Zus/broer verhouding
Over het algemeen prijs ik me gelukkig met de gezeggelijke kinderen (dochter 16, zoon 14) die ik heb. Tuurlijk zijn er wel eens woorden, maar meestal gaat het heel goed. Zelfs als we wat woorden hebben omdat ze iets moeten doen waar ze geen zin in hebben, stoppen ze opeens met boos zijn met de verzuchting "laat ik het maar doen, dan ben ik er tenminste van dit gezeur af!"
Maar als ik zeg hoe gelukkig ik daarmee ben, krijg ik te horen dat het niet zo koek en ei is als ik niet thuis ben. Vooral dochterlief begint (liefst als zoon niet in de buurt is) uit te wijden hoe vervelend haar broer wel niet tegen haar is als ik niet in de buurt ben.
Als ik ze er samen op aanspreek, klinkt het over en weer: ja maar zij..., ja maar hij...
Ik probeer ze duidelijk te maken dat ze er samen uit moeten komen, ik ben tot 16:00 uur op mijn werk en daarna boodschappen aan het doen en ze zijn groot genoeg om het thuis gezellig te maken.
Maar zoon kan soms behoorlijk humeurig zijn en jaloers op zus, dochter kan soms lekker overdrijven en reacites negatiever uitleggen dan bedoeld.
Natuurlijk hoort wat wrijving bij broer en zus zijn, maar wie heeft er nog tips voor ze (en mij) om te zorgen dat ze elkaar het leven niet onnodig zuur maken?
Sparringpartners
Hier geldt het met name tussen de jongens in huis; een grote behoefte om tegen elkaar op te boksen en zich met elkaar te meten. Daarin gaan ze soms dus ook te ver, dat is weer inherent aan het opzoeken van grenzen. Dit overigens in de context dat ze soms niet met elkaar kunnen maar zeker niet zonder elkaar.
Het moment dat ze net uit school komen is inderdaad precair, met name bij de brugklas-zoon. Volgens mij is het dan echt teveel gevraagd om het gezellig te maken, maar ze zouden elkaar op zo'n moment ook gewoon de ruimte kunnen geven en een beetje ontlopen.
Ik ben overigens ook niet op mijn gezelligst als ik net uit mijn werk kom, maar geef mij een kwartiertje en ik ben er weer.
Op dit moment is er regelmatig grote irritatie bij de oudste zoon over zoon 2 (6 jaar leeftijdsverschil). Het grappige is dat mijn oudste zoon hem dingen aan het verstand gepeuterd krijgt waar wij al jaren aan werken. Behalve dat zoon 2 consequent aan de stoelpoten van zoon 1 loopt te zagen kijkt hij ook tegen hem op en neemt hij dus dingen van hem aan. Klagen over lastige kleine broertjes hoort dan weer erg bij dochters. Pubermeiden zijn vaak erg met de omgangsvormen bezig en hoe het hoort en kleine broertjes hebben lak aan al die "regels", waar de meiden zich vervolgens weer aan ergeren. Komt vanzelf goed lijkt mij.
