Dochter 18 is zo lui
De titel zegt het al, onze dochter is lui.
Ze gaat nu naar het 2e jaar van de kappersopleiding. Ze stapt over op BBL. Erg veel zin lijkt ze er niet in te hebben. De afgelopen maanden in een (Corona) bubbel geleefd, en weinig hoeven te doen. In huis wordt ook weinig gedaan, en als we iets vragen krijgen we al te horen "ik krijg het echt van jullie". Nu gaat het gewone leven toch echt weer enigszins beginnen, en daar horen (zeker als je 18 bent) ook verantwoordelijkheden bij. Het lijkt wel of het niet bij haar doordringt. Ze zegt ook dat ze helemaal geen zin heeft om volwassen te worden. Lekker heel de dag op haar telefoon en met vrienden chillen, dat is haar ideale wereldje. Als familie haar appt of ze hun kan knippen beantwoord ze 9 van de 10 keer die appjes niet eens. "ohhh sorry, ik heb dat appje echt niet gezien". Nou, dat lijkt me zeer onwaarschijnlijk als je de hele dag op je telefoon zit.
Ik irriteer me mateloos aan haar houding. Wil mijn kinderen ook echt bijbrengen dat ze hard moeten werken voor hun geld, en dat ze zorgen dat ze voor zichzelf kunnen zorgen. Ze vindt dat wij maar zeuren. Kan er ook totaal niet tegen als mensen dingen (opdrachten) aan haar vragen.
Ik maak me echt zorgen. Herkent iemand dit op deze leeftijd, en komt het ooit goed met deze luie dame?
Tja
Hier is het: opleiding volgen of kostgeld betalen op die leeftijd (of het huis uit).
Triva
Ze gaat de opleiding ook wel afmaken, maar het is gewoon die hele luie houding waar ik me zo aan irriteer. Dat totaal geen verantwoording nemen, geen zin hebben om (langzaam) volwassen te worden, en nooit geen initiatief nemen. Ik hoor bijvoorbeeld al 3 maanden "mijn scharen zijn bot". Dus ik zeg dat ze uit moet zoeken waar ze deze het best laat slijpen. Het zal geen verrassing zijn dat dit nog steeds niet is gebeurd.
Laatst vroeg ze me een boek voor haar te bestellen "master your mindset". ik dacht, nu gaat het gebeuren. Boek dus nog steeds niet aangeraakt. Nooit komt er eens iets tot uitvoering. Met zo een houding maak ik me zorgen over haar toekomst en over op eigen benen staan. Liever lui dan moe!
is ze niet een beetje depressief?
Tja
Ik ga ervan uit dat het vanzelf goed komt als ze écht op eigen benen moet staan. En wellicht duurt dat wat langer dan jij wenselijk acht, maar ze zal haar eigen pad (moeten) bewandelen en haar eigen leven leiden. Ga er maar vanuit dat ze andere keuzes zal maken dan jij. Probeer je niet te ergeren, leun achterover en kijk met belangstelling en nieuwsgierigheid naar haar ontwikkeling. Stel af en toe een vraag over hoe ze tegen dingen aankijkt. Probeer je niet te ergeren. En als je dat niet kan is het voor alle partijen verstandig als ze op zichzelf gaat wonen. Spring niet te snel bij, probeer niet te sturen, maar observeer.
En ik weet het hoor, dat is erg lastig af en toe. Dit is ook wijze raad die ik zelf moet opvolgen 😉
Maro
Dat is ze dan alleen als het serieuze zaken aangaat. Als ze leuke dingen met vrienden kan doen is ze actief genoeg.....
Pennestreek
Ik moet dat inderdaad echt gaan proberen, maar oh oh oh wat is dat moeilijk.
Gisteren eerste dag weer naar school (informatie bijeenkomst). Bij thuiskomst vroegen wij heel belangstellend hoe het was. Dan krijg je nog net antwoord. Stel niet nog een vraag, want dan is mevrouw al geïrriteerd. Zo gaat dat de hele tijd. Als wij gewoon eens naar iets informeren (ook naar leuke dingen natuurlijk) dan krijgen we al te horen: "ik krijg het echt van jullie". Mijn opmerking is dan dat ze maar snel op zichzelf moet gaan wonen zodat ze alles op haar manier kan doen. Met deze luie houding gaat dat natuurlijk nog lang duren, want op jezelf wonen kost geld.
