17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
allebei mijn kinderen hebben een blauwe kamer gehad en bij allebei de kinderen hebben we geen pretecho laten maken, simpelweg omdat het me geen ene donder kon schelen. Idem voor de opvoeding, daarin heb ik geprobeerd vrij neutraal te zijn voor beide kinderen en te kijken naar hun interesses en waar ze zelf mee kwamen. Ik weet nl. nog heel goed dat ik als kind heel graag lego wilde, maar dat niet kreeg, want dat was voor jongens. Ik wilde trouwens ook een barbiepop hoor, die kreeg ik btw wel.
Maar hoe dan ook, zo neutraal als onze omgeving eigenlijk is, hoezeer het me dan ook verwonderd dat mijn jongste non binair is. Dan denk ik, lieve schat, je hebt toch helemaal geen hokje nodig? Of je nu rokjes wil of tattoes of beenhaar, het maakt me geen ene flikker uit. En je broer ook niet, je vader ook niet, opa en oma die hebben misschien een probleem met tattoes, nou en? Je bent wie je bent, ongeacht wat de buitenwereld ervan maakt. Maar het is nu eenmaal een gegeven dat je met een vagina geboren bent. Dat maakt je in de wereld biologisch een V.
En verder kan ik alleen maar toejuichen dat er niet meer wordt gevraagd naar de sekse. Want ik vindt het op geen enkele manier relevant, behalve op medisch vlak, bij sporten en ter identificatie. Het is nu eenmaal een gegeven dat als je zegt dat je een vrouw zoekt, daar automatisch een heleboel mensen door afvallen. Dat is net zo'n makkelijke schifting als dat je zegt dat je je peuter kwijt bent. Zou onzinnig zijn dat je dat politiek correct niet meer zou mogen zeggen. Want al zouden alle mannen lang haar met oorbellen en rokken dragen, dan nog zie je in 80% vd gevallen vrij snel of je met het mannelijk of vrouwelijk geslacht te maken hebt.
Maar in alle andere gevallen, is het relevant? Nee.
Maar dan nog kleed ik me liever niet in mijn nakie om tussen andere mannen. Niet omdat ik preuts ben, maar omdat ik een boel kerels nog een extra ronde door de opvoedmolen wil halen voordat ik dat zou doen. Zolang hetero nog de norm is, voel ik me daar rustiger bij. Geen behoefte aan starende blikken en evt. per ongeluk erecties. Te vaak meegemaakt, fuck off.
@diyer Die vrouwen die ik beschreef, daar zijn een aantal zeker leuke vriendinnen van mij
Het zit er alleen voor mij niet in, het is er niet
En dan kunnen we hoog en laag gaan springen over al dan niet maatschappelijke problemen
Er is een groep die zich niet man, niet vrouw maar iets anders voelt
Die staan, zoals Mija al zegt, echt niet met z’n allen voor de genderklinieken om van alles daaronder te veranderen (Wat absoluut mag)
Ikzelf ben midden 30, andere generatie dan de jongeren van nu
Andere gesprekken, andere voorlichting
In mijn (onze) jeugd schrok men nog als iemand vertelde dat hij/zij homo of lesbisch was, hoe moest dat nou in de kleedkamer? Wat als hij/zij verliefd op mij wordt?
Zie hoe ver we gekomen zijn! En we zijn op dat punt er nog niet helemaal
Nog een beetje mijn verhaal, ik ben vrij fluïde
Ik lees heel veel “ik droeg vroeger ook jongens kleding, ik hing in bomen en was geen meisje-meisje”
Ik lees (gelukkig) ook heel veel dat gender van binnen zit!
