelen van je ex, ook financieel.
En ik heb meteen toen hij de Ipad kreeg op 12 jarige leeftijd, gezegd dat ik die 1x betaalde en dat hij de volgende zelf moet regelen.
Een kind kan het moeilijk hebben. Daar weet ik alles van. Maar zolang ze niet in een beschermde woonvorm gaan wonen zullen ze toch wat moeten leren en sommigen doen dat alleen door keihard op hun bek te gaan.
Tja als het mijn kind zou zijn mocht ze het toch echt zelf betalen. Desnoods van al eerder gekregen zakgeld/rapport/ verjaardag.
Hier zijn de kinderen nog jonger (oudste bijna 8), die heeft na diverse waarschuwingen z’n kindertablet laten vallen waardoor die kapot was en hij heeft van ons geen nieuwe gekregen. Niet dat we het niet kùnnen betalen, maar omdat ik het niet wil en ik vind dat als hij er van moet leren. Gelukkig gaat hij met andere spullen wel zorgvuldig om, hij vergeet weleens z’n jas op school maar dat is het ook wel. Hij is nu voor aan het sparen voor een nieuwe tablet dmv klusjes, zakgeld etc.
Bij jouw dochter vind ik ook dat ze op de blaren moet zitten, wanneer en hoe leert ze het anders? Als ze havo heeft gedaan zal ze niet een laag IQ hebben, maar wellicht een overdreven vorm van gemakzucht?
Sterkte!
Er spelen heel verschillende dingen:
1) Kind is bij vader gaan wonen omdat jij ruimte nodig hebt en afstand van haar problemen. Als eerste zou ik je willen zeggen: neem die afstand dan ook! Waarom doet het ertoe of vaders oplossing ‘de juiste’ is? Hij bedenkt er gewoon een oplossing voor en jij hoeft er nu eens he-le-maal niets mee! Laat het op zijn beloop. Probeer juist te genieten/profiteren van het feit dat hij de afwegingen maakt, de zorgen heeft, zijn hersens pijnigt. Als hij het uitzoekt met haar, hoef jij dat niet te doen! Het resultaat staat in geen enkel geval vast dus het is hoe dan ook een gok. Ik zou dat hele geval met die E-bike zo snel mogelijk proberen te vergeten. Laat vader het met haar uitzoeken en laat het los. Als er niks van jou wordt verwacht, stop dan met erover na te denken.
2) Jij lijdt geen financiële schade van deze oplossing. Er is een spaarrekening waar jij sowieso aan meebetaalt. Het kost je niet meer geld als het eventueel aan een laptop moet worden uitgegeven. Er is alleen straks geen geld voor iets anders. Het dispuut gaat over ‘dit geld is hier niet voor bedoeld’. Dat zou ik dus staken, zie 1).
3) Dochter heeft geen diagnose ‘dus zou ze het moeten kunnen (leren)’ maar ik zie wel flinke en aanhoudende problematiek voorbij komen: functioneren als een 13-jarige, flinke ADHD-kenmerken, dissociëren, niet niks! Het is een denkfout dat je uit het ontbreken van een diagnose de conclusie kunt trekken dat ze geen ernstige problematiek heeft! Het betekent alleen dat ze er geen naampje op kunnen plakken. Ik begrijp eigenlijk niet goed waarom bijvoorbeeld bij grote lijdensdruk geen ADHD NAO is gegeven. Dan heb je in ieder geval een aanknopingspunt, waar gezien de kwesties waar ze nu mee worstelt, echt wel aanleiding voor is. Maar goed, dat is nou eenmaal niet gedaan. Toch zou ik in mijn achterhoofd houden dat jouw kind waarschijnlijk veel moeite heeft om aan verwachtingen te voldoen. De druk opvoeren is dan geen goede strategie.
4) Het gaat om enorme bedragen. Een ‘echte’ 13-jarige zou nooit de verantwoordelijkheid te dragen krijgen voor dergelijke financiële risico’s. Zeker niet als het gaat om een laptop die voor haar opleiding verplicht is. Jouw dochter functioneert ook volgens jouzelf niet op het niveau van de gemiddelde 17-jarige. Ze kan in het geval van kwijtraken ook niet besluiten dan maar geen nieuwe laptop te kopen. Vanuit dat perspectief kan ik vaders overwegingen wel plaatsen. Het zijn noodzakelijke studiekosten.
