17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
Ik vind het wel typisch Lollypoje dat jij denkt voor een groep te kunnen spreken en mij aan te kunnen spreken dat ik iets niet snap, terwijl ik zelf zeg NB op mezelf te hebben kunnen plakken als jongere, terwijl jij aan de kant zit je volledig en 100% vrouw te voelen.
Waarom denk je dat je tegen mij kunt zeggen dat ik het niet snap? Oprechte vraag hoor. In het beste geval kun je zeggen dat jij DENKT dat ik het niet snap.
En zonder te twijfelen aan Denkruim, maar ook hij/zij/x is niet iemand die namens iedereen kan spreken. Ik kan wel spreken voor mijn dochter. Althans, meer dan wie dan ook. En als ik mag gokken, zit zij in haar ervaring van NB meer in de hoek die ik hierboven heb geschetst.
Diyer schreef op 25-04-2022 om 16:46:
Ik vind het wel typisch Lollypoje dat jij denkt voor een groep te kunnen spreken en mij aan te kunnen spreken dat ik iets niet snap, terwijl ik zelf zeg NB op mezelf te hebben kunnen plakken als jongere, terwijl jij aan de kant zit je volledig en 100% vrouw te voelen.
Waarom denk je dat je tegen mij kunt zeggen dat ik het niet snap? Oprechte vraag hoor.
Omdat jij het in zijn algemeenheid stelt, terwijl ik diverse nb mensen ken en echt bij geen hen van heeft het ook maar iets met de maatschappij te maken en is juist dat hokje super waardevol. Die mensen voldoen totaal niet aan het beeld dat jij schetst van wat volgens jou nb is.
Daarmee zeg ik niet dat sommigen zich niet om die reden met nb kunnen identificeren, maar voor de meesten heeft het er in de kern vrij weinig mee te maken. Voor hen is echt een gender die zij ervaren, zoals een ander man of vrouw ervaren. En ik vraag me ook af of iemand die zich op basis van jouw definitie meldt bij het genderteam ook de diagnose genderdysforie zou krijgen en dus ook het traject in kunnen. Of te wel of zij het in dat geval zouden zien als een genderbeleving. Want dat is wat nb is, een genderbeleving.
Ik ben ook een vrouw die zich 'mannelijk' kleed, geen make-up draagt, moeite heeft met de seksualiserende blik van mannen, zich nooit expliciet een vrouw heeft gevoeld etc. En toch herken ik bovenstaande dan weer totaal niet. Toen ik mijn vrienden die trans en non-binair zijn ontmoette, besefte ik me juist voor het eerst dat ik weldegelijk een cisvrouw ben. Niet omdat ik mij zo overweldigend vrouw voel, maar juist omdat ik mij absoluut niet herken in het gevoel van geen vrouw zijn. Ik kan me nauwelijks iets bij dat gevoel voorstellen zelfs. Ik heb nooit het gevoel gehad dat er iets niet klopte. Mijn genderidentiteit voelt als iets heel neutraals. Ik heb er geen vragen bij, ik denk er nooit over na en er wringt niets. Ja, soms worstel ik als vrouw ontzettend met verwachtingen vanuit de maatschappij, met seksueel geweld en met seksisme. Maar dat komt altijd van buitenaf, nooit van binnenuit. Dat gaat puur over hoe mensen mij behandelen, niet over wie ik ben.
Ik kan me ook weinig voorstellen bij me GEEN vrouw voelen. Want dat voelt voor mij hetzelfde als mij de vraag stellen hoe het is om me GEEN mens te voelen. Vrouw zijn is voor mij geen identiteit op zichzelf nl.
Maar klopt iid. ik kan me niet voorstellen dat ik GEEN ben wat ik ben. Dat voelt als kortsluiting, zoiets kan niet in mijn hoofd. Je bent, dus je bent een.
Niet, je bent en je bent GEEN.
Ik ben GEEN man, dat is iets dat ik weet. Maar dat koppel ik dan toch automatisch aan de verschijningsvorm (piemel). Niet aan iets waarvan ik denk dat het onder de motorkap zit (hersenen).
Lollypopje schreef op 25-04-2022 om 16:51:
[..]
Omdat jij het in zijn algemeenheid stelt, terwijl ik diverse nb mensen ken en echt bij geen hen van heeft het ook maar iets met de maatschappij te maken en is juist dat hokje super waardevol. Die mensen voldoen totaal niet aan het beeld dat jij schetst van wat volgens jou nb is.
Daarmee zeg ik niet dat sommigen zich niet om die reden met nb kunnen identificeren, maar voor de meesten heeft het er in de kern vrij weinig mee te maken. Voor hen is echt een gender die zij ervaren, zoals een ander man of vrouw ervaren. En ik vraag me ook af of iemand die zich op basis van jouw definitie meldt bij het genderteam ook de diagnose genderdysforie zou krijgen en dus ook het traject in kunnen. Of te wel of zij het in dat geval zouden zien als een genderbeleving. Want dat is wat nb is, een genderbeleving.
