Bemoeiende moeder

Tja TO, alles wat mensen hier aangeven doe je af als 'doe ik al' of 'kan niet'. Maar als je doet wat je altijd deed, dan krijg je wat je altijd kreeg. Je hebt veel meer invloed op je eigen gedrag dan op dat van haar. 

Stop om haar te vragen je naar dingen toe te brengen. Als ze vraagt waarom je haar niet meer vraagt, eerlijk zeggen dat je geen zin meer hebt in haar commentaar. 

Ik zou ook inzetten op verhuizen. Misschien kun je een huizenruil doen? En dan niet je moeder laten helpen met verhuizen want dan gaat ze natuurlijk meteen commentaar leveren. 

Jij bent nu volwassenen en regelt dit zelf met vrienden, een taxi pas, of studentenverhuizers. 

Succes! 

Ze denkt dat je betere kansen in de wereld hebt als je je aanrecht opruimt, je haar meer volgens haar ideeën verzorgt en kapt, je chiquere kleding draagt, je voorkomt dat je een buikje krijgt. Daar gelooft ze in. Ze wil dat je goede kansen hebt en een goede toekomst. De meeste mensen die kritiek uitoefenen op anderen hebben niet echt in gedachten of zij zelf ook succesvol zijn. Vaak zijn ze dat juist niet, maar juist deze mensen willen alles verbeteren. Echt succesvolle mensen zijn niet met andermans succes bezig. 

Vergeef het 'r met een glimlach. "Oh daar heb je het zonnetje in huis weer: ma". "Beste ma, denk je nou echt dat ik hiervan opknap? Laten we het over iets leuks hebben want dadelijk ben je weg en dan hebben we het alleen over een glas op het aanrecht of de stof op de jaloezieën gehad. En ik weet wel leukere dingen voor mijn schaarse vrije tijd. Maar als ik ooit een heleboel vrije tijd overheb en me rotverveel, wie weet, misschien, volg ik je advies op. Ken je dat recept nog van de curry die je vroeger maakte?"

Je kan ook zeggen: "goed advies" en vervolgens niets veranderen in je gewoonten. Dat put zichzelf uit.

Due-scimmie schreef op 04-08-2025 om 06:48:

[..]

Ik zou geen Goed advies zeggen want dan denkt haar moeder dat haar tips dus fijn zijn. Ze doet namelijk volgens mij al niks met de tips.

Okee, dan zeg je erbij waar je afwasteiltje en de zeepsop staat? En de volgende keer zet je de emmer sop en de doekjes en borstels alvast op tafel en mag ma zich uitleven. Dan ga jij koffiedrinken.

Ik zou niet echt gaan confronteren want dat betekent dat je het ook echt een argument vindt.

Ik snap dat dit vervelend is,  je moeder doet het ws uit zorg.  Als je een zorgenkindje hebt gehad ( en ik denk dat een kind met een serieuze visuele beperking maar wel onder valt) schiet je denk ik wat sneller in de moedermodus.  Loslaten is dat wat moeilijker.  Heb je ipv reageren op opmerkingen haar eens voor een openhartig gesprek uitgenodigd?  Vaak kan je dat soort dingen juist beter bespreken als het gedrag dus niet speelt.  

rionyriony schreef op 04-08-2025 om 07:02:

[..]

Okee, dan zeg je erbij waar je afwasteiltje en de zeepsop staat? En de volgende keer zet je de emmer sop en de doekjes en borstels alvast op tafel en mag ma zich uitleven. Dan ga jij koffiedrinken.

Ik zou niet echt gaan confronteren want dat betekent dat je het ook echt een argument vindt.

Ik snap je niet helemaal. Als je zegt dat je geen advies wil, is dat niet confronteren. En als je geen advies wil laat je haar natuurlijk ook niet poetsen nadat ze klaagt over netheid.

Veel dingen kun je best liefdevol opvangen.