Ik draag geen broeken, ik bezit ze niet eens
Ik heb zo ontzettend veel make-up! Wordt helemaal vrolijk van die kleurtjes 
Ik kies dus voor een vrouwelijke genderexpressie naar buiten toe
Dit was ook gebeurt als ik er bij de geboorte uitzag als een jongen (hoewel we dat nooit met zekerheid kunnen zeggen natuurlijk)
Op fora komt ook veel de vrouwelijke kant naar voren
En toch om een reden heb ik een boel momenten dat m’n stem lager klinkt, mijn gedachten passen dan 100% in de mannenkleedkamer, ook als het gaat om vrouwen
En problemen kunnen in het hoofd ineens minder groot lijken
Dat komt omdat ik meer testosteron aanmaak dan de gemiddelde en hoewel het niet altijd goed meetbaar is voor sommigen ben ik zeer zeker niet de enige met dit
Het hoeft ook eigenlijk niet meetbaar te zijn, want het zit van binnenin en als je niet snapt hoe dat kan, dat iets van binnen zit en moeilijk uit te leggen is, dan zit je in je juiste hokje want het is “prima”
Net als ik zeker weet dat ik geen geslachtsverandering wil, ook niet toen ik puber was
Zoiets doet niemand zomaar, zeker niet om erbij te horen (misschien een uitzondering daargelaten, maar laten die er nou altijd zijn)
Je voelt het, je weet het en je kan heel kwaad worden als een ander maar blijft hameren op “dat ben jij, want ik zie dat”
Jij ziet dat misschien wel, maar jouw zien is niet per definitie waarheid
Als een man z’n kop kaalscheert om wat voor reden dan ook, een trainingspak aantrekt en een petje opzet van een voetbalclub is dat ook niet gelijk een hooligan
Of een gabber
Hij kan heel ziek zijn en dit fijne kleding vinden
Of hij draagt en doet wat hij gewoon wilt, ondanks het stigma wat dit met zich mee KAN brengen
Zo ook vrouwen met ongekamde haren, verwaarloost uiterlijk, schreeuwend op de stoep niet meteen een tokkie is, ze kan gewoon in een rot periode zitten
Achter muren, op andere websites zijn er meer van mijn generatie
Waren we 10 jaar eerder geboren dan hadden we gediagnosticeerd kunnen worden met Multiple Personality Disorder, puur van wat meer testosteron en wat dat met ons doet
Opnieuw, wat zijn we toch van ver gekomen!
Want daar horen we ook al niet!
En jullie zorgen zijn vast heel lief! Maar als wij ons geen zorgen maken, waarom jullie wel?
Het is geen hype, mijn generatie is gewoon wat stiller dan de huidige jeugd
Omdat toen ik 14 was dat hokje er nog niet was
Het is niet dat we dit allemaal verzinnen om maar leuk gevonden te worden ofzo
We houden het stil, maken ons kwaad, worden verdrietig, schudden ons hoofd en gaan door
Behalve bij diegene die ons accepteren zoals we zijn, zodat ze er rekening mee kunnen houden
Maar ik snap het ergens wel, alles nieuw is eng
Hoewel dit niet “nieuw” is
En dat was dus mijn hokje
Tegenspreken mag natuurlijk, overhalen lukt niet meer
Het hokje GQ past zo erg bij mij ❤️
En ik ben zo liefdevol ontvangen door mijn familie en vrienden (heel, heel, heel belangrijk!) ik verlaat hem echt niet meer 😁
Hoe hard anderen ook roepen dat ik niet mag zijn en bijdraag aan een maatschappelijk probleem
Voor mij is het liefde, thuis en veiligheid
En ik hoop dat meer jongeren zich net zo kunnen en mogen voelen als ik
De momenten waarop ik me zo nonbinair voel zitten hem echt allerminst in het moment dat ik in m'n onderbroek kijk. Maar het moment dat ik het mannentoilet inloop en bang ben daar weggestuurd te worden (de rij is daar simpelweg korter en er is voor mij nul meerwaarde om bij de vrouwen te gaan), buiten gesloten te worden bij een "mannen"avond, maar wél welkom te zijn bij de vrouwenavond terwijl ik niet begrijp waarom dat onderscheid wordt gemaakt. Ik ken geen genderdysforie, omdat het idee van als vrouw gezien worden en aangesproken worden geen weerstand bij me oproept, maar ik ken ook geen gendereuforie in de zin van dat ik weet hoe het is om me vrouw te voelen, om herkenbaarheid te vinden in de groep "vrouwen", laat staan me daar onderdeel van te voelen. Ik vind het prima dat ik een vulva heb, ik zie er verder ook behoorlijk feminine uit en heb daar an sich geen problemen mee, maar heb wel altijd een issue gehad met mijn borsten en zou die graag een heel stuk kleiner willen hebben. Ik val in het hokje nonbinair en dat is niet omdat ik me geen man en geen vrouw maar iets anders voel, maar omdat ik me geen man en geen vrouw voel, punt. Ik heb alleen onwijs geluk dat ik daar weinig problemen mee ervaar, omdat ik 9/10 keer met het hokje "vrouw" meekan.
