geld meebetalen voor kat/emotionele chantage?
Wij (man en ik) zitten met een dilemma. Wij hebben een zoon van inmiddels 25 (ADHD en lichte beperking); hij woont samen met zijn vriend en heeft ambulante begeleiding.
Het contact tussen ons en zoon is al jaren slecht. Hij is ooit van huis weggelopen terwijl hij nog op school zat en is bij zijn oudere vriend in getrokken. Als reden van het weglopen heeft hij nooit iets anders benoemd dan hij ons 'te streng' vond. En dat klopt; we waren streng omdat we daar in begeleidt werden door opvoedingscoaching. We werkten met beloningssystemen en veel vaste structuur. Dat was iets waar we vanaf zijn derde al mee bezig waren omdat hij lastig te begeleiden was.
Het contact is enkele jaren heel slecht geweest en is nu al jaren eigenlijk zo dat wij elkaar enkele keren per jaar zien (2, 3x) en daarnaast app contact onderhouden. Telefoneren wil hij niet.
Regelmatig (in het begin paar x per jaar, momenteel hooguit 1x per jaar) gebeurt het dat wij ineens wel gebeld worden door de begeleider of door zijn vriend en dan is eigenlijk altijd de vraag of we geld kunnen geven want ze zijn op een of andere manier weer in problemen gekomen en dan kan de zorgverzekering niet betaald worden. En dan loopt het snel op. We hebben dit altijd gedaan, uiteraard wel met gesprekjes over hoe ze zaken dan beter moeten regelen om dit te voorkomen. Nu is het eigenlijk al een tijd geleden dat dit gebeurd is. Enkele maanden geleden vertelden ze ons dat ze uit elkaar gaan. Voor mijn zoon betekent dat, dat hij naar beschermd wonen zal moeten. De woonruimte (die op naam van mijn zoon is gehuurd) kan voor de vriend blijven en de poezen moeten dan bij hem blijven want kunnen waarschijnlijk niet met zoon mee. (hij kan er ook niet alleen de zorg voor dragen) Onlangs vernamen wij van de ambulant begeleider dat zij nu toch weer overwogen om toch niet uit elkaar te gaan.
Nu is de volgende situatie aan de hand: zij hebben een poes die geopereerd moet worden. Dit kost heel veel geld en dat hebben zij niet. Dus ineens is er weer contact want wij worden nu gevraagd te helpen met het geld. (Dit keer laat hij dat door zijn vriend aan ons vragen; hij heeft dat altijd door anderen laten doen. Zelf vindt hij dat moeilijk; naar mijn idee maakt hij op zo'n moment eigenlijk een beetje misbruik van zijn handicap; een ander moet de hete kolen uit het vuur halen. Hij vindt het dan moeilijk te verwoorden.)
Wij vinden dit door diverse zaken erg moeilijk:
1 Wij voelen ons nogal misbruikt: alleen als er geld nodig is kunnen ze ons vinden;
2 Als we het niet doen, zijn we bezorgd dat het contact nog slechter wordt;
3 Als zij toch uit elkaar gaan dan zijn de katten van de vriend dus zijn kosten/probleem;
Hoe zouden jullie er mee om gaan?
Wat ben ik blij voor je dat het zo verlopen is. Het klinkt in alles als een mooie middenweg. Jij hebt je positieve kant getoond maar bent niet over je grens gegaan. Zoon en vriend hebben ook duidelijk een positieve stap gezet. Dat is gewoon mooi zoals het is. Geen "grote verzoening" maar iets waarover waarschijnlijk bij beide partijen een tevreden gevoel blijft hangen.
En hopelijk is de kat er ook blij mee 
Misschien geen wantrouwen naar de noodzaak om geld voor de kat, maar uit je TO lees ik wel argwaan / irritatie naar de wijze waarop je hierom gevraagd bent. Je geeft aan dat je zoon in moeilijke situaties anderen het woord laat doen en de hete kolen zo omzeilt plus je vrees voor misbruik aan eind TO. Lees anders je TO nog eens door, want die komt, wat je zoon betreft, in het algemeen best sceptisch over.
