Depressieve dochter
Ook hier een dochter die al 10 jaar kampt met depressie, angst en paniek. Zoeken naar passende hulp is een crime, maar inmiddels heeft ze een langdurig en vrij intensief traject voor haar vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Medicatie slaat bij haar niet echt aan, en eindelijk is er nu een psych die een genetisch bloedonderzoek heeft aangevraagd om te kijken of er een beter passende antidepressiva voor haar is.
Mijn dochter is volwassen en woont zelfstandig. Ik ga minstens 1x per week naar haar toe. Intussen gaat het op en af en vooral als het minder goed met haar gaat heb ik heel veel moeite met mezelf. Ik neig naar controle drang en blijf maar checken of ze online is/was, ik wordt er letterlijk misselijk van, er ligt een steen op mijn maag en kan me niet meer focussen op werk of gesprek en denk dan alleen nog maar dat ik naar haar toe moet. Onderweg haal ik me de meest vreselijke dingen in mijn hoofd, wat zal ik aantreffen. Alhoewel ze niet suïcidaal is twijfel ik op zo'n momenten toch steeds weer. Ik probeer mezelf natuurlijk af te leiden en te sussen maar diep van binnen blijft ik bang, zenuwachtig, en vaak ook moedeloos. Komt het ooit nog wel goed.
Als ik bij haar aankom ligt ze te slapen. Haar vermijdingsstrategie. Ze vind het wel prettig dat ik me om haar bekommer, maar voelt zich ook schuldig. Na zo'n bezoekje is ze meestal wel weer wat 'opgeknapt' en ik ook, maar thuis ga ik alweer controleren. Ben super opgelucht als ze online is. Ik weet gewoon niet wat te doen, het voelt als in de steek laten, als ik weet dat zij maar in bed ligt en niet of nauwelijks voor zichzelf zorgt.
Ambulante hulp heeft ze gehad, die hebben haar doorverwezen naar de therapie die ze nu heeft.
Ik moet zeggen dat het een hele tijd goed ging maar nu is ze haar medicatie aan het afbouwen, dat verklaart waarschijnlijk dat het nu weer moeilijk is.
Bij de poh ben ik ook al geweest, die kon me niet veel verder helpen.
Er zijn een paar vrienden maar die ontwijkt ze als het minder goed gaat. Verder is er niemand waar ik op terug kan vallen, mijn vrienden en familie proberen hooguit haar eens te bellen maar dan neemt ze vaak niet op.
Wat kan ik nog meer doen. Is het mijn eigen angst en controle drang en hoe kan ik daar dan aan werken.
Pittig!
Ik heb ook een dochter die depressief is en uitwonend is. Gelukkig geeft ze aan wanneer ze zich slecht voelt (ook al is het pas na een aantal dagen).
Maar ik probeer erop te vertrouwen dat wanneer het echt mis gaat, dat ze zich meldt bij haar huisarts en het mij laat weten. Ik app haar bijna elke dag, of we face timen. Op die manier probeer ik ook een beetje de controle te houden.
Ik vind het ook lastig om niet meteen in de paniek modus te schieten als ze even niet reageert.
Heb jij zelf ook (professionele) hulp, of zou dat helpend kunnen zijn?
dankje Zilver_gray. Ik weet dat jij het ook niet gemakkelijk hebt. Het is fijn dat je dochter laat weten wanneer het minder goed met haar gaat. komt. De mijne doet dat helaas niet, gelukkig is ze wel heel open als we eenmaal zitten te praten. En kan ze door de therapie ook steeds beter haar gevoel uiten. Meestal neem ze wel op als ik bel of ze belt terug. Dat is al een geruststelling. Ik hou door de week contact door met haar te gamen. Al doen we dat niet echt dagelijks meer. Het zijn vooral die momenten waarop ze onbereikbaar is. En daarna weer naar huis gaan terwijl zij achterblijft en waarschijnlijk weer een dekentje over zich heen trekt. Ik voel me ook heel betuttelend als ik met boodschappen of een bakje eten aankom, of snel even afwas als zij bijv. gaat douchen. Aan de andere kant kan ik dat heel moeilijk laten.
Ik heb zelf geen professionele hulp. De HA stelde destijds de poh voor en daarna had ik zoiets van, wat zou een professional kunnen toevoegen. Ik zou het natuurlijk eens kunnen proberen.
Jammer dat jouw dochter minder snel aangeeft als het wat slechter gaat.
Ik app mijn dochter elke ochtend (vooral op de dagen dat ze college heeft) om te vragen hoe ze geslapen heeft (dat is meestal “slecht” als ze zich niet goed voelt. Ook vraag ik of ze al opgestaan en gedoucht is (meestal erg moe en moeite met opstaan).
Of ze lekker ontbeten heeft enz.
