Zoon (13) motiveren?

Belonen of praten

Bij mijn zus was het precies hetzelfde zij kreeg als puber altijd kwartjes voor alle cijfers boven de 8. (kun je natuurlijk ook aanpassen naar deze tijd he) en bij 10 10en kwam er nog eens 2,50 bij. Wij kregen altijd weekrapporten en zodoende konden mijn ouders die monitoren. Ik had het geluk dat mijn zus dit kreeg want ik had het zelf niet nodig maar aangezien mijn zus het kreeg, kreeg ik het ook.

Je zou dit als extra kunnen doen maar je zou natuurlijk ook zijn zakgeld kunnen korten en zeggen dat hij het aan kan vullen met goede cijfers.

Aan de andere kant vindt ik het niet zo'n handige oplossing, ja het werkt wel maar het is niet handig. Want hij wil zodoende voor alles wat hij doet iets terug hebben.

Zelf zou ik met hem in gesprek gaan waarom hij er zo makkelijk over denkt, en waarom hij niet het uiterste uit zichzelf wil halen.

intrinsieke motivatie

Volgens mij kun je er heel erg weinig aan doen. Motivatie moet van binnen komen, daar valt van buiten niet zoveel aan te veranderen. Uiteindelijk gaat hij vast wel ergens echt warm voor lopen (of tegen de noodzaak om wel te werken aanlopen) en dan komt het wel.
Hoop ik, tenminste... Hier namelijk ook zo'n exemplaar. Echt precies wat je beschrijft. Ik heb het inmiddels los gelaten. Hij is nou eenmaal zoals hij is, ook al is dat niet zoals je zou willen dat hij is.

zou hem van die sporten halen. Noway dat ik ga kijken naar een lui kind wat een spelletje speelt met tegenstanders en medespelers.

Herkenbaar

Ik heb hier ook een slim maar lui en gemakzuchtig exemplaar, en een deadliner bovendien.

Accepteren hoe hij is.

Je zoon is niet zoals jij. Jij noemt het motiveren maar je wilt hem veranderen. En dat zal niet lukken. Je kunt sommige dingen afdwingen maar dan heb je hem nog steeds niet veranderd.
Ik zou school loslaten zolang hij geen onvoldoendes haalt. Dat kun je ook zo met hem afspreken. Blijkbaar heeft hij de boel goed onder controle. Achten halen is niet nodig. Hij zit al op een bepaald niveau. Precies genoeg doen is best knap.

Ik zou sport ook loslaten. Hij heeft een trainer en een coach om hem aan te spreken. Sport is een hobby. Als zijn doel niet is om er erg goed in te worden, dan is het niet anders.

Karweitjes thuis zou ik wel aanpakken. Als hij daar moeilijk over doet, hebben jullie daar persoonlijk last van. Het is niet eerlijk als hij niets doet en jullie wel. Misschien kun je samen met hem afspraken maken over wat hij doet. Maar dan ook over hoe snel het gedaan moet zijn. Ik zou niet verwachten dat hij direct aan komt lopen als je iets vraagt, tenzij jij direct hulp nodig hebt (extra hand of zo). Je kunt wel afspreken dat hij elke dag de tafel afruimt en afwasmachine inruimt. Of dat soort taken. En dan gelijk afspraken over wanneer dat dan gebeurt.
Hier een zoon van 13 die bijvoorbeeld het gras moet maaien. We spreken dan een dagdeel af. Het is aan hem of te bepalen hoe laat. Natuurlijk is het altijd vlak voor het eten zo laat mogelijk in dat dagdeel.

dus....

alleen zoals jij het doet of zou doen, zo is het goed. Iedereen is lui omdat jij zo fanatiek bent. Probeer iedereen te accepteren zoals die is. Inclusief je man.
Msschien vinden ze jou wel ergerlijk energiek terwijl zij zichzelf zo relaxt vinden.

