Beschuldiging
Getwijfeld om t er hier over te hebben, maar wil toch mijn hart even luchten. Het is een pijnlijk onderwerp wat al 4 jaar geleden is gebeurt, maar waar ik met periodes echt last van heb. En ik wil mijn zoon er niet meer mee belasten.
even kort de situatie die is gebeurt:
4 jaar geleden is mijn zoon toen 19 jaar door vrienden van ons beschuldigd van betasten van hun dochter. Mijn zoon was 14 jaar toen t plaats gevonden zou hebben en hun dochter toen 8.
‘Vrienden’ vormen een gezin met een erg dominante moeder en kinderen die op vreemde manieren aandacht vragen om positieve aandacht te krijgen van haar. Kinderen werd ook vaak iets aangepraat over ziektes ed.
Wij hebben hele gesprekken met zoon gehad hierover en hij vertelde dat zij altijd met hem wilde knuffelen, want ze was verliefd op hem. (Wij zagen dat vaak gebeuren en vonden t niet oke, maar haar ouders lachten erom)
4 jaar na t incident van betasten had haar moeder gevraagd of ze dat ook al eens had meegemaakt en toen zei ze, ja. En benoemde onze zoons naam. Zonder met ons contact op te nemen is ze naar zoon toegereden die toen buiten met vrienden was en heeft in openbaar hem beschuldigt. Jongen was er helemaal kapot van.
Nu zeg ik niet dat er niets is gebeurt, want dat weet ik ook niet. Ik weet alleen dat t op 14 jarige leeftijd een andere lading gehad zal hebben dan als je 19 bent en het gegeven dat zij constant aan hem ‘hing’, maakt t ook niet makkelijker. Voor haar leeftijd was t toen een flinke dame al.
Maar hoe dan ook, dit heeft veel verdriet met zich mee gebracht.
Onze zoon durfde hierna niet meer op stap, omdat hun kinderen dan naar hem wezen en zeiden dat hij hun zusje had verkracht. Terwijl het haar woord tegen dat van hem was. En ze alle twee kinderen waren. Er is nooit aangifte gedaan gelukkig.
Op dit moment heeft onze zoon er geen last meer van, maar ik merk wel dat hij nog steeds de stad vermijd. Hij was al geen stapper, maar nu helemaal niet meer.
Gisteren was ik bij een vriendin en zei vraagt er wel eens na. Dat rakelt alles weer op en maakt me verdrietig. Ze zegt dat er in gezin van het meisje nog steeds over gesproken wordt en alles uit perspectief wordt getrokken.
(Zij gaat wel nog sporadisch met hen om, wij niet meer)
Dat maakt me bang. Ik wil het niet tegen mijn zoon vertellen en mijn man wordt ws zo woest dat ie verhaal gaat halen en niet voor zichzelf instaat.
Weet niet of ik van jullie raadt verwacht, maar wilde het verhaal graag kwijt en t van me af schrijven.
AnnaPollewop schreef op 10-11-2023 om 17:33:
[..]
Een 8-jarige kan inderdaad dingen verzinnen (al dan niet geholpen door ma) die ze vervolgens niet gaat terugnemen omdat ze daar een hoop gedoe van denkt te krijgen.
kun je elke jongen wel beschuldigen, want er hoeft geen bewijs te zijn, dat is immers lastig rond te krijgen. Vind je het OK dat jongens vogelvrij worden verklaard?
En dat het voorkomt dat slachtoffers niet geloofd worden, maakt dat het minder erg als iemand valselijk beschuldigd wordt? Het een maakt het ander toch niet goed.
tsjor schreef op 10-11-2023 om 17:33:
[..]
En toch heb ik het voor mijn ogen zien gebeuren, een jong meisje tegenover puberzoon, terwijl er genoeg mensen in de kamer waren. Ik was me bewust van de risico's en heb in overleg met de moeder het kontakt meteen stopgezet. Enkele jaren later bleek dat het meisje betrokken was bij een ander incident met een ander kind. Dat heeft toen wel gevolgen gehad, o.a. in de vorm van therapie voor het meisje. Bij het meisje was wel sprake van een vermoeden van seksueel misbruik. Zoiets kan ook nog.
Veel aangiftes zijn vals, zei iemand van de jeugd- en zedenpolitie in een andere situatie (valse aangifte). Het verhaal dat slachtoffers niet geloofd worden maakt het bijna onmogelijk om t bedenken dat een verhaal ook wel eens niet waar zou kunnen zijn. Het verist degelijk onderzoek.