En dat is dus wat ik al een hele tijd betwijfel. Ik neem dus aan dat NB bestaat in de vorm zoals jij het beschrijft. Dat geloof ik ook oprecht. Maar ik geloof dus ook oprecht dat de vorm zoals ik die beschrijf bestaat en dat juist een groot deel vd jongeren door het bestaan van dit hokje er nu naartoe wordt getrokken. Veel meer dan hen die daadwerkelijk NB zijn zoals jij omschrijft.
Dan zullen ze vrij vlot ontdekken dat ook dit hokje niet als “thuiskomen” voelt en gaan ze allicht een ander hokje zoeken
Wat niet past, dat past niet
Diyer, ik vind het heel mooi te lezen hoe je je ermee bezig houdt en het aan alle kanten probeert te begrijpen 😊
Diyer schreef op 25-04-2022 om 17:05:
[..]
En dat is dus wat ik al een hele tijd betwijfel. Ik neem dus aan dat NB bestaat in de vorm zoals jij het beschrijft. Dat geloof ik ook oprecht. Maar ik geloof dus ook oprecht dat de vorm zoals ik die beschrijf bestaat en dat juist een groot deel vd jongeren door het bestaan van dit hokje er nu naartoe wordt getrokken. Veel meer dan hen die daadwerkelijk NB zijn zoals jij omschrijft.
Diyer schreef op 25-04-2022 om 17:05:
[..]
En dat is dus wat ik al een hele tijd betwijfel. Ik neem dus aan dat NB bestaat in de vorm zoals jij het beschrijft. Dat geloof ik ook oprecht. Maar ik geloof dus ook oprecht dat de vorm zoals ik die beschrijf bestaat en dat juist een groot deel vd jongeren door het bestaan van dit hokje er nu naartoe wordt getrokken. Veel meer dan hen die daadwerkelijk NB zijn zoals jij omschrijft.
En daarom lijkt het me belangrijk onderscheid te maken tussen 'identificeren met vanwege de maatschappij' en 'het zijn'. Waarmee ik niet wil zeggen dat beiden niet kunnen samen vallen, of door elkaar gehaald worden. Maar door te stellen dat nb is zoals jouw omschrijving, dat doet af aan de mensen die het echt zijn. Dat zorgt ervoor dat ook zij niet serieus genomen. Juist omdat die twee dingen verschillend zijn, lijkt het mij belangrijk het onderscheid te maken en niet het eerste te benoemen als een soort algemene definitie van nb. Dat is het namelijk niet. Dat is waar ik over val.
Diyer schreef op 25-04-2022 om 17:01:
Ik kan me ook weinig voorstellen bij me GEEN vrouw voelen. Want dat voelt voor mij hetzelfde als mij de vraag stellen hoe het is om me GEEN mens te voelen. Vrouw zijn is voor mij geen identiteit op zichzelf nl.
Maar klopt iid. ik kan me niet voorstellen dat ik GEEN ben wat ik ben. Dat voelt als kortsluiting, zoiets kan niet in mijn hoofd. Je bent, dus je bent een.
Niet, je bent en je bent GEEN.
Ik ben GEEN man, dat is iets dat ik weet. Maar dat koppel ik dan toch automatisch aan de verschijningsvorm (piemel). Niet aan iets waarvan ik denk dat het onder de motorkap zit (hersenen).
Je moet je voorstellen dat je je vrouw voelt, zoals je je nu voelt maar er zit een piemel in je broek.
troelahoep schreef op 25-04-2022 om 13:36:
[..]
Dat klopt, maar dan ga je dus alsnog voorbij aan het onderliggende probleem: meisjes met vervelende ervaringen op seksueel gebied. Bovendien zijn ze niet echt non-binair maar meisjes die niet zichzelf kunnen zijn en dat is ook niet gezond.
Het valt mij overigens op dat de kritische mensen hier over het algemeen zeggen dat ze zelf ook niet zo vrouwelijk zijn. Voor mij geld dat ook, ik ben wel vrouw, maar nooit erg meisjesachtig geweest. Waar ik nooit een probleem met heb gehad overigens, sterker nog, ik heb in de omgang met mensen altijd een voorkeur gehad voor mensen die meer in het midden van het man-vrouw spectrum zitten, ik vind macho gedrag en vrouwelijk getut behoorlijk afstotelijk. Kan het zijn dat de minder vrouwelijke vrouwen onder ons een andere strategie hebben om met hun identiteit om te gaan en daarom hun bedenkingen hebben bij het 'moeilijk doen' van non-binaire meisjes?
