zoon verliefd....

Verwarrend!

Ach Polleke, wat lijkt me dat verwarrend. Enerzijds de blijdschap om de verliefdheid van je zoon, anderzijds de zorg om de "ingewikkeldheid" ervan: de gevoelens van schaamte en verwarring die het bij hem oproepen.

Fijn in elk geval dat hij bij jullie thuis over kan praten. Dat geldt denk ik niet voor alle pubers.

Hopelijk kan hij toch wel genieten van zijn verliefdheid. Is het wederzijds trouwens?

De kast

Volgens mij is het wel heel fijn dat hij er met jullie over kan praten, maar ik heb het gevoel dat hij het inderdaad op school maar beter voor zich kan houden. De homo-jongens die vroeger bij mij in de klas zaten kwamen ook pas na hun schooltijd 'uit de kast' (merkte ik bij de reunie).

Van sommigen dachten we het misschien wel zo'n beetje, maar het werd nooit uitgesproken (ze werden er ook niet om gepest trouwens). Maar dit waren de seventies en volgens mij is de situatie er niet op vooruitgegaan.

Wat we nu wel hebben is het internet en forums vol met mensen in dezelfde situatie als je zoon. En dat scheelt wel, als je niet het gevoel hebt dat je de enige bent. Dan schaam je je toch minder.

In de kast? dat wordt een fijn leven...

Op de school van mijn dochter zijn meerdere jongens en meiden die gewoon openlijk toegeven dat ze 'gay' zijn. Juist omdat ze er zelf niet moeilijk over doen, wordt het gras voor de voeten van eventuele would-be pesters weggemaaid. Het is gewoon geen issue meer.
Ik kan me inderdaad voorstellen dat het moeilijk is als je zelf nog worstelt met je identiteit, of nog aan de situatie moet wennen.
Een goede vriend van mijn dochter vertelde dat het het eerste jaar lastig was, daarna was het gewoon zo.

Het lijkt mij persoonlijk geen leven als je je eigen vrienden niet jezelf kunt laten zien. Stoer meepraten met de jongens over de meiden die ze wel even zullen versieren, terwijl je zelf juist op jongens valt? Dat zou hem dus eerder wat mij betreft niet worden.

Ik wens je zoon toe, dat hij de zelfverzekerdheid zal vinden openlijk zichzelf te zijn. Dat hoeft niet direct nu te zijn, maar ooit. Een mens is meer dan zijn seksuele geaardheid, maar het is wel een groot deel van je identiteit. Als je zo'n groot deel telkens moet verbergen, word je daar niet gelukkiger van.

Verder: heerlijk voor hem, verliefd zijn en het is nog wederzijds ook!

Mirjam

tolerantie?

Moeilijk voor je zoon ja. Van de ene kant lijkt het me geen keuze want hoe kun je nu niet willen laten zien wie je echt bent. Van de andere kant weet ik hoe moeilijk andere kinderen het hem kunnen maken op school dus daar zou hij wel tegen gewapend moeten zijn.

Mijn dochter is op haar 15e uit de kast gekomen. Zij en haar vriendin waren het eerste gaystelletje op school. Dat heeft veel gefluister opgeleverd maar dat kon ze wel hebben. Ze had toen een hele leuke tolerante vriendenkring dus dat scheelde ook. Zelfs leraren vonden het leuk dat zij daar openlijk voor uit kwamen. Dat jaar zijn er ook veel kinderen uit de kast gekomen, dat vond ik wel mooi. Maar, dat waren allemaal meiden. Mijn dochter zei ook altijd dat lesbiennes het stukken makkelijker hebben dan homostelletjes, dat merkte ze aan de praat die altijd rondging. Is een lesbisch meisje nog wel spannend bij de heterojongens, een homoseksuele jongen kreeg niet datzelfde "respect". In haar vriendenkring waren toen ook een paar homojongens maar die ziin daar op de middelbare school nooit voor uit durven te komen. Het werd wel gedacht (dus dat ze geen versierderpraatjes hadden werd normaal gevonden) maar nooit geuit.

Sterkte voor je zoon, en ook ontzettend leuk dat hij verliefd is.

Mirreke en polletje

"Op de school van mijn dochter zijn meerdere jongens en meiden die gewoon openlijk toegeven dat ze 'gay' zijn. Juist omdat ze er zelf niet moeilijk over doen, wordt het gras voor de voeten van eventuele would-be pesters weggemaaid."

Ik weet natuurlijk niet op wat voor soort school jouw dochter zit, mirreke, maar ik weet wel op wat voor school Polletje's zoon zit. En als mijn geheugen me niet bedriegt heeft ze wel eens verteld dat de leerlingen daar best homofoob zijn. Mijn dochter zit op een theaterschool waar het voor jongens meer regel dan uitzondering is om homo te zijn. Uit de kast komen heeft niet alleen te maken met zelfacceptatie maar minstens evenveel met de te verwachten acceptatie van je omgeving.

Polletje, wat leuk dat je zoon verliefd is en het wederzijds is. Denk je dat bijvoorbeeld het houden van een spreekbeurt met steun en begeleiding van een mentor o.i.d. een goed idee zou zijn?

skik

inderdaad skik e.a.