Ik heb veel vertrouwen in de jeugd- en zedenpolitie. Eigenlijk is het jammer dat er indertijd geen aangifte is gedaan. Dat klinkt wel goed, maar mijn ervaring is dat ervaren en goedopgeleide politie-agenten bijzonder zorgvuldig met dit soort situaties omgaan.
Ik snap dat je er nog last van hebt, terwijl het eigenlijk al lang achter je zou moeten liggen. Maar het is nooit afgesloten, er is een open eind en er zijn verhalen. Misschien toch eens informeren bij jeugd- en zedenpolitie of het zin heeft dat er alsnog onderzoek wordt gedaan. Mocht er nog zo'n gespecialiseerd team zijn bij de politie.
Tsjor
Ik zeg ook niet dat dat kind sowieso de waarheid spreekt, maar ik zeg wel dat het reden genoeg is om dit uit te zoeken. TO komt niet over alsof ze hier echt een goed gesprek met haar zoon heeft gevoerd, alsof ze op details in is gegaan. In haar openingspost zegt ze dat ze zelf ook niet weet wat waar is of niet.
Edit: En als ik TO was zou ik allang in gesprek gegaan zijn met het meisje en de moeder, waarbij het meisje het woord heeft. Niet alles aannemen gelijk, wel alles aanhoren. Haar hele verhaal.
Index224 schreef op 10-11-2023 om 17:25:
[..]
Dit is wel echt afhankelijk hoe het meisje er nu in staat vind ik. Als het meisje er nu nog over heeft (en het wellicht traumatisch was voor haar) is het lijkt me wél goed om het er over te hebben samen.
Oh dat kan, als daar behoefte aan is, best goed zijn. Maar ook dan heeft die wederzijdse vriendin daar helemaal niks mee te maken!
Weet je wat het ook is, en ik ken natuurlijk geen van de partijen, ik denk dat bij sommige mensen zo een zaak in hun hoofd ook gaat groeien. Zeker nu elke dag, el-ke dag, er over seksueel grensoverschrijdend gedrag wordt gesproken gaan sommige mensen ook een beetje flippen. En gaan ze van een mug een olifant maken. Nogmaals, ik was er niet bij, maar wat IK niet begrijp is dat daar 4 jaar nadien mee wordt afgekomen.
En wat ik - IK - ook zou doen als we bezoek hadden en ik had een dochter die steeds aan één of dé jongens hun lijf hing, haar zeggen dat die handelingen konden in mijn bijzijn. Maar niet op de slaapkamers, terwijl ik beneden zit. En als bezoekende vrouw (TO in dit geval) ga ik niet tegen alle kinderen zeggen dat je beneden moeten komen. Dat hoort niet dat ik dat doe. Tegen mijn zoon zou ik natuurlijk kunnen zeggen dat hij beneden moet komen. En ik ken het gezelschap kinderen niet. Hoeveel meisjes, welke leeftijd, hoeveel jongens, welke leeftijd. Ze mogen fikfakken en aan mekaars lijf hangen, maar niet terwijl ik niet zie wat er juist gebeurt. En dat gaat dan niet alleen over mijn dochter, ik zou ook willen zien dat een jongen of indien dat zo was, de jongens, geen ongepast gedrag hadden. (waarmee ik niet zeg TO, dat dat gebeurd is). In mijn huis is de grootste verantwoordelijkheid voor mij over wat er gebeurt met mijn kinderen en diegenen die er komen.
En, terwijl het echte seksueel grensoverschrijdend fenomeen precies nog elke dag lijkt toe te nemen, ben ik overtuigd dat - ook bij wat we op televisie horen - er mensen zijn die beweren slachtoffer te zijn, terwijl dat helemaal niet waar is. Waarmee ik nogmaals geen standpunt inneem in dit topic.
Edit, ter aanvulling: in België is een ex-premier ooit beschuldigd geworden van pedofiele handelingen met een jongen. Kan door wie het wil opgezocht worden, premier Elio Di Rupo. Die minister heeft daar ook zwaar onder geleden en later heeft het zogenaamde slachtoffer toegegeven dat er niks van aan was.
yette schreef op 10-11-2023 om 17:23:
Even een heel ander soort reactie:
Ik zou die vriendin van je vragen om het er niet meer over te hebben. Je zoon heeft er volgens jou geen last meer van en jij schiet er ook helemaal niks mee op om 4 jaar na dato nog steeds op de hoogte gehouden te worden. Integendeel! Je wordt er onzeker en onrustig van.
