Zoon mentaal ingestort
Hallo allemaal,
Mijn zoon is oorspronkelijk een erg stille, verlegen jongen.
Als hij bijvoorbeeld naar de Scouting ging had hij echt 2-3 jaar nodig om eindelijk zijn plek in een groep te vinden.
Hij heeft een vervelende basisschool periode achter de rug. Klas vol haantje de voorste en achter elkaars rug om vervelend spreken. Ik denk dat dat hem zeker geschaad heeft.
Hij is op de middelbare school van VWO naar HAVO gegaan en dat is het beste wat hij naar mijn mening kon overkomen. Hij zat daarvoor nog vast aan zijn basisschool vrienden die hem als afval behandelde.
Ik zag langzaam eindelijk een vrolijke jongen met unieke humor opbloeien. Hij ontmoette een vriend die elke vrijdag langs kwam en de mentor zei dat hij goed in de klas lag. Toen is die vriend verhuist en moest mijn zoon WEER blijven zitten (huidig jaar). Langzaam zie ik hem veel kalmer en rustiger worden. Hij praat soms heel koud alsof emoties er niet toe doen.
Vreemd genoeg, nog geen twee weken later krijg ik een telefoontje van de mentor dat hij onrust in de klas veroorzaakt door de klasclown te spelen. Nogmaals, ligt erg goed in de klas.
Maar dan komt hij thuis en zie ik niks van die jongen waar docenten het over hebben.
Zegt vrij weinig tijdens het eten, ochtend en avond. Hij beweert dat smalltalk nutteloos is, pakt zijn telefoon. Ik pak die af en het is klaar met de rust. Het is bijna grappig, maar hij gaat vervolgens net zoals een politicus te praten over waarom ik dit doe etc.
Vervolgens duikt hij omhoog om debatten en technologie filmpjes te bekijken.
Als ik met hem weg ga heeft hij momenten waarop hij zichzelf laat zien en dan hebben we een prima tijd, maar dan komen we bijvoorbeeld in een openbare ruimte en is hij weer erg gesloten.
Op verjaardagen zegt hij het liefste ook niks. Zo vreemd. Hij zegt dat niemand hem daar echt wil hebben en hij moeite heeft met sociale situaties. Daar geloof ik dus echt niks van, moet ik dan denken dat al die klachten van docenten (dichtbij van school afgestuurd) fout waren?
Laatst was het voor mij klaar.
Na een familieruzie had mijn zoon zijn nichten jaren niet gezien. Toen kwam hij ze tegen toen hij bij mijn moeder op bezoek was en toen zei hij dat zich te oncomfortabel voelde en is weggegaan na maar een kwartiertje bij mijn oma te zijn geweest.
Ik weet niet meer zo goed wat ik met mijn zoon aan moet.
Het is net alsof hij een dubbel leven heeft.
Herkent iemand misschien iets in zijn gedrag?
- I.C
Durf het bijna niet te zeggen
Ik herken veel van het gedrag van mijn zoon met ASS. Komt er autisme in de familie voor? Heb je zelf al eens nagedacht over die mogelijkheid?
Niet zover ik weet
Bedankt voor je reactie!
Nee autisme komt niet voor in onze familie, we zijn grotendeels allemaal extrovert en neurotypisch. Mijn zoon heeft wel ADHD en mijn huisarts spreekt over Social Anxiety maar daar hebben we niks meer mee gedaan sinds hij wel in staat is om zijn echte zelf te laten zien aan vrienden elke vrijdag op het strand. Echt alleen thuis en in openbare ruimtes na een langere tijd is hij niet erg open. Maar ik zou hem erop kunnen laten testen door iemand die een neutrale kijk heeft.
Nogmaals bedankt voor je reactie Autimam!
- I.C
Belangrijk om toe te voegen:
Ik heb die keuze gemaakt om verder niks met Social Anxiety te doen omdat ik geloofd dat hij dat niet heeft. Hij denkt daar zelf anders over maar daar heb ik genoeg discussies met hem over gehad.