In de avond vraag ik hoe haar dag was, of ze de zaken heeft geregeld die nog geregeld moesten worden etc.
Ze heeft een WMO aangevraagd bij de gemeente waar ze woont en ze krijgt een coach die haar kan helpen met de praktische zaken.
Het klinkt vast allemaal ontzettend opdringerig en betuttelend, en dochter weet ook dat ik wil dat ze reageert.
Gelukkig belt ze zelf ook regelmatig, en komt ze ongeveer om het weekend thuis.
Wij hebben destijds systeem therapie gehad als gezin. Ik heb ook een aantal sessies alleen gedaan, en dat heeft mij zeker geholpen met mijn angsten. Maar het loslaten blijft moeilijk.
Een vermijdende persoonlijkheidsstoornis wordt gekenmerkt door:
-Behoefte aan contact, maar grote angst voor afwijzing en/of vernedering.
-Moeite om zichzelf bij anderen te zijn. Mensen met een vermijdende persoonlijkheid zijn vaak erg terughoudend en durven moeilijk hun mening uit te spreken.
-Zelfkritisch en omschrijven zichzelf vaak als saai.
Het is ook best moeilijk hoor, sommige mensen kunnen met iedereen overweg en sommigen zijn gewoon niet voor iedereen bestemd.
Meestal is het wel zo dat verlegen (terughoudende) mensen vaak vooral bezig zijn te bedenken hoe anderen over hen denken (terwijl niet verlegen mensen eerder bezig zijn om ánderen al of niet leuk te vinden), dus die gedachte werkt door in het contact. Je kan niet prettig, vrolijk en vrij zijn als je tegelijk denkt dat de ander jou maar niks vindt. Die twee mindsets sluiten elkaar uit. En de andere ziet dat die persoon niet helemaal aanwezig is en voelt zich daarom genegeerd of ervaart die ander daardoor als saai, al naar gelang zijn eigen persoonlijkheid.
Maar dat zal ze allemaal wel weten. Soms moet je gewoon tegen jezelf zeggen: "dit is een leuk feest en ik ga genieten! Hier lopen 30+ mensen in de rondte dus ik ga ze allemaal af om te kijken met wie ik een praatje wil/kan maken". Maar ja, misschien wordt dat dan wel leuk maar dat is dan geen garantie voor morgen of overmorgen, want dan moet je wederom jezelf helemaal gaan inzetten om je dag leuk en boeiend te maken. Terwijl je gewoon een makkelijk leven wil zonder onzekerheden elke dag weer, en mensen die je mogelijk pijn gaan doen en je wil schuilen.
Lijkt me wel hard om moeder te zijn van een verlegen kind. Meestal blijven ze verlegen, maar gaan de scherpe kantjes er wel vanaf naarmate het kind meer succes heeft en zijn verwachtingen heeft bijgesteld. En dan merkt hij dat hij best geliefd is zoals hij is.
Zilver_gray schreef op 25-09-2025 om 19:09:Ik app mijn dochter elke ochtend (vooral op de dagen dat ze college heeft) om te vragen hoe ze geslapen heeft (dat is meestal “slecht” als ze zich niet goed voelt. Ook vraag ik of ze al opgestaan en gedoucht is (meestal erg moe en moeite met opstaan).
Of ze lekker ontbeten heeft enz.
In de avond vraag ik hoe haar dag was, of ze de zaken heeft geregeld die nog geregeld moesten worden etc.
Ze heeft een WMO aangevraagd bij de gemeente waar ze woont en ze krijgt een coach die haar kan helpen met de praktische zaken.
Jaa, slecht slapen daar begint het hier ook vaak mee. En die vragen zijn precies de vragen die ik ook stel, als ik bij haar ben. Dagelijks contact vind ze teveel, en lukt ook niet als ze een slechte dag heeft.
Dat van Wmo is ook een goed idee dat ga ik eens uitzoeken.
rionyriony schreef op 25-09-2025 om 19:34:
Een vermijdende persoonlijkheidsstoornis wordt gekenmerkt door:
-Behoefte aan contact, maar grote angst voor afwijzing en/of vernedering.
-Moeite om zichzelf bij anderen te zijn. Mensen met een vermijdende persoonlijkheid zijn vaak erg terughoudend en durven moeilijk hun mening uit te spreken.
-Zelfkritisch en omschrijven zichzelf vaak als saai.
Het is ook best moeilijk hoor, sommige mensen kunnen met iedereen overweg en sommigen zijn gewoon niet voor iedereen bestemd.
