Dochter is zwaar depressief
Mijn (net) 18-jarige dochter blijkt zwaar depressief te zijn en wil liever dood ("Gelukkig" geen suïcidale gedachtes). Dit heeft ze mij en haar vader twee weken terug verteld. Het blijkt dat ze al zo'n 6 maanden depressief is, maar het niet durfde te vertellen. (De puzzelstukjes mbt haar gedrag vallen nu wel op zijn plaats. De afgelopen maanden had ik al het idee dat er iets was, dit meerdere keren gevraagd, waarop ze iedere keer ontkennend heeft geantwoord.)
De depressie wordt o.a. veroorzaakt door de anti-epileptica die ze sinds een jaar slikt, maar ook doordat ze enorm gepest is in het verleden, haar diagnose epilepsie 1,5 jaar geleden, een nare stage, een laag zelfbeeld, vriendinnen die haar in de steek hebben gelaten.
Hulp via de huisarts is ingezet, maar de psycholoog heeft een wachttijd van 14 weken. Via de neuroloog heeft ze andere medicatie mbt haar epilepsie.
Ze heeft klachten van oververmoeidheid, enorme hoofdpijn, huilbuien, somber zijn, snel gepikeerd, het idee dat ze niks is/dat niemand haar mag.
Ik vind het lastig om mee om te gaan merk ik, of eigenlijk meer hoe moet ik reageren, wat kan ik doen.
Vanochtend wilde ze niet naar school, vanwege de hoofdpijn. Ze is 18, dus mag natuurlijk zelf beslissen. Waar ik dan over ga piekeren is ze mist dan wel school, gaat ze niet teveel missen, blijft ze erin "hangen", waardoor ze dan helemaal niet meer naar school wil. Maar ja, ze is moe en heeft hoofdpijn dus snap ook wel weer dat het niet lukt.
En ook qua gedrag, haar sombere buien. Hoe moet ik daarop reageren. Ja ik denk zelf normaal blijven doen, maar dat vind ik soms dus lastig. Niet dat ik mee ga in haar somberheid, maar ik merk dat ik stil val.
Ik merk dat ik erover wil praten, maar dat wil zij niet. Eigenlijk mag ik het ook tegen niemand vertellen van haar.
Wat naar om te horen. Ik heb ook een depressief kind en dat is gewoon ontzettend zwaar. Ik praat regelmatig met een praktijkondersteuner bij de huisarts, gewoon om even mijn verhaal kwijt te kunnen. Dat kan ik jou ook zeker aanraden.
Wat wij met name proberen is sturen op kleine positieve momentjes. Ons kind praat al bijna twee jaar helemaal niet meer. Dat maakt communicatie nogal ingewikkeld. Wel blijven we zelf dingen vertellen en delen.
Probeer je niet teveel zorgen te gaan maken over 'wat als ze veel school mist' etc. Ik snap dat dat heel belangrijk lijkt, maar dat is het eigenlijk niet. En bovendien heb je er maar heel beperkt invloed op. Ik zou er vooral voor waken om toch een zekere druk te zetten op je kind. Dát helpt namelijk zeker niet.
Kijk of er dingen zijn die ze leuk vindt om samen te doen: koken, of iets bakken. Een wandeling maken, een spelletje doen, samen een film kijken... Noem maar op. Vraag niet te veel, maar vertel zelf wat. En als je ziet dat ze het moeilijk heeft: geef haar een knuffel zonder verder commentaar. Laat voelen dat je haar ziet en er voor haar bent.
Sterkte!
Geen ervaring met depressies, maar wel van mezelf met overspannenheid. Wat mij hielp was veel in beweging zijn. Misschien kan je met haar wandelen, of naar het strand, en daar wandelen. Je hoeft niet te praten maar er gewoon zijn. Of ga samen leren hardlopen met een schema. Lichamelijk bezig zijn hielp mij. Geen telefoons mee, alleen zijn met de natuur. Boeken lezen en films kijken kon ik niet, want mijn hoofd bleef maar malen, maar lichamelijk bezig zijn hielp goed als afleiding. Hopelijk helpt dit iets. En kunnen haar medicijnen misschien aangepast worden?