Inderdaad doet dit me denken aan ASS
IC, je zoon is bereid om met je in discussie te gaan over die social anxiety. Jij gelooft daar niet in, maar hij dus blijkbaar wel! Ik zou hem de ruimte geven om zelf uit te vinden wat er aan de hand is. Hoe oud is hij? Vanaf 16 jaar kan hij zelf een diagnosetraject starten zonder jouw inmenging. Maar waarom zou je het daarop aan laten komen? Ik vind het zelf al heel wat dat hij bereid is te accepteren dat er IETS is. Dat is niet vanzelfsprekend. En ik zeg niet dat wat voor etiketje dan ook zaligmakend is, absoluut niet, maar het kan wel helpen bij het vinden van de juiste gebruiksaanwijzing. Het is gewoon fijn als je zelf weet wat er met je aan de hand is, waarom dingen niet lukken en vooral ook ontdekken wat je sterke kanten zijn. En voor de acceptatie kan het ook positief uitwerken. Zowel voor hemzelf, als voor jou, als voor de omgeving. Juist omdat hij op verschillende momenten verschillende kanten van zichzelf laat zien.
Dus, start bij de huisarts en laat hem doorverwijzen. Zodat hij uit kan vogelen hoe hij het beste uit de verf komt.
overlappende zaken
ik zou hem stimuleren om een uitgebreider diagnose- en gesprekstraject in te gaan omdat het hoog tijd wordt dat iemand hem serieus neemt en hij met een buitenstaander in gesprek kan over zichzelf.
Sowieso zit er enorm veel kans op overlappende 'diagnoses' en dan ook nog puberteit. gr Angela
ps slikt hij medicatie? dan is hij in principe onder behandeling van psychiater voor driemaandelijkse checks? bij kinderpsychiater hier zijn er twee vrouwen verbonden aan de praktijk, de een psychologe, de ander psychotherapeute. Heel laagdrempelig benaderbaar e.d.
Ik vind autisme een snelle conclusie
Ik denk dat het belangrijk is om duidelijk te maken dat alleen het zich gedragen als een politicus voor komt in een discussie.
Als we bijvoorbeeld naar bed gaan en hij neemt de telefoon mee naar bed en ik zeg nee dan wilt hij perse van mij mijn bronnen hebben en hij zegt dan met zijn eigen bronnen iets anders. Simpelweg daarom als reden is niet goed genoeg voor hem.
Ik ben al jaren bezig met mijn 16 jaar oude zoon elk rapport zegt: kan goed mensen hun gevoelens aanvoelen, wilt niemand kwetsen, kan goed lichaamstaal vertalen. Sarcastische grappen is echt zijn vorm van humor en hij begrijpt ze altijd. En bij elke presentatie die hij geeft zeggen docenten dat het echt zijn ding is omdat hij erg empathisch is.
Ik denk dat hij gewoon niet zichzelf is als hij thuis is. Ik merk ook gewoon dat als zijn vrienden bij ons thuis zijn hij in een keer een totaal ander persoon is. Toont veel zelfvertrouwen, kan grappen over zichzelf maken en zorgt er altijd voor dat er gelachen wordt. Alsof er niks aan de hand is.
Ik denk dat hij ons niet mag ofzo en dat doet me pijn.
denk niet aan jezelf
denk aan hem. het lijkt alsof je hem kwalijk neemt dat hij is zoals hij is. niet dat hij niet zou kunnen veranderen, maar hé hij is puber. jij bent ouder. En je neemt niet eens opmerkingen serieus die anderen hem aan de hand doen (social anxiety bijv.).
gr Angela
I.C.
Hoe is je zoon gediagnosticeerd met ADHD? Heb je daar zelf ook uitleg gekregen of tips om je zelf te scholen? Het klinkt namelijk alsof je nogal aan het ontkennen bent en je een beeld hebt van opvoeding en van je zoon waar hij niet in past.