5) Jouw zorg/wrevel lijkt vooral dat je bang bent dat kind onverschillig is over dit soort (financiële) rampen. Dat het haar weinig kan schelen en dat het haar te gemakkelijk wordt gemaakt zo’n onverschillige houding aan te nemen. Ik kan het me eerlijk gezegd bijna niet voorstellen! Het kwijtraken van die fiets moet een enorme klap voor haar zijn: 2000 euro kwijt! Als ze daar onverschillig over is, heb je volgens mij eerder reden om je zorgen te maken over het gebrek aan emotie (dissociatie, zegt de hulpverlening toch?). Als ze die emoties niet toelaat, kan er immers ook geen leereffect optreden. En dissociatie wijst op zichzelf al op voor haar ondraaglijke lijdensdruk; anders hoeft er immers niet gedissocieerd te worden!
Ik denk dat jij je terecht zorgen maakt om je dochter en dat je in een enorme kramp bent geraakt hierdoor, een eindeloze stroom gedachten: je moet iets doen, je moet een oplossing vinden, je moet iets bedenken. En dat houdt niet zomaar op nu je kind bij haar vader is gaan wonen. Het is ook nog maar heel recent. Maar ik zou toch proberen hem het vertrouwen te gunnen om nu maar eens met ideeën en oplossingen te komen. Leg het op zijn bord en laat het resultaat voorlopig los. Je weet al dat er geen quick fix is dus die gaat vader ook niet vinden. Geef hem het stuur in handen en gun jezelf rust! Jij hebt haar tot hier gebracht. Nu is hij aan de beurt. En probeer het simpelweg fijn te hebben met je dochter als je haar ziet. Doe iets leuks, maak het gezellig. Probeer ‘gewoon’ van haar te houden, zonder al die zorgen ertussen. Dat mag vader nou eens een tijdje doen!
Dankjewel voor je uitgebreide antwoord Mija. Klinkt alsof je bekend bent met jeugd problematiek.
Je schrijft 'laat vader het maar eens een tijdje doen'. Dat tijdje is relatief, nl. in totaal 3 weken, waarvan 1 week verstreken is. Over twee weken komt mijn dochter ook weer gewoon bij mij en pakken we het ritme op van de ene week bij vader, de andere week bij mij. Dus dingen écht uit handen geven is maar voor hele korte termijn. Ik zal daarna toch ook echt weer de zorgtaken, regeldingen, afspraken en het beleid moeten gaan uitstippelen. Beleid waar we samen dus niet uitkwamen. Dat betekent dat ik over 2 weken in principe kan gaan afwijken van het beleid wat haar vader voert en vice versa. Liever niet, als ik het kan voorkomen zal ik dat doen. Maar als het beleid van haar vader zo ver van mij afstaat dat ik daar echt niet achter kan staan, zal ik dat indien mogelijk toch anders aanpakken.
Het ding is dus net dat we het niet weten. En ja, de zorgen zijn enorm opgelopen (weer) sinds een aantal weken. Het is een tijd rustig geweest in de vakantie periode. Toen waren er ook zorgen en dingen waar we tegenaan liepen die erg 'typisch' waren. Maar we zaten met z'n allen nog steeds in de corona bubbel. Die is nu voorbij en het volwassen leven komt keihard aan de deur kloppen. Dat volwassen leven gaat over school, nakomen van afspraken (doet ze niet), maar ook je leven organiseren, zorgen dat je je spullen op orde hebt en bij voorkeur geen nagelnieuwe fietsen kwijtraken. Ik weet via mijn ex dat mijn dochter nu nog steeds niet het kluisje op school geregeld heeft. Wat van hem uit, godzijdank, de voorwaarde is voor haar om haar laptop mee naar school te mogen nemen. Maar ja, ze begint nu al achter te lopen, omdat ze de lessen niet kan maken op school vanwege een laptop die thuis ligt en die ze in de lessen niet bij zich heeft. En de school is -terecht- van mening dat leerlingen in principe volwassen genoeg zijn om dit soort zaken voor zichzelf te regelen. Ik heb komende week een gesprek met een begeleider van die school. En we krijgen nog meer hulp. Je merkt gewoon dat ze gaat vastlopen door haar ontwikkeling die lijkt te stagneren. Men verwacht een zelfstandige leerling en niet een meid (sinds een paar weken onder de zware make up en piercings) die nog aangestuurd moet worden alsof ze in de 1e klas middelbare school zit.