Maar ik zie het om mij heen ook vaak genoeg gebeuren; ouders die hun hele leven voor een kind klaar staan, zeggend dat het de laatste keer was maar dat bij de volgende keer weer roepen. De liefde en zorg van een ouder kent geen halt als ze niet zeker zijn dat hun kind op eigen benen staat. Lees dit niet als kritiek. Maar doe je zelf geen beloftes die je niet kan waar maken, omdat jullie betrokken zijn met welzijn kind. Wat helemaal niet vreemd is.
Hier ouders die één van hun kinderen hun hele leven financieel geholpen hebben omdat ze niet wilde dat dat kind en later aanwezige kleinkinderen in de problemen kwamen. Tig keer gewaarschuwd, tig keer het antwoord, nee, het was de laatste keer. De zorgzaamheid van ouders kent grote rek, want ze willen zelf ook rustig kunnen slapen.
Maar zo ook de ouders, die meerdere dagen per week op hun kleinkinderen passen zodat hun kinderen kunnen blijven werken, terwijl het de ouders te veel wordt. Maar ze blijven klaar staan uit betrokkenheid.
Volgens mij bestaat er geen ‘laatste keer’.
Pippeltje schreef op 20-07-2023 om 16:27:
[..]
Dat was de prijs van een andere dierenkliniek.
En die offerte heb je gezien?
Het komt namelijk nogal vreemd op mij over. Maar goed, mooi dat het opgelost is naar iedereens tevredenheid.
Elpisto schreef op 21-07-2023 om 10:34:
[..]
En die offerte heb je gezien?
Het komt namelijk nogal vreemd op mij over. Maar goed, mooi dat het opgelost is naar iedereens tevredenheid.
Ik zou hem niet willen zien. Geef ze het voordeel van de twijfel. Het is nu naar ieders tevredenheid opgelost.
Flanagan schreef op 20-07-2023 om 21:00:
Pippeltje gaf aan dat dit wel de laatste keer was. Maar zit de argwaan niet juist in het feit dat dit via de telefoon gevraagd werd?
Hoe reageert een ouder als een kind op de koffie komt en dan een probleem voorlegt. Het advies ‘ los laten’ is gemakkelijk gezegd. Maar menig ouder gaat dan zijn/ haar kind helpen. Alleen het helpen is een stuk gemakkelijker te doen als het kind inziet hoe belangrijk het is om naar diegene toe te gaan.
Daarnaast is de uitspraak ‘ dit is de laatste keer’ ook niet vol te houden. Spreek niet van laatste keer, maar eerder van ‘hoe naar jullie toe komen en situatie delen’ beter aanvoelt en verhelderend uitpakt. En dat ze bij een volgende keer daar aan denken ipv bellen.
Ik vind dat hele “loslaten” een soort preek. Dat vind ik zo’n verschrikkelijke term. Niet dat ik van het vasthouden ben, maar “loslaten” is voor mij zwanger van vanalles en daarom betekenisloos. Of nouja, niet meer betrokken, zo van ik geef het op. En dat vind ik het ergste dat er is. Het is een kreet. We zijn niet gemaakt om alleen maar los te laten, als het goed is.
Je kan in communicatie blijven met je kind en stukje bij beetje, jouw versie, kijk, op het geldvragen laten weten. Dat kan ook als je besluit niet te helpen met geld maar wel met advies of iemand uit je netwerk die je doorgeeft.
EmmaT schreef op 21-07-2023 om 10:39:
[..]
Ik zou hem niet willen zien. Geef ze het voordeel van de twijfel. Het is nu naar ieders tevredenheid opgelost.
Nee, ik wilde bewust niet naar een rekening of offerte vragen: omdat dit de boodschap geeft dat wij hen niet vertrouwen en omdat het gewoon hun pakkie -aan is: ze zijn volwassen en moeten eigen boontjes doppen.
Daarnaast had het het idee kunnen geven dat ik inderdaad de hele rekening ging betalen.
'Loslaten' vind ik een vorm van vertrouwen geven: dat kun je zelf al oplossen. Ook als het moeilijke dingen zijn. Loslaten is de cirkels van zorgen verruimen: de cirkel van wat veilig wordt wordt groter, van wat experimenteel mag wordt nog groter en de cirkel van wat verboden is wordt minimaal. De basis daarvoor is: vertrouwen.