Leuk voorbeeld dit: "Als we bijvoorbeeld naar bed gaan en hij neemt de telefoon mee naar bed en ik zeg nee dan wilt hij perse van mij mijn bronnen hebben en hij zegt dan met zijn eigen bronnen iets anders. "
Heb ik hier ook, gewoon 'nee' zeggen is er echt niet bij.
En dan volgt de discussie.
Het zou handiger zijn als je wat meer in de vingers krijgt om je zoon te volgen in plaats dat hij jou moet volgen. Wat houdt hem bezig? Waarom wordt je boos op hem? Waarom als jij het niet begrijpt word je boos op je zoon?
Ik denk dat je zoon je vast waardeert als ouder, kinderen zijn oneindig loyaal maar mogelijk dat je hem wel op eieren laat lopen en dat hij daarom nogal afstandelijk en voorzichtig wordt. Om te voorkomen dat hij last krijgt van jou emoties die je blijkbaar bij hem krijgt.
lees je eerst eens in over autisme. Je kent het blijkbaar niet in je omgeving, maar wat jij schrijft over jouw zoon ("Ik ben al jaren bezig met mijn 16 jaar oude zoon elk rapport zegt: kan goed mensen hun gevoelens aanvoelen, wilt niemand kwetsen, kan goed lichaamstaal vertalen. Sarcastische grappen is echt zijn vorm van humor en hij begrijpt ze altijd. En bij elke presentatie die hij geeft zeggen docenten dat het echt zijn ding is omdat hij erg empathisch is") past ook bijna letterlijk op mijn zoon. Met een diagnose ASS (autisme spectrum stoornis) op zijn 16e.
Het beeld van de autist zoals dat geschetst wordt in de media (Rainman, bijvoorbeeld) is niet noodzakelijk hoe elke autist is. Er zijn zoveel gradaties en vormen, geen autist is hetzelfde.
En dit: "Ik denk dat hij gewoon niet zichzelf is als hij thuis is. Ik merk ook gewoon dat als zijn vrienden bij ons thuis zijn hij in een keer een totaal ander persoon is. Toont veel zelfvertrouwen, kan grappen over zichzelf maken en zorgt er altijd voor dat er gelachen wordt. Alsof er niks aan de hand is.
Ik denk dat hij ons niet mag ofzo en dat doet me pijn.". Ik denk juist dat het andersom is. Hij doet in de buitenwereld een masker op. Hij speelt daar een rol. En dat kost hem ont-zet-tend veel energie. Thuis hoeft hij de schijn niet op te houden en kan hij zichzelf - eindelijk - zijn. Het ligt echt niet aan jou. Maar je kunt hem wel helpen met het loslaten van dat masker. Zodat hij ook in gezelschap zichzelf kan zijn. En zodat hij leert dat hij ook zonder dat masker, gewoon als zichzelf, goed genoeg is.
puber
Hij is een puber en zet zich tegen jullie af. Heeft niets met niet mogen te maken. Of ja, maar tijdelijk. En hij is ook niet meteen autistisch.
Ik vind het wel grappig die discussies. Misschien moet je het met iets meer humor benaderen (en vooral niet te persoonlijk nemen)
Nu met die corona kunnen ze ook af en toe van de leg zijn.
Dit wordt
een politicus #7! Kan niet anders. Of een van die dure topadvocaten.
Clownesk gedrag kan kan juist heel goed maskeren dat je je niet op je gemak voelt in gezelschappen etc.
Hij hoeft met jou het debat niet aan te gaan over wat er wel of niet aan de hand is. Hij kan blijkbaar zijn bronnen vinden, dus dan kan hij ook zelf bepalen wat hij denkt dat er aan de hand is, hoeveel last hij daarvan heeft en wat hij eraan wil doen.