Ik lees oververmoeidheid, dus misschien is wandelen teveel, dan zou je ook nog eindjes kunnen autorijden, gewoon even een andere omgeving zodat ze kan rondkijken. En mocht je toch aan de praat raken vind ik een auto altijd een fijne plek, je hoeft elkaar niet aan te kijken en je kan ook niet weglopen uit het gesprek.
Sterkte met alles. 
Ik zit in eenzelfde schuitje met onze zoon. Je weet niet meer wat je kunt doen, eigenlijk niets...
Als ze liever dood wil is ze suïcidaal. Dus die gedachten zijn er waarschijnlijk wel . Ik zou echt eerder hulp willen dan over 14 weken!
Ik zou echt kijken wat daar de mogelijkheden in zijn . Ook omdat jullie er zelf niet over praten.
Ik heb ook ervaring. Probeer wel in contact te blijven. Er zijn tips over hoe om te gaan met .
Ook 113 heeft veel informatie en is hulplijn
Sterkte.
Bij somber door medicatie denk ik gelijk aan keppra.
Is lichtere medicatie een optie als ze qua epilepsie goed gaat?
Ik ben nooit echt depressief geweest maar toen ik van keppra overging naar Briviact ging de zon wel weer wat vaker schijnen.
De overstap van keppra naar briviact is vrij simpel.
en een andere psycholoog?
Bv online? Dan kan de wachttijd veel korter zijn.
structuur geeft houvast.
Ze is 18, en niet echt in staat de lesstof goed op te nemen in deze toestand. Wat moet ze op school doen dan? Nog meer gepest worden?
Kijk anders eens uit naar volwassen onderwijs, of digitaal onderwijs.
Gedachten aan de dood of het idee "was ik maar dood" is niet hetzelfde als suïcidaal zijn. Wel is het goed om hier alert op te blijven. Wees niet bang om er ronduit naar te vragen.
Als je dit moeilijk vindt: op de site van 113 kun je de online training "VraagMaar" volgen. Die geeft je handvatten om een gesprek over mogelijk suïcidale gedachten te voeren
Bakblik schreef op 22-09-2025 om 12:53:
Bij somber door medicatie denk ik gelijk aan keppra.
Is lichtere medicatie een optie als ze qua epilepsie goed gaat?
Ik ben nooit echt depressief geweest maar toen ik van keppra overging naar Briviact ging de zon wel weer wat vaker schijnen.
De overstap van keppra naar briviact is vrij simpel.
Ik moest ook meteen aan Keppra denken. Dat was een regelrechte hel voor me. Ik dacht zó ontzettend slecht over mezelf dat ik er bang van werd. Vond mezelf het leven niet waard. Gelukkig waren die gedachten na de overstap naar Lamotrigine snel over.
@TO ik weet niet waar je dochter onder behandeling is, maar wij (mijn zoon en ik hebben epilepsie) zijn erg blij met SEIN. Ze zijn veel gespecialiseerder dan de gemiddelde neuroloog, psycholoog, psychiater etc. en hebben ook meer middelen dan een gewoon ziekenhuis (zoals opname voor onderzoek en een goed samenwerkend team van deskundigen). Tijdens zulke opnames kan je vaak ook vanuit de kliniek naar school. Mijn zoon is er van jongs af aan een aantal periodes geweest. Dan was hij daar doordeweeks en in het weekend thuis. Mogelijk kunnen zij uitvinden waar de depressie vandaan komt en hoe je dochter het beste geholpen kan worden?
Wat mijn zoon op de leeftijd van jouw dochter ook fijn vond, was hun lotgenoten-groep met leeftijdsgenoten. Ze zagen elkaar +/- 6 keer per jaar (onder begeleiding met elke keer een thema) en hadden daarnaast ook persoonlijk leuk èn helpend contact.
