Geen eindtijd uitgaan?
Ik ben hier voor het eerst en misschien is deze vraag al 100 x gesteld. Sorry dan hiervoor
Mijn dochter is 17, bijna 18, en haar vriend is 18. Sindskort gaan ze uit/chillen en willen ze geen eind tijd meer.
Ik zit niet goed in mijn vel en ben letterlijk ziek van de stress totdat ze thuis zijn. Maar ik wil niet dat ze daar de dupe van worden. Ik had half 3 in mijn hoofd. Is dit erg kinderachtig? Wat zouden jullie doen. Met niet goed in mijn vel zitten bedoel ik dat ik psychische problemen heb. Dus het is helaas niet iets van een paar weken mezelf rot voelen.
Met een 17 jarige wordt het toch echt wel tijd om het mijn huis mijn regels te gaan omvormen tot ons huis onze afspraken.
Benoemen hoeveel last jij ervan hebt als zij laat thuis komt en in overleg proberen tot een compromis te komen.
Daarbij rekening houden met de wensen van jullie allebei.
Bij het schenden van gemaakte afspraken is het tijd om weer eens om de tafel te gaan zitten en de teugels aan te halen of juist iets te laten vieren. Bij een goede reden voor het schenden van de afspraken medeleven/begrip tonen en het los laten. Een goede reden was voor mijn jongste al een paar keer het naar huis brengen van de meisjes in hun vriendengroep. Voor hem was dat 9 km extra fietsen.
ik vind het een slecht excuus om zo’n vroege tijd in te voeren omdat je anders niet kunt slapen of zo. Daar hoeft die jongvolwassene of bijna-meerderjarige niet voor op te draaien. Je zou jezelf ook niet dat soort ‘afspraken’ op laten leggen, lijkt me. Wel kun je afspraken maken over bijv niet douchen als je om 3 uur thuis komt.
MMcGonagall schreef op 04-11-2023 om 23:48:
[..]
Ik vind het heel raar om je nagenoeg volwassen kind eindtijden op te leggen. Zo krijg je ze wel snel het huis uit.
Ik denk ook dat het een stuk rekening houden met is.......
Ik hou rekening met hun omdat ik niet wil dat ze door mijn problemen niks mogen, maar ik denk (nu ik niet meer zo in paniek ben en denk dat ik een slechte moeder ben ivm eindtijd) dat ziju ook rekening mogen houden met mij.
Als ze 18 wordt , wil ze een groot feest geven. Als ik er aan denk, raak ik in paniek, maar dan ook echt in paniek. Ik heb besloten dat ik dan naar een hotel ga zodat ik niks meekrijg. Mijn vriend blijft wel in huis. Die is een stuk relaxter. En ik gun het haar. Dus ik kom haar echt wel tegemoet. Dus het is niet mijn huis, mijn regels. Elkaar tegemoet komen is ook een optie
Op deze leeftijd gaat het meer om afspraken omtrent samenleven. Dus rekening houden met elkaar. Mijn ouders hadden altijd liever dat we met een groep samen naar huis kwamen dan dat zij op een eerder tijdstip zelf moesten gaan rijden. Dat was dus ook eigenbelang, maar net zo veilig.
Daarbij mag je je dochter best wijzen op haar verantwoordelijkheid omtrent medicatie en alcohol. Als dat geen goed idee is, dan gewoon niet doen. Ook al gaat het soms wel goed, het is onvoorspelbaar en dat is voor niemand fijn. Het geeft jou paniek en stress, voor haar vriend is het ook niet fijn om als voetveeg behandeld te worden (met kans dat het ook een keer klaar is), voor haarzelf ook niet dat ze haar gedrag niet in de hand heeft. Vast heel vervelend dat ze iets niet kan/mag vanwege haar aandoeningen, maar dat hoort ook bij het leven en daarmee moet je dan op een volwassen manier leren omgaan.
