Beschuldiging
Getwijfeld om t er hier over te hebben, maar wil toch mijn hart even luchten. Het is een pijnlijk onderwerp wat al 4 jaar geleden is gebeurt, maar waar ik met periodes echt last van heb. En ik wil mijn zoon er niet meer mee belasten.
even kort de situatie die is gebeurt:
4 jaar geleden is mijn zoon toen 19 jaar door vrienden van ons beschuldigd van betasten van hun dochter. Mijn zoon was 14 jaar toen t plaats gevonden zou hebben en hun dochter toen 8.
‘Vrienden’ vormen een gezin met een erg dominante moeder en kinderen die op vreemde manieren aandacht vragen om positieve aandacht te krijgen van haar. Kinderen werd ook vaak iets aangepraat over ziektes ed.
Wij hebben hele gesprekken met zoon gehad hierover en hij vertelde dat zij altijd met hem wilde knuffelen, want ze was verliefd op hem. (Wij zagen dat vaak gebeuren en vonden t niet oke, maar haar ouders lachten erom)
4 jaar na t incident van betasten had haar moeder gevraagd of ze dat ook al eens had meegemaakt en toen zei ze, ja. En benoemde onze zoons naam. Zonder met ons contact op te nemen is ze naar zoon toegereden die toen buiten met vrienden was en heeft in openbaar hem beschuldigt. Jongen was er helemaal kapot van.
Nu zeg ik niet dat er niets is gebeurt, want dat weet ik ook niet. Ik weet alleen dat t op 14 jarige leeftijd een andere lading gehad zal hebben dan als je 19 bent en het gegeven dat zij constant aan hem ‘hing’, maakt t ook niet makkelijker. Voor haar leeftijd was t toen een flinke dame al.
Maar hoe dan ook, dit heeft veel verdriet met zich mee gebracht.
Onze zoon durfde hierna niet meer op stap, omdat hun kinderen dan naar hem wezen en zeiden dat hij hun zusje had verkracht. Terwijl het haar woord tegen dat van hem was. En ze alle twee kinderen waren. Er is nooit aangifte gedaan gelukkig.
Op dit moment heeft onze zoon er geen last meer van, maar ik merk wel dat hij nog steeds de stad vermijd. Hij was al geen stapper, maar nu helemaal niet meer.
Gisteren was ik bij een vriendin en zei vraagt er wel eens na. Dat rakelt alles weer op en maakt me verdrietig. Ze zegt dat er in gezin van het meisje nog steeds over gesproken wordt en alles uit perspectief wordt getrokken.
(Zij gaat wel nog sporadisch met hen om, wij niet meer)
Dat maakt me bang. Ik wil het niet tegen mijn zoon vertellen en mijn man wordt ws zo woest dat ie verhaal gaat halen en niet voor zichzelf instaat.
Weet niet of ik van jullie raadt verwacht, maar wilde het verhaal graag kwijt en t van me af schrijven.
Index224 schreef op 10-11-2023 om 16:18:
[..]
Wat bijzonder om de verantwoordelijkheid bij een 8-jarige te leggen. Een 14-jarige is seksueel stuk verder ontwikkeld dan een 8-jarige en heeft ook al de nodige seksuele voorlichting gehad. Als het allebei 8-jarigen waren geweest, dan was het wel een ander verhaal. Mijn 6-jarige neefje knuffelt me ook graag maar zo moeilijk is het niet om dan niet te betasten. Voor een puber vol hormonen ligt dat misschien wel anders maar ook hij weet dan dondersgoed wat fout is en wat niet.
TO zegt zelf ook niet te weten of het waar is of niet. Tijd voor een goed gesprek dus. Want mocht het wél zo zijn dan moet die waarheid wel boven tafel komen.
Ik sta er ook van te kijken inderdaad dat de schuld nu bij het vermeende slachtoffer wordt gelegd. Ik moet wel zeggen dat ik op m’n 14e het niet in m’n hoofd haalde om de kont van m’n zusje aan te raken. Ik begrijp nu wel waarom vrouwen geen aangifte doen.
Aangifte wordt wel degelijk serieus genomen, dus als er sprake is van grensoverschrijdend gedrag, dan is het altijd de moeite waard om aangifte te doen. Het gaat er niet om of elke onbenul jou gelooft of niet. Bij de politie gaat het om de hoogst mogelijke graad van waarheid.
Maar misschien heb je nog nooit een kind opgepakt. Ook niet doen dan, als dat onmiddellijk associeert met seksueel misbruik.
Tsjor
wat een vervelende situatie. Ik zou de vriendin die het oprakelt zeggen dat dat je er niets meer over wil horen van haar (als zijnde tussenpersoon) en aangeven dat je er alleen met de 'andere' betrokken over wil praten als daar behoefte aan is.
Mija schreef op 10-11-2023 om 21:39:
Wat jij ervaart als een splijtende, verwoestende krenking is een zinsconstructie vermengd met hevige emoties. De emoties van die ánder, om precies te zijn.
Die mensen hebben ervoor gekozen om op een onheldere, chaotische manier om te gaan met de emoties die zijn opgeroepen door wat zij denken zeker te weten dat er is gebeurd. Hier is niks goeds van te maken. Zij weten het zeker en er is geen verhelderend gesprek meer mogelijk. Er zit niks anders op dan de gekte bij hen te laten. Bespreek het met je zoon. Help hem de lessen te leren die eruit geleerd moesten worden. Als je echt gelooft dat je zoon het niet heeft gedaan, help je kind dan om stevig te staan in het afstand nemen van het verhaal, zonder het te bestrijden. Een kalme houding aan te nemen van: ‘Ik weet dat die verhalen rondgaan maar ik kan het niet plaatsen. Ik begrijp niet waarom ze geloven dat er iets is gebeurd dat niet is gebeurd. Maar ik heb nou eenmaal geen invloed op wat zij geloven.’
Help hem om het niet op zichzelf te betrekken. Hij is verwikkeld geraakt in de gekte van een ander, vermoedelijk die moeder. Hij kan daar niks meer aan veranderen. Alleen het daar laten.
Ik zou hem wel laten merken dat het aan hem is om de waarheid te erkennen voor zichzelf en dat de waarheid altijd dezelfde blijft. Als hij wel meer heeft gedaan, is dat niet weggewassen door jouw geloof in en liefde voor hem. Dan blijft dat bij hem.
Hier ben ik het woord voor woord mee eens.