Het is uitermate frustrerend om niet te weten waar je goed aan doet. Moet je het leven de leerschool laten zijn? Moet ze maar voelen en merken dat slordigheid niet beloont wordt? Of moet ze juist in bescherming genomen worden, terwijl er vanuit dit soort instanties verwacht wordt dat ze dingen zelfstandig doet (en er een navenant prijskaartje aan hangt. Een klein kind geef je nl. geen laptops van over de duizend euro mee of een dure fiets).
Obv wat je vertelt gok ik dat dit een creatieve beroepsopleiding is? Toen mijn creatieve IADH kind daaraan begon, bleken ze veel ervaring te hebben met adolescenten die ‘ergens in het adhd-ass’spectrum zaten en daarom extra hulp nodig hadden. Zonder dat er overigens ooit om een formeel stempeltje gevraagd is. Maar- kind moet er dan wel zelf om vragen.
Dat is dan ook precies wat de vraag lastig maakt; laat je je kind het zelf ervaren of help je. Zelf ervaren klinkt eigenlijk heel logisch maar, en dat merk je nu, levert wel heel veel faal ervaringen op. Iets wat ervoor zorgt dat juist kinderen met “zo’n handleiding” nog meer gaan ontwijken. Dat wordt een vicieuze cirkel, van ontwijken- daardoor falen- dat ontwijken door te vluchten- nog meer falen. Waarbij kind ongetwijfeld heel lang kan vasthouden aan dat er toch niets aan de hand is. Of kan vluchten achter een masker van make up en piercings.
Jullie dochter toont aan plannings- en executievaardigheden te missen. Misschien is dan de gecontroleerde val iets wat helpt? Bij ons betekende dat (na heel wat jaren zoeken en er zelf ook bijna aan onderdoor gaan) dat we ons focussen op het organiseren van de begeleiding. Ons kind neemt van ons niets aan, maar ik kan er wel voor zorgen dat er mensen om hem heen zijn waar hij wel iets mee heeft. Zo regelde ik ook niet zijn geld - maar hield wel in de gaten of zijn zorgverzekering betaald werd. Vergelijkbaar met wat je nu op school doet; jij gaat het niet oplossen, maar zorgt wel dat ze weten wat er aan de hand is en dat er iemand is die haar helpt.
Ik heb dus helaas geen oplossing voor je. Er zit nl ook nog best wel wat verschil tussen wat de boeken en experts denken dat goed is en dat wat je moederhart denkt. Probeer de tijd dat ze nu bij vader zit echt bij vader te laten. Hoe lastig ook. Focus op wat jij denkt dat er aan begeleiding nodig is en probeer dat te regelen. Met als duidelijke boodschap aan vader dat er heel duidelijk dingen mis aan het gaan zijn, die alleen maar verder ontsporen als hij nu niet even zijn ‘niets aan de hand’bril afzet.
Lastige situatie Diyer. Ik had niet in de gaten dat het maar om drie weken ging. Is het niet eventueel mogelijk om dit te verlengen?
De indruk die je nu geeft is die van twee kapiteins op één schip. Op die manier co-ouderen lijkt me eerlijk gezegd slopend. Voor jou, maar ook voor jullie kind. Jullie hebben dus structureel conflicten over haar en over haar hoofd heen. Die zijn er ook al heel lang, zijn ingesleten patronen. Volgens mij zou je omwille van jezelf en je dochter toch moeten afvragen of je zelf niet uit die dynamiek kan stappen, in plaats van iets van ex te verwachten: dat heb je al geprobeerd en is kansloos gebleken.
De meest duidelijke koers zou zijn om het co-ouderschap te beëindigen. Kind gaat bij vader wonen en die neemt de regie en doet de uitvoering. Jij bent liefhebbende moeder en supporter voor kind. Je krijgt wat afstand en ruimte. Je stress zakt en je gaat de tijd zijn werk laten doen. Je beseft dat kind geen standaard-exemplaar is en stelt je erop in dat er met vallen en opstaan een weg zal moeten worden gezocht waarvan niet duidelijk is waar die uitkomt. Vader heeft daar kennelijk zo zijn visie op (?) en je geeft hem de kans om die te implementeren. Je ondersteunt waar je kan en schort je oordeel voorlopig op.
