Zoon van 17 alleen naar Amerika?

Persoonlijk kennen

Amerika is wel heel ver weg. Persoonlijk zou ik het als onze zonen het zouden willen nog niet toestaan en ook omdat zoals ik verneem hij deze mensen niet persoonlijk kent. Als er iets gebeurt. Binnen Europa vind ik het al lastig op deze leeftijd. Ook al moet ik los gaan laten.

meer geregeld

Ik denk dat het wel kan, juist met 17 zijn er heel veel die een jaartje highschool gaan doen in de V.S. (want met 18 kan dat niet meer). Maar dan wel via een officiele organisatie die het regelt en voor geselecteerde gastgezinnen zorgt. Niet zomaar losse contacten via internet, dat zou ik ook niet goed vinden. Is toch een goed compromisvoorstel van jou naar hem: ok, je mag, maar dan wel met een vertrouwde organisatie?
Kost overigens wel geld, maar lang niet zoveel als na je 18e naar collega daar.

Precies

Laat hem eerst eens 2 wk een goed plan maken, zeg hem dat je wil dat hij er over na denkt, vertel hem dat hij moet weten naar wie en waar hij kan slapen en eten kan krijgen.

Als hij over 2 wk niets duidelijks heeft geef je hem nog één kans om samen een plan te maken.

Dit allemaal omdat je zegt dat hij bang is dat hij sowieso gaat en je niets van hem hoort, in dat geval kun jij maar beter meehelpen met het plan. Vraag hem adressen en telefoonnummers en zeg hem dat je contact wil leggen met de ouders.

Nee

Mijn zoon is op zijn 15e ook alleen geweest, maar hij logeerde daar bij bekenden, die ik dus ook kende. Maar bij onbekenden langs gaan lijkt me geen goed plan, misschien zit er wel een psychopaat of een pedofiel tussen (of heet dat niet meer zo als ze op 17-jarige jochies vallen? Ik vind het eigenlijk gewoon gevaarlijk.

precies

Bij een organisatie zijn de mensen gescreend. Niet dat dat alles zegt, maar zomaar wat mensen op internet die je nog nooit hebt ontmoet en zonder plan is niet verstandig.
Eerst maar 'es bedenken wat hij daar wil gaan doen, hoeveel dat kost, of dat te doen is en daarna pas waar hij moet logeren.

tienduizend

http://www.ef.nl/highschool/destinations/usa/exchange-year-in-usa/
oeps toch al gauw zo'n tienduizend euro...

Hoe kan het dat hij jarenlang contact heeft met mensen en jij daar niets vanaf weet? (of ben ik te blond, nog jongere kinderen)

Hij wil

Niet via een organisatie want hij wil naar die vrienden/vriendinnen die hij kent. Highschool is idd erg duur, hij wil,ook gaan studeren in Amerika maar ook dat is duur. We laten hem ook een plan maken maar mogen geen telefoonnummers weten, hij is bang dat ik ga bellen met die mensen.. Maar ja, ik wil idd weten waar hij zit en of hij daar terecht kan, ik wil daar zekerheid over hebben. Alleen zoonlief denkt daar anders over en vindt dat betuttelend..
Ik weet wel dat hij al jaren contact heeft met mensen in Amerika maar weet niet wie dat zijn. Ik hoor hem wel eens skypen met een meisje iig.
Persoonlijk denk ik niet dat hij zo snel in handen zal vallen van een psychopaat of pedofiel trouwens, maar ja je weet natuurlijk niks zeker..
Hij vindt mijn zorgen iig overdreven en zegt dat hij gewoon gaat ook al vinden wij het niet goed..
Dus daar ben je dan mooi klaar mee
Ik had eigenlijk gehoopt op verhalen van jongeren die dit ook hadden gedaan

Nee

Niet omdat het Amerika is maar omdat hij in zijn eentje naar mensen toe wil die hij helemaal niet kent. Dat is in elk land en op elke leeftijd een slecht plan. Natuurlijk als hij eenmaal 18 is kan je hem niet meer tegenhouden maar symbolisch zou ik nu nog wel nee zeggen.
Mijn tweeling is alleen naar de VS gegaan toen ze 14 waren maar ze gingen daar logeren bij mensen die wij goed kennen. Zo'n constructie is prima maar natuurlijk niet bij volslagen onbekenden.