Meestal is het wel zo dat verlegen (terughoudende) mensen vaak vooral bezig zijn te bedenken hoe anderen over hen denken (terwijl niet verlegen mensen eerder bezig zijn om ánderen al of niet leuk te vinden), dus die gedachte werkt door in het contact. Je kan niet prettig, vrolijk en vrij zijn als je tegelijk denkt dat de ander jou maar niks vindt. Die twee mindsets sluiten elkaar uit. En de andere ziet dat die persoon niet helemaal aanwezig is en voelt zich daarom genegeerd of ervaart die ander daardoor als saai, al naar gelang zijn eigen persoonlijkheid.
Maar dat zal ze allemaal wel weten. Soms moet je gewoon tegen jezelf zeggen: "dit is een leuk feest en ik ga genieten! Hier lopen 30+ mensen in de rondte dus ik ga ze allemaal af om te kijken met wie ik een praatje wil/kan maken". Maar ja, misschien wordt dat dan wel leuk maar dat is dan geen garantie voor morgen of overmorgen, want dan moet je wederom jezelf helemaal gaan inzetten om je dag leuk en boeiend te maken. Terwijl je gewoon een makkelijk leven wil zonder onzekerheden elke dag weer, en mensen die je mogelijk pijn gaan doen en je wil schuilen.
Lijkt me wel hard om moeder te zijn van een verlegen kind. Meestal blijven ze verlegen, maar gaan de scherpe kantjes er wel vanaf naarmate het kind meer succes heeft en zijn verwachtingen heeft bijgesteld. En dan merkt hij dat hij best geliefd is zoals hij is.
Bedankt, dit is inderdaad een van de issues die spelen. Als het goed gaat met haar dan heeft ze contacten en geniet daar ook van, als het slecht gaat dan vermijd ze iedereen. Het is niet zozeer verlegenheid, meer een gevoel van niet goed genoeg zijn.
Ik denk dat je ergens met je eigen tentakels vastzit aan haar.
Wat ervoor zorgt dat je het ook niet kan loslaten op momenten dat het wel moet.
Lastig en ik begrijp het, maar ze is naast je dochter een volwassene. Een eigen persoon.
Ze moet, naast alle hulp die er aanwezig is, voor zichzelf zorgen.
En jij moet voor jou zorgen 🙏
Een vermijdende persoonlijkheidsstoornis is niet niets en triggert ook bepaald gedrag in anderen. Het lijkt mij heel verstandig als jij zelf in therapie gaat. Jouw patronen zitten vast aan hare en het lukt je niet zelf te blijven staan in deze storm. En stiekem is dat wel ook wat zij nodig heeft. Dat in de storm jij een baken bent. Dat het jou zo raakt is belastend voor haar en jou. Twee voor jou heel belangrijke mensen die baadt gaan hebben bij een onafhankelijker stabielere jij. Dit zijn overigens trajecten van misschien wel een jaar of meer. Maar de investering zeker waard. In de tussentijd kan je misschien jouw telefooninstellingen aanpassen waardoor je niet meer kan zien dat ze online is. Dit controle gedrag is voor jullie beide niet helpend.
Even wat heel andere suggesties voor mogelijke oplossingsrichtingen, voor wat je ermee wilt:
- veel mensen, zeker vrouwen, hebben een te laag vitamine D gehalte. Makkelijk te testen, makkelijk aan te vullen als het inderdaad onder de zeg 50 of 70 zit, en dat kan zeker zorgen voor depressiviteit, moeheid, lamlendigheid en angst. Lost niet gelijk al je problemen op, maar als de basis niet op orde is wordt problemen oplossen wel lastiger. Geldt zowel voor jou als voor jouw dochter.
- jij klinkt (volwassen dochter, 1964 in je nick) als van een leeftijd waarin je waarschijnlijk in de menopauze of pre-menopauze zit. Veel vrouwen hebben daar last van, omdat hun hormonen gaan schommelen. Wat aangezien wordt voor een paniekstoornis, depressie en/of burnout verdwijnt grotendeels of geheel met een goede hormoontherapie. Huisartsen krijgen daar amper les in, gebruiken verouderde informatie en richtlijnen en schuiven sowieso graag ongeveer alle vrouwenkwalen op ¨psychisch" of het nou om een hartkwaal, endometriose, een schildklierafwijking of de overgang gaat. En ja, de overgang is een natuurlijk verschijnsel, maar dat is bijziendheid of verziendheid of staar of een versleten heup of een gaatje in je kies ook en dan is de boodschap ook niet "leef er maar mee want het hoort erbij" of nog erger, "praat eens met de POH of een psycholoog¨.
Nogmaals, dat lost niet alles op, maar als je bergop loopt met een extra blok aan je been wordt het wel zwaarder. En dan kun je degene die je daarop wijst wel afwimpelen omdat je nu eenmaal bergop moet, maar misschien is het toch een idee om even te gaan zitten en het blok van je been te halen voor je verder klimt.