Ik vind bij het uitgaan van mijn jongvolwassen kinderen vooral de omstandigheden belangrijk. Waar gaan ze heen, met wie, hoe komen ze thuis en wat kunnen we afspreken over drank/drugs gebruik, veiligheid etc. Goede afspraken maken die ergens op zijn gebaseerd. En dat ikzelf wakker lig vind ik dan geen goed argument. Ik heb bijvoorbeeld liever dat ze om 5.00 uur samen met vriendinnen naar huis komen fietsen dan om half 3 in hun eentje. En ik heb ook liever dat ze naar de club gaan die verder weg is maar waar vriendelijke beveiliging en een goede sfeer is, ook al zijn ze dan later thuis, dan dat ze naar een club dichtbij gaan waar altijd gedoe is.
"Als ze 18 wordt , wil ze een groot feest geven. Als ik er aan denk, raak ik in paniek, maar dan ook echt in paniek"
Maar dit is geen gekke wens van een bijna 18 jarige, eigenlijk heel normaal.
Dat jij daarvan in paniek raakt is wel buitengewoon. Bezorgd zou normaal zijn, ik zou deze reactie op een normale wens met een behandelaar/professional bespreken want het gaat nog veel vaker gebeuren dat ze iets gaat willen.
Anne1234! schreef op 05-11-2023 om 12:46:
Ik vind bij het uitgaan van mijn jongvolwassen kinderen vooral de omstandigheden belangrijk. Waar gaan ze heen, met wie, hoe komen ze thuis en wat kunnen we afspreken over drank/drugs gebruik, veiligheid etc. Goede afspraken maken die ergens op zijn gebaseerd. En dat ikzelf wakker lig vind ik dan geen goed argument. Ik heb bijvoorbeeld liever dat ze om 5.00 uur samen met vriendinnen naar huis komen fietsen dan om half 3 in hun eentje. En ik heb ook liever dat ze naar de club gaan die verder weg is maar waar vriendelijke beveiliging en een goede sfeer is, ook al zijn ze dan later thuis, dan dat ze naar een club dichtbij gaan waar altijd gedoe is.
Ze gaat zeer zeker niet alleen naar huis. Ze gaat altijd met haar vriend en die zal haar never nooit alleen laten. Wat er ook gebeurt en de weet dat ze altijd ons kan bellen.
Ik doe mijn best om haar los te laten. Ik lig ook niet zomaar wakker. Ik ben dan echt ziek. Ze weet ook dat ik mijn best doe. Ik heb een tal van opnames achter de rug. We hebben gezinsbegeleiding, zij heeft begeleiding en therapie en ik heb begeleiding. Ik vind dat we best rekening met elkaar mogen houden. Ze heeft ook de keuze om ergens anders te blijven slapen. Ik heb soms het idee dat als er een lichamelijke beperking in het spel is het normaler gevonden wordt om rekening met diegene te houden dan wanneer het een psychische beperking. Maar dat is een andere discussie.
Nens74 schreef op 05-11-2023 om 13:49:
[..]
Ze gaat zeer zeker niet alleen naar huis. Ze gaat altijd met haar vriend en die zal haar never nooit alleen laten. Wat er ook gebeurt en de weet dat ze altijd ons kan bellen.
Ik doe mijn best om haar los te laten. Ik lig ook niet zomaar wakker. Ik ben dan echt ziek. Ze weet ook dat ik mijn best doe. Ik heb een tal van opnames achter de rug. We hebben gezinsbegeleiding, zij heeft begeleiding en therapie en ik heb begeleiding. Ik vind dat we best rekening met elkaar mogen houden. Ze heeft ook de keuze om ergens anders te blijven slapen. Ik heb soms het idee dat als er een lichamelijke beperking in het spel is het normaler gevonden wordt om rekening met diegene te houden dan wanneer het een psychische beperking. Maar dat is een andere discussie.
Rekening met elkaar houden is normaal als volwassenen, ook met de beperkingen die je daarbij hebt, alleen kun je de ander niet beperken in zijn /haar gedrag als dit binnen een normale bandbreedte valt.
Je kunt haar wel vragen rekening met jou te houden maar het niet meer afdwingen.
Er speelt veel uit het verleden waardoor jullie beiden anders reageren. Maar jouw beperking zou haar leeftijds adequate ontwikkeling niet in de weg moeten staan.
Ysenda schreef op 05-11-2023 om 14:04:
[..]
Rekening met elkaar houden is normaal als volwassenen, ook met de beperkingen die je daarbij hebt, alleen kun je de ander niet beperken in zijn /haar gedrag als dit binnen een normale bandbreedte valt.