Je brengt het nogal zwaar: mentaal ingestort. Het kan best zijn dat je antenne aangeeft dat de problemen voor hem nu groter zijn dan ooit eerder en dat je het terecht heel somber inziet. Op zich is het 'niemand-begrijpt-me'-gevoel bij pubers volgens mij tamelijk wijd verspreid. Dat komt later wel weer goed, maar het is niet zonder risico. Voor sommige mensen is dat gevoel zo zwaar, dat ze een beslissing nemen, waarvan iemand ooit heeft gezegd: dit is een definitieve oplossing voor een tijdelijk probleem.
Ik denk dat ik een goed gesprek zou hebben met een paar korte boodschappen: ik zie dat het niet goed met je gaat en ik maak me daar zorgen over; jij voelt zelf het beste aan of dit zwaar voor je is en hoe zwaar; je bent intelligent genoeg en kunt genoeg informatie vinden om te bedenken wat een volgende stap kan zijn, je kunt zelf naar de huisarts en zelf een traject aanvragen, ik steun je als dat nodig is; maar beloof me één ding: als je ooit denkt dat dit gevoel noooooit overgaat en als je ooit denkt dat dit genoeg reden is om een einde te maken aan je leven, dan moet je me waarschuwen. Ik ga je tegenhouden, met alles wat ik in me heb, dat beloof ik je.
Tsjor
Enig idee
Waarom een 16-jarige zijn telefoon niet mee naar bed mag nemen? Betaalt hij zelf zijn abonnement?
Tsjor
Tsjor
Wat heeft het betalen ermee te maken? Mijn dochter mocht tot haar 18e ook haar mobiel niet mee naar bed nemen.
Beetje
Ik herken er iets in van mijn zoon. Is van zichzelf heel gevoelig en creatief maar lijkt daarmee soms ook in de knoop te zitten. Als reactie op het gevoelige deel kan hij soms formeel worden om zo als het ware zichzelf te beschermen.Hij schakelt zijn gevoel uit maar voelt zich daar natuurlijk niet perse beter door. Hij kan met ons ook stil zijn. Met zijn vrienden heeft hij vaak het hoogste woord. Is verbaal begaafd. Hij volgt oa een creatieve opleiding waar hij laat zien de techniek zeer goed te beheersen en getalenteerd te zijn. Het commentaar is: het mag nog meer van jou worden, durf nog meer eigenheid te laten zien. Hij vindt dat soms moeilijk, doet teveel wat anderen verwachten. In die zin is zijn opleiding een levensles.
Mijn zoon
"... elk rapport zegt: kan goed mensen hun gevoelens aanvoelen, wilt niemand kwetsen, kan goed lichaamstaal vertalen. Sarcastische grappen is echt zijn vorm van humor en hij begrijpt ze altijd. En bij elke presentatie die hij geeft zeggen docenten dat het echt zijn ding is omdat hij erg empathisch is. "
Dat beschrijft mijn zoon net ASS vrij nauwkeurig.
Verder sluit ik me aan bij mijn voorgangers. Ik denk dat er een goede kans is dat hij op school en in de buitenwereld zo zijn best doet, dat hij daarna doodmoe en volledig overprikkeld is. En dat merk jij.
Autimam
'Dat beschrijft mijn zoon net ASS vrij nauwkeurig.' Maar waarom zou dat rapport dan niet concluderen dat het probleem ASS is?
Ik google maar even op ass en zie heel andere beschrijvingen: https://www.hersenstichting.nl/hersenaandoeningen/autismespectrumstoornissen-ass/
Laat ik voorop stellen, ik heb er echt geen verstand van, ben geen psycholoog, verre van dat. Maar de stelligheid waarmee hier zo 'out of the blue' en diagnose wordt gegeven verbaast mij nogal.
Tsjor
Mobieltje
Wie betaalt bepaalt. Zo simpel is het.
Ik ga ervan uit dat pubers ook van alles willen onderzoeken wat te maken heeft met de ontwikkeling van hun identiteit: seks, spanning, interesses, relaties, andere landen of culturen, verschillende meningen etc. En dat ze dat niet allemaal en plein public of onder toezicht van hun ouders willen doen. Een mobieltje biedt alles. En de avond is daar een prima tijd voor als je overdag al bezig gehouden wordt met alles wat de samenleving van belang vindt voor jou.
