Dochter is zwaar depressief
Mijn (net) 18-jarige dochter blijkt zwaar depressief te zijn en wil liever dood ("Gelukkig" geen suïcidale gedachtes). Dit heeft ze mij en haar vader twee weken terug verteld. Het blijkt dat ze al zo'n 6 maanden depressief is, maar het niet durfde te vertellen. (De puzzelstukjes mbt haar gedrag vallen nu wel op zijn plaats. De afgelopen maanden had ik al het idee dat er iets was, dit meerdere keren gevraagd, waarop ze iedere keer ontkennend heeft geantwoord.)
De depressie wordt o.a. veroorzaakt door de anti-epileptica die ze sinds een jaar slikt, maar ook doordat ze enorm gepest is in het verleden, haar diagnose epilepsie 1,5 jaar geleden, een nare stage, een laag zelfbeeld, vriendinnen die haar in de steek hebben gelaten.
Hulp via de huisarts is ingezet, maar de psycholoog heeft een wachttijd van 14 weken. Via de neuroloog heeft ze andere medicatie mbt haar epilepsie.
Ze heeft klachten van oververmoeidheid, enorme hoofdpijn, huilbuien, somber zijn, snel gepikeerd, het idee dat ze niks is/dat niemand haar mag.
Ik vind het lastig om mee om te gaan merk ik, of eigenlijk meer hoe moet ik reageren, wat kan ik doen.
Vanochtend wilde ze niet naar school, vanwege de hoofdpijn. Ze is 18, dus mag natuurlijk zelf beslissen. Waar ik dan over ga piekeren is ze mist dan wel school, gaat ze niet teveel missen, blijft ze erin "hangen", waardoor ze dan helemaal niet meer naar school wil. Maar ja, ze is moe en heeft hoofdpijn dus snap ook wel weer dat het niet lukt.
En ook qua gedrag, haar sombere buien. Hoe moet ik daarop reageren. Ja ik denk zelf normaal blijven doen, maar dat vind ik soms dus lastig. Niet dat ik mee ga in haar somberheid, maar ik merk dat ik stil val.
Ik merk dat ik erover wil praten, maar dat wil zij niet. Eigenlijk mag ik het ook tegen niemand vertellen van haar.
Mijn man heeft naar (bijna) volle tevredenheid zijn medicijn zo'n 25 jaar geslikt. En we beginnen te twijfelen of het medicijn wel de oorzaak is van zijn huidige probleem. Hij is nu van het ene naar het andere medicijn over dat deze bijwerking niet zou moeten hebben, maar hij heeft er nog steeds last van. Dus ik zou geen medicijn willen afraden nu.
Hoi Roodborstje!
Ik geloof dat ik na Keppra vrij snel van de 'kepprage' (zie Google) af was. Hoe snel, kan ik me niet herinneren. We hebben wel even moeten zoeken naar welk medicijn voor mij het beste werkte, dus het was een heftige tijd.
Die jongerengroep was inderdaad bij SEIN, voor patiënten van SEIN.
Wij zijn trouwens zonder doorverwijzing bij SEIN terecht gekomen. Onze zoon had als baby het syndroom van West, maar een paar jaar later, nadat de aanvallen allang over waren, kampte hij met ernstige psychische- & gedragsproblemen. We werden daarvoor in onze woonplaats doorverwezen naar een speltherapeut en kinderpsychiater. Ik vroeg mezelf echter af of het niet om een neurologisch probleem ging dat verband hield met West en heb toen zelf de stoute schoenen aangetrokken en SEIN gebeld met die vraag. Zij herkenden het probleem, hij werd aangenomen als patiënt en ook vrij snel opgenomen ter observatie en behandeling. Er bleek inderdaad iets kapot in zijn hersenen. Sinds zijn 12e heeft hij ook weer aanvallen. Hij is nu 28.
Geen idee of het nog steeds mogelijk is om er op die manier binnen te komen, maar je zou het kunnen proberen.
Zelf kwam ik toen ik +/- 10 jaar geleden epilepsie kreeg, meteen bij SEIN terecht. Want een moeder die ook ineens gaat stuipen, is natuurlijk best bijzonder (gelukkig!)
Oh ja, voor contact met lotgenoten organiseert de EVN vanalles. Ik ben er regelmatig op gewezen dat hun epilepsie-cafés de moeite waard zijn, maar het is er nog nooit van gekomen. Dit is hun agenda:
https://www.epilepsie.nl/agenda/