Mijn moeder heeft haar hele leven geworsteld met haar gewicht. Ook zij zei de ene keer weer dat ik aangekomen leek te zijn, en dan weer was ik juist afgevallen. Ik heb haar op een gegeven moment met een lach op mijn gezicht gezegd dat ik begreep waar haar opmerkingen vandaan kwamen, dat ik toch echt al meer dan 10 jaar hetzelfde gewicht had en dat haar opmerkingen haar eigen strijd en onzekerheid weerspiegelden, maar niets met de werkelijkheid te maken hadden. En ook: het kan zijn dat mijn buik wat gezwollen is als ik ongesteld ben, maar dat gaat vanzelf weer over. Daarna heeft ze er nooit meer iets over gezegd. Misschien is jouw moeder vasthoudender, maar je kunt dit rustig 10x herhalen, met een glimlach of terwijl boos wordt, je kunt kiezen. Je kunt ook met humor zeggen: moet je misschien bij de opticien langs? Want ik weeg nog steeds hetzelfde hoor.

En over dat glas ook het aanrecht: ik heb altijd een stapeltje kranten, papieren en een boek op mijn eettafel liggen. Toen mijn moeder daar steeds wat over zei, zei ik Lieve mam, ik weet dat jij het heel belangrijk vindt dat er niets op de tafel staat, maar ik vind dat niet belangrijk en eigenlijk vind ik het gezelliger zo: altijd wat te lezen onder handbereik. En ik wil niet in een museum wonen. Daarna was het ook klaar.

Het gaat allemaal om aangeven wat jij prettig vindt, en dat kan dus best met begrip voor haar, want waarschijnlijk wil ze gewoon het beste voor jou. Maar jouw idee van wat het beste is, is net wat anders.

Blijf dicht bij jezelf: ga geen grappen uithalen met emmers zeepsop of 'Goed advies!' als je je daar niet oké bij voelt. De situatie lijkt mij daar te ernsig voor. Blijf luid en duidelijk zeggen dat je hier niet van gediend bent en loop dan weg. Iedere keer weer.
Wat Kimdekim zegt: een zorgenkind maakt dat je als ouder kunt blijven hangen in een overdreven zorgen terwijl dat niet meer nodig is. Je moeder moet hier echt harder mee geconfronteerd worden en daar vervolgens zelf aan (willen) werken. De laatste stap voor jouw zelfstandigheid: zorg dat ze nooit meer hoeft te 'zorgen' voor jou en regel altijd zelf je vervoer! 

Wat vindt je vader hier eigenlijk van? Hij bemoeit zich niet met jou zeg je, maar misschien wel met je moeder?

IMI-x2 schreef op 04-08-2025 om 08:23:

Veel dingen kun je best liefdevol opvangen.

Mijn moeder heeft haar hele leven geworsteld met haar gewicht. Ook zij zei de ene keer weer dat ik aangekomen leek te zijn, en dan weer was ik juist afgevallen. Ik heb haar op een gegeven moment met een lach op mijn gezicht gezegd dat ik begreep waar haar opmerkingen vandaan kwamen, dat ik toch echt al meer dan 10 jaar hetzelfde gewicht had en dat haar opmerkingen haar eigen strijd en onzekerheid weerspiegelden, maar niets met de werkelijkheid te maken hadden. En ook: het kan zijn dat mijn buik wat gezwollen is als ik ongesteld ben, maar dat gaat vanzelf weer over. Daarna heeft ze er nooit meer iets over gezegd. Misschien is jouw moeder vasthoudender, maar je kunt dit rustig 10x herhalen, met een glimlach of terwijl boos wordt, je kunt kiezen. Je kunt ook met humor zeggen: moet je misschien bij de opticien langs? Want ik weeg nog steeds hetzelfde hoor.

En over dat glas ook het aanrecht: ik heb altijd een stapeltje kranten, papieren en een boek op mijn eettafel liggen. Toen mijn moeder daar steeds wat over zei, zei ik Lieve mam, ik weet dat jij het heel belangrijk vindt dat er niets op de tafel staat, maar ik vind dat niet belangrijk en eigenlijk vind ik het gezelliger zo: altijd wat te lezen onder handbereik. En ik wil niet in een museum wonen. Daarna was het ook klaar.