Heel veel sterkte in elk geval - epilepsie sucks!
SEIN is inderdaad 1 van de 2 expertisecentra in Nederland. De andere is Kempenhaeghe. Afhankelijk van woonplaats waar je het beste terecht kan. (Of mogelijk al bekend mee bent, natuurlijk)
O goed dat ik dit draadje lees, mijn man is net overgegaan op nieuwe epilepsie medicatie in verband met mogelijke bijwerkingen van de oude, en toen ik Keppra noemde, zei hij, o, dat kon wel eens dezelfde werkzame stof hebben als mijn nieuwe medicijn! Ik heb m gelijk gewaarschuwd (hij zit nu de bijsluiter te lezen)
Sterkte TO, ik hoop dat er oplossing voor je dochter gevonden kan worden
ik lees hier echt hartverscheurende reacties. Dit gaat mij wel aan het hart....wat verdrietig om te lezen.
TO kan je bij de PO van de huisarts terecht om daar je zorgen te uitten en om samen te zoeken naar hoe jij je dochter kan ondersteunen, maar ook om te kijken of ze eerder bij een psycholoog terecht kan? Eventueel ook bij de PO?
Wat medicatie betreft zou daar iets aan veranderd kunnen worden?
Hier lees je ook weer eens duidelijk terug wat een enorme invloed pesten heeft....ik vraag mij echt wel eens af waarom scholen dit nog steeds toestaan.
BritgetJones007 schreef op 23-09-2025 om 08:20:
ik lees hier echt hartverscheurende reacties. Dit gaat mij wel aan het hart....wat verdrietig om te lezen.
TO kan je bij de PO van de huisarts terecht om daar je zorgen te uitten en om samen te zoeken naar hoe jij je dochter kan ondersteunen, maar ook om te kijken of ze eerder bij een psycholoog terecht kan? Eventueel ook bij de PO?
Wat medicatie betreft zou daar iets aan veranderd kunnen worden?
Hier lees je ook weer eens duidelijk terug wat een enorme invloed pesten heeft....ik vraag mij echt wel eens af waarom scholen dit nog steeds toestaan.
Scholen staan pesten niet toe. De ene school is beter in het bestrijden dan de ander maar perfect wordt het nooit, zeker niet sinds alles ook online gebeurt. Het was vroeger ietsje makkelijker, dan kon je een blokje om fietsen terug van school en als het meezat was je in je eigen huis gewoon veilig. Nu komt het voortdurend je slaapkamer binnen. Kinderen moeten helaas leren daarmee om te gaan. Waarmee ik niet wil zeggen dat het slecht is om van school te wisselen of zelfs te verhuizen, in tegendeel. Maar het helpt niet meer zoals het vroeger kon helpen.
En helaas vinden nog altijd veel mensen dat pesten wel prima is, aangezien ze het ook als normaal beschouwen dat je mensen buitensluit die ze niet in hun wereldbeeld vinden passen. Je kunt niet in de politiek besluiten groepen mensen als minderwaardig of zelfs zonder recht op bestaan aan te merken en dan verwachten dat op school iedereen in dezelfde groene wei vreedzaam bloemetjes in elkaars haar steekt.
Dank jullie wel allemaal voor de hartverwarmende reacties.
@Mugs, wat lijkt me dat ontzettend zwaar dat jullie kind helemaal niet meer praat.
Je hebt inderdaad gelijk dat ik moet proberen me niet te druk te maken om school (en stage) te missen. Druk zetten heeft inderdaad zeker geen zin. Maar vind het evengoed wel lastig hoor.
Ze komt gelukkig wel iedere dag buiten, soms mee de hond uitlaten, soms afspreken met vrienden, soms om te sporten ("kan ik even mijn agressie kwijt").
Ik probeer er sowieso voor haar te zijn, de manier waarop is soms een beetje zoeken en uitproberen.
Ik zag een paar reacties verder nog een reactie van jou: dank je voor de tip voor de online training op de site van 113, daar ga ik naar kijken.