Komt vaak voor bij pubers

En is heel herkenbaar. Vooral bij jongens. Liever lui dan moe. Komt ook vaak goed, en anders maar niet. Als hij met zesjes het gymnasium haalt is het toch ook goed... De motivatie moet van binnenuit komen, zoals al werd gezegd. Intrinsieke motivatie. Komt ook vaak pas als je ergens het nut van inziet. Waarom iets belangrijk is. Of als je een hoger doel hebt, zoals een bepaalde opleiding waar je goede cijfers voor wilt halen.
Dwingen en zo gaat niet werken, praten en reflecteren denk ik beter, maar je moet ook weer niet gaan zeuren (dat zeggen mijn jongens dan altijd), dus een beetje subtiel houden.
Karweitjes in huis: lastig maar ook dat leg ik vooral bij henzelf neer. Laat ze klusjes doen waar ze vooral zelf last van hebben als het niet gebeurt. En doe dan het grasmaaien bijvoorbeeld zelf. Pick your battles en zo.

Doen ze er iets aan op school, tijdens het mentoruur bijvoorbeeld? Kinderen proberen gemotiveerd te krijgen? Scholen zeggen altijd van wel, maar gebeurt dat ook echt? Hier drie kids op twee scholen (gehad), en de ene school is echt heel erg enthousiasmerend in de (verlengde) brugklas. De andere zegt het te zijn, maar dat zie ik helemaal niet terug.
Ene zoon voelt zich telkens geprikkeld en uitgedaagd, en gaat als een speer nu. De andere werkt tegen heug en meug, en pas nu lijkt het enigszins goedgekomen, nadat hij uiteindelijk op de mavo eindigde waar ze gelukkig een andere aanpak hanteren, en de kinderen wel veel motiveren en uitdagen.

Enfin, hou het in de gaten, maar wees ook gerust, het is echt heeeeel normaal gedrag

veranderen

Dank voor jullie reacties.

Ik ben me heel goed bewust dat hij anders is dan ik, ik schreef niet voor niets: "En het lijkt me ook zoveel leuker als hij meer zijn best doet dat hij er beter in wordt (maar goed, dat denk ik dan, hij zit kennelijk anders in elkaar)." En nee, Stunnie Bun, niet iedereen hoeft zo te zijn/worden zoals ik en niet iedereen is lui omdat ik fanatiek ben . Beetje kort door de bocht.

Maar Moni's opmerking was een hele goede "Jij noemt het motiveren maar je wilt hem veranderen." Dank voor het inzicht!

Ik zat al steeds meer in de richting van "loslaten" en "laat het gaan" te denken, maar jullie reacties maken inderdaad dat ik geneigd ben het veel meer los te gaan laten.

Inderdaad, heel knap hoe hij met zo weinig inspanning zulke goede cijfers haalt . En ook met zo weinig inspanning nog zo hoog sport .

asociaal

Ik denk dat ik wel de grens wel wil leggen bij "lui" (of "slim"/ "efficient") gedrag, waar het ten koste gaat van anderen in ons gezin of in zijn team. Of zelfs bij een individuele sport - niet zo leuk om te winnen als de tegenstander niet eens zijn best doet. Dus misschien maar vooral af en toe insteken op zijn soms asociale gedrag t.o.v. anderen.

Als iemand nog goede ideeën wat ik kan zeggen om hem dat aspect nog iets meer bij te brengen, graag. Misschien dat een andere insteek of andere manier van dit fenomeen uitleggen aan hem, meer effect heeft.

En Mirreke, vorig jaar had hij een hele goede mentor, maar heeft hem niet harder aan het werk gekregen. Dit jaar niet zo'n beste mentor, dus verwacht ik helemaal niets van.

Hopelijk komt hij zelf tijdig tot inzicht dat hij in elk geval niet asociaal moet doen. En wat school betreft zal hij dit jaar toch wel harder moeten werken dan vorig jaar.

het is niet knap Liz....

Goede cijfers halen met weinig inspanning is per definitie niet knap maar gewoon een toevalligheid door de aanwezigheid van talent en hersens.
Probleem is dat kinderen die veel mee hebben (en dus weinig inspanning leveren) juist faalangst ontwikkelen omdat ze bang zijn dat als ze zich gaan inspannen het niet eens veel beter gaat. En dat is dan pas een afgang....