Ik vind het sowieso wat vreemd dat hij al jaren contact heeft met mensen via internet die jij helemaal niet kent.

Het zou misschien anders zijn als hij samen met een paar vrienden zou gaan die jij ook kent en dan daar die mensen zou opzoeken. Ik zou dan echter wel van te voren contact willen met die mensen.

Dus nee, ik zou hier niet achter staan. Ik heb er verder ook geen ervaring mee want de enige uitstapjes die hier alleen naar verre landen werden gemaakt op die leeftijd waren of met een betrouwbare organisatie of met school of op bezoek bij vrienden/familie.

Zelfstandig naar verre oorden doen ze pas vanaf een jaar of 18/19 en tot nog toe altijd samen met anderen (familie, vrienden) dus allemaal niet zo eng.

jaren contact

Dat herken ik dan weer wel hoor. Mijn zoon heeft al een paar jaar contact met ene Jakob uit Noorwegen.
Ik ken die Jakob niet maar weet dat ze het voornamelijk over computergames hebben (in het engels) en zoon heeft wat Noorse woordjes geleerd. Hij heeft mij eens laten zien waar Jakob woont (ergens in een gehucht in de kop van Noorwegen) en vertelt wel eens iets over dat Jakob altijd naar school moet (ook als het keihard sneeuwt) (vond zoon toen nog heel bijzonder, maar daar is sneeuw normaal natuurlijk Dus ja, ik ken die Jakob niet, heb geloof ik ooit eens een fotootje gezien maar ben zijn uiterlijk alweer vergeten.
Ik weet dat zoon met meerdere jongens wereldwijd skyped, allemaal over games en computers e.d. Hij heeft alleen geen behoefte om i.r.l. met ze af te spreken, dat doet hij wel met jongens van school

Jaina

Mijn zoon van 12,5 heeft ook al minstens een jaar of langer contact met kinderen die hij tegen komt met minecraft. Die ken ik toch ook niet en ik zie daar niets verkeerds aan. Toevallig hoorde ik dat er eentje op een km of 30 afstand woont dus daar zou hij best heen kunnen gaan als hij dat zou willen. Natuurlijk breng ik hem dan maar ik begrijp even niet waarom jij niet begrijpt dat ouders de vrienden van hun kinderen niet kennen die ze tegenkomen op internet?

Dalarna

Ik ken dat fenomeen gewoon niet zo. Hier spelen ze wel games met vrienden maar dan gewoon hier in huis of bij vrienden in huis. Online gamen doen ze niet zoveel. Ik heb een zoon die ook online gamet (world of warcraft en zo) maar hij beschouwt de mensen met wie hij speelt niet als vrienden vziw. Het hele online gamen is hier niet zo groot.

Overigens vind ik het ontmoeten van mensen op internet helemaal niet raar en ik bedoelde in dit geval ook niet dat de moeder van de potentiële Amerikaganger die internet vrienden persoonlijk zou moeten kennen maar het lijkt wel alsof ze niks van ze af weet. Als haar zoon al meerdere jaren bevriend is met die mensen dan vind ik het vrij vreemd dat hij niks over ze vertelt bijvoorbeeld. Dat vind ik dus wel raar. Dat een jongen van 17 al meerdere jaren intensief contact heeft met mensen (dus vanaf een jaar of 14) en dat moeder verder niks weet over die mensen.

Isis

"Hoe kan het dat hij jarenlang contact heeft met mensen en jij daar niets vanaf weet?"