Wij vragen echt niet veel. De gezamenlijke ruimtes houd je netjes (iets gebruikt, even opruimen, jas ophangen, spullen mee naar boven en niet rond laten slingeren, dat soort zaken) maar dat is al teveel moeite en geeft elke dag strijd. Gebeurd dat niet dan zeggen wij daar natuurlijk iets van. Gevolg: irritatie en dan krijgt ze het weer van ons. En zo gaat dat dus dag in dag uit. En dat dus in een tijd (Corona) waarin ze zeker 4 maanden geen zak heeft gedaan qua school of werk. Kun je nagaan als ze wel weer aan de slag gaat (BBL). Ik voorzie binnen een paar maanden een burn out.
Eens met Pennestreek
Lekker laten gaan. Blijkbaar zijn die botte scharen niet zo dringend, anders had ze het al opgelost. Als ze om advies vraagt, kun je haar natuurlijk op weg helpen. Maar verder laat je haar in haar eigen tempo ontdekken dat ze dingen zelf moet (en kan) doen. Zo'n boek bestellen (en betalen) kan ze ook prima zelf, en dan heb jij niet de frustratie dat het ongebruikt in de kast blijft liggen.
Niet iedereen is (even) ambitieus
Natuurlijk moet er in iedereen wat volwassenheid groeien om de dagelijkse taken te volbrengen maar niet iedereen heeft evenveel behoefte aan 'hard werken'. Gewoon je ding doen is ook een legitieme keuze.
Als ze zelf een boek besteld over het masteren van je mindset, heb je dan al eens gevraagd waarom ze dat wil? Misschien heeft ze er zelf ook wel last van en heeft ze wat hulp nodig. Misschien kun je via die weg meer bij haar bereiken dan via kritiek. Heeft ze dit trouwens altijd al gehad? Ik wil niet beweren dat ze het heeft maar uitstelgedrag en niet in beweging kunnen komen, kunnen ook samenhangen met bijvoorbeeld ADD. Het is niet per se 'luiheid', bedoel ik maar te zeggen.
Vlak Corona niet uit
Ik merk aan mijn kinderen, mijzelf en partner dat al dat verplichte thuiszitten ook heel erg leidt tot inactiviteit. Dat kan zeker ook een rol spelen bij jouw dochter.
Jo Hanna heeft ook zeker een punt. Is dit gedrag nieuw, of heeft ze er altijd al last van gehad? In het eerste geval is het denk ik een uitvloeisel van de puberteit en zou ik het zoveel mogelijk negeren. Ook het niets doen in huis. Laat dat zoveel mogelijk van je afglijden. Dat is een echte Ouders Online gouden tip: pick your battles, oftewel, ga niet overal de strijd over aan, maar bepaal (in samenspraak met je man en je dochter) een paar dingen die je echt BELANGRIJK vindt, en maak daar concrete afspraken over. En afspraken zijn niet eenzijdig opgelegd door de ouders, maar overeenkomsten met je dochter. Het kan helpen om die op papier te zetten. In het tweede geval is ondersteuning meer op zijn plaats. Het is dan wellicht meer onvermogen om een stap te zetten, en dan is het fijn als jullie haar op weg kunnen helpen, overzicht creëren, wat ze maar nodig heeft om het verder zelf op te kunnen pakken.
En misschien is die kappersopleiding toch niet de juiste weg. Valt het toch tegen hoe leuk ze het vindt. Dan is de motivatie natuurlijk ook niet groot. Mijn kinderen hebben het geluk allebei een opleiding te doen waar ze het erg naar hun zin hebben, maar dan nog is het lastig om in Coronatijd de motivatie erin te houden.
Kortom, ik zou het over een andere boeg gooien. Niet alles uit handen nemen, maar haar zelf dingen laten doen/oplossen/regelen. Afspraken maken over een paar grondregels, verder zoveel mogelijk van je af laten glijden. Insteken op een gezellige sfeer, dat werkt zoveel beter dan als politieagent de hele dag achter haar aan te lopen. En beloon goed gedrag. Als ze eens haar kleren in de wasmand heeft gedaan, geef haar een compliment! Het is voor jezelf ook heel goed om vooral te kijken naar haar leuke kanten. Je verzandt zo gauw in alleen maar negativiteit, en dat is hartstikke zonde. Binnenkort gaat ze inderdaad het huis uit, zorg dat dat op een leuke manier gebeurt en dat ze niet wegrent omdat het thuis niet meer gezellig is. Het komt echt wel goed met haar, de basis is er, toch?