Gepland zessen halen is wel knap

Eens dat het makkelijk kunnen leren niet knap is. Dat heb je gewoon gekregen.
Maar het is wel knap als je controle hebt over je cijfers terwijl je tegelijkertijd specialist bent in zo min mogelijk doen.
Ik was ook zo op het VWO. Ik slaagde met allemaal zessen en één zeven. Knappe controle over mijn inzet en het te verwachten resultaat. Faalangst is nooit aan de orde geweest.

Het is helemaal goed gekomen. Ik ben op mijn werk bekend als iemand met veel inzet en motivatie En soms werk ik nog steeds voor een zes maar daar heeft dan niemand last van.

Liz, ga er maar vanuit dat je zoon helemaal niet harder hoeft te werken dan het eerste jaar. En als het al harder is, zul jij het verschil niet merken. Dat zal hij dan vooral in de klas doen zodat het hem geen vrije tijd kost.

Mijn zoon is in de tweede klas begonnen als trainer van een heel jong team. Dat is voor hem heel motiverend om zich voor in te zetten.
Ik zou het qua sport zoeken in andere doelen. Laat de rest aan trainer en coach over. Je kunt natuurlijk wel eens met trainer of coach praten over wat je dwars zit.

Motivatie school

Heeft je zoon al iets in gedachten voor 'later'? Wil hij gaan studeren? En zo ja, misschien in het buitenland? Mocht dat zo zijn, dan loont het om goede cijfers te halen omdat je daarmee scholarships binnen kan slepen en dat scheelt heel veel geld (duizenden euro's). Voorzover ik weet, een (nog) onbekend systeem in Nederland? Maar dat kan ik fout hebben. In de meeste landen over de grens, kost studeren aan de universiteit veel geld en kun je proberen een scholarship te krijgen. Voor een bachelor ben je hier in Australie aan studiekosten tussen de E10.000,- en E15.000,- kwijt. En dat is exclusief kamerhuur, reizen, etc. Een jaar gratis universiteit scheelt dan behoorlijk in je schuld en is een goede motivatie om zo hoog mogelijke cijfers op de middelbare school te halen.
Verder lees ik met aandacht mee. Hier ook een puber die selectief lui is want met Xbox spelletjes of iets uitvogelen voor Minecraft is dat heel anders!

Selectief lui of toch een mankerend schoolsysteem?

Maar Sukran, eigenlijk geef je het al aan! De motivatie en het doorzettingsvermogen zijn er wel, maar wordt op school niet aangesproken.
Het feit dat scholen dus blijkbaar jongeren (en dan vaak ook nog jongens) niet gemotiveerd kunnen krijgen en niet aan het leren brengen is mijns inziens ook niet de schuld van die kinderen. Ik denk dat het onderwijssysteem jaren achterligt op de ontwikkelingen in de samenleving. Niet voor niets heeft Sander Dekker laatst een oproep gedaan aan iedereen voor input in het debat hoe onderwijs er over 20 jaar uit moet zien.
Maar met input van is dat dan ook achterhaald.

Het onderwijs kan veel te weinig meebewegen met de ontwikkelingen waar onze kinderen al dagelijks mee omgaan. Daarnaast is het systeem blijkbaar voor jongens niet motiverend.

Ligt volgens mij deels aan de docenten die in een omgeving zitten waarbinnen zij ook niet meer kunnen gedijen, en deels aan het systeem zelf.

Daarom snap ik het ergens ook wel: gepland zessen halen, met zo min mogelijk inspanning iets uitzitten wat wel moet maar waar je zo min mogelijk energie in wil steken. Vroeger was er nog de uitdaging (voor mij dan) om nieuwe dingen te leren, maar als mijn zoons nu iets willen weten zoeken ze dat online op, pluizen het uit en weten er een paar uur later al meer van dan ik met mijn VWO, studie en jaren langere leven.

Die nieuwsgierigheid, die ijver en het doorzettingsvermogen is er inderdaad juist wel! Scholen zouden dat moeten zien aan te boren.