Als er ooit sprake is van een aanklacht van hun kant, of van smaad waar je op moet reageren, dan merk je dat vanzelf wel. Maar niet via haar. Nu is het niet meer dan valse roddelpraat waarvan ik me afvraag of je vriendin hoopt op nòg meer drama ...
Je hebt gelijk. Ga haar dat ook vragen er niets meer over te zeggen. Elke keer weer misselijk na die vraag.
Beste allemaal.
Ik ben de laatste die zegt dat ik t meisje niet geloof. Maar waarom haar geloven en mijn zoon niet. Ik was er niet bij.
Ik heb met mijn zoon heel veel gesproken en hij veranderd zijn standpunt niet dat hij haar billen heeft vastgehouden toen ze op zijn schoot was gekropen.
Ik weet dat er genoeg mensen rondlopen die niet gelooft worden, maar t is wel kortzichtig om te denken dat er geen valse beschuldigingen worden gedaan.
Hoe dan ook alleen maar verliezers.
ik heb dit topic niet geopend om uit te maken Wie de dader is, maar wel om ook de andere kant van de medaille te belichten. Er worden ook helaas heel veel daders aangewezen die niets gedaan hebben. En daar gaat nooit aandacht naar uit. Die zijn bij voorbaat schuldig.
Maar dan is t te laat.
wat mij heel veel pijn heeft gedaan js t feit dat ze openbaar mijn zoon heeft beschuldigd, waardoor hij emotioneel heel wat te verwerken heeft gehad. Hij stond gelijk al 2-0 achter.
Hadden ze t maar laten uitzoeken. Het feit dat er geen aangifte is gedaan, ook niet na de therapie van t meisje, waar alles wel aan t lichtzou komen vlg hen, maakt wel dat ik twijfel aan wat er uitgekomen is uiteindelijk.
Ik kom zelf uit een gezin waarin mijn moeder slachtoffer is van seksueel misbruik. Dus ken ook de andere kant.
nogmaals hoe dan ook alleen maar verliezers
Chantalle74 schreef op 10-11-2023 om 18:29:
Beste allemaal.
Ik ben de laatste die zegt dat ik t meisje niet geloof. Maar waarom haar geloven en mijn zoon niet. Ik was er niet bij.
Ik heb met mijn zoon heel veel gesproken en hij veranderd zijn standpunt niet dat hij haar billen heeft vastgehouden toen ze op zijn schoot was gekropen.
Ik weet dat er genoeg mensen rondlopen die niet gelooft worden, maar t is wel kortzichtig om te denken dat er geen valse beschuldigingen worden gedaan.
Hoe dan ook alleen maar verliezers.
ik heb dit topic niet geopend om uit te maken Wie de dader is, maar wel om ook de andere kant van de medaille te belichten. Er worden ook helaas heel veel daders aangewezen die niets gedaan hebben. En daar gaat nooit aandacht naar uit. Die zijn bij voorbaat schuldig.
Maar dan is t te laat.
wat mij heel veel pijn heeft gedaan js t feit dat ze openbaar mijn zoon heeft beschuldigd, waardoor hij emotioneel heel wat te verwerken heeft gehad. Hij stond gelijk al 2-0 achter.
Hadden ze t maar laten uitzoeken. Het feit dat er geen aangifte is gedaan, ook niet na de therapie van t meisje, waar alles wel aan t lichtzou komen vlg hen, maakt wel dat ik twijfel aan wat er uitgekomen is uiteindelijk.
Ik kom zelf uit een gezin waarin mijn moeder slachtoffer is van seksueel misbruik. Dus ken ook de andere kant.
nogmaals hoe dan ook alleen maar verliezers
Niemand heeft dit hier ooit gezegd. Ik denk, als je het wil afsluiten, toch een gesprek moet aangaan. Anders blijft dit jullie achtervolgen.
en wat antwoord de moeder van het meisje dan
Als jij vraagt waarom zij geen aangifte heeft gedaan
Hebben jullie überhaupt met elkaar hier over gesproken?
Roos55 schreef op 10-11-2023 om 18:33:
en wat antwoord de moeder van het meisje dan
Als jij vraagt waarom zij geen aangifte heeft gedaan
Hebben jullie überhaupt met elkaar hier over gesproken?