Mijn zoon van 16 heeft ook via internet veel contact met andere jongeren, over de hele wereld. Allemaal jongens die met computerprogrammeren bezig zijn en via fora/chat daar met elkaar over kletsen, samenwerken, lol hebben etc.
En nee, die jongeren ken ik echt niet
Vergelijk het dit forum: als je hier wat langer komt, leer je elkaar ook kennen. En dit forum heeft al tot heel wat echte ontmoeting geleid en tot diverse meetings. En inzamelingsacties: geld, kledingpakketten, kleding etc. Bij jongeren kan dat net zo werken. En dan skypen we hier op OOL nog niet eens; wat dat betreft is hij dus een stuk verder.

Ik denk dat ik het zeker niet op voorhand zou afwijzen. Feitelijk wil hij gewoon op vakantie, in zijn eentje. Op bezoek bij mensen die hij inmiddels redelijk goed heeft leren kennen. Dat het psychopaten zouden kunnen zijn... met dat soort argumenten heb ik niet zoveel, daarmee kun je iedere plan op voorhand doodslaan.
Ik zou wel een plan willen hebben, en heldere afspraken over het onderhouden van contact met het thuisfront. En ik zou met hem wat scenario's doornemen: wat doe je als er niemand op het vliegveld staat? Wat doe je als het toch niet zo goed blijkt te klikken? Wat is zijn financiële buffer om zelf zo nodig vervoer en een overnachtingsplek te regelen? Een soort plan B dus.
Maar het hangt natuurlijk wel van je kind af. Ik ben nogal geneigd dit soort initiatieven en zelfstandigheid te stimuleren en toe te juichen. En denk maar zo: je hebt het als ouder dus blijkbaar goed gedaan dat je zoon op zijn 17e dit 'avontuur' aandurft. Je voedt je kind op met als doel hem een zelfstandig op eigen benen te laten staan. En dat is dus blijkbaar goed gelukt.

trigger

Wat mij triggert in dit verhaal is dat jij de telefoonnummers van die mensen niet mag weten omdat je zoon bang is dat jij die mensen zal bellen. Nou vinden wel meer pubers het gênant als hun moeder ten tonele verschijnt, maar bij zo'n behoorlijke onderneming zou een puber ook wel moeten snappen dat het wel fijn is als ouders weten waar en bij wie hun kind ongeveer is, dus dat telefoonnummers wel handig zijn. Zoals jij het nu beschrijft lijkt het erop dat hij zelf ook wel weet dat dit allemaal een beetje vaag en schimmig is. Niet zozeer die internetvrienden zelf, maar het hele plan. De componenten alleen, op de bonnefooi, naar onbekenden, heel ver weg zouden mij te vaag zijn om mijn zeventienjarige met een gerust hart te laten vertrekken. Ik zou hem laten aantonen dat die mensen echt bestaan, oké zijn en dat hij ergens onderdak heeft.

skik

ijsvogeltje

Bedankt voor je imput, een goede les voor later. Voor 'bezorgde moeder' inderdaad wel een flink lesje loslaten. Je geeft goede tips (plan Toch zou ik als ouder wel Iets willen weten waar mijn kind wil gaan rondhangen, hij moet er niet geheimzinnig over doen want dat wakkert de bezorgdheid alleen maar aan

tja

Het is nog maar helemaal de vraag of het er van komt als het op voorbereidingen aankomt. Maar ik denk dat een jongen van 17 zich niet zomaar laat verbieden. Ik zou er niet aan beginnen.
En inderdaad, natuurijk zijn er risico's in het leven, maar die leer je niet door zaken te verbieden. Je kunt daar beter open mee omgaan.
Ik zou wel zelf wat geld achter de hand houden voor onverwachte uitgaven, je kunt via internetbankieren of mogelijk op andere manieren snel geld overmaken als je kind in nood zit. Uiteraard help je je kind eerst na te denken over de eigen noodscenario's.
En hoe je veilig kunt omgaan met toch relatief onbekende mensen. En hoe je je financien kunt beschermen, misschien kun je als ouders regelmatig wat overmaken zodat niet ineens het hele bedrag weg is bij calamiteiten. Kortom. Een plan maken, ook al gaat het misschien niet eens door, kan al voor veel plezier en nieuwe inzichten zorgen.
En een kind snapt heus wel dat ouders zich ook zorgen maken.