Tsjor
Patroon Tsjor
Zoals je ziet op die pagina zijn een aantal patronen benoemd die mogelijk aan de orde kunnen zijn zoals:
" Sociale interactie en verbeelding. Ze zijn bijvoorbeeld erg in zichzelf gekeerd of maken geen oogcontact met anderen; ze kunnen zich moeilijk inleven in andere mensen.
Communicatie en (lichaams)taal. Ze herkennen vaak geen gezichtsuitdrukkingen (boos, blij, verdrietig), hun taalontwikkeling is vaak vertraagd en afwijkend; ze nemen figuurlijke uitspraken letterlijk.
Stereotiepe interesses en gedrag. Ze kunnen bijvoorbeeld helemaal opgaan in een bepaalde activiteit, zodat nergens anders aandacht meer voor is. In hun gedrag zijn vaak herhalende patronen te herkennen."?
Als gezin met kinderen en jongeren met autisme weet je hoe dat in de dagelijkse omgang uit kan pakken en wat je dan voor typische situaties aan kunt treffen.
Oogcontact kan soms niet opvallen omdat ze naar de neusbrug hebben leren kijken, overigens lijkt me niets mis mee want in de ogen kijken kan ook te heftig blijken te zijn.
Inleven gaat niet spontaan maar als je een jongere uitlegt hoe het zit of hij of zij heeft geleerd om zaken na te vragen bij de ander, dan heb je dat weer verbeterd.
Het kan op school of werk niet opvallen want iemand doet heel erg de best om niet op te vallen en sociaal adekwaat, aangeleerd niet spontaan dus met veel nadenken kost veel energie gedrag te laten zien.
Jij weet dat iemand thuis instort en zich terugtrekt want uitgeput en overprikkeld, moet landen en zoekt de stilte op. En reageert niet meer spontaan want heeft zich teruggetrokken.
Dus die patronen zijn er wel maar hoe je dat thuis opmerkt is een kwestie van ervaring. En dat kan herkenbaar lijken in het verhaal van iemand.
Social anxiety
Door met iemand met autisme te spreken kun je er achter komen of er angsten zijn. Dat weten ze vaak in het dagelijks verkeer goed te verbergen. Met name omdat er vaak ook sprake is van weinig tot geen expressie in het gezicht. En in de stem, er is een neutrale wat saaie manier van spreken.
Dat de angst zich in het hoofd van iemand afspeelt, net als de sociale uitdagingen en beperkingen, en je kunt het niet aan de buitenkant zien, vooral niet bij mensen met autisme met een normale tot hogere intelligentie, die zijn meesters in het verbergen, zorgt dat er weinig begrip is voor deze mensen.
Als ze al eens een vraag stellen of bijstand nodig hebben worden ze vreemd aangekeken, want ze zien er toch zo slim uit?
Dat geeft veel onbegrip en misverstanden helaas.
Tsjor
Ik wil alleen maar zeggen dat de standaarsbeschrijving van " de autist" erg misleidend is. Mensen met ASS zijn vaak ergens erg goed in of erg slecht in. De meesten hebben problemen met taal. Mijn zoon is er juist heel sterk in. De meesten hebben problemen met sociale conventies. Sommigen zijn daar juist meesters in. Dat je kind sociaal goed meekan, betekent niet dat hij geen ASS heeft. Dat wil Ik zeggen.
AD(H)D komt overigens vaak samen met ASS voor. Mijn zoon heeft dat, en ook nog dyslexie, maar is wel heel slim. Krijgt binnenkort zijn VWO-diploma.
Nogmaals, het zegt niets over de zoon van ts, maar ik kerken gewoon heel veel.
Dat was ook mijn punt
Dat het me de moeite waard lijkt om verder te zoeken. Nee, ik weet niet of zoon van TS ook autisme heeft. Maar haar zoon geeft wel aan dat er iets is, en zij ziet dat ook wel. En niet iedere diagnose is overduidelijk voor de omgeving, er zijn vele verschijningsvormen van alle aandoeningen en beperkingen. Daarom gaf ik het voorbeeld van mijn zoon.