Niet zeggen of denken dat hij slim is

http://nymag.com/news/features/27840/

Een slim kind loopt het risico te gaan denken dat alles vanzelf gaat. En als het niet vanzelf gaat denkt hij dat hij dus misschien juist niet slim is. Denken dat je slim bent ledt dus tot onderpresteren omdat het kind niet begrijpt dat je iets ook kunt leren door te werken/ te oefenen.

Je kunt dus beter zeggen (en denken) dat een kind 'gewoon' intelligent is maar veel kan bereiken door zijn best te doen, dan te zeggen (en te - laten - denken) dat hij heel slim is.

Ik ben er ook zo eentje, die iedereen heel slim vond. Ik kan nog steeds niet leren. Gelukkig kun je dan ook best een eind komen. Maar ik kan me niet aan de gedachte onttrekken dat ik veel en veel verder had kunnen komen met een *beetje* meer doorzettingsvermogen.

Ik heb een alfa-studie gedaan, maar mijn talenten liggen meer in de technisch-analytische hoek. Maar die betastudies konden niet vanwege gebrek aan wiskunde. Dat kwam me nl. niet aanwaaien en er aan werken kon ik gewoon niet opbrengen.

Zonde? Yep! Denk niet dat je kinderen er voor 'kiezen' om liever niets te doen en zesjes te halen. Het is gewoon een vorm van onmacht waar je op het moment zelf - maar ook later - spijt van krijgt omdat je weet dat je er toch niet uithaalt wat er in zit

Volgens het artikel moet je een kind dus nooit prijzen om zijn/haar intelligentie, maar om zijn/haar inspanning. (is ook veel eerlijker tegenover minder slimme broertjes en zusjes) Dat valt nog niet mee, trouwens. Ik heb er zelf ook zo eentje en hij is gewoon slim, maar dat kun je beter maar voor je houden.

Inderdaad Ad

Ad, ik ben het van ganser harte met je eens! Ik heb twee bijzonder slimme kinderen, maar een daarvan heeft een leerstoornis en moet dus veel harder werken dan de ander. Jongste kijkt ergens 10 minuten naar en weet dan alles tot in detail en haalt heel hoge cijfers. Die krijgt dan een compliment, maar oudste krijgt veel grotere complimenten als hij hard werkt en toch net een zesje haalt.

Taak van weerskanten bekeken

Onze kinderen zijn nog helemaal niet in deze fase maar ik reageer toch maar even omdat het zo herkenbaar is.

Wij hebben een wat dwarse zoon van bijna 9: dat wil zeggen als er een taak(je) ligt en je let niet (genoeg) op, hij er onderuit komt, de kantjes er van loopt etc. Huiswerk en bijles, idem. Als je mijn zoon iets toestaat met de afspraak dat hij daarna iets opruimt, afmaakt, etc, levert dat heel veel tegendraads gedrag en boosheid op. Dan borrelde er in mij zinnen op als dat hij zijn best niet (genoeg) deed en kleine moeite, groot plezier. Dat werkte totaal niet motiverend naar zoon. Complimentjes geven, werkte ook tegendraads gedrag in de hand, trouwens. Ik denk omdat hij een compliment ervoer als dat hij zich voor het karretje liet spannen en daarom dus braaf was.

Zijn vader vond een deel van de sleutel door te zeggen dat er een kans lag, die op onverwachte momenten verzilverd werd. Zo werd tafel afruimen minder vervelend omdat de kans was dat hij die dag of wat later, een meevaller mocht incasseren (zonder dat die meevaller van tevoren werd aangekondigd of was afgesproken welke dat zou zijn). De tafel afruimen is van iets dat moet, veranderd in zorgen dat hij kans maakt op iets dat hij fijn vindt of een meevaller voor zichzelf creëren.

De dwarsigheid blijft maar de scherpe kantjes zijn er deels vanaf. De motivatie komt iets meer van binnenuit.