Skik, je geheugen doet het goed,ik hoop dat je verder niets kan achterhalen, want ik ben juist van nick veranderd omdat iemand ooit aantoonde mij te kunnen achterhalen ... daar schok ik toen wel van.

Mijn zoon zit op een praktijkschool en juist daar waar het nivo van de school wat lager ligt, zijn de vooroordelen over homo's het grootst. Tja, dat heeft hij dus helemaal niet mee.
Hij heeft nog meer niet mee, namelijk dat hij al wat onzeker is en sociaal onhandig (en ADHD)
Daarbij heeft hij ook nog zeker de mentor die hij dit jaar heeft niet mee, dit is echt een typische macho en ik heb al wat strubbelingen met hem, m.i. omdat hij te veel blijft hangen in zijn eigen starre ideeen. Dus een spreekbeurt i.o. met de mentor gaat hem niet worden, nu zou hij dat sowieso niet doen denk ik. Daar is het ook nog te vroeg voor. Zoon zit eigenlijk in de fase dat hij het net voor zichzelf een beetje toegegeven heeft dat hij dan toch al op jongens valt en dat is voorlopig moeilijk genoeg.
Dit weekend gaat hij logeren en hij heeft een lieve begeleidster... ik ben erg benieuwd of hij het er met haar over zal hebben.

we hebben trouwens

gisteren wel een heel goed gesprek gevoerd over dingen doen waarvan je weet dat anderen daar een negatieve mening over hebben. bijv. het dragen van bepaalde kleding e.d. Dat je wel kan proberen bij de veilige middenmoot te horen, maar dat je dan altijd een deel van jezelf verloochend.
Daar heb ik voor hem de link gelegd; dat als hij nu al meer zou proberen zich minder aan te trekken van anderen , meer zijn eigen ding te doen, dingen die echt bij hem passen, dat hij zichzelf traint om straks makkelijker úit de kast'te komen als het zover komt.

En dat mensen iemand die zich minder van anderen aantrekt ook juist respect oproepen en soms zelfs een bepaalde tendens ontketenen.

Pol

Ik heb geen flauw idee wie je IRL bent hoor, ik 'ken' je alleen van hier.

Ik wil je even mijn complimenten maken. Wat je zoon aan moeilijkheden in de schoolomgeving verwacht wordt ruimschoots gecompenseerd door een liefdevol thuis. Ik vind dat je hem goed de ruimte geeft, informeert en begeleidt om te ontdekken wie hij is.

skik

Skik

Inderdaad!

sociaal onhandig

Ik zou wel veel praten, liefst neutraal, luchtig. Ik was ook sociaal onhandig, en hoewel ik me zeer bewust was van feit dat mijn verliefdheid niet geaccepteerd werd, had ik geen flauw benul van de agressie die erdoor opgewekt werd. Daar schrok ik enorm van, en het heeft me zeer onveilige situaties opgeleverd. Uit de kast, prima, maar een beetje voorzichtigheid kan geen kwaad, juist in die eerste kwetsbare fase.

bedankt

Skik, Druif, voor de complimenten. Doet toch goed zoiets te horen.

Ja, praten doen we heel veel met hem. Wij proberen hem op allerlei situaties voor te bereiden, praten over van alles wat kan gebeuren, zonder hem angst aan te jagen natuurlijk.
Inmiddels heeft hij al een nare ervaring, nl. dat hij via een chat -op een relatiesite waar je dan al ingesteld heb dat je geinteresseerd bent in jongens- ineens werd uitgescholden voor van alles omdat hij op jongens valt. Zo naar; iemand die eerst een praatje erover aanknoopt en dan vervolgens misbruik maakt van de situatie. Het is wel heel fijn dat zoon zo open is naar ons, zodat we hem goed kunnen opvangen en begeleiden.

Maar Bo; jij bent een vrouw neem ik aan? Hoe oud was jij toen je uit de kast kwam en hoe oud toen je het ontdekte?

ouder

Ik was wel ouder, na middelbare school. Speelde eerder ook niet, het was een eenmalige verliefdheid (vooralsnog) op een andere vrouw, ben ook nu samen met een man. Maar ben lang samen geweest met die vrouw dus redelijk wat ervaring. Omdat ik opgegroeid ben in een omgeving waarin homoseksualiteit eigenlijk nauwelijks bestond, schrok ik er zelf van en het heeft wel een poos geduurd eer we ermee naar buiten kwamen. Wat me het meest raakte was de afwijzing van mijn ouders (maar ik ben nogal een gevoelig typje) dus wat dat betreft klink je heel fijn in je postings. Ik was wel net puber-af maar toch nog erg kwetsbaar en afhankelijk (vond mezelf zelfstandig toen uiteraard) en dat heeft er flink ingehakt. Voor vrienden was ik bang maar dat viel eigenlijk heel erg mee, had ook wel erg tolerante vrienden denk ik.
Maar de agressie van vreemde mensen vond ik heftig mee te maken. Goed dat je er over praat, het zou niet bij mijn ouders zijn opgekomen.

oke....

Maf he, dat het zo kan lopen. Ik heb zelf ook een relatie (een jaar) met een vrouw gehad en korte met anderen,daarvoor maar nu dus ook al jaren aan de man. En tot volle tevredenheid, heb ook niet het gevoel dat ik iets mis.