Dit kan eventueel ook in co-ouderschap maar dat is natuurlijk wel moeilijker voor jou omdat je dan dichter op de problemen blijft zitten. Je moet dan zelf heel nadrukkelijk afstand nemen en dat ook uitdragen naar vader en dochter: vader neemt de regie. Geen adviezen meer, geen commentaar meer. Jij doet alleen uitvoering en alleen als het tijdig wordt afgestemd. Je doet bijvoorbeeld wel vervoer naar een hulpverlener maar niet meer het inhoudelijke overleg. Je handhaaft alleen nog jouw persoonlijke grenzen. Al het andere laat je aan hulpverleners en vader over. Daar verwijs je ook naar bij moeilijke kwesties: bespreek het maar met … Je creëert wel een manier om jouw observaties en input in te brengen, niet bij vader maar bij de hulpverlener.
Ik doe dit overigens ook bij mijn jongste van 16 maar dan zonder vader die de regie neemt. Die werp ik in zekere zin dus op zichzelf terug. Tegen hem zeg ik dat hij met hulpverlener/vader/leerkracht/mentor moet praten (afhankelijk van waar de problemen zich voordoen) omdat hij met mij alleen maar ruzie maakt. Ik merk dat hoe minder ik hem probeer te adviseren en bij te sturen, hoe meer hij beseft dat het aan hem is. Het resultaat is er niet altijd maar ik zie zijn zelfbesef wel groeien. Hij wordt ook duidelijk minder defensief naar mij. Ik heb moeten leren minder angstig te zijn voor de toekomst, het meer op zijn beloop te laten terwijl ik wel mijn eigen persoonlijke grenzen beter ben gaan handhaven: opgewonden gesprekken voer ik gewoon niet meer. Gezeur, gemopper en geroep kap ik af. Ik heb daar wel ouderbegeleiding bij gehad en dat heeft me veel opgeleverd. Er is nog steeds geen garantie ‘dat het goed komt’ en er zijn ook echt nog serieuze issues rond stemming, medicatie, school, sociaal leven, relatie met vader etc. Maar ik heb een meer accepterende en meer realistische houding gekregen over waar ik een opstandige, heetgebakerde 16-jarige nog in kan bijsturen.
Voordeel voor mij is wel dat kind op de middelbare school zit en nog minstens drie jaar niet aan een vervolgopleiding toe is (hij doet vwo). School gaat er vrij goed mee om. Er is niet erg veel druk. Ze houden hem vrij goed in de gaten. Hij is slim en de schoolresultaten blijven vrij redelijk. Ik kan dus de hoop hebben dat hij de komende jaren voldoende gaat toegroeien naar wat er op een vervolgopleiding wordt verwacht. Jij zit met je kind in een andere fase. Ik kan me voorstellen dat dat een ander perspectief geeft. En toch zit er eigenlijk weinig anders op dan kind zich op haar eigen manier en op haar eigen tempo te laten ontwikkelen en dan maar af te wachten waar je uitkomt. Hoe moeilijk dat ook is. Maar het is een illusie dat er een manier is om het allemaal in orde te maken. Die is er gewoon niet.
Om je vraag te beantwoorden: ik zou hier de spaarrekening voor inzetten.
Als ze het met de fiets niet gaat leren, gaat ze het met de laptop zeker niet leren.
Sterker nog: ik denk dat er niets is dat jij kunt doen om haar die les te leren. Dat zal ze helemaal zelf moeten doen.
Wel zou ik apart voor haar gaan sparen en de helft van de bestaande spaarrekening opeisen. Het is volgens mij vooral belangrijk dat je los komt van je ex.
En ik zou het voor nu even laten. De laptop is nog niet gestolen dus er is nog geen reden om je hier druk over te maken. Op het moment zelf is vroeg genoeg.
Heel eerlijk, ze is wel nog steeds 17, dus ze zal het nooit accepteren dat je haar als 13-jarige behandelt. Dat betekent echt dat je haar voor een deel moet gaan loslaten.
Oef Mija, lange tekst, ik moet even tijd vinden om dat rustig te lezen en te laten bezinken. Ik merk wel een instant nee, nee, nee dat wil ik niet! gevoel bij mezelf als ik me moet voorstellen dat ik mijn kind voor lange tijd bij papa laat wonen. Dat voelt als kwijtraken en dat wil ik absoluut niet. Maar ik ga je tekst even rustig doorlezen en kijken wat ik eruit kan halen.
Diyer schreef op 28-09-2021 om 00:25:
Oef Mija, lange tekst, ik moet even tijd vinden om dat rustig te lezen en te laten bezinken. Ik merk wel een instant nee, nee, nee dat wil ik niet! gevoel bij mezelf als ik me moet voorstellen dat ik mijn kind voor lange tijd bij papa laat wonen. Dat voelt als kwijtraken en dat wil ik absoluut niet. Maar ik ga je tekst even rustig doorlezen en kijken wat ik eruit kan halen.