Laat haar met rust
Er gebeurt een boel in het hoofd van pubers en bijna-volwassenen. Dat is op zich al vermoeiend genoeg. Een trekkende moeder die vervolgens vol verwijten zit omdat je niet reageert zoals zij graag zou zien kun je er dan net niet bij hebben.
Laat haar met rust.
Echt.
Die schaar, dat komt vanzelf goed als ze merkt dat zoiets niet lekker werkt.
En stop met zeuren omdat ze niet op appjes reageert van familie die geknipt wil worden. Op dit moment zit dat er gewoon even niet in.
Hard werken voor je geld, prima. Dat kan ze nog de rest van haar leven. Maar laat haar in deze fase van haar leven gewoon met rust.
Het komt goed. Echt. En hoe minder je trekt aan haar, hoe goedbedoeld ook, hoe beter.
Jo Hanna
Ze wilde dit boek graag om er van te leren. Ik heb het voor haar betaald met de afspraak dat ze er dan ook echt iets mee gaat doen. Beloofd! Vervolgens gebeurd dit dan (weer) niet. Daar baal ik dan van.
Wellicht heeft ze ADD, geen idee (ik denk dat veel pubers hier last van hebben). Maar ook met eventueel ADD zal ze toch moeten leren dat bepaalde zaken nu eenmaal gedaan moeten worden. Ik denk dat je daar op 2 manieren tegenaan kunt kijken. 1.) Ik heb ADD dus ik kan niks aan mijn gedrag doen, want zo ben ik nu eenmaal. 2.) ik heb ADD dus ik zal altijd een tandje extra bij moeten zetten om te komen tot mijn doel.
Als wij onze hulp aanbieden en met haar over bepaalde zaken willen praten, dan heeft ze daar geen zin in. Dat heeft volgens mij niks met ADD te maken. Als een gesprek o.i.d. te moeilijk wordt, dan krijgen we standaard te horen "laat maar". Struisvogel politiek. Als ik mijn hoofd wegdraai dan is het "probleem" opgelost. Zo werkt het helaas niet in de grote mensen wereld. Ik wil haar graag mee helpen zich klaar te stomen om op eigen benen te staan, maar ze weigert elke vorm van hulp maar loopt wel keihard te roepen dat ze het krijgt van ons en blij is als ze op zichzelf woont. Snap je?
Pennestreek en Rosie
We praten ook echt alleen maar over een paar grondregels, maar die worden dus ook niet nageleefd. Misschien moet ik het idd dan maar gewoon zelf doen om de sfeer leuk te houden, maar voor mijn gevoel maak ik het haar dan wel lekker makkelijk....
Ik zal proberen te geloven dat het allemaal wel goed komt, maar het is echt zo moeilijk om toe te kijken en niets te doen. Manlief zegt ook dat ik haar soms gewoon haar gang moet laten gaan in de hoop dat ze een keer haar neus stoot of onderuit gaat (ik los problemen graag voor haar op en vind het moeilijk om iemand bewust op zijn bek te laten gaan), in het kader van "beter nu dan dat ze straks op zichzelf woont en haar eigen lasten moet dragen".
Moeilijk moeilijk moeilijk......
Als ik dan sommige ouders hoor over hoe volwassen hun 18 jarige al zijn, en dat ze zich er nooit mee hoeven te bemoeien omdat ze hun zaakjes zo goed op orde hebben, dan denk ik "i wish".......
En natuurlijk weet ik ook heus wel dat het bij vele ook anders is (net als bij ons).
Het zo graag willen dat het goed met je kinderen gaat en dat alles van een leien dakje verloopt in hun leven, maakt het ouderschap soms (onderschat) zwaar 
Ik snap het heel goed
Het is heel stressvol voor jullie. Toch denk ik dat het zinvol zou zijn als je eens wat meer te weten zou komen over ADD, als ik zo lees wat je schrijft. Het punt is namelijk dat je met ADD er inderdaad een tandje moet bijzetten maar dat dat niet een 'gewoon' tandje kan zijn. Gewoon maar doorzetten of meer van hetzelfde doen wat een ander, zonder ADD doet, dat gaat 'm niet worden. Als je als ADD-er alleen maar volhoudt en doorduwt alsof je 'gewoon' bent, raak je overprikkeld en ben je feitelijk nog verder van huis. De kans dat je dan nog voldoende energie en positiviteit overhoudt om nog iets voor elkaar te krijgen wordt steeds kleiner. Het vermijdingsgedrag wat je beschrijft, kan inderdaad gewoon pubergedrag zijn maar ook zelfbescherming, omdat ze de confrontatie met haar taken en haar onvermogen niet goed aankan. Wij kunnen natuurlijk niet beoordelen of dat bij jouw dochter aan de hand is.