Nee, ze wil geen gesprek. Wil ons nooit meer zien.
Dus gesprek aangaan is geen optie en denk dat ik dit ook niet meer wil nu. Het moet gewoon ophouden of als ze er iets echt mee hadden willen doen, hadden ze aangifte moeten doen.
'TO komt niet over alsof ze hier echt een goed gesprek met haar zoon heeft gevoerd, alsof ze op details in is gegaan. In haar openingspost zegt ze dat ze zelf ook niet weet wat waar is of niet.'
Ze komt over als iemand die juist wel een goed gesprek heeft gevoerd, maar ze houdt -terecht- een kleine opening naar de mogelijkheid dat het verhaal van haar zoon de helft van de waarheid is (dus wel details, maar niet zeker weten wat waar is of niet). Ondertussen heeft ze uit de gesprekken wel zoveel details gehoord, dat het voor haar zeer aannemelijk is dat zoon de waarheid vertelt. En daar heeft ze goede gronden voor.
Tsjor
tsjor schreef op 10-11-2023 om 20:43:
'TO komt niet over alsof ze hier echt een goed gesprek met haar zoon heeft gevoerd, alsof ze op details in is gegaan. In haar openingspost zegt ze dat ze zelf ook niet weet wat waar is of niet.'
Ze komt over als iemand die juist wel een goed gesprek heeft gevoerd, maar ze houdt -terecht- een kleine opening naar de mogelijkheid dat het verhaal van haar zoon de helft van de waarheid is (dus wel details, maar niet zeker weten wat waar is of niet). Ondertussen heeft ze uit de gesprekken wel zoveel details gehoord, dat het voor haar zeer aannemelijk is dat zoon de waarheid vertelt. En daar heeft ze goede gronden voor.
Tsjor
Ik heb dat gevoel ook ja.
Ouders kunnen trouwens ook echt een rol spelen in zo'n verhaal. Ik ben ooit bij een vriendinnetje geweest en een jongen uit de buurt ( vriendje van haar broer ) was er ook. We waren over een weer een beetje aan het klieren en toen heeft die jongen haar opgetild en op het bed gegooid. Mij ook. Het was in mijn ogen echt oprecht gewoon stoeien. Haar moeder hoorde dat hij ons op bed had gegooid en vroeg of hij ons ergens aangeraakt had. Ja hij had had ons gekieteld maar echt niks raars. Zij heeft net zolang doorgevraagd en steeds weer op andere manieren, totdat mijn vriendinnetje zei dat hij wel op privé plekjes was geweest. Moeder heeft meteen aangifte gedaan. Die jongen is altijd met achterdocht aangekeken. Want moeder vertelde het verhaal ook op het schoolplein. Ik ben zelfs nog bij zijn ouders en daarna de politie geweest omdat ik tegen mijn moeder ( die zelf een behoorlijk pittig zedenverleden heeft een dus heel erg geschrokken was) verteld had dat er ècht niks gebeurd was.
Wat de waarheid is, zal altijd wat gissen blijven. Het is het ene woord/ gevoel/interpretatie tegenover het andere. Ik vind dat het topic een bijzondere wending krijgt.
TO, denk jij dat jouw zoon het onderscheid kan maken tussen aanvaardbaar en onaanvaardbaar? En dat hij in staat is om berouw te tonen wanneer hij daadwerkelijk over de schreef zou zijn gegaan? Dan kun je nu niet meer wensen van hem toch? Naar voor hem in ieder geval, en voor jou ook, dat hij zo publiekelijk aan de schandpaal is genageld destijds. Vind ik persoonlijk zeer grensoverschrijdend en onvolwassen gedrag.
Je spreekt die mensen nooit meer, vraag je vriendin om erover op te houden en 'move on'.
Wat jij ervaart als een splijtende, verwoestende krenking is een zinsconstructie vermengd met hevige emoties. De emoties van die ánder, om precies te zijn.
Die mensen hebben ervoor gekozen om op een onheldere, chaotische manier om te gaan met de emoties die zijn opgeroepen door wat zij denken zeker te weten dat er is gebeurd. Hier is niks goeds van te maken. Zij weten het zeker en er is geen verhelderend gesprek meer mogelijk. Er zit niks anders op dan de gekte bij hen te laten. Bespreek het met je zoon. Help hem de lessen te leren die eruit geleerd moesten worden. Als je echt gelooft dat je zoon het niet heeft gedaan, help je kind dan om stevig te staan in het afstand nemen van het verhaal, zonder het te bestrijden. Een kalme houding aan te nemen van: ‘Ik weet dat die verhalen rondgaan maar ik kan het niet plaatsen. Ik begrijp niet waarom ze geloven dat er iets is gebeurd dat niet is gebeurd. Maar ik heb nou eenmaal geen invloed op wat zij geloven.’