Maar let wel, hoe je het brengt, ligt heel gevoelig. Voor ik het weet, hamer ik op wat hij nalaat. Ik ben er dan ook niet goed in want ik ben meer van het waarschuwen, mijn man gelukkig wel. Dus niet het negatieve benoemen (als je een goed cijfer haalt, kan je je onvoldoende compenseren) maar het positieve (hier ligt een kans voor het grijpen om een hoger cijfer te halen.). Je denkt dat je hetzelfde zegt maar het is kennelijk voor sommigen een wereld van verschil.

Het kunnen toch echt twee verschillende dingen zijn?

Aan de ene kant kan je faalangstig zijn en daarom niet werken, want stel je voor dat je toch niet zo slim blijkt als iedereen denkt.
Maar het kan toch ook zo zijn dat je dingen afraffelt om maar zo snel mogelijk verder te kunnen met dingen die je wel interesseren? Dan kan je er wel voor "kiezen" om een 6 te halen, dat is immers voldoende om zo snel mogelijk van de middelbare school verlost te zijn, met zo min mogelijk inspanning.

Doen alsof kind gewoon intelligent is.......

Ik vind het wel grappig. Kind merkt op de basisschool dat hij alles al weet wat de juf vertelt. Haalt hoge cijfers zonder enige inspanning. Krijgt huiswerk met topo en spelling. Doet thuis niets en haalt een hoog cijfer. Merkt dat klasgenoten wel moeten werken en dat hij ze kan helpen stof te begrijpen.
Denk je echt dat dit kind niet door heeft dat hij slimmer is dan de rest door te zeggen dat hij gewoon is ???
Ik ben het eens dat kinderen moeten leren doorzetten, zich inzetten voor iets. Maar als dat niet lukt met gewoon schoolwerk moeten school en/of ouders iets anders verzinnen. Extra moeilijk werk (maar dan ook echt moeilijk, niet een beetje moeilijker), een instrument bespelen, andere taal leren, sportclub, schaakclub, etc.

Kinderen op een gymnasium weten echt wel dat ze slim zijn. En kinderen die erboven uit steken op de basisschool ook.

Hier een zoon die op het vwo moeite heeft met de beta-vakken. Ja, hij moet er plotseling voor leren en dat valt niet mee. Hij krijgt daar thuis begeleiding voor zodat hij leert om zoiets te leren. Zodat hij alle kansen krijgt om te worden wat hem ligt.

natuurlijk

prijs je vooral de inzet enzo. Maar inderdaad: of je nu wel of niet benoemd dat zo'n kind slim is, dat maakt denk ik niet zoveel uit. Ze zijn niet dom hè, dat hebben ze echt wel in de gaten.

Hier hadden de oudste 2 vorig schooljaar een weddenschap: wie het hoogste gemiddelde had aan het eind van het jaar over alle vakken kreeg van de ander 10 euro plus nog 10 euro van ons. Wij dachten nog: leuk, dat stimuleert vast. Maar het werkte vooral de andere kant op: oh had jij een onvoldoende? Mooi, hoef ik ook niets aan mijn toets voor xx te doen…

Uiteindelijk was het verschil trouwens minder dan 0,1 punt. Dat vond ik dan wel weer knap (ze zaten op verschillende scholen, in gymnasium 3 en brugklas gymnasium+)

Wat je bereikt in het leven hangt echt niet alleen maar samen met je intelligentie, maar veel meer met je doorzettingsvermogen. En dat is volgens mij maar beperkt aan te leren. Vergelijk het met zoiets als creativiteit. Grotendeels heb je het of heb je het niet, je kunt het je maar ten dele eigen maken.

Ik ken echt hordes mensen die qua intelligentie veel verder 'zouden hebben moeten kunnen komen', maar die de drive misten om er voor te doen wat er voor nodig was. Jammer de bammer, maar dan kun je zo'n niveau dus evengoed niet aan.