Hoezo dan toch gaan?

Een kind van 17 kun je nog wel verbieden om iets heel onverstandigs te doen, toch? Ze kunnen nog geen paspoort aanvragen zonder jouw toestemming en hier in huis is het zo dat ik als enige weet waar de paspoorten liggen (of al het andere dat ze kwijt zijn).
Als ik geen telefoonnummer en adres zou krijgen, zouden ze dus gewoon niet mogen gaan. Tenzij ze echt op een haar na 18 zijn, dan is het een beetje flauw om het te verbieden.
Ik ben zelf op mijn 16e naar een penvriendinnetje in Engeland geweest (adres via via via en ik kende niemand die haar persoonlijk kende). Voor vertrek hebben we een keer gebeld en verder was het maar hopen dat ze me inderdaad zou komen ophalen op het vliegveld en ik niet in een of ander rovershol terecht zou komen. Mijn ouders hadden volgens mij niet eens een paspoort dus die hadden me niet op korte termijn kunnen komen redden

Katniss

Op deze leeftijd neem je hooguit gezamenlijke beslissingen. Ze groeien toe naar zelfstandigheid. Bovendien gaat de relatie die je met je kind hebt voor en verbieden lijkt me nou niet zo bevorderlijk voor een hartelijke relatie. Je wil bovendien ook dat ze een beroep op jou doen als ze een probleem hebben en niet dat ze zich aan je gaan onttrekken. Maar misschien heb je een relatie met je kind waarin verbieden een optie is. Dan kun je dat overwegen. Maar ik zou juist blij zijn als mijn kind zelf plannen maakt en onderzoekt of dat mogelijk is en realiseerbaar. Geen reden om direct in de ouderlijke paniek te schieten. Ze hebben zelf ook heus een goed verstand en je kunt liever een beroep op de rede doen dan op een ouderlijk veto,

wel van te voren contact leggen

Heb zelf ooit een bezoek gebracht aan een penvriend in Chicago... en was blij dat ik al een jaar highschool in de VS achter de rug had zodat ik wist hoe ik kon ontsnappen toen ik het eng begon te vinden.

Het nadeel van de VS (in tegenstelling tot Europese bestemmingen) is dat je bijna geen openbaar vervoer hebt en je dus heel afhankelijk wordt van de mensen waarbij je logeert. Als het prima volk is, geweldig. Maar als het even wat minder is, kan je in Europa gewoon de bus en de trein nemen en je eigen weg gaan volgen.

Ik zou dus zeker als ouder contact leggen met het logeeradres en dat als voorwaarde stellen voor toestemming. En met zoon goed te bespreken wat hij doet als dingen anders lopen dan verwacht.

Heb vanaf mijn 20e veel en alleen rondgereisd, maar altijd met een plan B en heel goed voorbereid. Het is een geweldige ervaring, dus in die zin snap ik heel goed dat je zoon wil gaan. Een pracht gelegenheid natuurlijk.

@Isis, zo'n uitwisselingsjaar is inderdaad heel duur als je met een commerciele organisatie als EF gaat, maar kan ook anders. Mijn dochter gaat volgend jaar voor heel wat minder een jaar naar Brazilie en haar vriendin betaalt amper 3000 voor een jaar in Thailand dankzij een mooie beurs. Er zijn verschillende non profit organisaties die uitwisselingen organiseren en hier ook veel meer ervaring mee hebben dan bv EF.