Het is moeilijk me ADD-pubers om niet voortdurend geïrriteerd te zijn over van alles. Helaas weet ik dat uit eigen ervaring. Er gaan zoveel dingen 'mis'. Toch is het belangrijk dat je die irritatie niet centraal zet en focust op het positieve. Als een kind daar zelf niet meer bij kan en hulp weigert, zit je in een moeilijk parket. Dan kun je alleen maar focussen op een liefdevol contact en verder een beetje moeten pappen en nathouden tot ze zelf door die fase is heengeworsteld.
'heb het voor haar betaald met de afspraak dat ze er dan ook echt iets mee gaat doen. Beloofd! Vervolgens gebeurd dit dan (weer) niet. Daar baal ik dan van.'
Logisch. Vooral omdat je daarmee onbedoeld haar gedrag in stand houdt. Want er zitten geen consequenties aan haar gedrag. Dus niet meer betalen. Als ze dergelijke boeken zelf moet betalen, denkt ze wel twee keer na voor ze iets besteld. En zal ze waarschijnlijk eerder besluiten om ook echt iets te doen met wat ze koopt.
Stel dat het idd ADD is
Wat dan? Ik ben niet van een pilletje erin stoppen en klaar. Maar wat als ze de dagelijkse gang van zaken niet aankan?
'Maar wat als ze de dagelijkse gang van zaken niet aankan?'
Dan zal ze dáár hulp voor moeten zoeken. En dat kan best hoor, ADD-ers zijn niet totaal hulpeloos en voor altijd opgegeven ☺
Haha ElenaH
Zo bedoelde ik hem niet
Ik zou dan wel eens graag willen weten welke vorm van hulp daar bij zou passen?
Deze
'Voel je niet gebonden door conventionele carrière of conventionele manieren van omgaan met alles. Geef jezelf toestemming om jezelf te zijn. Stop met jezelf wijs te maken, dat je moet zijn zoals je altijd dacht dat je zou moeten zijn, dus bijvoorbeeld de model student, het georganiseerde staflid, en laat jezelf zijn zoals je bent.'
Zou voor alle mensen een goede tip zijn ☺
Heel herkenbaar
Ik herken het heel erg van m'n zoon destijds.
Alles was te veel. Deed weinig aan school. En eenmaal diploma in z'n zak, hield het helemaal op. Hij wist ook niet wat hij nou echt wilde gaan doen.
Ondertussen woont hij al bijna 3jaar samen met z'n vriendin (hij is nu 25).
Heeft een officieel bedrijf en werkt net genoeg om rond te kunnen komen.
Hij kiest ervoor om meer te genieten dan te werken.
Het is dus niet 'goedgekomen' in de zin dat hij nu overactief is.
Maar het is wel goedgekomen in de zin dat hij toch zelfstandig kan leven en in z'n eigen onderhoud kan voorzien.
Over dat niet beantwoorden van de appjes;
Misschien wil ze familie helemaal niet knippen. Lijkt mij prima, maar dan kan ze het misschien beter gewoon zeggen dat ze daar momenteel geen zin in heeft.
Ik denk...
Dat ik vooral denk dat ze op een bepaalde manier moet zijn (volgens de standaard norm).
Ik denk dat ik al een beetje haar coach ben, maar het probleem is dus dat ze alles wat ik zeg of wij zeggen, maar gezeur vindt. In dat geval zou een externe coach wellicht beter voor haar zijn.
Probleem is dat er wat haar betreft niets aan de hand is, dus ik vrees als ik een coach o.i.d. voorstel, ze me aankijkt of ik niet goed wijs ben.
'Dat ik vooral denk dat ze op een bepaalde manier moet zijn (volgens de standaard norm).'
Ja, er worden genoeg 'sjablonen' aangereikt om gelukkig te worden, is het niet via de reclame (het blue band gezin) dan wel via voorlichting vanuit de overheid. Maar de werkelijkheid is anders voor veel mensen. Niet alle vrouwen willen carriere maken, niet alle gehandicapten willen op trektocht in Noorwegen, niet alle bejaarden willen zo lang mogelijk thuis blijven wonen en niet alle pubers willen snel volwassen/zelfstandig worden.
Kijk naar je dochter, niet naar hoe het zou moeten.