Help hem om het niet op zichzelf te betrekken. Hij is verwikkeld geraakt in de gekte van een ander, vermoedelijk die moeder. Hij kan daar niks meer aan veranderen. Alleen het daar laten.
Ik zou hem wel laten merken dat het aan hem is om de waarheid te erkennen voor zichzelf en dat de waarheid altijd dezelfde blijft. Als hij wel meer heeft gedaan, is dat niet weggewassen door jouw geloof in en liefde voor hem. Dan blijft dat bij hem.
Saga schreef op 10-11-2023 om 21:39:
Wat de waarheid is, zal altijd wat gissen blijven. Het is het ene woord/ gevoel/interpretatie tegenover het andere. Ik vind dat het topic een bijzondere wending krijgt.
TO, denk jij dat jouw zoon het onderscheid kan maken tussen aanvaardbaar en onaanvaardbaar? En dat hij in staat is om berouw te tonen wanneer hij daadwerkelijk over de schreef zou zijn gegaan? Dan kun je nu niet meer wensen van hem toch? Naar voor hem in ieder geval, en voor jou ook, dat hij zo publiekelijk aan de schandpaal is genageld destijds. Vind ik persoonlijk zeer grensoverschrijdend en onvolwassen gedrag.
Je spreekt die mensen nooit meer, vraag je vriendin om erover op te houden en 'move on'.
Ja hij weet heel goed wat aanvaardbaar is en wat niet. Het is nu een volwassen jonge man. Die goed op zichzelf kan reflecteren en ook de openheid voelt om eerlijk te zijn, de omdat hij weet dat we niemand gelijk veroordelen. En zullen luisteren naar zijn verhaal ik moet idd tegen haar gaan zeggen dit soort zaken niet meer te bespreken.
Mija schreef op 10-11-2023 om 21:39:
Wat jij ervaart als een splijtende, verwoestende krenking is een zinsconstructie vermengd met hevige emoties. De emoties van die ánder, om precies te zijn.
Die mensen hebben ervoor gekozen om op een onheldere, chaotische manier om te gaan met de emoties die zijn opgeroepen door wat zij denken zeker te weten dat er is gebeurd. Hier is niks goeds van te maken. Zij weten het zeker en er is geen verhelderend gesprek meer mogelijk. Er zit niks anders op dan de gekte bij hen te laten. Bespreek het met je zoon. Help hem de lessen te leren die eruit geleerd moesten worden. Als je echt gelooft dat je zoon het niet heeft gedaan, help je kind dan om stevig te staan in het afstand nemen van het verhaal, zonder het te bestrijden. Een kalme houding aan te nemen van: ‘Ik weet dat die verhalen rondgaan maar ik kan het niet plaatsen. Ik begrijp niet waarom ze geloven dat er iets is gebeurd dat niet is gebeurd. Maar ik heb nou eenmaal geen invloed op wat zij geloven.’
Help hem om het niet op zichzelf te betrekken. Hij is verwikkeld geraakt in de gekte van een ander, vermoedelijk die moeder. Hij kan daar niks meer aan veranderen. Alleen het daar laten.
Ik zou hem wel laten merken dat het aan hem is om de waarheid te erkennen voor zichzelf en dat de waarheid altijd dezelfde blijft. Als hij wel meer heeft gedaan, is dat niet weggewassen door jouw geloof in en liefde voor hem. Dan blijft dat bij hem.
Heb je reactie even goed laten bezinken. Dankjewel, dit verheldert en beschrijft mijn gevoel helemaal.
Fijn dat je de moeite nam dit te beschrijven op deze manier 🙏
Die vriendin van jou is een derde en hoeft zich helemaal niet met dit conflict te bemoeien, dat telkens op te rakelen bij jou of ernaar te informeren bij anderen of naar jou toe. Dat mag je best aangeven. Dat andere gezin wil geen contact meer met jullie. Dat is prima. Als ze hier iets mee zouden willen, hadden ze aangifte moeten doen. Dat hebben ze niet gedaan. Wat ze allemaal zeggen, denken en geloven hoeft helemaal niet op jullie pad te komen.