Samen een plan maken

We hebben besloten samen met zoon een plan te maken waaronder een financieel plan en hoe te handelen bij calamiteiten. Ik ben het met AnneJ eens dat verbieden zeer slecht zal zijn voor ons contact met onze zoon.
Hoe zeer ik er ook tegenop zie, ergens ben ik ook wel trots dat hij dit durft.
Hij is alleen nogal,somber over de financien, heeft wel twee baantjes maar of hij genoeg geld heeft daar maakt hij zich zorgen over.
En idd een kind van 17 hou je echt niet meer tegen hoor Je kunt hem moeilijk vastbinden en een paspoort heeft hij dus hij kan gewoon gaan in principe..
Idd een flink lesje in loslaten

Koffiekwast

Heb je voor mij adressen van die organisaties? Zoon wil na zijn examen nl ook graag in Amerika studeren

Koffiekwast (ot)

Koffiekwast, jouw berichten over uitwisseling vallen mij altijd op, omdat ik een zoon heb die momenteel een jaar weg is. Een ding moet mij daarom toch even van het hart. Ik weet dat je lovend bent over de organisatie waar je zelf voor werkt en dat is helemaal top. Maar het valt mij op dat je jouw enthousiasme vaak gepaard laat gaan met negatieve opmerkingen over andere organisaties. Ik merk dat ik daar wat moeite mee heb, vooral omdat wij zelf buitengewoon tevreden zijn over zo'n 'andere organisatie'. Vind ik een beetje jammer, is toch helemaal niet nodig? Waarom niet gewoon uitgaan van de kracht van jouw eigen organisatie? By the way: EF bestaat al sinds 1965. Mag je dus best een ervaren club noemen.

Bezorgde moeder

Als je even googlet op 'studeren Amerika' kom je al van alles tegen. Maar voor studeren heb je in principe geen organisatie nodig; je kunt je gewoon als buitenlandse student aanmelden voor een university. Goedkoop is het absoluut niet. Tenzij je een beurs kan krijgen, maar dan moet je wel op een of ander vlak uitblinken. Voor een jaar highschool + verblijf in een gastgezin heb je over het algemeen wel een uitwisselingsorganisatie nodig, maar daar komt jouw zoon straks al niet meer voor in aanmerking.

je hebt gelijk ijsvogeltje - dat kwam wat fel over

- het is zeker niet mijn bedoeling negatief te zijn over 1 organisatie. Met alle organisaties zijn goede en slechte ervaringen mogelijk - het blijft mensenwerk.
Maar juist omdat EF bovenkwam en Isis aangaf dat het wel heel duur was, mijn opmerking dat het goedkoper kan. (en dan nog is het een behoorlijke stapel geld voor een bestemming in de VS - is gewoon met Australie en Nieuw Zeeland 1 van de duurste landen voor uitwisseling)
Ik meld over het algemeen juist niet alleen de organisatie waar ik vrijwilligerswerk bij doe maar ook de ander non profit organisaties. (daarom had ik hem hierboven ook niet genoemd) Rotary kan trouwens ook een heel goed alternatief zijn om de kosten van uitwisseling te beperken. Je hebt dan minder keuze in het bepalen van je bestemming en meestal meerdere gastgezinnen tijdens het jaar. Je moet dan wel door een lokale rotary afdeling geselecteerd en voorgedragen worden.

@bezorgde moeder - als het echt gaat om studeren dan zijn de uitwisselingsorganisaties misschien niet geschikt. Er zijn wel een aantal die college bieden (dat is meestal community college) - maar als je in de buurt van Tilburg woont is het misschien handig om te gaan kijken op de beurs van Wereldwijzer over stage, studie in het buitenland. http://www.wereldwijzer.nl/showthread.php?t=168782
Daar staan verschillende organisaties dus misschien interessant.

