Aan het eind van het jaar een leeg nest?
Vandaag heb ik met mijn zoon een koop-appartement bezichtigd, die hij op het oog had. Helemaal enthousiast, maar wat voor stappen nu. En de vraag of hij een koophuis wil, of toch liever huren, wat meer vrijheid geeft, maar kom daar maar eens tussen... En dat er ook andere kopers belangstelling hebben, hoe snel moet je reageren.
Tijdens ons overleg daarover wil hij wat opzoeken op zijn mobiel en zegt dan verrast: "Laat maar, dat kopen voor nu, ik ben toch ingeloot voor een huur-appartement!" Wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Aan het appartementencomplex wordt nog gewerkt, waarschijnlijk wordt het eind van het jaar opgeleverd. Als alles goed gaat, kan ik dus dan mijn jongste uitzwaaien en is mijn nest leeg.
Gelukkig heb ik tijd om aan het idee te wennen!
AnnaPollewop schreef op 15-09-2023 om 15:52:
[..]
oef, daar word ik wel jaloers van hoor! Ik zou dat ook graag willen maar ik mis het lef nog tot nu toe. Hoe doet hij dat financieel en qua pensioen?
Hij heeft jarenlang als zelfstandige gewerkt. Als werknemer in zijn eigen BV, dus voor een gewoon salaris. In die tijd heeft hij (in de BV) keurig geld apart gezet, ook voor zijn pensioen. Daaruit kan hij zichzelf voorlopig een salaris uitkeren. En hij heeft intussen alweer een parttime klus aangeboden gekregen. Het nieuws dat hij weer ‘beschikbaar’ is ging snel rond. Hij wordt in zijn vakgebied zeer gewaardeerd.
Daarnaast verdien ik ook lang niet slecht. En verder hebben we een vrij lage hypotheek (huis is bijna afbetaald, met een spaarhypotheek) en zijn de kinderen volwassen. Ze wonen nog wel thuis, maar mocht het nodig zijn dan kunnen ze op eigen benen staan.
Ik snap dat dit niet iedereen gegeven is en dat je er jaloers op kunt zijn. Wij voelen ons ook zeer bevoorrecht.
En nu is het nest officieel leeg. Het laatste zetje dat nodig was om het ouderlijk nest te verlaten, was dat het nieuwe, eigen "nest" van zoon ook wifi heeft, maar dat is nu ook voor elkaar. Alles is overgebracht en vandaag zijn we als ouders op visite geweest. Hij woont er mooi hoor. Een wasmachine en droger heeft-ie nog niet, dus zoon is uit huis, maar zijn was nog niet!
Je schreef dat je de tijd had om aan het idee te wennen. Is dat wennen een beetje gelukt? Hoe ervaar je het, nu hij vers is verhuisd?
Nog wennen hoor, al maakte hij weinig leven, het is toch stilletjes.
Onder het motto, elk nadeel heb z'n voordeel, heb ik vanavond eten klaargemaakt waar zoon niet dol op is, namelijk oesterzwammen.
Mijn nest raakte leeg, toen jongste op kamers ging, terwijl ik met leukemie in het ziekenhuis lag. Ik vond het heel verdrietig dat ik geen rol kon hebben bij zijn verhuizing. Hij is een echt moederskind, dus het was echt wel even moeilijk. Ook waren we wel een beetje bang dat hij zich niet zou kunnen redden. Hij heeft ASS, dus hoe zou het gaan financieel en met sociale contacten. Maar het heeft heel goed uitgepakt. We zagen hem groeien en volwassen worden. Hij en ook zijn broer wonen in dezelfde stad als wij en we zien hun regelmatig.
In tegenstelling tot veel anderen, vind ik dit de leukste tijd. Discussiëren, samen af en toe lekker koken, af en toe een klusje over en weer doen, een keer uit eten en soms een weekend of een weekje weg. Ik kan daar enorm van genieten.
Zp, dat is heftig Picunia. Jammer dat je er niet bij kon zijn. Fijn dat je zo goede band hebt.
Mijn zoon is 6 jaar geleden zelf een klein jaar behoorlijk ziek geweest, lymfeklierkanker, dus ik blij dat hij helemaal gezond is geworden en nu deze stap kan maken.
Volgens mij herinner ik me dat, Auwereel. Heb je op Ouders.nl daarover geschreven? Ik weet nog dat ik zelf werd behandeld tegen leukemie en het zo erg vond dat zo’n jonge knul met vergelijkbare ellende werd geconfronteerd. Fijn dat het nu zo goed met hem gaat.
Ja, inderdaad, daar heb ik bij Ouders over geschreven. De chemo sloeg heel goed en snel aan. Ik hoop dat jij er ook zo goed bovenop bent gekomen!
Een bijzondere gebeurtenis, Auwereel, dat je jongste nu uit huis is. Hebben jullie het nog symbolisch afgesloten? En helpt het dat je een half jaartje aan het idee hebt kunnen wen en? Of begint dat toch pas als het helemaal echt is? Ik kan me voorstellen dat het best een emotionele stap is. Door zijn vroegere ziekte en zijn ASS was je zorgtaak (ook in ieder geval "zorggevoel") voor hem vast groter.
Ik wens je toe dat je snel je draai vindt in de nieuwe situatie. En dat het voor je zoon ook goed uitpakt.
(Edit: of heeft je zoon geen ASS en verwar ik dat met picunia?)