Naast dat het handig is om te weten wat er speelt is een bijkomend voordeel (voor ons) van de zoektocht naar een diagnose dat het kind zelf zijn/haar gebruiksaanwijzing leert kennen, en zijn/haar sterke kanten ook belicht. Want mensen met ‘iets’ lopen vooral tegen de problemen aan, maar het is juist de kunst tegenover de eventuele beperkingen de mooie kanten te zetten. Zoals bij mijn zoon het prima zichzelf kunnen vermaken, het zich helemaal kunnen verliezen in wat zijn interesse heeft, uitblinken in ruimtelijk inzicht (hij weet ook altijd en overal de weg) en zijn enorm stabiele humeur en fantastische gevoel voor humor met veel zelfspot.
Dus dat. Zoek verder, zodat deze jongen handvaten krijgt aangereikt om het beste uit zichzelf te halen, met realistische verwachtingen.
Tsjor
'Wie betaalt bepaalt. Zo simpel is het.'
Dan zouden kinderen dus, zolang ze thuis wonen en geen kostgeld betalen, precies moeten doen wat hun ouders willen? Dat is raar.
Met 's avonds mee naar boven bedoel ik dat de mobiel niet naast het bed ligt als mijn kind gaat slapen. Niet dat de mobiel om half negen 's avonds niet in de slaapkamer gebruikt mag worden.
Wel
met mijn spullen. Ik weet niet waarom je het helemaal oprekt tot elke vorm van gedrag.
Tsjor
Tsjor
Dat met die mobiel heeft te maken met nachtrust en afleiding, niet met slijtage (of weet ik veel waarom je vindt dat je boven niet zuinig met een mobiel zou zijn).
Merkwaardig
Het blijft merkwaardig. De jongen is al onderzocht, er zijn al enkele rapporten over hem opgemaakt, er zijn al observaties besproken met leerkrachten bijvoorbeeld, er is al een diagnose (ADHD).
Maar dan kom je hier op het forum en op basis van een beschrijving in een beperkt aantal regels en de persoonlijke ervaringen van enkele ouders voor wie het referentiekader 'autisme' is komt er een diagnose, met enige restricties omgeven, maar ook met grote stelligheid gebracht.
Ik vraag me af of er dan geen sprake is van een tunnelvisie en of dergelijke 'ondersteuning' een zegen of een vloek is.
Tsjor
tsjor
geen metadiscussies. En zeker niet omdat jij zelf ook vaak vanalles erbij haalt in jouw advocatuur van de duivel. En dan zeg je vaak dat het goed is om allerlei invalshoeken te laten zien, maar als anderen herkenning hebben meen jij dat je er dus tegenin moet gaan. Doe dat dan met inhoudelijke posting, niet met metaposting.
gr Angela
Kijk eens naar jezelf
Ik ben het eens met tsjor
I.C.
“ Zegt vrij weinig tijdens het eten, ochtend en avond. Hij beweert dat smalltalk nutteloos is, pakt zijn telefoon. Ik pak die af en het is klaar met de rust. Het is bijna grappig, maar hij gaat vervolgens net zoals een politicus te praten over waarom ik dit doe etc.
Vervolgens duikt hij omhoog om debatten en technologie filmpjes te bekijken.”
Wat is je verwijt nu precies?
Misschien moet je die jongen eens een beetje met rust laten. Hij is niet op de wereld om jou te vermaken. Het is heel goed mogelijk dat hij met anderen wel sociaal wil doen en pret wil maken, maar met jou niet.
Beheers je een beetje. Ken je positie. Deze meneer is aan het opgroeien en kan dat zo langzamerhand heel goed zonder jou.
Ik zou een andere insteek kiezen en bij jezelf te rade gaan wat jij kunt veranderen om zijn interesse te wekken. Geen smalltalk dus. Welke debatten bekijkt hij? Welke technologie filmpjes? Is er ook maar iets waar jij bij aan kunt haken?