Tsjor
Pippeltje, hoe is het verder gegaan? Stelt je zoon zich na jullie positieve daad ook wat meer open voor contact ? En hoe ontwikkelt de relatie met zijn vriend zich? Jullie hadde toch hoop dat zoon begeleid zou gaan wonen?
Nee, ik ben een x daar geweest vlak er na maar het is weer als vanouds: moeilijk contact te krijgen, alleen heel korte reacties op de app.
Ze blijven voorlopig toch nog wel bij elkaar is het laatste nieuws. En een ambualnt begeleider heeft hij gelukkig al.
Pippeltje schreef op 11-08-2023 om 16:22:
Nee, ik ben een x daar geweest vlak er na maar het is weer als vanouds: moeilijk contact te krijgen, alleen heel korte reacties op de app.
Ze blijven voorlopig toch nog wel bij elkaar is het laatste nieuws. En een ambualnt begeleider heeft hij gelukkig al.
Wat jammer, maar ik neem aan dat het bekend terrein voor je is. Momenten van hoop afgewisseld door nieuwe teleurstellingen. Ik blijf het een goede keuze van je vinden dat je toch hebt bijgesprongen met de kat.
Heb jij wel eens de indruk dat je zoon er nauwelijks een idee van heeft hoe rot zijn afstandelijkheid voor jou is? Beseft hij uberhaupt dat hij afstandelijk doet?
Inderdaad ik heb eigenlijk vrij sterk het idee dat hij niet beseft wat hij mij/ons aandoet met zijn afwijzende gedrag. Maar ik heb wel het idee dat hij zich bewust is van het feit dat hij ons afhoudt; hij geeft aan dat hij niet graag bij ons thuis komt, wat ook al in geen jaren is gebeurd en vindt het een moeilijk onderwerp als ik het aankaart. Wat ik dus ook nauwelijks nog doe, of op vrijblijvende wijze.
Hij geeft met zijn verjaardag vaak aan dat hij niet wil dat we komen als we dat vragen, zegt dan doodleuk : "nee daar heb ik geen zin in', of hij verzint een smoes (vermoeden wij).
En dus proberen wij ook maar niet opdringerig te worden en af en toe hen uit te nodigen voor een etentje (dat werkt nog het best)omdat dat op neutraal terrein is.
Ik denk dat hij zo met zichzelf bezig is en met wat hij moeilijk en lastig vindt dat hij niet stilstaat bij het feit dat wij ook gevoelens hebben. Daar moet ik bij zeggen dat er ook ooit getwijfeld is over een autisme-spectrum stoornis maar daarvoor konden niet genoeg kenmerken gevonden worden.
Toch herkennen wij wel duidelijk trekjes; hij kan het erg slecht hebben als plannen ineens veranderen en kent bijna geen inlevingsvermogen. En toch kan hij tegelijkertijd heel lief en zorgzaam zijn voor bijv. dieren.
Leuk trouwens dat je ernaar vraagt Wilma. Had jij nu zelf ook een kind waar iets mee is?
Pippeltje schreef op 13-08-2023 om 21:30:
Leuk trouwens dat je ernaar vraagt Wilma. Had jij nu zelf ook een kind waar iets mee is?
Ja inderdaad, een dochter van 20 die ons sinds haar 16e afwijst en die sinds haar 18 uit huis is. Daarna is er maar af en toe, oppervlakkig, contact geweest. Bij haar speelt adhd en drugsgebruik (verslaving?). Ook in ons geval is er een veel oudere vriend in het spel.
(Ik had laatst een draadje gestart met de vraag of iadh - kinderen vaker afstand nemen van hun ouders. Daar reageerde jij ook).
Oke; Ja onze situaties hebben veel overeenkomst!
Wij hebben altijd van jongs af aan veel energie gestoken in de opvoeding. Ik vond het lastig om mijn zelfvertrouwen als moeder hoog te houden; met name omdat alles toch niet zo uitpakt als je zou willen. Ik had de neiging om te gaan denken dat ik of wij het dan blijkbaar niet goed gedaan hebben.
Gelukkig ben ik daar door mijn omgeving en mijn man in de eerste plaats wel van af gekomen.
Toen mijn zoon net uit huis was gegaan zat ik eerst een paar maanden in een dip maar toen begon ik heel veel afleiding te zoeken: voor mij met name in keyboard leren spelen en tekenen en schilderen.
Hoe sta jij daar in?