Voor mijn ASS zoon is het zelfstandig wonen heel goed. Thuis woonde hij zo'n beetje in zijn 'grot' op zolder. Werken, eten, gamen/programmeren en film/serie kijken met ons.Hij deed weinig tot geen moeite voor sociale contacten of om een leven buiten ons gezin om op te bouwen. Het is mooi om te merken dat hij nu veel meer 'leeft', plannen maakt, eigen keuzes maakt, stappen zet, moeite doet voor sociale contacten.
Hij voelt zich vaak nog wel eenzaam. En komt nog steeds elk weekeinde thuis. Dat is gezellig. Maar het is ook goed om te merken dat die weekeinden vaak korter worden omdat hij vrijdags of zaterdags iets leuks gaat doen met collega's of andere familieleden.
Picunia schreef op 14-01-2024 om 2In tegenstelling tot veel anderen, vind ik dit de leukste tijd. Discussiëren, samen af en toe lekker koken, af en toe een klusje over en weer doen, een keer uit eten en soms een weekend of een weekje weg. Ik kan daar enorm van genieten.
Dat kan ik me best voorstellen, als het zo goed uitpakt qua contact als bij jou! Hier is dat helaas niet zo. Om te "discussieren en samen af en toe lekker koken" moeten je kinderen wel thuis komen. Dit zijn dingen die bij ons juist wegvielen toen ze uit huis gingen.
Daarbij doel ik speciaal op mijn dochters. Met de jongste is het contact al sinds haar 16,5 slecht. Toen ze nog thuis was kreeg ik nog wel iets van haar leven mee en deden we nog een enkele keer (moeizaam) iets samen. Sinds ze kort na haar 18e vertrok, is het contact minimaal. Dat is nu zo'n drie jaar geleden. Ze zoekt de laatste maanden iets meer contact en is aardiger. Maar het contact is heel kort en oppervlakkig.
Met oudste dochter is het contact wel goed. Maar veel tijd samen hebben we ook niet. In de eerste jaren van haar studie kwam ze nog af en toe thuis slapen. Daarna werd het, begrijpelijk, steeds minder. Volle agenda met werk, studie, uitgaan, vrienden. Gewoon een volwassen vrouw die haar eigen leven leidt. In dat leven passen alleen korte snelle bezoekjes aan thuis (en vice versa). Nu ze eigenlijk nooit meer thuis slaapt, is er weinig gelegenheid om tot een goed gesprek te komen of iets samen te doen.
Ze is nu afgestudeerd, en verhuisd van haar studentenkamer naar een appartementje. Ik merk meteen dat ze iets meer rust lijkt te zoeken. Ze vroeg me zelf of ik binnenkort iets met haar wil ondernemen. De afspraak staat in onze agenda's!!
Wilmamaa, we lopen de deur niet bij elkaar plat, hoor. Maar we zien de jongens, soms samen, soms apart, met enige regelmaat. Ik denk dat er gemiddeld eens per maand één of beide jongens komen eten. Met jongste doe ik een paar keer per maand boodschappen. Voor beiden geldt, dat toen ze uit huis gingen, nooit meer een weekend zijn geweest. Oudste heeft hier nooit meer geslapen. Jongste nog wel eens, toevallig vanavond, omdat ik morgen met hem naar het ziekenhuis moet.
Zoals jij jouw gezin beschrijft, lijkt er toch wel contact te zijn. Misschien niet in die mate en intensiteit als jij zou willen, maar je dochters zijn nog jong, dus dat gaat vast wel komen.
Wat hier ook meespeelt, is dat ik zo heel erg ziek ben geweest. De jongens zijn nog steeds wel zuinig op me. Gelukkig heb jij dat niet (gehad).
Mijn zoon is niet gediagnostiseerd met ASS, wel met ADHD. Maar in hoeverre dat idd ADHD was/is, de HD is zeker helemaal verdwenen, het is een rustige jongeman, en als het rustig is, de AD ook. Soms wat stug in de omvang, gevoelig voor drukte, maar in de technische omgeving waar ik werk komt dat wel vaker voor.
Ja Picunia, je hebt gelijk. Daarnaast heb ik geluk dat ik met mijn zoons wel veel en goed contact heb. Onze band is alleen maar hechter geworden sinds ze volwassen zijn. Dat waardeer ik enorm. Al "vergeet" ik het soms door het gemis van jongste dochter.
Omgekeerd hoop ik een beetje dat ik mijn zoons in de nabije toekomst minder vaak zie. Tenminste, als de reden is dat ze een vaste relatie krijgen of op z'n minst een hechte vriendenkring.
Fijn trouwens Picunia, dat jij ook ervaart dat je zoon met ASS het zo goed doet sinds hij uit huis is. (Los van de moeilijke start doordat jij zo ziek was). Zag hij er tegenop om uit huis te gaan? Hoe oud was hij toen hij de stap zette?
Zoon was bijna 21. Man en hij hadden veel conflictjes. Dat was in het begin van mijn ziekte voor beiden vervelend. Toen kwamen ze samen tot de conclusie, dat het tijd werd dat hij uit huis zou gaan. Oudste zoon heeft veel contacten in de stad en regelde een kamer in een huis met meerdere jongens van zijn leeftijd. Hij woont inmiddels elders, in een appartement, maar heeft nog steeds contact met deze jongens.