Het is zeker niet een gemakkelijke 'oplossing'! Er is zo'n cliché dat zegt: loslaten is anders vasthouden. Ik heb zelf enorm geworsteld met het gevoel mijn kind 'niet in de steek te mogen laten'. Ik vond dat hij bepaalde dingen toch moest gaan begrijpen en dat ik daarvoor moest zorgen. En dat is niet voorbij. Ik vind het soms heel moeilijk om dingen mis te zien gaan, hem rare denkpatronen te zien hebben, oplossingen te zien afwijzen die hij 'eigenlijk' nodig heeft, al van verre bepaalde dingen aan te zien komen en dan mijn kaken op elkaar te houden. Maar ik heb door schade en schande geleerd dat krampachtig reddersgedrag bij een opstandig puberkind erg slecht valt en ik doe dus wel mijn best om wat afstand te houden. Want teveel bemoeienis, hoe goed bedoeld ook, leidt er eerder toe dat je minder invloed en minder liefdevol contact krijgt dan meer. Juist door mijn kind meer ruimte te geven, meer los te laten, heb ik weer beter contact met hem.
Ik begrijp dat de suggestie of kind bij vader zou kunnen wonen gevoelig is. Ik zeg ook niet dat dat 'zou moeten'! Je kan erover denken, je afvragen of het jou zou helpen patronen te doorbreken. Maar laat ik er nog een misschien confronterende vraag bij stellen: jouw kind is 17. Zou je er net zoveel weerstand tegen hebben als ze op kamers zou gaan? Zou je dan ook het gevoel hebben dat je haar kwijtraakt? Niet op dezelfde manier waarschijnlijk? Ik ken jullie voorgeschiedenis niet. Misschien is er aanleiding voor. Maar in het algemeen is een kind natuurlijk niet óf van de ene óf van de andere ouder. Je raakt je kind niet kwijt omdat ze bij de andere ouder woont, en zelfs niet omdat de andere ouder meer bepaalt! Misschien zou je eens, in alle mildheid naar jezelf, kunnen overwegen (!) of jouw gedachte dat je je kind kwijtraakt als je je zeggenschap opgeeft (nog los van waar ze woont), misschien een deel van het probleem zou kunnen zijn.
ik lees de laatste berichten nu net.
Diyer, hoe is het met jou en met je dochter?
Mooie invalshoek Mija.
Ik ben hier ook mee aan het worstelen. In hoeverre moet ik hem loslaten. Wat is de grens tussen stimuleren en pushen, motiveren en overvragen. Wat is een reële verwachting en wat niet.
Kind hier is 14, hb, adhd en waarschijnlijk ook ass, we wachten op de uitslag van het diagnostisch onderzoek.
Ik merk dat ik ook moe ben van het zorgen en dat ik meer voor mezelf wil. Ik wil niet om de haverklap overal naartoe voor gesprekken over zoon. Niet meer. Heb ik wel gedaan natuurlijk. Maar hij heeft zo'n ontzettend hard hoofd en is uitermate eigenzinnig dat ik ook een beetje zoiets heb van, ik geef je mijn mening en voor de rest kijk je maar wat je er mee doet.
Hij en ik kunnen gelukkig nog steeds goed praten samen en zijn eigenlijk ook best wel dol op elkaar. Ik heb het gevoel dat mijn visie nog wel wordt gehoord. Maar dwingen lukt niet meer in veel dingen, daar ben ik mee opgehouden. Zelf consequenties dragen van eigen keuzes en beslissingen wordt het nu. En een hoop consequenties komen natuurlijk pas op de langere termijn. Zoals lichamelijke klachten omdat hij slecht eet, of tandbederf omdat hij weinig poetst. Of een slecht betaalde baan omdat het leren niet lukt. En hij het soms ook wel erg snel opgeeft. In mijn ogen althans.
Ik heb mijn best gedaan. Ontzettend hard mijn best gedaan. Maar de manier waarop werkte niet, in elk gebal niet meer voor mij en was ook niet goed meer voor ons contact.
Ik doe nog steeds mijn best, maar ik laat het meer bij hem. Ik ging er zelf bijna aan onderdoor en kreeg bijna een hekel aan hem. Dat leek me ook niet de bedoeling dus ik probeer het nu anders. En er is wel wat meer ontspanning gekomen en ik vind hem ook weer ontzettend leuk op zijn eigen unieke manier.
