Zoon en vriendschappen
Onze zoon, 15 jaar heeft het vanaf de basisschool lastig met vriendschappen.Wij wonen in een piepklein dorpje in Brabant,1 basisschool, kerk en een supermarktje. Op de basisschool zat zoon maar met 3 jongens in de klas waar hij niet echt een klik mee had.De andere 2 jongens hadden een enorme klik, hij hing daar altijd maar wat bij. Hij heef zich erg eenzaam gevoeld. In het 2e jaar op het VO in de grote stad ging het beter, hij zeer gelukkig.. had wat vrienden om zich heen, zelfs 1 jongen waar hij zeer veel mee om ging en maar 4 km van ons af. Elke dag samen naar school fietsen, weekenden door brengen etc..
Nu is deze jongen afgelopen zomer "uit de kast gekomen" en is dus homo, was voor niemand een verrassing, ook niet voor onze zoon. Hij heeft hem erg geholpen om het op school te vertellen, is samen met hem naar mentor geweest etc. Deze vriend heeft het erg moeilijk gehad en is nog steeds erg onzeker. Ook onze zoon is onzeker( welke 15 jarige niet) In december er "over de streep geweest op school" daar kwam het dus voor iedereen uit dat hij op jongens viel. Dat werd door iedereen erg geaccepteerd, iedereen dus weer hartstikke blij.( Hoewel onze zoon ook vaak voor homo uitgemaakt werd omdat hij veel met deze jongen optrekt, maar dat kon hem niet deren)
Nu is het zo dat deze jongen sinds hij "uit de kast is" erg aan het veranderen is, hij blijft de hele dag maar over 1 ding praten JUSTIN BIEBER is zijn grootste held, hij slaat daar helemaal in door, ik zie het zelf gebeuren als hij hier is. Ook wil hij nu alleen nog maar shoppen in kledingwinkels... een paar weken kon onze zoon hier nog in mee gaan, maar nu staat het hem erg tegen. Vroeger gingen ze nog gewoon naar jongenswinkels zoals mediamarkt, gameshop e.d. Ik snap onze zoon.. hij is zo blij dat hij een hechte vriendschap heeft, maar het sluit totaal niet meer aan bij zijn belevingswereld. Het laatste wat hij doet is die vriend laten vallen, maar hij ergert zich steeds meer. Verder heeft deze homovriend alleen maar meisjes om zich heen, ander jongens nemen steeds meer afstand. Zoon heeft het hier erg moeilijk mee. Hij zat net lekker in zijn vel, leuke vriendschappen en 1 hele hechte..
Het is nu zo erg dat hij geen zin meer heeft in school, nu met carnaval wil hij niet meer weg.Ik vind hem lastig wat ik moet adviseren...
Vriend
idd lastig maar is het een mogelijkheid om de andere vriendschappen, waar je het in je laatste zin over hebt, wat uit te diepen?
Dus toch even weg gaan met carnaval, al is het alleen maar naar de optocht. Als de jongens hem altijd alleen met die vriend zien omgaan zullen ze zelf niet snel toenadering zoeken omdat er al een hechte vriendschap is, dat kan lastig zijn. Dus niet laten vallen maar ook niet alléén op hem richten? Dat ze bv bij de andere jongens gaan staan in de pauze, wil de vriend dat niet dan is dat zijn keuze om ergens anders te gaan zitten.
Naar de vriend toe mag je zoon wel uiten dat hij graag naar andere "jongens"winkels wil, het zal voor de vriend misschien niet eens opgevallen zijn dat ze daar neit veel meer komen, die is vooral opgelucht denk ik dat hij uit de kast is.
Goh...wat ingewikkeld
pfff, het is dus erg lastig. Zoon trekt meer naar de andere jongens toe, dus enkele meisjes storten zich volledig op de "homovriend" en vinden het bijzonder intressant dat hij met hen de pauzes en de tussenuren door brengt. 1 van de meisjes stort zich zo op deze jongen en nu dus ook "laster verhalen" over mijn zoon rond strooit... Hij zou dus een homohater zijn, hem in de steek laten etc, etc....wat totaal niet zo is natuurlijk, de vriend vind het ontzettend leuk om zoveel aandacht en begrip van de meiden te krijgen. Zoon is erg onzeker, hier totaal niet tegen opgewassen, vind het bijzonder ingewikkeld... we hebben net een week vakantie achter de rug, maar hij is vandaag weer met lood in de schoenen naar school gefietst. Ik heb hem geadviseerd om vandaag met de mentor te gaan praten. Iemand hier nog tips??? ( bedankt Lilian)
Flora
De vriend van je zoon is nu bezig zichzelf te leren kennen. Hij heeft zich jaren anders voor gedaan dan hij is en nu hoeft dat opeens niet meer. Hij vervalt dus nu misschien wel in extreem 'verwijfd' gedrag maar dat is ook een vorm van experimenteren en van zichzelf leren kennen. Pubers zijn sowieso vaak veel extremer in hun gedrag en levensstijl. Het kan goed zijn dat hij over een paar jaar wel weer interesse krijgt in zijn vroegere bezigheden.
Daar schiet je zoon nu niks mee op natuurlijk. Ik denk dat hij moet accepteren dat de vriendschap zoals hij was nu niet meer bestaat. Ze kunnen nog steeds vrienden zijn maar het zal anders zijn.
Ik zou je zoon aanmoedigen om eens rustig met zijn vriend te praten hierover al begrijp ik dat dit voor tiener jongens niet heel gemakkelijk is.
Verder zou ik je zoon aanraden om voor nu zijn heil vaker bij de andere jongens te zoeken zonder uiteraard zijn vriend helemaal te laten vallen. Dat hoeft ook niet maar de vriendschap zoals hij was krijgen ze niet meer terug in dezelfde vorm.
Leeftijd?
Is het niet ook een beetje de leeftijd? Onze dochter heeft rond haar 15e een complete verandering van haar vriendenkring gekregen. Echt, meiden die hier zelf logeerden en elk tussenuur over de vloer kwamen, zie ik nu alleen nog maar, als ze achter de kassa van het kruitvat staan.
Onze dochter heeft nu een groepje gevonden waarbij ze zich gewaardeerd voelt om wie ze is, en heeft dus niet meer de lust, om zich bij die andere meiden nog langer 'aan te passen'. Dat viel een beetje tegen. Die meiden denken dat ze veranderd is, hebben toen ook lelijk tegen haar gedaan. Maar ze is niet veranderd, ze is meer zichzelf geworden. Haar gedrag met haar vrienden past nu bij wat wij ook van haar kennen. Minder sociaal wenselijk, maar spontaan en zichzelf.
In mijn ogen is dat een logisch gevolg van het opgroeien en ontdekken van haar eigen identiteit.