Ik ben ook zo’n niet-vrouwelijke vrouw en ik heb juist daardoor wel veel begrip voor jonge meiden die zichzelf als non-binair identificeren. Ik herken ook de sturm und drang, het niet-begrepen voelen en het wantrouwen naar volwassenen die vinden dat je maar gewoon moet doen dan doe je al gek genoeg. Dat ging in mijn jeugd over andere thema’s maar de dynamiek is herkenbaar. Ikzelf was wel degelijk ontvankelijk voor nuancering van hulpverleners. Als ik me eenmaal gehoord voelde, viel er goed met mij te praten. Als ouder is dat veel moeilijker: je maakt je meer zorgen en voelt meer de noodzaak tot analyseren, oordelen, bijsturen. Het komt ook niet met alle kinderen met zo’n heftige puberteit ‘goed’ natuurlijk, soms blijken er ook psychiatrische problemen onder te zitten. Ik ken die spanning ook met mijn eigen puberkind, niet met genderproblematiek maar met andere problemen. Wat ik het belangrijkst vind vanuit mijn eigen ervaring als puber: niets is zo erg als volwassenen die zeggen of uitstralen dat jouw ervaring ‘niet klopt’. Er was niets wat mij destijds als puber dieper de stelligheid indreef als dat. Als iemand dat deed, polariseerde ik nog verder. En een puber is nou eenmaal op zoek naar een hokje. Dat is het hele gedoe in de puberteit! De hokjes van de volwassen wereld passen ze niet. Maar ze zijn wel op zoek naar duidelijkheid: wie ben ik? Wat is er met mij aan de hand? Waarom voel ik me zo? Ze willen ook ergens bij horen. Het is dan toch logisch dat er dan gezamenlijk routes worden uitgeprobeerd? Soms zullen die definitief tot duidelijkheid leiden, soms niet. Ik begrijp eigenlijk niet zo goed waarom mensen zich zo druk maken over andermens zoektocht? En de oplossingen die jongeren voor zichzelf vinden of maken? Waarom zou onze oplossing voor onze androgyniteit de enige, de laatste of de beste zijn? Ik ben eerder nieuwsgierig en solidair dan wantrouwend en afkeurend. Er is vast een hoop drama bij, bij sommigen, maar he, ik kon er zelf ook wat van. En er zit hoe dan ook een kern van waarheid in. Laat ze die vorm dan zelf (uit)vinden. Waarom moeten wij daar zoveel van vinden? En dat er kinderen met problemen tussen zitten? Ja, duh. Het enige wat je daarvan kunt zeggen is: doe geen onomkeerbare dingen zonder intensief onderzoek. Laat dat nou ook het beleid zijn. Als je al überhaupt een traject in kunt gaan, want de wachtlijsten zijn zo lang als je arm. Dus waar zijn we nou precies bang voor?
mooie post Mija, ik kan me helemaal vinden in wat je schrijft. Dat is ook mijn ervaring als zoekende puber.
Suusje. schreef op 25-04-2022 om 17:29:
[..]
Je moet je voorstellen dat je je vrouw voelt, zoals je je nu voelt maar er zit een piemel in je broek.
Ik zou daar dus serieus waar niks van vinden. Dan ben ik een man blijkbaar, dat maakt me geen ander mens.
Ik weet ook niet hoe een vrouw zich zou moeten voelen ofzo.
Lollypopje schreef op 25-04-2022 om 17:18:
[..]
als een soort algemene definitie van nb. Dat is het namelijk niet. Dat is waar ik over val.
Ik heb ook al in eerdere reacties geschreven dat het waarschijnlijk een EN EN is. Ik heb nooit beweerd dat het andere niet bestaat, maar wel dat ik vind dat er een groot risico is om iedereen die zichzelf als NB identificeert klakkeloos in jouw stuk in te delen.
Suusje. schreef op 25-04-2022 om 17:29:
[..]
Je moet je voorstellen dat je je vrouw voelt, zoals je je nu voelt maar er zit een piemel in je broek.
Daar kan ik me serieus niet in inleven, want ik weet al niet wat het is om me vrouw te VOELEN. Wat is dat, me vrouw VOELEN?
Als ik mezelf ben met een piemel, ben ik blijkbaar een man. Prima toch?
Diyer schreef op 25-04-2022 om 17:38:
[..]
Ik heb ook al in eerdere reacties geschreven dat het waarschijnlijk een EN EN is. Ik heb nooit beweerd dat het andere niet bestaat, maar wel dat ik vind dat er een groot risico is om iedereen die zichzelf als NB identificeert klakkeloos in jouw stuk in te delen.
Dit denk ik ook.
Diyer schreef op 25-04-2022 om 17:44:
[..]
Daar kan ik me serieus niet in inleven, want ik weet al niet wat het is om me vrouw te VOELEN. Wat is dat, me vrouw VOELEN?
Als ik mezelf ben met een piemel, ben ik blijkbaar een man. Prima toch?
Mee eens. Nooit geweten dat er een algemeen geldende gevoelsregel is voor álle vrouwen die dan weer verschillende is van de algemeen geldende gevoelsregel voor álle mannen.
Soms voel ik me blij, soms verdrietig, soms gelukkig, soms boos, soms opstandig, soms vrolijk, soms heb ik zin om weg te kruipen in mijn eigen hoekje en soms ook wil ik onder de mensen zijn. En soms ook springt er geen enkel gevoel bovenuit, dan ben ik gewoon mijn alledaagse zelf. Volgens mij heeft dat met man of vrouw zijn niet zo veel te maken, het zijn gewoon menselijke gevoelens die iedereen wel (her)kent.