Depressieve dochter
Ook hier een dochter die al 10 jaar kampt met depressie, angst en paniek. Zoeken naar passende hulp is een crime, maar inmiddels heeft ze een langdurig en vrij intensief traject voor haar vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Medicatie slaat bij haar niet echt aan, en eindelijk is er nu een psych die een genetisch bloedonderzoek heeft aangevraagd om te kijken of er een beter passende antidepressiva voor haar is.
Mijn dochter is volwassen en woont zelfstandig. Ik ga minstens 1x per week naar haar toe. Intussen gaat het op en af en vooral als het minder goed met haar gaat heb ik heel veel moeite met mezelf. Ik neig naar controle drang en blijf maar checken of ze online is/was, ik wordt er letterlijk misselijk van, er ligt een steen op mijn maag en kan me niet meer focussen op werk of gesprek en denk dan alleen nog maar dat ik naar haar toe moet. Onderweg haal ik me de meest vreselijke dingen in mijn hoofd, wat zal ik aantreffen. Alhoewel ze niet suïcidaal is twijfel ik op zo'n momenten toch steeds weer. Ik probeer mezelf natuurlijk af te leiden en te sussen maar diep van binnen blijft ik bang, zenuwachtig, en vaak ook moedeloos. Komt het ooit nog wel goed.
Als ik bij haar aankom ligt ze te slapen. Haar vermijdingsstrategie. Ze vind het wel prettig dat ik me om haar bekommer, maar voelt zich ook schuldig. Na zo'n bezoekje is ze meestal wel weer wat 'opgeknapt' en ik ook, maar thuis ga ik alweer controleren. Ben super opgelucht als ze online is. Ik weet gewoon niet wat te doen, het voelt als in de steek laten, als ik weet dat zij maar in bed ligt en niet of nauwelijks voor zichzelf zorgt.
Ambulante hulp heeft ze gehad, die hebben haar doorverwezen naar de therapie die ze nu heeft.
Ik moet zeggen dat het een hele tijd goed ging maar nu is ze haar medicatie aan het afbouwen, dat verklaart waarschijnlijk dat het nu weer moeilijk is.
Bij de poh ben ik ook al geweest, die kon me niet veel verder helpen.
Er zijn een paar vrienden maar die ontwijkt ze als het minder goed gaat. Verder is er niemand waar ik op terug kan vallen, mijn vrienden en familie proberen hooguit haar eens te bellen maar dan neemt ze vaak niet op.
Wat kan ik nog meer doen. Is het mijn eigen angst en controle drang en hoe kan ik daar dan aan werken.
Pittig!
Ik heb ook een dochter die depressief is en uitwonend is. Gelukkig geeft ze aan wanneer ze zich slecht voelt (ook al is het pas na een aantal dagen).
Maar ik probeer erop te vertrouwen dat wanneer het echt mis gaat, dat ze zich meldt bij haar huisarts en het mij laat weten. Ik app haar bijna elke dag, of we face timen. Op die manier probeer ik ook een beetje de controle te houden.
Ik vind het ook lastig om niet meteen in de paniek modus te schieten als ze even niet reageert.
Heb jij zelf ook (professionele) hulp, of zou dat helpend kunnen zijn?