En heb al wel een paar keer gevraagd of ze suïcidaal is. Ik heb wel het idee dat ze me daar een eerlijk antwoord op geeft.
@1968, het lukt haar om soms mee te gaan als ik de hond uitlaat. Verder zonderd ze zich erg af. Ze vindt het oké om naar dingen weggebracht te worden: bv haar verzorgpaard, maar doet verder het liefst zo min mogelijk met ons. Wel lukt het, gelukkig, om meerdere keren per week wat met een vriend af te spreken.
@Poezenmeisje, voor jou ook veel sterkte! Het is niet niks 
@Roos57, ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe eerder hulp te krijgen. Huisarts geeft aan: ja, wachtlijst. Ze heeft wel aangeboden dat ze met de praktijkondersteuner kan praten, maar dat wil dochter dan weer niet. Het lukt gelukkig wel om redelijk met haar in contact te blijven. 113 een keer bellen voor advies is ook een goeie, dank je.
@Bakblik, ze slikt inderdaad Keppra. Ze heeft helaas wel medicatie nodig, maar is nu aan het overstappen op Briviact: de ene dag moet ze Keppra slikken, de andere dag Briviact, en dan over een maand weer controle hoe dat gaat en (evt) helemaal over op Briviact.
Weet jij nog hoe lang het bij jou duurde voor de zon weer een beetje ging schijnen?
@mana-sutiyuq, mbt een andere psycholoog: dochter is wat dat aan gaand dan weer heel "dwars", want een andere psycholoog wil ze niet, ze wil dit afwachten. Begin dit jaar heeft ze een EMDR traject gedaan, bij die psycholoog zou ze sneller terecht kunnen, maar dat wil ze niet.
Naar de huisarts en hulp aannemen was sowieso al een hele stap voor haar.
@Zeespiegel, ja dat is ook zo dat ze nu de lesstof natuurlijk ook niet goed opneemt. Gelukkig wordt ze op deze opleiding niet gepest. Het pesten is op de basisschool geweest (groep 6 t/m 8, pesten, buitensluiten, juffen die niet achter haar stonden, juffen die haar de schuld in de schoenen schoven) en op het VO (treiteren, nare dingen tegen haar zeggen).
@Yette, ja Keppra inderdaad. Niet geweten dat dit zulke bijwerkingen geeft, maar jemig. Ze is nu over aan het stappen op Briviact (de ene dag Keppra, de andere dag Briviact, over een maand weer controle bij de neuroloog).
Weet jij nog hoe lang het heeft geduurd voor de bijwerkingen bij jou weg waren?
SEIN heb ik gevraagd aan de neuroloog, maar wil ze (nog) niet naar doorverwijzen.
Is de lotgenotengroep via SEIN? Lijkt me heel fijn voor dochter, hopen dat ze dat zelf ook zo ziet en zou willen 😅
RavivaR, ik ga ernaar kijken. Helaas tot nu toe een neuroloog die niet wil verder verwijzen.
@Auwereel, welke medicatie slikt jouw man nu? Dan weet ik dat ze die niet moet gaan krijgen via de neuroloog!
@BritgetJones007, misschien is het idd een goed idee om zelf te gaan praten met de PO van de huisarts. Ik las hier ook al tips om 113 eens te bellen voor info. Dochter wil helaas niet praten met de PO om de wachttijd voor psychologische hulp te overbruggen.
Qua medicatie wordt ze overgezet op een ander soort. De "oude" moet ze wel eerst afbouwen.
@AnnaPollewop, de basisschool waar mijn dochter op zat had idd ook een anti-pestbeleid... helaas had ze juffen die niet achter haar stonden, die zeiden over een bepaalde situatie waarin ze buitengesloten werd dat ze daar geen invloed op hadden, en kreeg dochter vaak de schuld ("Ja ze vraagt zelf ook niet of kinderen met haar willen spelen". Nee, als kind al 10x nee heeft gehoord, vraagt ze het geen 11e keer meer 😡)