Ambassade

Voor studie in Amerika kun je ook info vragen bij de Amerikaanse ambassade. Een universiteit is meestal onbetaalbaar, maar een coomunity college is haalbaarder. Hou er rekening mee dat een aantal vakken op CC ongeveer gelijk staan met VWO in Nederland.

en toch.... (Anne J en bezorgde moeder)

Vind ik dit:
"Bovendien gaat de relatie die je met je kind hebt voor en verbieden lijkt me nou niet zo bevorderlijk voor een hartelijke relatie"

een heel slecht uitgangspunt voor een goede opvoeding.
Ik snap dat als iemand bijna 18 wordt het anders ligt als bij een 3 jarige; maar tenslotte is het niet voor niets dat er pas zelfbeschikkingsrecht is als je 18 bent.
En als het werkelijk iets is wat jij als gevaarlijk ziet, dan moet je je niet laten weerhouden door een eventuele smet op de relatie. Dat doe je tenslotte ook niet bij een 3 jarige die de.straat alleen wil oversteken.
Bovendien denk ik dat als een verbod op wat dan ook direct zo'n impact heeft op je relaie er dan al veel eerder iets mis is gegaan.
Maar goed; mijn ideeen zijn gekleurd door het feit dat mijn zoon die iets jonger is, veel jonger functioneert dan zijn leeftijdsgenoten, dus ik veel vaker hem dingen moet verbieden die leeftijdsgenoten wel mogen.

Ook met 17

Naar Zuid-Frankrijk, in de tijd dat er nog geen mobiele telefoon was etc. Achteraf gezien was er eigenlijk weinig bekend van de organisatie waar ik naartoe zou gaan. Inderdaad, eindstation bus en niet de weg weten etc. etc. Nou ja, je leert snel. Bovendien is de reisomgeving vergeven van mensen die allemaal veel ervaring hebben met reizen, een internationale wereld, heel apart.
Goed dat je samen een plan maakt, ik zou vooral naar hem kijken hoe het toch mogelijk is. En daarnaast bepaalde afspraken maken over kontakt houden etc. En bepaalde hulpmiddelen verzamelen, bijvoorbeeld een telefoonnummer van de ambassade.
Bezorgde moeder, beloof dat je de telefoonnumers niet zult gebruiken om zelf te gaan bellen met die mensen, dat is zo genant.
En ja, jongeren hebben kontakten over de hele wereld. Laatst was de oudste echt verdrietig. Iemand die hij alleen maar via internet kende was overleden. Ik vroeg nog of hij naar de begrafenis wilde. Bleek in Zuid-Afrika te zijn. Het is een andere wereld, maar wel met echte mensen erin. En echt verdriet, echte liefde, allemaal echt. Spannend.

Tsjor

Het einde van de opvoeding

http://www.npo.nl/10xbeter-opvoeding/05-03-2014/NPS_1236093
Vanaf minuut 13.40. "Opvoeden maakt meer kapot dan je lief is".
Toevallig vandaag in Opvoeding Jan Geurtz, auteur van 'het einde van de opvoeding' over een boeddhistische manier van opvoeding.
De werkelijkheid is belangrijker dan de regels over de werkelijkheid.
De interviewer probeert het nog een beetje ouderwets vertrouwd te houden met 'begrenzen' en dergelijke, maar het idee wordt wel duidelijk.

http://www.jangeurtz.nl/boek_einde_opvoeding.html
"Je hebt zelf de belangrijkste ontdekkingen in je leven ook eerder ondanks dan dankzij je ouders gedaan, dus kun jij als ouder beter een stapje terug doen en je kind de ruimte geven om zelf te ontdekken wat het meest waardevolle in het leven is. Alles wat je je kind zou willen aanleren op het gebied van waarden en mooie eigenschappen, wordt juist door dat aanleren een surrogaat, een dressuur, een remming, een blokkade van die natuurlijke waarden en eigenschappen."

Precies

Ik ben helemaal niet van het verbieden maar als mijn kind iets zou doen of willen doen wat echt compleet onverantwoord levensgevaarlijk is, zou ik niet terughoudend zijn om haar tegen te houden. Dan maar ruzie.
In de praktijk komt dat waarschijnlijk niet aan de orde aangezien ik meestal vind dat ze meer zou moeten durven dan ze doet

Bellen met de ouders

Waarom zouden de ouders van die vrienden niet even willen bellen met die moeder in Nederland? Waarom denken pubers toch altijd dat alleen hun ouders iets willen en dat de rest van de wereld niet op het idee komt om dat te doen?