Overigens is clownesk gedrag van zittenblijvers heel gewoon. Ze vervelen zich kapot, hebben alles al een keer gehoord en hebben niks anders te doen. Het is precies de reden waarom veel scholen liever voor afstromen kiezen.
Heel verhaal
Maar toen ik het teruglas kwam het niet over. Kern van mijn betoog; laat hem met rust. Jij vindt smalltalk belangrijk, jij hecht waarde aan de communicatie met de nichten, jij ziet jezelf en je gezin als veel gezelligheid en je zoon als iemand die daaraan mee doet.
Laat hem eens met rust. Ga eens wat meer naast hem staan om te zien wat hij nodig heeft ipv tegenover hem met oordelen, diagnoses en aanmaningen. Wat wil hij. Waar voelt hij zich prettig bij. En zie dat praten als politicus of verschuilen in debattechnieken als dat wat het is; de zoektocht van een 16 jarige die nog niet zo goed weet wie hij is. Een zoektocht die hij zélf moet oplossen, en met een uitkomst die niet meteen in jouw straatje valt.
De assumptie van autisme is voor mij klaar
Lieve Angela67, Pennestreek en Autimam,
Ik snap waar jullie naartoe willen en als je kind zelf autisme heeft kan het makkelijk zijn om overeenkomsten te zien. Maar heel veel kinderen in de puberteit hebben overeenkomsten.
Wat tsjor zegt, er zijn al rapporten, al van kinds af aan krijg ik elke zoveel jaar weer zo'n rapport terug. Als autisme ten sprake was had dat echt wel in zo'n rapport gestaan denk ik.
Gisteren kom ik de kamer op en zie ik hem huiswerk maken met buitengeluiden op zijn speaker aanstaan. Het helpt hem te concentreren. Voor iemand met autisme waren dat al teveel prikkels geweest en ik zou het zelf niet kunnen. Of dan praat hij tijdens het huiswerk maken via de laptop met vrienden. OF hij luistert naar podcasts of debatten. Het helpt een ADHDer met motivatie opbrengen.
Ik ga autisme niet in consideratie nemen, omdat de dingen die jij overeen ziet komen met jouw zoon niet uniek zijn voor kinderen met autisme.
Ik waardeer jullie input, maar het lijkt me te onwaarschijnlijk.
- I.C
Betrekken in het gezin en onderwerpen om over te praten
Ik snap wat je bedoeld Biebel, maar ik kan dat erg moeilijk.
Ik heb de angst dat het dan wat allemaal verwaterd en hij praat graag over dingen als:
hoe het met zijn vrienden gaat en hoe hij ze wilt helpen, de computerindustrie en alles economisch wat daarbij hoort en het liefste politiek.
En vooral dat laatste heeft mijn gezin bar weinig zin in.
Vaak zijn het de controversiële onderwerpen waar hij over wilt praten en dat is te zware gespreksstof. Hij kijkt ons dan aan als we zuchten en mompelt vaak iets van: neem het niet persoonlijk, wordt nu niet kwaad ik dacht dat het interessant was maar oké en brengt zijn bord naar het aanrecht. En technologie is ook niet echt ons ding. Ik doe weleens mijn best en iedereen vraagt om zijn hulp als er iets kapot is en hij is dan vaak blij om te helpen.
Graag praten we over werk, hoe het die dag was. Nu heeft hij grotendeels afgeleerd om aan tafel over politiek te hebben dus dat is wel zo prettig voor iedereen. Voor de rest zijn er weinig dingen waar ik over met hem kan praten zoals het weer, school en advies dat hij vraagt.
Ik ben nog niet op het punt beland dat ik hem compleet kan loslaten helaas (mentaal). Zijn cijfers zijn goed maar het blijft natuurlijk lastig op school door ADHD. Dat soort dingen wil ik hem eerst nog bij helpen.
- I.C