Ik denk trouwens dat ik het een stuk moeilijker zou hebben gehad als ik als man was geboren. Omdat ik er dan op aangekeken zou worden als ik een jurkje droeg, lang haar wilde en op ballet ging, terwijl nu niemand ooit een punt heeft gemaakt van mijn gebrek aan makeup, spijkerbroek en getimmer. Ik zie dat echt als pure mazzel.
Maree schreef op 26-04-2022 om 18:11:
De momenten waarop ik me zo nonbinair voel zitten hem echt allerminst in het moment dat ik in m'n onderbroek kijk. Maar het moment dat ik het mannentoilet inloop en bang ben daar weggestuurd te worden (de rij is daar simpelweg korter en er is voor mij nul meerwaarde om bij de vrouwen te gaan), buiten gesloten te worden bij een "mannen"avond, maar wél welkom te zijn bij de vrouwenavond terwijl ik niet begrijp waarom dat onderscheid wordt gemaakt. Ik ken geen genderdysforie, omdat het idee van als vrouw gezien worden en aangesproken worden geen weerstand bij me oproept, maar ik ken ook geen gendereuforie in de zin van dat ik weet hoe het is om me vrouw te voelen, om herkenbaarheid te vinden in de groep "vrouwen", laat staan me daar onderdeel van te voelen. Ik vind het prima dat ik een vulva heb, ik zie er verder ook behoorlijk feminine uit en heb daar an sich geen problemen mee, maar heb wel altijd een issue gehad met mijn borsten en zou die graag een heel stuk kleiner willen hebben. Ik val in het hokje nonbinair en dat is niet omdat ik me geen man en geen vrouw maar iets anders voel, maar omdat ik me geen man en geen vrouw voel, punt. Ik heb alleen onwijs geluk dat ik daar weinig problemen mee ervaar, omdat ik 9/10 keer met het hokje "vrouw" meekan.
Tja, mannen worden ook uitgesloten in een vrouwencafé of een vrouwenberaad, snap ik ook niks van.
Ik zit in de directie van een bedrijf, en heb inmiddels doorgevoerd dat op secretaressedag ook de mannelijke administratief ondersteunende medewerkers een bloemetje krijgen, en niet alleen de vrouwen. Leek mij heel normaal. Dus dat gebeurt nu ook. Waarom zou een man dat kleine blijk van waardering niét leuk vinden? Toch raar als je de vrouw die een bureau verderop zit en die dezelfde werkzaamheden doet, wél een bloemetje geeft en dan die man overslaat?
Er was op het bedrijf ook een cultuur ontstaan dat van tijd tot tijd alle vrouwen van het bedrijf samen gingen lunchen. Prima. Vond ik altijd vreemd, waarom alleen de vrouwen, maar alla. Dus heb ik onlangs een uitnodiging aan alle mannen van het bedrijf gestuurd om samen een biertje te gaan pakken op vrijdagmiddag. Tjee, toen was Leiden in last, want toen opeens voelden de vrouwen zich buitengesloten en kreeg ik verwijten dat ik seksistisch bezig was. Tja.
Maar 't gaat er niet alleen om dat het onderscheid gemaakt wordt, maar dat het voor mij raar voelt dat ik bij een bepaalde kant wordt ingedeeld. Het voelt voor mij als willekeur.
Maree schreef op 26-04-2022 om 18:22:
Maar 't gaat er niet alleen om dat het onderscheid gemaakt wordt, maar dat het voor mij raar voelt dat ik bij een bepaalde kant wordt ingedeeld. Het voelt voor mij als willekeur.