School
Ze gaat toch binnenkort weer naar school? Dan mag ze nu nog even vakantie vieren.
Maar ja, ik heb ook een slappe opvoeder. Mijn dochter had 4 maanden vakantie. Ik had gezegd dat het niet de bedoeling was dat ze vier maanden op de bank zou gaan hangen. Na flink wat druk heeft ze een baantje gezocht, drie weken, 15 uur per week (naar boven afgerond). Omdat ze zelf gek werd van het hangen gaat ze nu de laatste maand nog twee dagdelen per week vrijwilligerswerk doen.
Net ook weer
ze heeft haar broertje geknipt. Hij stofzuigt dan want is ook door haar geknipt, dus mag ie wel iets voor terug doen.
Ze was klaar en liep weg. Op mijn vraag of ze wel even haar kappersspullen op kon ruimen kreeg ik als antwoord: waarom moet ik dat doen? Ik krijg hier toch ook niet voor betaald! Nou, ik heb me echt heel erg in moeten houden hoor. Wie betaald #@%&%@# jouw opleiding en heeft voor heel veel geld al die spullen aangeschaft????
Grrrrr
maar uh
ADD is niet iets wat je in de puberteit even hebt voor een aantal jaar. Dat heb je of dat heb je niet. Er moet dan toch echt ook e.e.a. opgevallen zijn in haar kindertijd.
Maar
waarom houd je je in?
Dit kun je toch best tegen haar zeggen: "Wie betaalt #@%&%@# jouw opleiding en heeft voor heel veel geld al die spullen aangeschaft????"
Ouderschap
“Ik denk dat ik vooral denk dat ze op een bepaalde manier moet zijn (volgens de standaard norm).“
Het is ook best moeilijk om daar van af te wijken. De samenleving, het onderwijs, structuren en voorzieningen zijn gecreëerd vanuit wat voor normaal wordt gehouden. Pas je daar niet goed in dan wordt het pionieren. De grootste valkuil is denk ik dat je dan iets aangereikt moet krijgen om alsnog normaal te worden, in het normale te passen. Zo werkt het met ADD in ieder geval niet. Als je dat probeert forceer je jezelf. Het belangrijkste is dat je jezelf en je mogelijkheden leert kennen en daar handig gebruik van leert maken. Ook het zoeken van een plek waar je wel tot je recht kunt komen, is belangrijk, in tegenstelling tot proberen jezelf aan te passen om op een bepaalde plek uit te kunnen komen.
Dat gezegd hebbend: stel dat zou blijken dat dit aan de hand is, dan zou ik zoeken naar een in AD(H)D gespecialiseerde coach voor haar.
@QB
manlief heeft (wmb) gelijk: laat haar maar x neus stoten.
En waarom hou jij je in, ze knipt en laat vervolgens de boel liggen?? zoals Maro zegt, je mag best zeggen: "Wie betaalt #@%&%@# jouw opleiding en heeft voor heel veel geld al die spullen aangeschaft????"
Op het moment dat ik mijn 2 kinderen, toen ze rond de 18 waren, bewust los liet, ze liet ervaren dat je in een gezin woont waar ieder zijn aandeel heeft, het stukken beter ging. En nu wel te horen krijg: mam, je hebt 't goed gedaan. En schoondochter die haar zoon vaak bij ons laat logeren, want 'zoals jij J hebt opgevoed, zo mag mijn kind ook worden'
wat doe je dan precies?
Dus zij knipt en laat de zooi liggen. Je zegt er iets van. Krijgt een grote mond. En dan.....? ruimt ze alsnog op? of laat je haar schelden en ruim jij het op?
Het gaat echt om het doorpakken. Ik krijg hier soms ook rollende ogen, gezeur, gezucht van jongste (ze zijn wel wat jonger zodra ze 18 zijn en ze doen dit nog mogen ze op zichzelf gaan wonen).
Soms laat ik het lopen en dan krijgt ze lik op stuk: mam kun je me wegbrengen? dan ga ik met mijn ogen rollen, zuchten en zeggen. Nou nee hoor daar heb ik geen zin in.
Die boodschap komt echt WEL aan.
Dus als jij dan alsnog gaat opruimen. HEERLIJK! zo'n huishoudster willen we allemaal! geef je dochter es ongelijk
Guera
Natuurlijk heb ik er iets van gezegd en haar zelf de spullen op laten ruimen. Het ging me er meer om, om haar gedachtegang te schetsen. Hoe zij dus tegen dingen aankijkt.