the drive

of faalangst hebben, dat had ik. Hoger denkniveau en toch middelbaar gedaan. Ik kreeg het spaansbenauwd van opmerkingen als: je kunt het wel, als je je best maar doet, je bent toch zo slim, jij kunt alles, je mag worden wat je wilt. Het legde een enorme druk op mijn schouders omdat ik voelde dat er misschien meer van mij verwacht zou worden dan ik zou aandurven en door mijn faalangst niet zou kunnen.
Pas als die druk helemaal weg is presteer ik zelfs hoger dan mijn niveau zou aangeven.
Maak hem niet jou, wie weet wordt het een laatbloeier. Op het gebied van niet sociaal zijn zou je hem best nog het een en ander bij kunnen brengen op een positieve manier en door uitleg wat het voor anderen betekent, dingen binnenkomen en wat hij daar zelf aan zou kunnen doen.
En daarbij niet uit het oog verliezen dat hij ook "gewoon" een onverschillige puber aan het worden is.

je bent zo slim

Toch herken ik eea ook sterk bij mezelf, maar mij is nooit gezegd dat ik slim ben. Want mijn vader, niet zo slim, had er juist best moeite mee. (Frustratie tov slimmere zussen van hem, denk ik achteraf)
Zelf merkte ik dan wel op bs dat ik de beste vd klas was, maar ik probeerde zo weinig mogelijk te laten zien want ik vond het vreselijk.
Hier dus eigenlijk lage eisen en verwachtingen naar mij toe, maar toch ook fors onderpresteren.

Taai

"of faalangst hebben, dat had ik. Hoger denkniveau en toch middelbaar gedaan. Ik kreeg het spaansbenauwd van opmerkingen als: je kunt het wel, als je je best maar doet, je bent toch zo slim, jij kunt alles, je mag worden wat je wilt. Het legde een enorme druk op mijn schouders omdat ik voelde dat er misschien meer van mij verwacht zou worden dan ik zou aandurven en door mijn faalangst niet zou kunnen."

Volgens mij is dat een keerzijde van slim zijn. Er wordt zoveel van je verwacht dat je bang bent er niet aan te kunnen voldoen. En in plaats van het risico te lopen toch 'dom' te zijn heb je dan liever het verwijt 'lui'. Da's minder pijnlijk, want je ego hecht nogal aan het 'slim' stempeltje.

Er lopen hier natuurlijk geniale kinderen rond (van ouders die interessant genoeg zelf het verschil tussen een d en een t niet weten) die op hun 8e alles al weten wat een juf van 40 weet maar iedereen met een beetje relativeringsvermogen weet dat dat onzin is. Die relatief begaafde kindertjes voelen zich ook regelmatig dom zoals iedereen.

Ik werk iedere dag met - soms zeer - hoogbegaafde mensen en die zijn net zo feilbaar als iedereen. Misschien in zekere zin nog wel meer feilbaar omdat ze door hun eigendunk onvoldoende in staat zijn hun eigen mening bij te stellen.

@maria
Onderpresteren is volgens mij ook nog eens vooral een probleem van slimme jongens:

Stockard & Wood, 1984). Weiss (1972) found that approximately half of all male students but only 25% of female students who are above average in ability may be considered underachievers.

http://www.davidsongifted.org/db/Articles_id_10234.aspx

"Volgens mij is dat een keerzijde van slim zijn. Er wordt zoveel van je verwacht dat je bang bent er niet aan te kunnen voldoen. En in plaats van het risico te lopen toch 'dom' te zijn heb je dan liever het verwijt 'lui'. Da's minder pijnlijk, want je ego hecht nogal aan het 'slim' stempeltje."

Zou heel goed kunnen, die keerzijde. Ik was het tegenovergestelde van lui eigenlijk, heel punctueel en altijd vooruit werken (dat ging echt heel ver trouwens) uit angst het niet af te krijgen. Terwijl het me gewoon lukte, zonder problemen, alleen die zenuwen. Gelukkig waren mijn ouders niet degenen die dat zeiden, al was mijn moeder wel altijd erg enthousiast als ik ergens interesse voor toonde. Maar dat is weer een onderdeeltje van haar ziekte en dat leer je als kind snel genoeg.