O, daar lig ik niet wakker van. Ik ben nou eenmaal een man, daar is niks meer aan te doen. En wat een ander ervan vindt, of in welke patronen hij denkt, zal me een zorg zijn.
Dat heb ik ook, dat ik er niet wakker van lig. Het voelt raar, meer is het niet voor mij. Maar ik kan me wel voorstellen dat andere mensen daar wel mee zitten.
Maree schreef op 26-04-2022 om 18:29:
Dat heb ik ook, dat ik er niet wakker van lig. Het voelt raar, meer is het niet voor mij. Maar ik kan me wel voorstellen dat andere mensen daar wel mee zitten.
Mijn wijze oma zei destijds al: je kunt niet overal een drama van maken. Daar heb ik me altijd zo goed mogelijk aan gehouden en het heeft me nooit nadeel gebracht.
Maree schreef op 26-04-2022 om 18:22:
Maar 't gaat er niet alleen om dat het onderscheid gemaakt wordt, maar dat het voor mij raar voelt dat ik bij een bepaalde kant wordt ingedeeld. Het voelt voor mij als willekeur.
Ik herken je stuk volledig! En dan vooral het borsten gedeelte! Oh, wat heb ik ze verschrikkelijk gevonden! Tot ik merkte dat ze zo klein bleven dat er weinig van overblijft met de juiste kleding
Anders was ik aan de binders gegaan of had ze misschien zelfs laten verwijderen
Ook dat met een piemel geboren worden en ergens zeker zijn dat de jurkjes dan toch bleven 😁
Dank je wel voor het delen van je verhaal
Fijn en leuk om te lezen 😊
Maree schreef op 26-04-2022 om 18:11:
De momenten waarop ik me zo nonbinair voel zitten hem echt allerminst in het moment dat ik in m'n onderbroek kijk. Maar het moment dat ik het mannentoilet inloop en bang ben daar weggestuurd te worden (de rij is daar simpelweg korter en er is voor mij nul meerwaarde om bij de vrouwen te gaan), buiten gesloten te worden bij een "mannen"avond, maar wél welkom te zijn bij de vrouwenavond terwijl ik niet begrijp waarom dat onderscheid wordt gemaakt. Ik ken geen genderdysforie, omdat het idee van als vrouw gezien worden en aangesproken worden geen weerstand bij me oproept, maar ik ken ook geen gendereuforie in de zin van dat ik weet hoe het is om me vrouw te voelen, om herkenbaarheid te vinden in de groep "vrouwen", laat staan me daar onderdeel van te voelen. Ik vind het prima dat ik een vulva heb, ik zie er verder ook behoorlijk feminine uit en heb daar an sich geen problemen mee, maar heb wel altijd een issue gehad met mijn borsten en zou die graag een heel stuk kleiner willen hebben. Ik val in het hokje nonbinair en dat is niet omdat ik me geen man en geen vrouw maar iets anders voel, maar omdat ik me geen man en geen vrouw voel, punt. Ik heb alleen onwijs geluk dat ik daar weinig problemen mee ervaar, omdat ik 9/10 keer met het hokje "vrouw" meekan.
Tja, je klinkt 100% als mij in mijn doen en laten. Alleen ik ben ik en hoef mezelf zodoende niet non binair te noemen. Als dit de definitie is, dan zijn er ontzettend veel mensen non binair. Zoveel zelfs dat je er bijna vanuit kunt gaan dat er dus niet zoiets bestaat als DE man of DE vrouw. Ik weet niet wiens verzinsel dat is, maar niet de mijne.
Dat hoeft toch ook niet Diyer
Als je blij bent met het hokje vrouw, dan ben je daar blij mee!
Als je blij bent met geen enkel hokje, maar wel met jezelf dan is dat helemaal fantastisch!
En misschien heb je wel helemaal gelijk en zijn er maar een paar echte mannen en vrouwen
En horen alleen die paar in dat hokje
Wie weet wel zo weinig dat op dit forum geen echte 100% man of 100% vrouw te vinden is (sorrie als iemand weerstand voelt, natuurlijk ben je dat wel voor 100%😁)
Het wordt allemaal nogal uitgezocht
Vaak beginnen die bewegingen bij jongere generaties
En gaan de oudere generaties weerstand oproepen
Beertjelief schreef op 26-04-2022 om 18:44:
[..]