Je kunt haar wel vragen rekening met jou te houden maar het niet meer afdwingen.
Er speelt veel uit het verleden waardoor jullie beiden anders reageren. Maar jouw beperking zou haar leeftijds adequate ontwikkeling niet in de weg moeten staan.
Afgezien van het feit hoe moeder zich voelt, de ontwikkeling van jongeren met ADHD verloopt wat langzamer, dus in de begeleiding moet je daar ook rekening mee houden. Soms langer begeleiden en dan is 17 jaar nog niet vanzelfsprekend (bijna) volwassenen.
https://www.ouders.nl/artikelen/adhd-bij-meisjes-valkuilen-en-tips
Auwereel schreef op 05-11-2023 om 14:24:
[..]
Afgezien van het feit hoe moeder zich voelt, de ontwikkeling van jongeren met ADHD verloopt wat langzamer, dus in de begeleiding moet je daar ook rekening mee houden. Soms langer begeleiden en dan is 17 jaar nog niet vanzelfsprekend (bijna) volwassenen.
https://www.ouders.nl/artikelen/adhd-bij-meisjes-valkuilen-en-tips
Daarbij komt autisme ook nog bij. Misschien ben ik wat warrig overgekomen in mijn antwoorden. Sorry hier voor
Nens74 schreef op 05-11-2023 om 13:49:
[..]
Ze gaat zeer zeker niet alleen naar huis. Ze gaat altijd met haar vriend en die zal haar never nooit alleen laten. Wat er ook gebeurt en de weet dat ze altijd ons kan bellen.
Ik doe mijn best om haar los te laten. Ik lig ook niet zomaar wakker. Ik ben dan echt ziek. Ze weet ook dat ik mijn best doe. Ik heb een tal van opnames achter de rug. We hebben gezinsbegeleiding, zij heeft begeleiding en therapie en ik heb begeleiding. Ik vind dat we best rekening met elkaar mogen houden. Ze heeft ook de keuze om ergens anders te blijven slapen. Ik heb soms het idee dat als er een lichamelijke beperking in het spel is het normaler gevonden wordt om rekening met diegene te houden dan wanneer het een psychische beperking. Maar dat is een andere discussie.
Ik vind rekening houden met iemand met een angststoornis een hele lastige. Ik spreek uit ervaring (mijn man en 1 van mijn dochters hebben hier last van) en weet dat je letterlijk ziek van angst kan zijn maar ik weet ook dat mensen met een angststoornis vaak last hebben van hele irrationele angsten. Het is geen doen om daar als gezinslid rekening mee te houden en je hierdoor te laten beperken, dan heb je zelf geen leven meer.
Mijn dochter is net 16 maar die heeft geen eindtijd. Ik wil dat ze niet alleen fietst en dat ze zich meldt als ze thuis is. Ik ben zelf een lichte slaper en wordt wel 50x wakker voordat ze thuis is, maar ik vind dat echt mijn eigen probleem.
rekening houden met irrationele angsten en je daaraan aanpassen is ook een valkuil, die ik wel eens in ben gelopen ook. Met als gevolg een hele boze vriendin. Zij had daar last van en ik ben daarin steeds heel begripvol geweest, alles altijd van haar laten afhangen...en toen vertelde haar psycholoog dat sst er juist voor heeft gezorgd dat het voor haar veel en veel erger is geworden, door dat aanpassen geef je eigenlijk aan dat zij die angsten terecht heeft, jij bevestigd haar en maakt haar steeds banger en banger! Dat vraag jij nu ook van je dochter, eigenlijk om jou te bevestigen. Dat is vast niet bewust maar wel heel erg fout.
wat ik nog wilde toevoegen, die vriendin is inmiddels volledig afgekeurd en dat is volgens haar en haar begeleiding grotendeels mijn schuld. En hoewel ik dat met echt de beste bedoelingen heb gedaan voel ik me er ook heel slecht over.
Jouw schuld? Ik kan me bijna niet voor stellen dat een professionele begeleider dat zegt. Hooguit dat jou begrip niet helpend was. Maar dat het jouw schuld zou zijn dat het erger werd??