Zo kan ik bv. ook niet te laat komen, het zit door heel mijn persoonlijkheid heen, ook met werk. Nog elke dag zenuwachtig om naar het werk te gaan, nerveus om te reizen. Wel heb ik in die jaren geleerd dat je je soms stilletjes "moet" houden, dan word je minder snel overvraagd. Dom spelen denk ik. Ontwijken om te voorkomen. Daar baal ik af en toe wel van. De P. is ook dat ik een te brede interesse heb en daardoor van heel veel iets af weet, maar nooit ergens álles van af weet.

Ad

Met die d en t zou je zomaar mij kunnen bedoelen. Combinatie van blinde vlek en vooral slordigheid. Alleen heb ik dan weer geen geniale kinderen en ook geen kind van 8 dat het beter weet dan de juf van 40. Mijn 8 jarige heeft namelijk een juf van 25

Overigens zitten mijn jongste 2 op een school waar fulltime HB onderwijs gegeven wordt. Hier ligt de nadruk heel erg op het leren van vaardigheden. Draait het om de weg ergens heen (hoe pak je het aan) en veel minder om het doel (eindresultaat). Los van dat ze het er ontzettend naar hun zin hebben, ben ik heel benieuwd wat uiteindelijk het effect zal zijn op de langere termijn. Of ze ook daadwerkelijk meer bereid zijn tot 'werken', dan bijv. de oudste twee. En of zij minder hun nieuwsgierigheid en motivatie kwijt raken in de loop van de (onderwijs) jaren.

Over een paar jaar kan ik er meer over zeggen.

Taai

Jij klinkt meer zoals mijn vriendin. Die presteerde overigens wel behoorlijk op school. Haar problemen liggen vooral in het omgaan met management in de praktijk

Taai

"Ik was het tegenovergestelde van lui eigenlijk, heel punctueel en altijd vooruit werken (dat ging echt heel ver trouwens) uit angst het niet af te krijgen. Terwijl het me gewoon lukte, zonder problemen, alleen die zenuwen. "

Dat klinkt mij als faalangstig gedrag in de oren, dat ik van mezelf herken. Vandaar dat ik schreef dat ik het type harde werker ben.

Heb overigens niet last van het andere dat jij beschrijft.

Bij zoon vermoed ik ook faalangst, maar daarnaast ook gewoon "luiheid" (andere interesses).

Eigenlijk wat MoederMop ook al beschreef.

Die luiheid zie ik terug bij niet dingen in huis willen doen. Liever op zijn mobiel filmpjes kijken .

Vanwege de faalangstigheid heb ik juist prestaties/cijfers niet beloond, dat schijnt dan juist niet handig te zijn, maar leggen we de nadruk op "zijn best doen".

Liz / ad offtopic

Liz, hij is puber, hij hoort lui te zijn. Als je de nadruk legt op zn best doen en ik zou je zoon zijn, dan zou ik het gevoel hebben of je dan dacht dat ik dat nooit deed. En of het dan nooit eens genoeg zou zijn in jouw ogen. Geef bij een goed cijfer gewoon eens een aai over zijn bol en zeg goed gedaan jochie maar dan zonder te zeggen: ik wist dat je het kon. Laat hem even zijn gang gaan (in het redelijke natuurlijk). Even weinig verwachtingen hebben, observeren en kijken wat er wel goed gaat en van daaruit weer verder bouwen. Hij hoeft nog niet alles te kunnen.

Ad: Ook ik presteerde best redelijk op school, ik leerde voor een voldoende. Bij nog meer inzet en mezelf over de kop leren had ik kunnen eindigen met negens, maar dat had ik er niet voor over door omstandigheden thuis.
Bedoel je dat je vriendin moeite heeft met wat boven haar staat of dat ze zelf niet kan managen? Ik hoop altijd dat bazen uit de buurt blijven, dat ik redelijke mensen als collega's heb. Meestal zie ik wel wat er fout zit in een deel van een organisatie, maar weet ik ook dat ik niet geschoold ben op dat vlak dus dat ik me koest moet houden. En zelf zou ik dingen "beter" doen, effectiever, sneller, maar ik weet ook dat ik dat niet zou trekken op den duur en dat ook managen hele vervelende onderdelen heeft. t Is wat soms, een gecompliceerd karakter hebben