Ik herken je stuk volledig! En dan vooral het borsten gedeelte! Oh, wat heb ik ze verschrikkelijk gevonden! Tot ik merkte dat ze zo klein bleven dat er weinig van overblijft met de juiste kleding
Anders was ik aan de binders gegaan of had ze misschien zelfs laten verwijderen
Ook dat met een piemel geboren worden en ergens zeker zijn dat de jurkjes dan toch bleven 😁Dank je wel voor het delen van je verhaal
Fijn en leuk om te lezen 😊
Ik wil mijn borsten graag nog laten verkleinen. Ze zouden van mij niet helemaal weg hoeven. Hoewel, idealiter wel, maar mijn leven is gewoon echt een heel stuk makkelijker met een vrouwelijk lijf en ik kan daar wel mee dealen. Maar zoals ze nu zijn vind ik wel echt moeilijk. Ze worden op een manier geseksualiseerd die mij niet past. Zwanger zijn lijkt me ook de absolute horror, maar dat heb ik gelukkig zelf in de hand. En zeker weten dat de jurkjes zouden blijven als ik een piemel had gehad ^^
En als reactie op Diyer. Mij verbaasde het ook, ik dacht dat wat ik voelde normaal was. Tot ik iemand in m'n omgeving kreeg die trans is en dus wel heel duidelijk genderdysforie en gendereuforie ervaarde, toen kwam het bij mij binnen dat die concepten mij volledig vreemd zijn. Ik ben iemand met een vulva en biologisch gezien vrouw, maar qua genderidentiteit verschil ik toch van een vrouw. Hoe belangrijk dat verschil vervolgens is, is deels aan mij, maar ook deels aan de maatschappij. Bijvoorbeeld dat ik hierboven schrijf dat ik liever kleine borsten heb dan helemaal geen, omdat ik weet dat het mijn leven makkelijker maakt, vind ik ergens best verdrietig. Ik kan ermee leven, maar het is verdrietig.
Diyer schreef op 26-04-2022 om 18:45:
[..]
Tja, je klinkt 100% als mij in mijn doen en laten. Alleen ik ben ik en hoef mezelf zodoende niet non binair te noemen. Als dit de definitie is, dan zijn er ontzettend veel mensen non binair. Zoveel zelfs dat je er bijna vanuit kunt gaan dat er dus niet zoiets bestaat als DE man of DE vrouw. Ik weet niet wiens verzinsel dat is, maar niet de mijne.
Net wat ik dacht, dan ben ik ook non-binair, net als veel van mijn vriendinnen. Waar gaat alle ophef dan eigenlijk over 
Beertjelief schreef op 26-04-2022 om 18:53:
Dat hoeft toch ook niet Diyer
Als je blij bent met het hokje vrouw, dan ben je daar blij mee!
Als je blij bent met geen enkel hokje, maar wel met jezelf dan is dat helemaal fantastisch!
En misschien heb je wel helemaal gelijk en zijn er maar een paar echte mannen en vrouwen
En horen alleen die paar in dat hokje
Wie weet wel zo weinig dat op dit forum geen echte 100% man of 100% vrouw te vinden is (sorrie als iemand weerstand voelt, natuurlijk ben je dat wel voor 100%😁)
Het wordt allemaal nogal uitgezocht
Vaak beginnen die bewegingen bij jongere generaties
En gaan de oudere generaties weerstand oproepen
Je voelt je 100% mens lijkt me, met alle menselijke eigenschappen, gevoelens, stemmingen en vraagstukken van dien. In feite hangt dat niet samen met manzijn of vrouwzijn, ieder mens krijgt op zijn eigen manier en op zijn eigen moment daarmee te maken. Ik weet ook niet wat een echte man of een echte vrouw dan is, puur omdat ik als man niet weet of de manier waarop ik me méns voel iets te maken heeft met mijn geslacht, en of dat anders zou zijn wanneer ik vrouw zou zijn.