Het gaat allemaal om aangeven wat jij prettig vindt, en dat kan dus best met begrip voor haar, want waarschijnlijk wil ze gewoon het beste voor jou. Maar jouw idee van wat het beste is, is net wat anders.

Wat een prachtige post 🧡

Mijn tip: verander jouw eigen manier van communiceren. Je hoeft het gevecht niet aan te gaan. Er staan goede adviezen in posts hiervoor. Jouw manier (non verbaal) kan helpen. Spreek jezelf uit is een belangrijke tip. 

Je kunt je moeder niet veranderen. Je hebt alleen invloed op jezelf. 

Elmo26 schreef op 04-08-2025 om 12:10:

Ik probeer het gesprek rustig te houden, maar dat lijkt nooit aan te komen. . Maar het is iets wat nu al zo'n 4 jaar speelt en na duizend keer herhalen dat ik haar advies niet hoef werkt gewoon niet, hoe duidelijk ik er ook in ben.
Ik geef continue aan l het mijn keuzes zijn in mijn leven en dat ik mijn eigen leven wil leiden op mijn manieren. Maar dat kan er bij haar gewoon niet in. Ook continue appen om maar dingen over m'n bezigheden te weten zodat ze iets te zeuren heeft.

M'n vader zegt er wel eens iets van als ze het doet als ik bij hen thuis ben, maar daar reageert ze ook niet echt op. Dan moppert ze een beetje en vind ze dat ik het nodig heb. Dat zit gewoon vast in haar hoofd.

Okay, we zijn er niet bij. Best lastig om te adviseren. Maar er kan echt een groot verschil zitten tussen denken dat je duidelijk bent. En het voor háár zijn. Je houdt het rustig steeds schrijf je. Kan het zijn dat je steeds eigenlijk hetzelfde doet. Dat het een patroon is. 

Nieuwe tips/vragen:

- je vader probeert te helpen. Heb je wel eens aan hem advies gevraagd hoe dit bij je moeder aan te pakken?

- maak een afspraak bij je ouders thuis. Zeg vooraf dat je iets belangrijks wil bespreken. En leg dit dan op tafel. Dat je overweegt contact stop te zetten. Praat met weinig woorden. Kom snel to the point. Maak concreet wat je wel wil. Wel contact, geen ongevraagd commentaar of advies. 

- spreek met je moeder een codewoord af. Als zij voor jou te ver gaat: codewoord is stop het gesprek of appen. Doe dat dan ook. 

- ze denkt dat je het nodig hebt. Wees duidelijk dat haar ongevraagde advies niet meer welkom is. Punt. Geef aan dat als je haar hulp wil jij het vraagt. 

- Verander je eigen communicatie stijl. De manier waarop. Je zegt zelf je bepaalde dingen lastig vindt. Denk dat je vermijdende stijl hebt? Je wil sfeer goed houden? Dat kan ook hoor met een andere stijl. Misschien kun je oefenen met iemand? 

- Je kunt ook met een coach of therapeut samen het gesprek voorbereiden en doen. Via huisarts vaak zonder kosten. 

Hoop dat je stapje voor stapje verder komt. 

Wat vervelend zeg! Zelfs je vader ziet het dus. 

Heb je al eens op een rustig moment rechtuit tegen haar gezegd dat je best begrijpt dat ze vroeger veel zorgen over je heeft gehad, maar dat je nu volwassen bent en je eigen leven leidt, en dat ze die zorgen mag loslaten? Plus dat je niet meer als een kind behandeld wilt worden?
Vraag eens hoe haar leven eruit zag toen ze 26 was en of ze het toen leuk had gevonden als haar moeder steeds zulke opmerkingen maakte.

Je kunt dan ook aankondigen dat als ze zo doorgaat, ze jou dwingt om afstand te nemen (wat je eigenlijk al aan het doen bent). Dan regel je inderdaad je vervoer anders, deel je minder met haar en heb je het alleen nog maar over koetjes en kalfjes als je elkaar ziet.

Kan het zijn dat je moeder eenzaam is en daardoor zoveel contact zoekt? Ik zeg niet dat dit de juiste manier is l, maar vraag me ook af wat erachter zit.